maandag 21 december 2009

Kerstboom gestolen!!


Triest, maar waar. Hij is er niet meer, onze mooie kerstboom. Eindelijk hadden de winkeliers aan de Turfmarkt en de Blauwstraat zich ingespannen voor een extra leuke kerstaankleding. Het idee was eigenlijk om de kerstbomen in de gracht te laten drijven. Maar ja, dat vergt iets meer voorbereidingstijd. Dit keer zouden we het nog een beetje eenvoudig houden. Acht kerstbomen van de 100 die er over de hele stad verspreid werden waren voor ons, inclusief kerstlampjes. In een spoedvergadering met de winkeliers hadden we afgesproken dat we allemaal verantwoordelijk waren voor onze eigen boom en dat we ze zoveel mogelijk ’s avonds zouden binnenhalen. Zogezegd, zo gedaan. De boom bleek veel groter dan we hadden gedacht, maar da’s best leuk. Iedereen maakte er zijn eigen stijltje van. Omdat we de voorpui bij Samma op dat moment al helemaal hadden ingericht, besloten we de boom met alleen lichtjes half voor het huis van de buren te zetten. We deden er lichtjes in en meer niet. Een boom moet een boom blijven vonden we. Die eerste week hebben we hem elke avond binnengezet. Zowaar nog een aardige klus en naarmate de week vorderde natuurlijk ook meer naalden op de vloer en over de boeken.
Bij nader onderzoek bleek dat de andere 100 bomen overal gewoon buiten bleven staan in de binnenstad dus toen de boom onder de sneeuw kwam te zitten besloten we het toch te proberen om hem buiten te laten staan. Tenslotte zou het naar binnen halen vooral zorgen voor nog meer achteruitgang van de kwaliteit van de boom en het er dus niet beter op worden,nog afgezien van het stofzuigen elke morgen.
En ja hoor, het bleek toch weer niet te kunnen. Weg kerstboom. Het heeft niet eens een nachtje mogen duren. Het zou nog kunnen zijn dat hij in de gracht is gegooid,maar dat kunnen we nu onder het ijs en de sneeuw nog niet zien.
Nou ben ik niet een echte kerstbomenfan en sommigen van jullie zullen misschien roepen dat het maar goed is dat die heidense boom weg is. Maar toch, ik vind het zo jammer dat je samen met je buren iets leuks wilt doen en dat zoiets dan toch weer verpest wordt. Echt waar, als iemand geen geld heeft voor een kerstboom of kerstlichtjes had ik ze graag aan hem of haar gegeven. Want zou je nou op je gemak naar een kerstboom en lichtjes zitten kijken waarvan je weet dat hij gestolen is. Ik weet het niet. Al hang je de kerstverlichting om je nek, je kunt pas echt stralen als je het licht van Hem in je hart hebt. We zullen maar voor hem of haar bidden dat ze dat Licht mogen gaan zien.

dinsdag 15 december 2009

De kaarsjes zijn weer uit.


De kaarsjes zijn weer uit………
Het was weer een heerlijk dagje vandaag! Buiten ijskoud, maar van binnen warme harten. De dag van Gouda bij kaarslicht is altijd bijzonder. Veel mensen uit het hele land vandaan die even naar Gouda komen om in de kerstsfeer te komen. Een aantal van hen komt dan gezellig ook even Samma binnengelopen. Aan de gezichten en ingepakte lijven zie je al meteen dat het dagjesmensen zijn en aan de diverse accenten hoor je het nog meer. Toen een man vanmorgen iets tegen z’n vrouw zei, merkte ik meteen op dat ik wel kon horen dat hij een eind gereisd had om in Gouda te komen. Wie kom’n heulemaal ut Emm’n, zei hij. Da’s lang geleden dat ik daar geweest ben, merkte ik in mijn netste Gouds op. Vroeger ging ik nog wel eens met mijn vader mee als hij daar moest spreken. Grappig, hij bleek mijn vader en zijn halve familie goed te kennen en voor we het wisten zaten we in een aangenaam gesprekje aan de warme chocolademelk. De wereld is toch maar oh zo klein.
Vooral de grote Terra Cotta engelen aan weerszijden van de ingang hebben bijzondere belangstelling.
Ook leuk zijn al die mensen die zo maar even binnen wandelen omdat de winkel er zo leuk uitziet. Binnengekomen zie je ze naar links en naar rechts kijken en dan toch weer snel naar buiten. Want ja, zeg nou zelf, kerstliedjes zingen op de markt is al meer dan voldoende, een bijbelshop instappen is toch echt een brug te ver. Ik heb er altijd wel schik in als ik het zie gebeuren en stel me zo voor dat dat ongeveer dezelfde reactie zou zijn als ik zou hebben als ik onbedoeld in een sexshop binnen zou stappen ofzo. Gauw naar buiten en hopen dat niemand het heeft gezien.
Toch valt het over het algemeen mee en komen er vooral op zo’n dag ook best een aantal niet-christenen binnen. Vraag me niet hoe ik dat weet, maar ik weet het gewoon. Ik bid dan maar stiekemweg dat ze behalve die leuke kerstdecoratie ook nog iets meer mee naar huis nemen van Samma.
Dit keer was kaarsjesavond op de Turfmarkt ook leuker dan anders omdat de gezamenlijke buren allemaal hun best hadden gedaan om het met waxinelichtjes langs de gracht extra sfeervol te maken. In al die jaren dat we op de Turfmarkt zitten was dat nog niet eerder gebeurd. En we zijn met z’n allen van plan om het de komende jaren nog leuker te maken met de kerstsfeer.
Ik vind het prima, zolang wij maar mogen blijven verkondigen dat het niet om de kerstsfeer, maar om het Kerstkind gaat. Hij was het Echte Licht dat op deze dag heeft mogen schijnen! Niet alleen bij Samma, maar ook bij de Er is Hoop bus, of bij de band van Het leger des Heils en zelfs bij het zingen van de kerstliedjes en het voorlezen van het kerstevangelie door de Burgemeester.
Wie werd er ook alweer geboren…..?
Ik hoop dat sommigen het hebben ontdekt vandaag.

zondag 29 november 2009

Nieuwe bezem


Het wijntje smaakt goed en het schrijven gaat ook lekker, dus ik klets nog maar even door op mijn computertje. Nog steeds zit ik op deze donderdagavond na te denken over deze week en ik realiseer me dat er weken zijn waarin vrij weinig gebeurd, maar deze week is een week waarin heel veel gebeurd is. Op heel veel gebied, maar vooral in de aankleding van de winkel. Nieuwe bezems vegen schoon, zeggen ze. Nou zou ik niet willen zeggen dat Jan een bezem is, maar nieuw is hij zeker bij Samma. Hij moet zich zelf nog een keer voorstellen, maar zijn input in de winkel is vooral deze week heel zichtbaar geworden. Persoonlijk leid ik na zoveel jaren aan een ongevaarlijke bedrijfsblindheid. Ik zie het soms niet zo helder meer. Maar veel gevaarlijker is de bedrijfsmoeheid. Daar leid ik veel meer aan, vooral wat betreft de inrichting. Af en toe ben ik het gesjouw en gedoe een beetje zat en heb ik geen zin om wéér de kadokast in te richten of wéér de etalage te doen en hoe moet dat nou dan weer, ik heb geen ideetjes meer en vooral mijn lijf laat het afweten. Dan is zo’n nieuwe ‘bezem’ een heerlijkheid. In een week hebben we de totale presentatie van de boeken, van de kado-artikelen, van de bijbels, van de kadoboeken, van de babykast, van de sieraden, van de dvd’s van de kerst en van de spellen veranderd. Daarnaast is de toonbank open en leeg en kun je vanaf de voorkant helemaal naar achteren kijken (en andersom natuurlijk ook…). Oh ja, ook de etalage is gedaan. Je moet het zien om te geloven, het is een complete metamorfose!! Nou ja, ik hoop in elk geval dat jullie het ook zien, want sommige van onze vaste medewerkers zagen het niet eens!!
Maar goed, die hele metamorfose was grotendeels aan Jan te danken. Ik mocht alleen voor de gezelligheid naar Ikea en omdat ik mijn slaapkamerkasten zo goed op maat heb gemaakt, kon ik dat met de rode Billy bijbelkasten ook het beste zelf doen. Ik ben er helemaal blij van geworden en geniet me te pletter van die mooi en strak ingerichte winkel. Ik zou bijna nog even naar beneden gaan om er in m’n eentje van te genieten……..
Oh ja, en over bezem gesproken. Op een onbewaakt moment was ik Jan kwijt. Na nauwkeurig onderzoek kwam ik er achter dat hij buiten de bezem had gepakt en het buitenplaatsje aan het vegen was. Wel met een ouwe bezem. We stonden even te genieten van de mooie kerstroos die al jaren in dat slecht onderhouden plaatsje achter Samma staat te groeien. Ooit van een Nederlandse vriendin gehad uit haar tuin in Frankrijk. Niemand bij Samma heeft die plant ooit zien staan, laat staan er iets over gezegd. Jan zei dat het zijn lievelingsplant was. Gek dat zulke kleine dingen een mens zo goed kunnen doen. Het gaat wel goed komen met Jan, die nieuwe bezem. Als je toch bezig bent, dank dan maar voor zijn komst naar Samma en als je nog meer wilt doen, bidt dan maar voor de 8 tentamens die hij deze maand moet doen aan de bijbelschool waar hij 2 dagen in de week op zit. Tentamens en een drukke decembermaand bij Samma kunnen van een nieuwe bezem zo een dweil maken en da’s niet de bedoeling .

even.......


Ik zit duf en moe voor me uit te staren voor de computer (of zit ik nu achter de computer..??) Het is donderdagavond 10 uur en eindelijk stil in en ook boven Samma in mijn woonkamer. Sinds kleinkind en zijn pa en ma hier zijn is het een gezellige drukte en rommel in mijn huis. Al een paar weken heb ik niet echt een uurtje voor mezelf gehad, behalve in mijn slaapkamer. Niet dat ik ook maar iets te klagen heb, ik geniet van elk moment. Telkens als ik boven kom hoor ik het lachende stemmetje van Zion en zie zijn altijd vrolijke smoeltje. Sinds gisteren zijn we samen aan het zingen en zodra hij me ziet begint hij op luide toon een toon in te zetten zodat ik ook luid mee ga zingen. Telkens stopt hij plotseling om het effect te blijven ontdekken dat ik tegelijk met hem stop en ook tegelijk met hem weer luidkeels verder zing. Hij giechelt er bij. Het is echt waar, je verliest regelmatig je verstand als zo’n grappig mannetje in je buurt is. De omgeving in en om Samma zal af en toe wel denken…..
Nou ja, ’t maakt mij niet uit. Als kinderen de waarheid spreken, dan wil ik wel even kinds zijn. Zelfs als je die waarheid niet verstaat. Regelmatig kom ik hem boven even wegkapen bij zijn ouders om hem even aan deze of gene klant te laten zien en om de medewerkers af te leiden.
Maar nu ligt alles op bed, ook z’n pa die snikverkouden en hoestend door het huis slentert. Even rust. Even stille tijd. Even deze lange dag tot me door laten dringen. Even stilstaan bij de mensen die ik heb gezien vandaag. Even bidden voor die vrouw die iets zocht om incest te verwerken. Even nalachen om alle grapjes die we met elkaar gemaakt hebben. Even dankbaar zijn dat het ondanks storm en regen een mooie omzet is geworden vandaag. Even nagenieten dat het er zo mooi uitziet in de winkel. Even me afvragen of ik de rommel in de kamer tot morgen zal laten liggen of nog voor het slapen gaan zal opruimen. Even naglimlachen over dat heerlijke mannetje. Even verwonderd zijn met die ouwe vrienden die vandaag langskwamen en met hen verwonderd zijn dat het nog maar gisteren was dat we met onze eigen baby’s bij elkaar zaten in onze koffiebar waar Samma ook in zat. Even me afvragen waar de tijd gebleven is. Even er nog niet aan kunnen wennen dat we nu al grootouders zijn. Even een wijntje drinken om met mezelf te proosten op een mooi en vol leven. Even eerlijk tegen mezelf zijn dat het niet altijd vanzelf is gegaan. Even tegen Hem zeggen dat het zo geweldig is dat Hij van generatie op generatie dezelfde blijft. Even voorpret hebben over de gezellige familiedag die er a.s. zaterdag aan zit te komen met broers en zussen, neefjes en nichtjes en een heleboel meer kleine babies. Stuk voor stuk wondertjes. Vooral degene die deze week is geboren bij mijn broer zijn zoon. Als jonge tiener kreeg hij leukemie. Zijn sperma werd ingevroren. Nu, 15 jaar later krijgt zijn vrouw, die toen al z’n vriendin was, een lief klein meisje! Een diepvrieskindje. Wat een wonder en wat zijn we er blij mee. Nu ga ik echt aan het wijntje…… Proost!!

donderdag 12 november 2009

Muizenfantjes 2


Ik zat nog wat door te mijmeren over muizenfantjes en leeuwenmuisjes. Het heerlijke is dat kinderen meteen de fantasie en het vrolijke van die vreemde muizenfantjes zien. Die kids hebben geen enkele moeite met zo’n genetische afwijking en accepteren het met plezier.
Toch kun je Muizefnaar zo’n muizefantje ook heel anders kijken. Het is eigenlijk een mislukte olifant, of is het een muis met een identiteitsprobleem? Zou maar zo kunnen toch? En als dat waar is, wat vinden we daar dan van? Gaan we die muizen dan in therapie doen en laten we ze ‘overbakken’ of accepteren we de dubbelheid en het niet ‘normale’ van de muizenfant. Hoe hoort dit woord eigenlijk geschreven te worden? Het maakt namelijk niet uit of ik muizefantje of muizeNfantje type, mij spellingcontrole geeft in beide gevallen een rode streep onder het woord. Weer zo’n bewijs dat alles buiten het gangbare niet goed wordt gevonden. Wij grote mensen doen dat maar al te vaak bij andere mensen. Toch jammer, want dan missen we het kleurrijke, verrassende, niet voor de hand liggende fantastische van bijzondere mensen. Ik hou van menselijke muizenfantjes met soms verrassende voor- of achterkanten………

maandag 9 november 2009

Muizefantjes


‘Heb je wel eens een muizefantje gezien?” De meeste kinderen kijken me vragend aan als ik dit zeg en sommigen met een blik van ‘die-spoort-geloof-ik-niet-helemaal’. Vervolgens pak ik mijn muizefantje en laat het ze zien. ‘Kijk, van achter heeft hij een muizestaartje en zijn neus is een slurfje’ Dus dat is een muizefantje…. Ik vind het elke keer weer geweldig om te zien hoe verschillend kinderen reageren als je ze iets geeft. Sommige kinderen pakken enthousiast het muizefantje uit je handen en anderen durven je nauwelijks aan te kijken. Sommige kinderen durven openlijk toe te geven dat ze totaal niet geïnteresseerd zijn in een muizefantje en dat je hem zelf mag houden. Overigens valt me op dat ze dat eigenlijk nooit met een brutale houding doen, maar gewoon vriendelijk. Ik hou van die open en eerlijke verrassing. Sommige ouders vinden het soms wel een beetje gênant. Het andersomme komt ook voorbij. Sommige kinderen zijn zo direct dat ze meteen een muizefantje voor hun broertje of zusje vragen. De allereerlijkste geven direct toe dat ze al eerder zo’n muizefantje hebben gekregen. Geweldig!! Die geef ik er meteen twee!
Er zijn er ook die hun muizefantje niet durven aanpakken. Nou kan ik me voorstellen dat ik persoonlijk soms wat intimiderend vrolijk over kan komen als je net rustig, een beetje lui in je wagentje hangt. Ik voel me daardoor niet beledigd, maar ook dan vinden ouders het soms een beetje gênant. Ja, kinderen weten nog steeds hoe ze hun ouders voor schut moeten zetten. Maakt niet uit, ook dat is op te lossen door het muizefantje aan de ouders te geven. Want iedereen die een beetje kijk op kinderen heeft, weet dat zo’n kind later moord en brand schreeuwt omdat hij geen muizefantje heeft gekregen.
De leukste reactie kreeg ik terug van een moeder. Ook haar zoontje hield ik een muizefantje voor. Met het gebruikelijk ritueel. Hij was best een beetje terughoudend, maar pakte hem toch aan. Zijn moeder is allochtoon, die overigens goed Nederlands spreekt. Ze begreep er eigenlijk niks van toen ik de vraag over het muizefantje stelde en dacht dat ze een nieuw Nederlands woord hoorde ofzo.
’s Avonds toen ze haar kind naar bed bracht namen ze samen nog even de dag door. Toen de moeder vroeg wat het leukste moment van die dag was geweest, antwoordde het jongetje zonder zich een moment te bedenken: “het muizefantje”
Wat een heerlijk idee dat zoiets gezelligs, vrolijks,kleins, zoiets bijzonders voor een kind mag betekenen!!
P.s. we hebben ook leeuwenmuisjes!

donderdag 5 november 2009

Ik ben verliefd!


Ik geef het toe, ik ben vreselijk verliefd! Verliefd op zijn grote bruine ogen. Verliefd op de kuiltjes in zijn wangen. Verliefd op de mooie frons tussen zijn ogen als hij serieus is. Verliefd op zijn vrolijke schaterlach en zijn tot nu toe bijna altijd opgewekte karakter. Ik kan uren naar hem kijken en al het andere om me heen vergeten. En als hij begint te kletsen, maakt niet uit of ik het kan volgen of niet, ik smelt helemaal. Dit loopt echt de spuigaten uit. Maar ik kan en mag het niet meer ontkennen. Het is 2 weken geleden begonnen. Op donderdagavond zou hij komen na een lange reis uit Brazilië. Tot dan toe had ik het moeten doen met zijn foto’s en af en toe een filmpje. Ik had verwacht dat hij moe en chagrijnig met een jetlag zou aankomen die avond laat, maar nee hoor, hij begon direct vrolijk naar me te lachen en had er geen moeite mee dat ik hem een zoen gaf.
Nou ja, jullie snappen het waarschijnlijk wel. Ik heb mijn kleinzoon voor ’t eerst gezien en wat een lief kereltje is het. Jaja, tuurlijk, ’t was ook leuk om zoon en schoondochter na een jaar weer te zien ;)
Ik weet het zeker, dit mannetje zit voor altijd in mijn hart en toch weet ik het nog steeds niet zeker. Ik zit er diepzinnig over na te denken en te filosoferen. Wat nou, als vrienden met hun vrolijke kereltje bij me waren komen logeren met hun zoontje, had ik dan niet net zoveel van dat kind gehouden? Nou, zeggen allerlei mensen dan tegen me, maar dit is toch je eigen vlees en bloed. Ja, da’s waar en het is ook leuk om de overeenkomsten met je eigen kinderen te zien die genetisch worden doorgegeven. Dat is vooral fascinerend, maar toch, ik hield meteen superveel van mijn geadopteerde ‘zwarte’ nichtjes en had er geen enkele moeite mee om die direct, zonder enig probleem in mijn hart te sluiten en als ‘eigen’ te zien en dat voelt na 25 jaar nog steeds zo. Ik word supervreselijk boos als iemand dan praat over ‘zulke’ kinderen of iets zegt van ‘maar da’s toch niet eigen’ ofzo. En wat te denken van al die kinderen die na een echtscheiding in een andere relatie komen en een nieuwe pappa, mamma en opa en oma krijgen. Zijn die dan minder, omdat ze niet ‘eigen’ zijn? Wat een vreselijk verdrietige problemen doen zich niet vaak voor in zulke omstandigheden waar opa’s en oma’s opeens hun kleinkinderen niet meer mogen zien. Maar ansersom is ook waar, hoe geweldig kan het niet zijn als kinderen nieuwe opa’s en oma’s krijgen.
Nou ja, ik filosofeer er nog wel een tijdje op los. Feit is dat ik zielsveel van dit mannetje hou en het best moeilijk zal worden als ze in januari weer vertrekken. Ander feit is dat ik evenzovele andere kinderen klein en groot, ook in mijn hart wil sluiten en dat we als kinderen van Hem niet alleen de zorg hebben voor onze ‘eigen’ kinderen en kleinkinderen, maar de zorg dragen voor alle kinderen. Geel en bruin en blank en zwart! Verhinder ze niet!

zondag 18 oktober 2009

Global Leadership Summit

Ik besluit nog een keertje te gaan kijken. Ik maak me ongerust over deze jonge moeder. Bij haar huis blijkt wederom niemand open te doen. Heer, meer kan ik niet doen, wilt u voor haar zorgen? Volgens mij wilde ze vanmorgen niet opendoen, maar nu weet ik niet waar ze is, maar U wel. Ik fiets biddend terug naar de winkel deze donderdagavond. Er staat een man achterin de winkel te praten. Hij kijkt verward uit zijn ogen. Hij wil met mensen bidden, heeft geprobeerd een afspraak te maken, maar die zitten zo vol dat hij nog tot november moet wachten…. Ik geef hem nog een ander telefoonnummer en we wensen hem sterkte. Gezien zijn verwardheid lijkt het ons niet verstandig om tijdens koopavond zelf dit even aan te pakken.
Als de winkel dicht is pak ik mijn spullen in. Morgen mag ik naar de Leadership Summit in Drachten. Voor mij persoonlijk mijn jaarlijkse ‘oplaadmoment’. Ik heb er zin in, ook vanwege het feit dat we met 27 mensen uit onze kerk gaan en gezellig een nachtje blijven slapen. Tijdens het inpakken blijf ik aan de man denken en voor hem bidden.
De volgende 2 dagen in Drachten zijn zoals ik ze had verwacht: Inspirerend, Uitdagend, Heftig, Gezellig en nog veel meer. Sprekers als Bill Hybels over kerk zijn in een veranderende samenleving, maar ook Tim Keller over de vrijgevige God (het gelijknamige boek is al een bestseller bij Samma!), maar ook Bono die 3 jaar geleden ook sprak op de Leadership Summit en vertelde wat er sindsdien is gebeurd in kerken met betrekking tot Aids en sociale gerechtigheid. Bijzonder!!. Elk uur opnieuw word je opnieuw enthousiast. Toch worstel ik vanbinnen weer met de vraag wat mijn plek hierin mag zijn, binnen of buiten de kerk. Ik voer daarover diepgaande gesprekken met sommige van mijn teamgenoten. Helemaal aan het eind komt er een ‘zwarte dominee’ voorbij. Op dat moment, na 2 dagen informatie naar binnen werken, denk je dat er niks meer binnen kan komen, maar hij belooft ons wakker te houden. En hij doet het ook!! Zijn naam is Harvey Carey. Hij is naar Detroit gegaan, een stad die meer dan welke stad ook in Amerika is getroffen door de kredietcrisis. Geen geld voor een kerk, of voor veel werkers, maar een hele kerk aan het werk. Verander de Stad. Ik wou dat ik je het hele verhaal kon laten horen, maar misschien moet je maar eens naar de man googlen. Zwart en blank, jong en oud, komen samen in een kerk die vol vuur staat. Soms komen ze zondagmorgen bij elkaar voor wat ze denken een ‘gewone dienst’ te zijn om vervolgens er op die zondagmorgen op uitgestuurd te worden. Ze hebben hun tentjes opgezet voor de grote drugswinkels en inmiddels zijn er door hun acties al 8 drugspanden gesloten. Ze hebben huis aan huis bijbels verspreid, en nog veel mooier, gebed aangeboden aan de deur. Als mensen niet thuis waren, hingen ze een bordje aan de deur; “Someone prayed for you today”. ’s Nachts gingen de vrouwen uit de kerk naar de prostituees toe.
Ik word er gaandeweg steeds blijer van, zeker als hij ons nog eens aanspoort om vooral niet zoveel te vergaderen en mappen vol papier over beleid en visie en missie en evangelisatie te verzamelen, maar gewoon aan het werk te gaan. Zo wil ik God dienen met mijn broers en zussen! Niet als copietje van Detroit, maar gewoon uit het hart en voor Gouda.
We zijn allemaal doodmoe van 2 dagen luisteren, maar zoveel om over na te denken.
Het is zaterdagavond half acht als ik thuiskom. Net nog tijd genoeg om boodschappen te doen. Als ik naar beneden wil lopen met de boodschappentas gaat de bel. Ik denk dat ik Robin, één van de conferentiegangers zie, die vast nog even wil napraten. Ik doe de deur open, maar daar staat hij weer. De man die donderdagavond er ook al was. Hij draait enigszins met zijn ogen en vraagt of ik nog iemand anders weet die met hem bidden wil. Het andere telefoonnummer heeft hij gebeld, maar ook daar moest hij nog een tijdje wachten. En echt, eerlijk, ik weet het niet. Mede veroorzaakt door mijn doodmoeie hersenen. De mensen die ik kan bedenken zijn ook doodmoe al eerder bij de conferentie vertrokken. Ik nodig hem uit om naar de kerkdienst morgen te komen en verzeker hem dat er daar wel mensen zijn om met hem te bidden. Ik weet dat ik er verstandig aan heb gedaan om niet alleen en als vrouw met hem te bidden, maar ik voel me er niet happy bij. Ik bid of God hem asjeblieft morgen naar een kerk wil leiden.
Vandaag in de kerk ging het over occultisme, over zwart en wit en werd er een uitnodiging gedaan om er van bevrijd te worden. Er kwam niemand naar voren. En hij was er ook niet. Ik bid maar voor hem en hoop dat hij ergens anders in een kerk zit. Gek genoeg weet ik vandaag weer een aantal namen van mensen die ik best wel had kunnen bellen voor hem. Ik blijf zitten met de vraag hoe het nou komt dat we op de één of andere manier met z’n allen niet in staat zijn de wereld om ons heen de zorg te verlenen die nodig is. Ik bel nog een keer naar die jonge moeder, maar er wordt nog steeds niet opgenomen.Ik weet niet waar ze is

donderdag 15 oktober 2009

Nieuwe spullen


Deze weken staan zoals elk jaar in het teken van de nieuwe uitgaven. Eind september zijn de beursdagen. Twee hele dagen gaan we van tafeltje naar tafeltje om de nieuwste producten van de uitgevers van boeken, distributeurs van muziek en importeurs en makers van kado-artikelen te bekijken. Een beurshal vol ‘christelijke’ producten. Nou heb ik al eens een stukje geschreven over de benaming ‘christelijke’producten, dus jullie weten wellicht hoe ik daar over denk. Christelijke producten bestaan niet. Een product, een boek, cd, dvd, kado kan wel een christelijke boodschap uitstralen. Nou ja, laat ik daar nou maar even niet over beginnen, da’s weer zo’n stokpaardje van me.
De eerste beursdag was ik samen met Annelies met de trein naar Zwolle en de tweede maandag met Annelies en onze toekomende nieuwe kracht Jan met de auto naar Houten.Dankzij mijn geweldige nieuwe telefoon met TomTom reden we totaal verkeerd. Jan heeft me beloofd nooit meer op mijn routekennis af te gaan. Een goed begin van onze samenwerking!
Smullen is het, al die nieuwe boeken. Elk jaar weer een verrassing wat er gaat komen en elk jaar weer heb ik zin in het najaar met al die mooie spullen. In Zwolle hebben we vooral kado-artikelen uitgezocht bij de importeur. Ik werd er wel blij van. Nou maar hopen dat ze op tijd in Nederland en in Samma zijn.
Veel goede boeken gezien, zoals het boek “Als doden wakker worden van John Eldredge de schrijver van Ongetemde Man en Fascinerende Vrouw. Dat je hart een woonplaats is van God, een nieuw hart, ipv een hart dat niet deugd. Indrukwekkend boek.
Waar we echt superblij van werden was een nieuwe kerst CD van een heleboel Nederlandse artiesten. Geloof me, je zult hem veel horen bij Samma met de kerstdagen.
Een van de laatste uitgevers waar we een afspraak mee hadden was Ark Boeken. Ze zijn nog altijd mijn meest favoriete uitgevers. Ik hou van hun visie, van hun keuze van boeken, zoals bijvoorbeeld de Getemde Tijger, Kemi, de Bijbelgids, maar ook hun kinderboeken. Zij zijn degenen die Max Lucado in Nederland op de kaart hebben gezet door de uitgave van het schitterende boek Ér is niemand zoals Jij´, wie kent het niet. Daarna volgden vele andere titels zoals de dagboeken. De nieuwe agenda van Max Lucado voor 2010 is binnen 3 weken in heel Nederland uitverkocht.
Dit keer stelden ze me ook niet teleur met een aantal prachtige boeken. Ik kan niet wachten om er aan te beginnen. Zo is er het boek Als je God één vraag mocht stellen` Een supergoed boek waarin alle brandende vragen van christenen en niet christenen gesteld worden, zoals: “Als u een God van liefde bent, waarom gaan er dan mensen naar de hel.` of de vraag: “Waarom staat u lijden toe?” . Een boek om zelf te lezen en weg te geven. Een ander boek waar ik echt heel erg enthousiast van wordt is het boek van Sheila Walsh “Open je ogen & bid!”. Sheila Walsh, de gospelzangeres en later talkshow host in Amerika. Daarna een periode van enorme depressie en wanhoop. Vanuit dat enorme dal kwam ze naar boven en leerde ze bidden. Niet als een trucje, maar vanuit een relatie met God. Spreken.Luisteren. Vertrouwen.Leven. Volgens Max Lucado is dit boek net zo warm en grappig als Sheila Walsh zelf.
Ach, ik kan nog wel een tijdje doorgaan met al die nieuwe boeken enzo, maar je kunt veel beter lekker langskomen en heerlijk snuffelen tussen al die nieuwe boeken, muziek en kadootjes. Niet allemaal ‘christelijk’ maar zeker niet onchristelijk.
De koffie is er gratis bij!

dinsdag 29 september 2009

Gods stem verstaan op de fiets?!

Vanavond op weg naar de huiskring. Voor mij de eerste van dit seizoen. Ik heb er zin in! We hebben zo’n heerlijk stelletje ongeregeld, enthousiaste, vrolijke, serieuze, drukke praters. We hebben echt de eeuwigheid nodig om nog niet uitgepraat te raken met elkaar!
Het schemert en het miezert als ik op de fiets stap. De herfst is al aardig zichtbaar. Ik zet mijn dynamo aan om wat meer licht op de weg te hebben. Het enige resultaat is een hevige piep, zodat ik dan misschien niet zichtbaar ben, maar wel hoorbaar. Geen probleem, vorige week hielp het ook als ik er voorzichtig tegenaan schopte. Dit keer kan ik blijven schoppen (en dat doe ik ook), maar eenmaal op het juiste adres aangekomen had ik mijn licht nog steeds niet laten schijnen. Nou ben ik vreselijk keurig en wil ik voor mijn eigen veiligheid nooit rijden zonder licht, dus ik maak me al een beetje zorgen om de terugweg.
De kring is zoals altijd levendig en krachtig. We hebben het over David en de zalving door Samuel. Samuel die een leugentje om bestwil mocht vertellen van God zelf nota bene toen hij naar het gezin van David ging om een koning te zalven. Interessant nietwaar, dat God zegt dat je de hele waarheid niet moet vertellen. Voor ons stof tot praten genoeg. Zeker als we ons afvragen hoe dat nou ging bij Samuel en bij de profeten als ´God tot ze sprak´. Vooral in het Oude Testament staat het er zo direct: “En God zei tegen….” Dan weet je ook meteen waar je aan toe bent. We hebben een stevig gesprek over Gods stem verstaan. Is hij er al bij het tandenpoetsen ’s morgens, spreekt Hij van buitenaf of van binnenuit omdat de Geest nu eenmaal in ons woont. De ene mens moet/wil maanden bidden voor God antwoord geeft en de ander handelt gewoon en weet dat het goed is. We gaan alle kanten op en moeten ook echt concluderen dat er geen pasklare antwoorden zijn voor het spreken van God, maar dat God ons persoonlijk leidt en het bij iedereen verschillend is. We delen een aantal ‘gewone’ voorbeelden van waar we de leiding van de Heer en dus Zijn stem hebben gehoord. Verder zijn we ook soms hartstikke nuchter en vertrouwen er op dat Hij het willen en het handelen in ons werkt. We hebben het ook nog over gebedsverhoring. Het is niet te doen om zo’n levendig gesprek in een paar woorden in een blogje neer te schrijven, maar deze kringavond was weer heerlijk!! Het scherpt ons aan elkaar. Ik heb nu al zin in de rest van dit seizoen als we het over David gaan hebben. En je moest eens weten wat een anti-kringen-mens ik ben geweest!!
Als ik uiteindelijk naar huis ga bedenk ik me dat ik nog een probleem heb met mijn fietslamp. Anja, onze gastvrouw, geeft me het advies om een heel zielig gezicht te trekken als ik de politie tegen kom. Ik grap tegen haar of dat dan een leugentje om bestwil is? Wie weet! Nou ja, zeg ik, ik kan er natuurlijk ook voor bidden en vragen of Hij antwoord geeft. We lachen er hartelijk om!
Ik rij weg en de dynamo piept nog steeds. Ik probeer wederom met mijn schoen de dynamo dichter op het wiel te krijgen maar het helpt niet. Eenmaal op het fietspad voel ik me toch niet zo happy, eigenlijk is het helemaal tegen mijn principes om zonder verlichting te rijden, maar ja, lopen is me veel te ver. Ik geeft nog een schop tegen de dynamo, maar geen resultaat. Zonder er bij na te denken doe ik wat ik altijd doe en zeg: “Ach toe Heer, doe is wat” en buig me voorover om een tik op de lamp te geven. Direct floept de lamp aan!!! Ik schiet ter plekke in een enorme lachstuip, wat bijna weer een ander gevaar oplevert omdat ik begin te slingeren.
De hele rest van de terugweg fiets ik glimlachend naar huis. Ik hou zo van die grapjes van de Lieve Heer.

Ach, zullen sommige mensen zeggen, gewoon toeval. Anderen zullen zeggen, maar dat is toch volkomen normaal dat God dat doet? Ik vind het geen toeval en ik vind het zeker niet normaal. Ik blijf het een wonder vinden, dat God naar gewone mensen omziet en zelfs grapjes met ze uithaalt.
Morgen breng ik de fiets naar de fietsenmaker.

zondag 27 september 2009

Heimwee naar de toekomst


Stom, ik heb gewoon het mededelingenblad van de kerk niet goed gelezen. Nu sta ik te wachten voor de 2e dienst, maar daar blijkt Martin Brand niet op te treden. Afijn, de dienst was toch best mooi, maar iedereen heeft me wel al laten weten dat ik iets gemist heb.

Stom, ik ben gewoon te laat. Het concert van Martin Brand is al begonnen. Om 19.00 uur en niet om 19.30 uur. Het lijkt er op dat mijn Samma Nieuws lezers de mails die ik hen stuur beter lezen dan ikzelf want zij zijn er allemaal al. Gaaf om te zien dat één zo’n mailtje nog aardig wat mensen op de been brengt op deze zondagavond.
Wow, dat is mooi!! Binnen twee liedjes zit ik er helemaal in!! Ik ben direct onder de indruk van Martin z’n teksten, van z’n manier van de boodschap overbrengen en communiceren met het publiek en van z’n eerlijkheid, maar eigenlijk nog meer en direct van wat God doet door mensenlevens heen. Tegelijkertijd zit er weer zo’n knoop in m’n maag en merk ik dat de tranen weer op de loer liggen. Ik heb daar de laatste maanden veel last van. Een soort onbestendig gevoel van heimwee. Deze sfeer, zo’n goeie band, concertgedoe en een radicale heldere boodschap in gewoon eerlijk Nederlands. Ik hou er zo van en ik mis het zo dat we dat bij Samma niet meer doen de laatste tijd. Toegegeven, voor alles is een plaats en een tijd en mijn nostalgische gevoelens zijn niet maatgevend.
Tot overmaat van ramp geeft Martin brand het woord aan zijn directeur, Robert Jan Sterk van OM. Het eerste wat hij zegt is dat hij wat met Gouda heeft. Hij kwam vroeger namelijk altijd bij de MarktAktie, o.a. in het gebedsteam. Hij houdt een enorm inspirerend verhaal over evangelisatie en zending en wat wij er mee kunnen en wat hij er zelf mee doet. Eenvoudig er zijn voor onze buren opent de deuren voor het evangelie.
Dan houdt Martin een spreekje. Over die jongen met de vijf broden en de twee vissen en dat we alles mogen geven wat we hebben en dat de Heer Jezus dat dan vermenigvuldigt. Ja Heer, maar dat weet ik allang, ik geef u ook alles, maar ik voel me zo in de wachtkamer.
Het is prachtig om te zien dat er een aantal mensen naar voren komen om hun alles te geven. Ook mensen die ik via Samma heb mogen uitnodigen.
Na het concert loop ik naar Robert Jan toe om hem te vragen hoe dat nou zit met hem en de MarktAktie. Hij vertelt dat hij bij een concert van Darrell Mansfield tot geloof is gekomen en daarna veel meer concerten in Gouda heeft bezocht en actief heeft geholpen bij de eerste jaren van de MarktAkties. Hij kreeg ook altijd Samma Nieuws, zelfs toen hij 12 jaar lang in het Midden Oosten als zendeling onder moslims werkte. Hij vertelt mij hoe belangrijk het werk van Samma voor hem geweest is. Maar waar ik nog het meest van onder de indruk raakte was dat hij me vertelde dat hij jarenlang voor Samma heeft gebeden, zelfs in het Midden Oosten.
Ik vertel hem van mijn verlangen en wat dit soort avonden met mij doen, dat bitterzoete gevoel van ik wil zo graag meer vertellen van mijn Heer. Ik heb heimwee naar de toekomst. In gewone woorden, aanstekelijk en eerlijk, net als Martin en Robert Jan. Tegelijkertijd besef ik hoe belangrijk het werk van Samma is geweest voor zoveel mensen. Hier staat een zendeling, directeur van OM Nederland die mij bemoedigd door te zeggen wat de Heer door Samma heeft mogen doen in zijn leven.
En vanavond hebben er weer mensen gekozen om alles wat ze hebben, hoe veel of weinig ook, in de handen van de Heer te leggen. Ik mocht een mailtje doorsturen en de Heer deed de rest en ik werd zelf overvloedig gezegend en bemoedigd vanavond.
Dankuwel Heer. Mijn evangelisatiehart klopte weer vanavond. Ik heb nu nog meer heimwee naar de toekomst. Tot die tijd blijf ik U dienen met alles wat ik heb.

donderdag 24 september 2009

Mij hoor je niet klagen

Het is al even geleden dat ik een blogje heb geschreven. Niet dat er niks gebeurt bij Samma, integendeel. Er gebeurt vreselijk veel. Zoveel dat ik niet eens de tijd heb om er even over na te denken. Neem nou gisteren. Nog voor half elf had ik gehoord dat iemand die ik ken in de gevangenis zit. Daarna belt iemand om te vertellen dat een vrouw van mijn leeftijd gisteren is overleden. We hadden zo gehoopt dat ze beter zou worden, maar helaas. Tijdens dat telefoontje komt er een andere vrouw binnen. Ik ben heel blij dat ik haar zie. Het is alweer een tijd geleden dat ze voor het laatst binnenkwam. Ze is ook erg ziek geweest en heeft chemokuren gehad. Gelukkig lijkt het goed met haar te gaan. Tussen dat alles door hoor ik het nieuws van een jonge vrouw die weer een foute kant is opgegaan en de oplossing in drugs zoekt. De wanhoop van haarzelf en de hele familie om haar heen maakt ook mij bedrukt. Het is dan nog maar 10:30 uur ’s morgens.
Toch heb ik niks te klagen.
Dat deed ik wel de afgelopen weken. Ik zat door allerlei omstandigheden weer bijna helemaal zonder medewerkers. In eerste instantie leken er, ondanks de oproepen nauwelijks nieuwe mensen te komen. Ik kreeg het er helemaal benauwd van. Maar geloof het of niet, we zijn weer bijna helemaal rond en zoals ik in een vorig blogje al schreef is het weer van volkomen onverwachte hoek gekomen. We zijn héél blij dat we sinds deze week weer een fulltime kracht hebben aangenomen. Het duurt nog even voor hij komt, maar we zijn er superenthousiast over!! Het is een hij en verder zullen we hem later wel voorstellen. Maar ik kan je vertellen dat wij er heel erg verschrikkelijk blij mee zijn en ik wel durf te zeggen dat het boven bidden en bedenken is.
Wat ik verder heel erg leuk vind is dat we ook aan de vrijwilligerskant weer hele mooie mensen erbij hebben. Eerst kwam Anja van Eijk me vertellen dat ze de donderdag voor Samma had. Regelmatig nhad ik de laatste jaren grapjes met haar gemaakt dat ze maar bij Samma moest komen werken. Ze deed al mee in enthousiaste losse organisatieklussen. Nu kwam er onverwacht ruimte in haar schema en zit ze nu al weer een paar weken op de donderdag bij Samma. En zo is er Nancy. Nancy is alleenstaande moeder van 2 kinderen. Ze mag in het kader van reintegratie een aantal maanden bij Samma werken. Vier dagen tijdens schooltijden, we zijn er superblij mee. Dan hebben we nog Annelies een jonge meid die bij ons stage mag lopen om werkervaring op te doen en in plaats van beperkingen haar mogelijkheden mag ontdekken. Leuk. Het bleek dat iedereen Annelies al kende en iedereen er enthousiast over is dat ze bij Samma mag werken. Echt leuk!!
Dan hebben we nog onze Birmese dames Paw en Thwe Thwe. Ze moeten inburgeren en daarvoor ook stage lopen. Kleine, dappere en hardwerkende vrouwen. Met een heel verhaal die in een totaal ander land en cultuur hun plekje mogen vinden. Best gaaf om bij Samma hen een stukje op weg te kunnen helpen. Volgende week komt Cidonia er dan nog bij. Zij komt uit Indonesie en moet ook inburgeren en dus stage lopen. We zijn inmiddels ontdekt door de inburgeraars. Als we zouden willen hadden we er denk ik binnen de kortste keren nog een heleboel bij, maar dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Daarnaast zijn vertrouwde vrijwilligers er natuurlijk nog steeds zoals Annelies, Stieneke, Els, Janny, Petra, Jaap,Byron, Johan, Dimitri en Tobias.
Gaaf toch, mij hoor je dus niet klagen. Nou ja, een heel klein beetje dan. De zaterdag is nog net niet helemaal rond. Daar zoeken we nog een snelle, goeie vrijwilliger voor. Eentje hebben we er al, dat is Hilde Buys. Ze komt eenmaal per 2 weken helemaal uit Bergen op Zoom om Samma te helpen!!
Als jullie kunnen en willen zou het heel mooi zijn als jullie af en toe eens een gebedje omhoog laten gaan voor al deze bijzondere mensen. Samma is meer dan een winkel, dat blijkt zeker ook uit de mensen waar we mee werken.

donderdag 17 september 2009

sinner service

Het is mijn vrije dag vandaag. De bedoeling is dat ik die elke vrijdag heb, maar daar wordt de laatste weken om diverse redenen flink de hand mee gelicht. Maar vandaag lukt het aardig, hoewel ik toch wel weer in de verleiding ben om alles beneden op gang te helpen. Het lijkt er op dat het mooi nazomerweer blijft vandaag, dus ik vind eigenlijk dat ik maar een stukje moet gaan fietsen. Maar eerst even naar de outdoor winkel. Niet dat ik een outdoor mens ben, maar ik zoek iets wat ze daar vast wel hebben. Ik loop een beetje de winkel door te kijken als de mevrouw er aan komt om te vragen of ze me kan helpen. Netjes, denk ik nog. Dan zegt ze tegen mij dat ik volgens mij de vorige keer een brilkoordje heb laten liggen. Nou ja, da’s ook knap, datb was ik al weer vergeten zelfs. De vorige keer was namelijk begin juni. Ik had een hele goeie zonnebril nodig voor Kenia. Het is zo slordig als je een leeuw over het hoofd ziet nietwaar. Ik kocht een veel te dure zonnebril en kocht er meteen maar zo’n koordje bij. ’t Zou echt iets voor mij zijn om zo’n dure bril te verliezen. Toen thuisgekomen heb ik dat koordje nooit meer gezien. Aangezien ik nog meer boodschappen had gedaan dacht ik dat ik het onderweg verloren had. De zonnebril heb ik gelukkig nog steeds en nu heb ik er eindelijk een koordje bij.
Er is alleen één probleempje met die zonnebril. Toen ik thuiskwam ontdekte ik dat de merknaam er op stond. Nou ben ik niet zo van het reclame lopen voor dure merken. Ik vind dat je geld toe zou moeten krijgen voor de wandelende reclamezuil die je dan bent, maar het blijkt meestal andersom, je moet er extra voor betalen als de merknaam op je kleding staat. Maar goed, dat terzijde, op de zijkant van de bril stond de merknaam: sinner. Ik weet nog steeds niet of ik daar nou blij mee moet zijn. We hebben het afgelopen jaar in mijn huiskring meerdere malen de discussie gehad of we allemaal zondaars zijn, of dat we verlost zijn en een nieuwe schepping en dat we de zonde achter ons moeten laten, we zijn heiligen. Nou ja, blijft een aardige discussie, maar om nou met een zondaarsbril te lopen. ..? Ik moet zeggen dat hij wel heel goed zit en het zicht prima is dus ik kan je zo’n zondaar aanraden.
Vandaag kreeg ik dus het koordje erbij. Stond sinner nog redelijk onleesbaar op de zijkant, nu staat het minstens 6 keer op het koordje, dus ik kan er niet meer onderuit dat ik een zondaar ben.
Maar ach, het maakt mij niet zoveel uit vandaag. Ik ben echt een blij mens. Blij dat er toch nog goeie service bestaat en deze mevrouw me na 3 maanden nog steeds herkend en me geeft waar ik voor betaald heb. Dus mij hoor je niet klagen over een sinner meer of minder.

woensdag 2 september 2009

Samma en Flower Power

Kijk hier naar het Flower Power filmpje...

Flower Power

woensdag 26 augustus 2009

Flevo Festival

Ik zit weer in een lege trein. Ditmaal niet omdat het laat is, maar omdat het heel vroeg is op zaterdagmorgen. Ik ben onderweg naar het Flevofestival. Na meer dan 25 jaar heb ik voor het eerst geen stand meer op Flevo. Het voelt echt verschrikkelijk dubbel. Toen het donderdag zo snikheet was, was ik dolblij niet op dat moment aan het sjouwen en inrichten te zijn met een team klamme, zweterige mensen die maar moeilijk vooruit te branden zijn met dat weer. Nog blijer was ik toen het weeralarm kwam. Ben ooit bij het opbouwen getuige geweest van een vreselijke storm die zonder pardon de grote tent naast ons oppakte en 100 meter verderop bovenop een andere tent smeet. En ik bedoel geen slaaptentje, maar een stevige grote tent waar wij ook onze winkel net in uitgeladen hadden. Ik stond echt doodsangsten uit voor mij en mijn team. Nog vééél blijer was ik dat ik in m’n eigen bed lag toen ik vnnacht een smsje van annemijn kreeg dat ze het koud had en of ik een fleecedeken mee wilde nemen. Ik voel meteen weer die vreselijke klamme kou aan mijn lijf. Sorry, maar mijn lijf houdt absoluut niet van kamperen. Het kreunt, geeft pijn af, is stijf en star en.... nou ja, kortgezegd ’t is vreselijk met mij en kamperen. Omdat ik zoveel van Flevo hou heb ik het al die jaren gedaan. En dat is het nou net, ik hou zo van het Flevofestival. En die nachtelijke herrie vind ik gewoon gezellig. Om heel eerlijk te zijn: IK MIS HET VERSCHRIKKELIJK!! Die gezellige gekte met vrolijke mensen waar je met zn duizenden plezier hebt maar ook in verwondering kunt komen van wat de Lieve Heer allemaal doet.Muziek, theater, verhalen en alles door elkaar. Volgens mij ziet de hemel er zo uit, maar dan zonder kamperen en slappgebrek en met goeie douches en wc’s.
Het valt niet mee om een festival als Flevo te organiseren in deze tijd. Flevo kan maar nauwelijks zijn hoofd boven waterhouden. Het kost veel, aan alle kanten. Veel geld, veel doorzettingsvermogen, veel visie en vooral veel passie. Het laatste jaar bleef het tot het laatst spannend of het allemaal wel kon doorgaan.
Ik ben benieuwd wat ik straks tegenom. Ik zie wel erg op tegen al die vragen waarom ik dit jaar niet met een stand ben. Maar verder heb ik zin om bijvoorbeeld de vrolijke ploeg van Christafari weer te zien optreden en ze een stevige rasta hug te geven. Zin om die hele gekke band van Newworldson te zien optreden. Ook zin om zoon Rik te zien met hun Worshiplab en vooral veel mensen te spreken di e ik eenmaal per jaar op Flevo spreek.
En ik blijf een nachtje slapen. K weet nog niet in welke tent en op welk matje. Jammer voor mn lijf, maar ik neem toich het risico. Weet ik weer waarom ik niet naar Flevo ga. Mar ik wil persé naar de Outburst, Die geweldige openluchtdienst op zondagmorgen. Ik heb in de afgelopen jaren hele bijzonbdere diensten meegemaakt op Flevo die ik nooit meer zal vergeten. Diensten met 10.000 jongeren waar je de aanwezigheid van Gods Geest bijna kon pakken. Zoon Rik heeft mee mogen denken en werken aan deze Outburst en dat maakt nog meer dat ik het niet wil missen.
Wie weet ben ik volgend jaar weer een heel weekend bij Flevo. Als mijn lijf meer zin heeft, als er een enthousiaste groep mensen is om mee te helpen en als het financieel haalbaar is. En nou maar hopen dat Flevo er volgend jaar ook nog is.

woensdag 19 augustus 2009

Liedjes van vroeger


Het is weer zover. In de winkel staan twee dames die op zoek zijn naar een liedje. Ondanks het feit dat er steeds meer op internet staat, wordt er toch nog veel gezocht naar tekst, muziek en/of uitvoerenden van een bepaald lied. Nou ben ik door mijn afkomst en muziekafwijking van heel veel liedjesmarkten thuis. Ik ken de psalmen en veel gezangen en nog meer engelse hymns en echt bijna alle Johannes de Heer liederen en de meeste glorieklokken. Ook de Youth for Christ Bundel is mij niet onbekend en zelfs ‘Kun je nog zingen, zing dan mee’ weet ik inderdaad ook mee te zingen. Maar daar blijft het niet bij. Tot zeg maar een jaar of 5 geleden kende ik ook nog eens het merendeel van de gospelnummers van de meeste artiesten. Daarna ben ik helaas het spoor een beetje bijster geraakt en lukt het me onmogelijk om alles bij te houden. Nou vergeet ik overigens de Opwekkingsbundel nog.
Nou ja, het was niet mijn bedoeling om mij voor te staan op al mijn kennis, dat zou ik volgens Paulus schade en drek moete achten. Wat ik wou zeggen is dat er dus weer een paar dames op zoek waren naar een oud lied. Vaak is het voor een ziek familielid en nog vaker voor een begrafenis, maar toch ook regelmatig omdat mensen er op de een of andere manier bijzondere herinneringen aan hebben. Dit keer kende ik het lied wel. ‘Weet gij hoeveel sterren kleven, aan die wondre hemelboog, al die duizenden tesamen, kent de Heer bij name..... enz. Enz.Ze dachten dat het in de Johannes de Heer bundel stond. Ik dacht het zelf ook, maar ’t was niet waar. Gek genoeg kende ik het lied, maar kon het in geen een bundel vinden. Heb toen maar voor hun gegoogled en kwam er achter dat het ooit door ds. De Liefde was geschreven. Iemand die onder andere ook ‘Klokje Klinkt, vogel zingt” heeft geschreven. Ja, zo leer je nog eens wat via wikipeia.
De dames zochten het lied voor een tante in Canada die daar al een tijdje naar zocht. We hebben kunnen ontdekken op welke CD hij stond (natuurlijk Urker koren...!) en die voor heb besteld. Ze waren er superblij mee. De dames behoren zeg maar, niet tot de klantkring van Samma en dat vind ik nou zo bijzonder. Het zijn vaak de liedjes die mensen ooit op de christelijke school of op de zondagschool hebben geleerd die op latere leeftijd bij mensen weer bovenkomen. Vaak ontdek ik dat mensen dan na jaren weer terugkomen bij het geloof wat ze ooit als kind gehoord hebben. Soms thuis in een gelovig gezin, maar vaak ook op de kinderclub in de buurt. Elke keerals ik weer zo’n verhaal hoor, en dat is best vaak, dank ik God weer voor al die geweldige mannen en vooral vrouwen die onvermoeibaar actief zijn in kinderwerk op wat voor manier dan ook. Soms in het onderwijs, maarook in kindernevendiensten, kinderclubs, vakantiebijbelscholen en nog veel meer. Zwaar en intensief werk waar veel geduld en veel trouw voor bnodig is. Vruchten van dat werk zijn niet altijd direct zichtbaar. Soms pas na jaren. Maar juist dan blijkt hoe belangrijk het toen is geweest. IK wil zelf vaak graag vruchten zien, maar het is onze opdracht om te zaaien. De eeuwigheid zal uitwijzen wat dat voor oogst heeft opgeleverd.
Lieve kinderwerkers, blijf asjeblieft zaaien. Over 40 jaar zullen er oude dames komen vragen naar liedjes zoals ‘Weet je, dat de Vader je kent, weet je, dat je van waarde bent. Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand’ Hopelijk zijn er dan nog mensen die weten dat dat een liedje van Elly & Rikkert is. Maar zij weten nog steeds dat ze parels in Gods handen zijn omdat jij zedat liedje hebt geleerd.

zondag 16 augustus 2009

een kop vol in de trein

Het is zondagavond laat en de trein van Zwolle naar Gouda is leeg. Dit in tegenstelling tot mijn hoofd. Die zit boordevol en dat zal nog wel een paar uurtjes zo blijven vrees ik. Ik heb een heerlijke avond gehad in de kantine van de WRZV hallen. Een vertrouwde plek waar ik vroeger vaak kwam als er concerten in Zwolle waren. Meestal had ik ze dan in Gouda gehad en kon dan nog even zelf genieten in Zwolle én kijken of Jan het daar net zo goed had georganiseerd als wij in Gouda. De laatste weken ben ik vanwege allerlei omstandigheden steeds bezig met die goeie, ouwe concertentijd van zo’n kleine 20 jaar geleden. Ik mis het, de spanning, de organisatie, de geweldige teams van hardwerkende, enthousiaste vrijwilligers (soms wel 100 op één avond). Maar vooral mis ik de muziek en de muzikanten. Maar vanavond is het genieten en een feest van herkenning en terugzien van lieve mensen uit de muziekwereld. Elly en Rikkert zijn er en Kees Kraaijenoord en Ralph van Manen en Talitha Nawijn en nog zo’n 50 man min of meer bekenden zijn er. We kletsen wat en vragen hoe het er mee is in de winkel of in het artiestenwereldje of in de muziekbranche. Ja, ’t is niet meer wat het geweest is, het is echt moeilijk om je hoofd boven water te houden, maar we zijn er allemaal nog. En ze treden allemaal in die kleine intieme sfeer op. Elly met een nieuw liedje van haar nieuwe solo-cd, maar ook met ‘weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand’ Kees en Ralph zingen samen oude nummers, maar ook nieuwe. Ralph raakt me zoals altijd met zijn eerlijkheid en ik heb een brok in mijn keel als hij een nummer zingt waarin hij zich afvraagt hoe het zal zijn als het leven door ziekte op zijn eind loopt. ‘Zul je naast me staan, als het te zwaar wordt...’ We zijn er allemaal stil van. We vragen ons namelijk allemaal af hoe het met ons zou zijn als we doodziek 20 uur per dag op bed zouden liggen net als Jan die hier met de ambulance naar toe is gebracht, en op een bed met zuurstof in ons midden ligt. Jan de altijd actieve, onvermoeibare Jan die jarenlang de stad Zwolle maakte tot hart van de gospelmuziek, maar vooral van het evangelie. Jan, de vrolijke, niet te stoppen Jan, met een hart van goud en een heerlijke humor. Jan die net als wij in Gouda een geweldig team vrijwilligers op de been wist te krijgen. Maar vooral Jan die standvastig, onbeweeglijk, altijd overvloedig was in het werk des Heeren, omdat hij wist dat zijn arbeid niet voor niks was. En nu? Jan ligt op bed en menselijkerwijs zal zijn leven niet lang meer duren. Hij is al lang ziek. Hij is ook een aantal jaren wonderlijk voor een periode genezen en ging van het verpleeghuis weer aan het werk als vertegenwoordiger in de gospelmuziek. Maar de ziekte kwam weer terug en daar ligt hij nu. Lieve mensen hebben deze surprise party voor hem bedacht. We hebben allebei tranen in de ogen als we elkaar weer zien. We willen allebei veel zeggen, maar ongezegd begrijpen we elkaar. We zijn uit hetzelfde hout gesneden. Ondanks het feit dat het leven soms oneerlijk en zwaar is en we van een heleboel dingen niks begrijpen, ondanks dat blijft Gods trouw dezelfde. Kees, maar ook Jan haalt romeinen 8 aan. Geen veroordeling voor degenen die in Christus Jezus zijn, zo begint het, dat staat vast. Maar dat wil niet zeggen dat het eenvoudig is in het leven en toch, en toch...., niets kan en zal ons van Hem scheiden, zelfs ziekte niet en zelfs de dood niet.
Het leven vind ik soms echt k..... , maar ik ben zo blij dat ik God ken en dat ik zulke geweldige broertjes en zusje heb die allemaal dezelfde Hemelse Vader hebben.
Hand in hand zingen we met elkaar het lied van Russ Taff ‘You're my brother, you’re my sister, so take me by the hand, together we will work untill He comes, ‘

Jan zelf getuigt ervan en bidt met ons allemaal. Hij wil ons Zijn zegen meegeven en tegelijkertijd is hij ons tot zegen. Om zijn bed heen zingen we nog samen ‘Dat ’s Heeren zegen op u daal, zijn gunst uit Sion u bestraal’
We zijn allemaal onder de indruk, ook van Jan zijn getuigenis en van zijn vrouw Jeanet. En ja, we maken ook als vanouds gezellige grappen met elkaar.
Mijn hoofd zit nog wel een tijdje vol met alles wat ik vanavond heb gehoord, gezien en beleefd. Er zijn geen makkelijke antwoorden op moeilijke levensvragen, maar ik ben blij met al die bijzondere parels in Gods hand en het feit dat de Vader ons allemaal kent.

vrijdag 14 augustus 2009

service




Kijk, er zijn grenzen. Ik ben ‘mans’genoeg om een kledingkast in elkaar te zetten en als het echt moet, zoals deze week, dan versjouw ik van alles en ruim ik de hele Samma zolder op. Hoewel ik altijd beweer dat de Samma vrouwen maar geemancipeerd zijn tot 3 kilo, til ik al jaren de zwaarste boekendozen op. Maar..., gesleutel aan mijn fiets, dat is de grens. Ik vermoed dat ik, áls ik het zou willen, best wel een band kan plakken,maar ik wil het niet, dus ik weet het niet. Zelfs voor het oppompen van mijn banden liep ik altijd een fietsenmaker binnen, omdat mijn ventiel een vreemde is voor gewone fietspompen of ik een vreemde ben en het niet voor elkaar krijg. In de binnenstad zijn er nog steeds verschillende fietsenmakers. Dus als mijn band lek is, dan gaat de fiets regelrecht naar de fietsenmaker. Nou ben ik alweer een tijd geleden tot de ontdekking gekomen dat één van de fietsenmakers het niet meer op prijs stelde als ik ‘zomaar’kwam binnenlopen met een lekke band. Of ik ook een afspraak had, werd er gevraagd. Alsof je van tevoren een afspraak maakt wanneer je band lek is. Schiet mij maar lek, dacht ik nog. Dan maar naar een andere, er zijn er nog genoeg.
Vanmrgen was het weer zo ver. De band was zo slap dat hij bijna lek leek. Ik de fietsenmaker in. Wil je even m’n band oppompen, was de vraag. Tot mijn ontzetting was het antwoord dat hioj daar dan wel geld voor moest vragen. Dat had ik niet bij me. Dan moest ik het zelf maar doen, zei hij wijzend op een gewone fietspomp. Oké, maar volgens mij werkt dat niet op mijn fiets, dat heb ik wel vaker geprobeerd. Ja, da’s een Frans ventiel zei de man. Nou, ik heb hem nog nooit Frans horen praten, maakte ik nog voorzichtig een grapje. Het mocht niet baten. Hij gaf me een verloopventieltje en ik moest het verder maar zelf uitzoeken. Natuurlijk is het gelukit, want ik ben niet gek, maar eenmaal op de fiets heb ik me verbaasd over het gebrek aan service. Aan alle kanten zie je dat tegenwoordig. Zoek het zelf maar uit. Service betekent dienstverlening, elkaar dienen, dienstbaar zijn, zorg voor elkaar. Het lijkt er op dat service niet meer bestaat. Soms gaat het zover dat je het gevoel hebt dat jij blij moet zijn dat die ander je wil helpen. De omgekerde wereld. Bij mij groeit steeds meer het besef hoe belangrijk service en dienstverlening is. Natuurlijk bij Samma, niet dat het altijd lukt hoor, maar vooral ook als christenen. Het gebrek aan tijd e zorg (service) aan elkaar, is volgens mij precies hetgene waar we als christenen de komende jaren het verschil kunnen maken. Elkaar dienen, maar ook de ander dienen. Aandacht en zorg zodat de mensen wel moeten zeggen: Zie hoe lief zij elkaar hebben’of de zin ‘zij stonden in de gunst bij het gehele volk’. Ik verlang er echt naar dat christenen weer zo gaan worden en als wij onze diensten (service) laten zien zal dat misschien wel zijn invloed hebben op de rest van de mensen. En wie weet de fietsenmaker.
Want hij is er door gebrek aan service niks mee op geschoten, integendeel. Ik ga waarschijnlijk bij de eerstvolgende lekke band of kapotte versnelling naar een ander toe. En het banden oppompen? Dat doe ik voortaan zelf. Ik weet nu dat ik een verloopventieltje nodig heb om van mijn Franse ventiel een Nederlandse temaken. Maar dat verloopventieltje ga ik ook bij een andere fietsenmaker kopen. Er zijn tenslotte grenzen aan mijn klantentrouw.

donderdag 6 augustus 2009

Toch niet uit de kast gekomen.....

Het is een dag voor mijn paarse ’ballerinaschoentjes’. Staat leuk bij m’n lila legging. Hé bah, waar zijn ze nou. Ik zie ze nergens tussen de berg schoenen in mijn geïmproviseerde kast. Wat is dat toch frustrerend, ik kan niks meer vinden. Gisteren was ik nog een mooi zwart topje kwijt en een zomeromslagdoek. Het wordt nu toch wel echt vervelend allemaal en ’t is zeker niet goed voor m’n ochtendhumeur. Het lijkt overal wel chaos. In mijn hoofd is het chaos omdat ik me af zit te vragen hoe ik het komend seizoen door moet komen zonder mensen. In het kantoor en buiten is het chaos van alle spullen die plotseling uit onze leeggehaalde opslag zijn gekomen en in mijn huis is chaos. Nou ja, toch maar iets anders aangetrokken. Vandaag naar een leuk familiefeest in Hoogeveen en vanavond met de meeste van mijn broers en zussen uit eten. Ik blijf die nacht bij mijn zus slapen, kan ik morgen weer een keertje mee naar de Meerkerk in Hoofddorp. Bij Ineke in huis is het zoals altijd overal even netjes. Ik slaap op de zolder en zelfs daar is alles keurig georganiseerd. Ineke is daar altijd al heel goed in geweest. Volgens mij het beste van alle vijf de zussen. Ik hou het altijd maar een tijdje vol en moet er echt moeite voor doen alles in het huishouden georganiseerd te houden. Als ik die zondag thuiskom schrik ik des te meer van de rommel om me heen, ik word er zelfs kwaad van. En dat is goed! Ik moet me ook even goed kwaad maken en besluit de chaos om me heen aan te pakken. Die in mijn hoofd komt dan later wel. En daar ben ik dan weer goed in; rigoreus, snel én georganiseerd te werk gaan. Ik meet de ruimte in mijn slaapkamer op. De ooit goedbedoelde geïmproviseerde planken en stangen voor kleding komen absoluut niet overeen met mijn afwijking om veel kleding, in veel stijlen en in verschillende maten, in huis te hebben. Ik surf op het web naar Ikea. Ben meteen verliefd op hun garderobekastsysteem. Het heet Pax. Nou weet ik niet wat dat in het Zweeds is, maar Pax doet me toch echt aan het woord vrede denken. Mooi zo, die hoort bij Irene, want dat is ook vrede. Bovendien zal het heel wat vrede en rust geven als ik een opgeruimde kledingkast heb. Ben vooral verrukt van de makkelijke broekenhangers en mooie uitschuifladen en manden. In m’n eentje met openbaar vervoer een dagje naar Ikea. Kasten en inhoud opgespoord en naar de transportafdeling gebracht. Binnen 3 dagen is de boel in huis, totaal 300 kilo garderobekast. Maar ja, nou moet het nog naar boven. Twee smalle trappen op. Gelukkig heb ik een paar stoere vakantiejongens bij Samma lopen en die sjouwen het naar boven. Mijn Down broer Jacob komt me 2 dagen helpen. Niet dat hij veel doet, maar het af en toe vasthouden van een plank helpt en zijn commentaar is ook niet mis. Elke keer als ik iets laat vallen zegt hij IIIAAA, wat zoveel betekent als; “Je bent een ezel”. Praten kan hij niet, maar communiceren als de beste, zeker als het om te plagen is.
En jawel, ik zet de decoupeerzaag in de kasten!! Allemaal worden ze aan de achterkant schuin afgezaagd. Eng? Best wel een beetje, maar wie niet waagt, die niet wint.
Dankzij mijn nieuwe kleine schroevendraaierapparaat lukt het me om nagenoeg in mijn eentje een kastenwand te bouwen.
En nu? Ken je die reclame van die vrouwen die de walk-in-closet van hun vriendin ontdekken (en de mannen de walk-in koelkast met bier)? Op diezelfde manier staan mijn vriendinnen nu te gillen voor mijn kast. Ten eerste omdat ze niet kunnen geloven dat ik dat helemaal zelf heb gedaan en ze terecht ongelooflijk trots op me zijn en ten tweede omdat ze een tikkeltje jaloers zijn en zelf ook wel zo’n kast zouden willen. Alles hangt keurig op zijn plek en op kleur en zelfs met dezelfde hangertjes!! De laden zijn netjes georganiseerd en alle sokken zijn weer te vinden. De schoenen staan overzichtelijk op een rijtje. Alle gordijnen, kleden, beddegoed en zelfs de kussens zijn fris gewassen. Het pronkstuk is de grote draaiende metalen gaatjesmolen waaraan keurig georganiseerd al mijn sieraden hangen. Ooit gekregen uit een winkelinventaris, maar bij Samma niet te gebruiken en daarom roze geschilderd op de slaapkamer terecht gekomen.
En de paarse ballerinaschoentjes en dat zwarte topje? Ze zijn niet uit de kast gekomen. Ik begrijp er niks van, ik heb ze nog mee gehad naar Kenya. Bij navraag bleken ze daar nog in de kast te liggen en dat terwijl we wel een paar keer hadden gekeken of alles mee was. Nou ja, het heeft in elk geval voor voldoende frustratie gezorgd om mijn hele slaapkamer voor jaren te organiseren.

De Koninklijke Opdracht
















(door Nelleke Donselaar)
Tja waar zal ik beginnen…het lijkt alweer lang geleden dat ik “de Koninklijke opdracht” introduceerde op onze 21+kring.
In februari 2009 heb ik op onze kring aan iedereen 50 euro gegeven. Het geld mocht op 3 voorwaarden aangenomen worden:
1 Besef dat dit geld van God is
2 Investeer het in Gods Koninkrijk
3 Vertel na een paar maanden wat je met het geld hebt gedaan
Iedereen nam het geld aan!!
Oorspronkelijk komt dit idee van voorganger Danny Belessi uit Amerika. Hij heeft dit in zijn gemeente gedaan en de gevolgen waren verbazingwekkend! Hij schreef er een boekje over dat is vertaald in het Nederlands. (de Koninklijke opdracht) – echt een aanrader voor mensen die méér willen merken van Gods goedheid en zegeningen!

Zelf zat ik natuurlijk ook met 50 euro opgescheept. Pfff…het leek opeens wel wat minder makkelijk om aan de Koninklijke opdracht mee te doen.
Ik wilde het geld graag aan iets geven waar ik bij betrokken was. Iets met muziek, dacht ik. Maar er kwam maar steeds geen opening. Na een aantal weken van nadenken en overwegen viel de samma-nieuws op de mat.
Dat is altijd even lekker lezen, dus ik kroop op de bank met een kop thee om alle verhalen en nieuwtjes door te nemen.
Toen viel het kwartje…
Irene schreef over het wel en wee van Samma. Natuurlijk wist ik als vaste klant wel dat er schulden zijn. Alle acties waren aan mij voorbij gegaan zonder dat ik daar ooit iets mee heb gedaan. “elke klant 50 euro” en de “schoon schip”actie….steeds dacht ik: ja,Nel, jij moet ook maar eens iets doneren. Dat kan makkelijk! Toch deed ik het niet…
Deze keer werd ik echter gegrepen door een zin van Irene: Het gaat niet om Samma, niet om de winkel, niet om …. HET GAAT EROM DAT HET EVANGELIE KLINKT IN GOUDA!!!!

JA! Dacht ik…dat is inderdaad waar het om draait! DAAR wil ik in investeren!

Inmiddels zit ik volop ideeën en die worden ook al uitgevoerd.
Samen met een ander lid van onze kring maak ik armbandjes, tassen, tashangers, mobielhangers en bijbelhoezen. De 50 euro hebben we geïnvesteerd in stof, kralen, lintjes e.d.
Deze items worden verkocht bij Samma onder ons label: “the Royal Assignment”.
De opbrengst komt geheel ten goede aan de winkel, zodat Samma kan doorgaan met waar ze goed in is:
Een lichtpunt zijn in de stad, een plek waar je Jezus kunt vinden in de artikelen en in de mensen die er werken.

Misschien spreekt dit je aan, dan wil ik je echt bemoedigen om mee te doen! Dit kan op zoveel manieren…je kunt geld storten, je kunt zelf aan de slag gaan met de Koninklijke opdracht, gebruik je gaven en talenten…God wil je daarin zegenen!

woensdag 5 augustus 2009

Jij misschien??

Het begint een beetje spannend te worden. Nog een paar weken en dan zit Samma, als er niets gebeurt zonder personeel. Roos gaat weer studeren en Stephanie gaat verder met haar re-integratietraject. Jammer voor Samma, maar we zijn ook dankbaar voor de inzet van deze meiden. De vraag is dan meteen hoe we weer aan nieuwe mensen komen en wat voor mensen we dan zoeken. Om heel eerlijk te zijn weet ik dat niet zo goed. Ja natuurlijk zoeken we iemand die houdt van God, houdt van mensen en houdt van een winkel zoals Samma. Maar welk profiel hoort er nou precies bij? Mijn ervaring de laatste jaren is dat zich altijd mensen uit onverwachte hoek aandienen en vanaf kanten waar ik het zelf niet gezocht zou hebben. Zo kwam Stephanie ‘zomaar uit het niets’ de winkel binnenstappen met haar Jobcoach. We kenden elkaar niet eens en toch wist ze dat ze bij Samma moest zijn en zo hadden we van het ene op het andere moment een nieuwe medewerkster voor de afgelopen anderhalf jaar. Toen vorig jaar september Ralph wegging was er ineens mijn nichtje Hanneke die eigenlijk uit de horeca afkomstig was, maar een haljaartje geen ander werk had. Precies op tijd en precies de goeie persoon. Toen Hanneke weg ging kwam Roos onverwacht terug uit Amerika en had ze tot september een baantje nodig voordat ze weer ging studeren. Precies op het juiste moment de juiste persoon. Zo is het al jarenlang gegaan. Ik maak me er regelmatig druk om, maar toch weet ik dat God voor Samma zorgt.
We hebben inmiddels al advertentie rond laten gaan. In die advertentie vragen we een BBL-er. Iemand die 4 dagen werkt en één dag naar school gaat. Dat lijkt ons een goeie mogelijkheid. Samma is een officieel leerbedrijf. Tot nu toe hebben we nog geen reacties hierop gehad. Misschien komt het nog, maar misschien zoeken we in de verkeerde richting. Het zou maar zo kunnen zijn dat er iemand rondloopt (jij misschien??) die van een heel andere kant komt. Bijvoorbeeld dat je om de één of andere reden moet integreren en werkervaring op moet doen. Dat kan om allerlei redenen het geval zijn, ziekte, je thuissituatie of als moeder na lang voor je kinderen gezorgd te hebben enz. enz.
Het zou ook maar zo kunnen zijn dat er iemand rondloopt (jij misschien??) die graag een diaconaal jaar zou willen doen in een christelijke organisatie. Of misschien is er wel iemand (jij misschien??) die een stageplek zoekt voor één of andere opleiding. En dat kunnen heel verschillende opleidingen zijn zowel in sociaal, economisch, cultureel, evangelisatie en theologisch verband. Handige creatievelingen kunnen we ook altijd gebruiken. Maar ook mensen die kleine en grote evenementen willen organiseren zowel in de winkel als daarbuiten.
Samma is veel meer dan een winkel en dat willen we blijven. Het draait bij Samma om 3 woorden: Ruimte geven, Uitblinken en Verbinden. In de eerste plaats willen we ruimte geven aan God, een fysieke plek in de stad, maar ook de ruimte in ons leven. We willen God laten zien als iemand die niet tegen van alles is, maar die voor mensen is, zodat Hij mag uitblinken en we willen mensen en God verbinden dmv evangelisatie.
Daarnaast willen we ook ruimte geven aan mensen en ideeën en hen de kansen geven om uit te blinken op de manier zoals God ze bedoeld heeft en daardoor mensen aan elkaar en mensen met God verbinden.
Als je op de één of andere manier denkt iets bij Samma te kunnen doen, laat het idee dan niet varen maar bidt er voor en kom eens praten. We willen je graag de ruimte geven.
De afgelopen jaren zijn er al zoveel verschillende mensen bij Samma geweest. Jong, oud, alternatief, doodgewoon, beschadigd, in balans, crimineel, vrolijk, depressief, inburgerend, reïntegrerend, adhd-ers en prettig gestoord, creatievelingen en saaie pieten, betaald, onbetaalbaar, twijfelaars, bidders, huisvrouwen, tieners, singles, ziek, zwak en misselijk, vutters, gepensioneerden, bijbelschoolstudenten, stagiaires, zwak begaafd en hoog intelligent enz. enz. Geloof me, dat is echt niet overdreven. Bovendien kan ik je verzekeren dat het merendeel van deze mensen hun periode bij Samma als een hele bijzondere hebben ervaren en zeker als een plek waar ze veel geleerd hebben over zichzelf, maar bovenal over God.
Wil jij de uitdaging aan? Kom dan gerust eens praten.

maandag 27 juli 2009

Pin me er niet op vast




Het is maandag. Annelies komt vandaag niet. Ze is druk met de voorbereidingen van het huwelijk van haar dochter. Maar het is niet zo erg dat ze er deze maandag niet is. Ik kan het best in mijn eentje. Maandagmiddagen zijn meestal niet zo druk en zeker in deze vakantietijd verwacht ik niet veel mensen. Het enige probleem is dat ik nog wel naar de bank moet voor Samma geldzaken en die is pas om 13.00 uur open. Ach, wat geeft het, ik doe gewoon een briefje op de deur dat we vandaag om 13:30 open gaan. Er is meestal toch geen kip het eerste halfuurtje. Ik ben van plan een paar achterstallige klusjes te doen vanmiddag, zoals mail beantwoorden en een Samma Nieuws Online maken en nog een paar relaxte klusjes die ik op een rustige maandagmiddag kan doen.
Om 13:15 word ik gebeld door zus Ineke. ‘Hé, heb je een dagje vrij genomen?’ vraagt ze. ‘Ik sta voor de winkel….’ Geen probleem, ik kom er aan, ik ben al klaar bij de bank. Ze wil die mooie bloempotten zien en ik had al een stel van de goedkope CD’s voor haar klaargelegd.
Twee tellen later ben ik bij de winkel en doe de deur open, meteen gevolgd door m’n zus en nog een andere mevrouw. Gelukkig was ze even later dan gepland, want ze hadden haar zaterdag gezegd dat ze om 13:00 uur kon komen. Nog steeds niks aan de hand…..
Oh ja, da’s waar ook, de kassacomputer is geblokkeerd. Gisteren is de stroom uitgevallen. Nou ja, even snel stikkers opplakken voor deze mevrouw en dan daarna gauw naar achteren om via één van de andere computers de lock er af te halen. Mooi, nu snel de boel naar buiten zetten, anders kun je nergens bijkomen.
Voor ik het weet staat de hele winkel vol en is er file bij de kassa. Iedereen wil tegelijk iets vragen, Ineke moet naar haar werk en de kadootjes moeten ingepakt. Gewoon rustig blijven. Dat lukt me aardig, ondanks het zweet op m’n voorhoofd, maar dat is waarschijnlijk afkomstig van het benauwde weer of van de leeftijd…..
Alles voor Ineke is gescand en ze wil pinnen. Nog steeds staan er een stuk of 5 mensen in de rij te wachten en dan……………., weigert het pinapparaat. Na 3 pogingen, geven we het op en besluit Ineke het vanavond aan me over te maken. Nog steeds staan al die mensen te wachten en kan ik dus niet verder uitvogelen wat er met het pinapparaat aan de hand is.
Gelukkig hebben een aantal mensen contant geld bij zich en de anderen vullen een incassoformuliertje in zodat wij het van hun rekening kunnen incasseren. Als het even kan ren ik naar achteren om het mobiele pinapparaat aan te sluiten. Gelukkig hebben we die ook nog voor als we stands hebben enzo. En ja hoor, het zal niet waar zijn……, ook dit pinapparaat wil niet starten.
De rest van de middag blijft het een komen en gaan van mensen. Ik verkoop een dagboek dat mee gaat naar Afghanistan, een Engelse Bijbel aan iemand die in Afrika is geweest, ik zoek boeken die er zouden moeten zijn, maar die ik niet kan vinden, ik laat cd’tjes luisteren, neem de telefoon op en zelfs zoonlief uit Brazilië heeft me dringend nodig. En tussendoor doe ik rek- strek- en vooral knieloefeningen onder de toonbank. Niet nadat ik eerst tussen twee klanten door de helpdesk voor het pinapparaat heb gebeld. Ze kunnen me niet verder helpen, de telefoonlijn is dood, dus het ligt niet aan het apparaat. Dus dan duiken in de toonbank tussen een enorme wirwar van draden en snoeren en stekkers, waar ik niks van snap, die áltijd en eeuwig in de war liggen en als je ze uit de war haalt dan valt er één of ander apparaat uit….. En steeds opnieuw overeind komen om een klant te helpen. Dat overeind komen is een kunst apart. Ten eerste moet je het langzaam doen, anders lig je alsnog te duizelen achter de toonbank en dat staat zo slordig. Ten tweede moet je ook nog proberen niet al te veel te steunen en te kreunen en op z’n minst de indruk wekken dat je nog best wel lenig bent en dat je knieën echt geen pijn doen. Als dat al lukt zijn er toch nog de zweetdruppels en niet te vergeten de vuile handen van al het stof onder de toonbank, waarmee je dus heel omslachtig de splinternieuwe boeken en kaarten moet vastpakken, die deze middag allemaal wit blijken te zijn.
Het lukt van geen kanten allemaal, de vloer voor de toonbank is één snoerenzooi en de telefoonlijn doet het niet. Hoewel, ik kan de pintelefoon gewoon bellen en dan gaat hij over, maar gebeld worden kan niet.
De winkel is allang gesloten als ik nog steeds met een faxapparaat loop te sjouwen om de telefoonlijn te testen. Met al die draadloze telefoons in het pand is er nergens meer een ouderwets toestel dat je even in kunt pluggen om te horen of er een buitenlijn is. Lang leve de vooruitgang heet dat!!
Afijn, de boosdoener blijkt een kastje in de meterkast te zijn. Het stikt daar overigens van de kastjes, telefoonstopcontacten, adsl lijnen, isdn dingen en nog meer. Één van die kastjes is op onverklaarbare wijze uitgegaan. Waarschijnlijk gisteren toen de stroom uitviel. Pas na meerdere pogingen beginnen er lampjes te knipperen, een teken dat hij aanstaat. En ja hoor, er is een telefoonlijn onder de toonbank. Maar helaas, het is 19:05 en om 19:00 sluit de helpdesk van het pinapparaat. Zonder de helpdesk gaat het pinapparaat het nog niet doen. Nou maar hopen dat het morgenochtend gaat werken. Wie weet bel ik dan meteen de helpdesk van het mobiele pinapparaat. Lang leven de techniek!!
En hoe dat nou kwam van al die klanten? Ik weet het niet. We hebben het dubbele omgezet van een gemiddelde maandagmiddag. En dat in de vakantie. Ik had er wel voor gebeden, maar dat doe ik elke dag. Maar ik zal Hem er toch maar voor danken en vragen of Hij morgen ook voor het pinapparaat wil zorgen.
Of het zal werken? Pin me er niet op vast…….

woensdag 15 juli 2009

Hoe zou het verder gaan.....


In de loop der jaren zijn er duizenden artikelen bij Samma over de toonbank gegaan. Boeken, CD’s, kadootjes, ansichtkaarten en nog veel meer. Af en toe kan het me heel erg bezig houden wat er met al die artikelen gebeurd is en nog veel meer wat er met de mensen gebeurd is die ze gekocht hebben en/of die ze gekregen hebben. Jammergenoeg krijgen we maar héél af en toe het verhaal terug. Dat is natuurlijk logisch, ik ga ook niet terug naar het Kruidvat om te zeggen hoe goed ik die shampoo vond, maar toch. Ik zou het soms best graag willen weten. Nog meer zou ik wel eens een officieel onderzoekje met grafiek willen plegen naar de ontvangstresultaten van een product. Bijvoorbeeld, hoeveel procent van de bij Samma verkochtte boeken worden daadwerkelijk gelezen en door hoeveel mensen. Je weet bijvoorbeeld, omdat je dat wel eens hoort, dat mensen boeken krijgen die ze nooit lezen. Boeken die jongeren krijgen voor belijdenis of doop zijn daar waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Maar hoeveel procent is dat nou. Wordt 10% niet gelezen of 90% niet. En zijn er bijvoorbeeld boeken die wel veel gekocht worden door mensen en die eigenlijk niet of nauwelijks worden gelezen. En is dat nog meer bij de boeken die weggegeven worden?
Het omgekeerde gebeurt ook. Veel boeken worden door meerdere mensen gelezen of soms door dezelfde persoon meerdere malen. Maar om welk percentage gaat dat dan? Voor muziek en CD’s geldt dat natuurlijk hetzelfde. En wat dacht je van goedbedoelde kado-artikelen zoals beeldjes. Sommige mensen vinden het geweldig en worden er echt enorm door gezegend, waar anderen niet weten hoe ze er op een nette manier af kunnen komen, zonder er over te hoeven liegen naar de gulle gever dat de hond hem per ongeluk heeft laten vallen.
Maar nog veel meer ben ik eigenlijk geínteresseerd hoeveel levens er daadwerkelijk veranderd en op z’n kop gezet zijn door een boek of een CD die bij Samma vandaan kwam. Af en toe hoor je wel eens zo’n verhaal en dan ben ik een week lang in de zevende Hemel en uiterst gemotiveerd. Je begrijpt het al, ik zit te vissen naar verhalen van jullie. In al die 37 jaar moeten er prachtige verhalen geweest zijn. Of misschien verdrietige verhalen, ook daar heb ik wel voorbeelden van. Van het foute gebruik van op zich goede boeken, waarmee levens vernietigd werden. Gelukkig zijn dat zeldzaamheden. Maar heb je verhalen, laat het me dan gerust weten.
Misschien dat je nu denkt dat ik me met de verkeerde dingen bezig hou. Wat moet je nou met tellen en statistieken. Je moet gewoon zaaien en de Heer geeft de wasdom. Dat is absoluut een gezond Bijbels principe en wees niet bang, ik laat me daar echt door leiden. Maar tellen mag ook wel af en toe. Daar staan ook voorbeelden van in de Bijbel. Bijvoorbeeld op de eerste Pinksterdag. Iemand moet die 3000 mensen die op die dag tot geloof kwamen hebben geteld. En waarom moesten die geteld worden vraag ik me vaak af. Volgens mij zodat wij nu nog in verwondering kunnen komen van wat de Heer allemaal op één dag kan doen. Dat maakt me nog nieuwsgieriger naar wat de Heer allemaal in 37 jaar bij Samma heeft kunnen doen.

dinsdag 14 juli 2009

Komkommertijd

Het is komkommertijd, dus ik eet me klem aan de komkommers de afgelopen week. Ik hou van komkommers en ik heb ook net van mijn nichtje Amber in Kenia een heerlijk nieuw komkommersaladerecept gekregen met olijven en feta en... nou ja, de rest kom je maar een keer navragen. Ik kan alleen geen goeie Griekse dressing vinden zoals ze dat in Kenia hadden. Ik hou dus van komkommers, begrijp me niet verkeerd, maar ik hou absoluut niet van komkommertijd.
Al jaren ga ik niet op vakantie in de zomermaanden. Vroeger omdat we het veel te druk hadden met Flevo en MarktAkties en nu omdat ik geen reden heb om in het hoogseizoen te gaan. Gevolg is dat ik zeker 2 volle maanden gedurende de komkommertijd thuis ben. Echt thuis, want er valt niks meer buitenshuis te vergaderen of naar de kring te gaan of anderszins uithuizig en druk te wezen. Alles en iedereen ligt stil, zelfs de kerkdiensten draaien maar half, zeker waar het over het aantal diensten en het aantal mensen gaat en ook over de muziek. Niks te beleven en niks te doen. Niet mijn favoriete tijd van het jaar. Ook bij Samma is het stiller dan andere maanden. Of eigenlijk weet je het niet. Je ‘gewone’ klanten gaan op vakantie en de ‘ongewone’ toeristen of dagjesmensen komen. Maar van die laatste 2 weet je nooit zeker of ze iets gaan kopen. Wat heeft een buitenlander aan een Nederlands boek of een CD die ze zelf ook en soms zelfs goedkoper kunnen krijgen. Wat ze wel leuk vinden is de herkenning. Oh, kijk, die heb ik ook in het Pools en bij ons in het Japans lezen ze ook Joyce Meyer en luisteren ze naar Michael W. Smith. Dus soms ben je best lang met mensen aan de praat zonder dat het iets ‘oplevert’. En dan opeens komt er weer iemand die een hele stapel boeken meeneemt om vooral veel leesvoer te hebben als ze languit in de strandstoel zitten. Dus per saldo klaag ik niet echt hoor.
Misschien hou ik niet van die komkommertijd omdat ik gewoon jaloers ben op al die mensen die op vakantie zijn en die ik niet kan bereiken als ik ze nodig heb voor iets waar ik me weer veel te druk over maak.
Ik ben toch maar blij dat de Lieve Heer nooit op vakantie is en ik Hem altijd kan bereiken zelfs als ik Hem nodig heb voor iets waar ik me veel te druk over maak. Dan doet Hij mij weer nederliggen aan rustige wateren en verkwikt mijn ziel. Daar kan geen vakantie tegenop!
Veel vakantieplezier allemaal!!

maandag 13 juli 2009

Hij is dood (2)!

Hij is dood.Niet meer te redden. Of toch wel te redden? Nee, dit keer niet over mijn beeldscherm, maar over een mens van vlees en bloed. Michael Jackson is dood. Jaren later weet ik nog dat ik in Kenia zat toen ik dat nieuws hoorde. Zo heb ik het nieuws over prinses Diane’s dood gehoord van Steve, de zanger van MIC een zondag na de MarktAktie in Gouda. Ik weet ook nog dat Kennedy vermoord werd en hoe ik dat hoorde en Martin Luther King. (Ja, ik ben al zo oud.)
Maar Michael Jackson is er dus niet meer. Om eerlijk te zijn had ik alleen tweedehands iets met hem. Mijn zoon Rik was een jaar of 11/12 en een hele goede danser toen Bad en Thriller uitkwamen. Hij mocht solo dansen met zijn jazzballetclub in de Goudse Schouwburg op het nummer Bad. Ik maakte voor die gelegenheid een ‘Michael Jackson nepleren jasje’ met veel gespen enzo. Achterop naaiden we gek genoeg het logo van Stryper. Het zag er stoer uit en dansen kon hij sowieso fantastisch!!
Dus dat was mijn relatie naar Michael Jackson. Natuurlijk heb ik alle publiciteit rondom deze man min of meer gevolgd. Om eerlijk te zijn had ik meestal medelijden met hem. Wat heb je aan een leven als King of Pop als je dagelijks pijn hebt. Een pijn die waarschijnlijk is veroorzaakt door al die aandacht die hij kreeg als King of Pop.
Vorige week zaten we dat tijdens de barbecue bij een stel vrienden gezellig te bespreken. Elvis was ook zo eentje en André Hazes natuurlijk ook. Maar Elvis was toch een christen? Riep iemand nog.
Wat denk je, was Michael Jackson een christen? Ach, zei ik nog, ik heb niet de indruk, maar gelukkig ga ik daar niet over. En daar legde de rest zich instemmend bij neer.
Nou heb ik wel een bepaald soort sensatiedrang en ik wilde dan ook vorige week de hele plechtigheid volgen. En om niet gestoord te worden door nietszeggend RTL Boulevard commentaar, schakelde ik over op CNN.
Echt waar, ik kreeg kippevel toen ik ‘Soon and very soon, we are going to see the King’ hoorde. Wow, da’s Andrea Crouch, dacht ik nog. En toen begon de meute te klappen omdat the King bij hun iemand anders is dan bij mij. Toen vond ik het eerst nog stuitend dat zo’n lied op die manier misbruikt werd. Maar dat heen-en-weer-gevoel bleef de hele avond. Lionel Richie die Jesus is Love zong e Smoky Robinson die vertelde over zijn geloof in het hiernamaals. Zo kwam er nog meer voorbij. Aan de andere kant het ophemelen van een man die natuurlijk geweldige dingen in zijn leven heeft gedaan, maar die vooral ziek en zielig was.
Toch werd ik ook nog geraakt door de hoeveelheid bijbelse wijsheid en zelfs bijbelteksten er in de nummer van Michael Jackson zaten. Was me nooit eerder zo opgevallen. Hij bleek er toch wel iets van af te weten.
Ach, ik heb eigenlijk geen idee wat de familie wilde vertellen, behalve dat Michael fantastisch was. En inderdaad ik ga er niet over wie er in de Hemel komt. Ik hoop en bid dat al die miljoenen mensen die de plechtigheid hebben gezien gaan nadenken over hun leven en misschien galmt het lied ‘Jesus is Love’ nog wel door in hun hart. Ik bid ook maar dat die arme kinderen die er niks aan kun doen dat hun vader Michael Jackson is, een beetje gelukkiger leven krijgen dan hun vader en dat iedereen ze een beetje met rust laat. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, dus ik hou de media in de gaten.

zondag 12 juli 2009

Hij is dood!

Hij is dood! Niet meer te redden. Samen met Tobias heb ik nog geprobeerd te reanimeren, maar tevergeefs. Ik had hem nog zo graag een tijdje bij me gehouden. Sommige harteloze mensen vonden zijn leven allang niet meer waard geleefd te worden. Hij was op leeftijd, ik geef het toe, maar ik hield van hem. Al vanaf de eerste keer dat ik hem tegenkwam. Hij had iets bijzonders. Zijn uitstraling was anders dan anderen en daar hou ik van. Hij deed niet mee aan de grijze muizen cultuur zoals dat in de tijd van zijn geboorte de gewoonte was. Hij was anders, van uiterlijk en van kleur. Hij gaf vanaf het begin kleur aan mijn grijze muizen kantoorwerk. Zoals hij waren er niet erg veel. Misschien dat anderen het niet in hem zagen, maar ik vond het een gezellige kaaskop met wie ik graag samenwerkte. Na jarenlang gewerkt te hebben in een donkergroen jasje, had hij er geen bezwaar tegen dat te verruilen voor een stoer roze jasje. Nu was hij zeker uniek!! Zo heeft hij jarenlang keihard doorgewerkt, zes dagen in de week en vaak ook nog de avonden. Al die tijd heb ik dagelijks met hem gewerkt.
Het laatste jaar kon je merken dat hij soms wat moeite had om op gang te komen. Maar ach, met een klein beetje geduld kwam alles weer helder uit zijn bovenkamer.
En toen ging ik op vakantie. ’t Was net alsof hij wist dat de enige die echt van hem hield hem verlaten had. Toen ging het mis! Ik was nog niet terug of ik kreeg te horen dat het niet goed met hem ging. Hij kon het werk niet meer aan en begon na een tijdje werken koorts te krijgen en zwaar te kreunen. Ik aaide nog een paar keer over zijn veel te warme bolletje en gaf hem een tijdje rust. Ik hoopte dat hij alleen maar last had van het hete weer, net als veel ouderen, maar helaas.... Zijn gekreun ging niet over. Toen hebben Tobias en ik nog geprobeerd te reanimeren, maar helaas, we hebben de stekker er uit moeten trekken. Euthanasie heet dat. Ik weet dat het niet goed is en ik voel me ook echt schuldig. Als het aan mij lag had hij nog jaren mogen leven, echt waar.!
Niemand kon er mee zitten dat hij binnen een uur werd vervangen door een zwarte, veel slankere, en veel snellere. Anderen durfden ook nog te beweren dat hij veel beter en duidelijker was.
Niemand begrijpt mijn rouw, maar ik ben echt gehecht geraakt aan dat beeldscherm op de toonbank dat er uit zag als een roze Goudse Kaas en nu vervangen is door een zwart flatscreen. De roze verf had ik er ooit zelf zorgvuldig opgesponst. En nu? Nu heb ik hem laten sterven en wacht hij op een ritje naar het beeldschermenkerkhof bij grof vuil waar ik hem zomaar in de container moet gooien. Misschien was hij toch nog te redden geweest en was het ernstige gekreun alleen maar van iets teveel stof achter de beeldbuis. Helaas, we konden er niet bij komen en nu is het te laat en voel ik me schuldig. Jammer dat er geen computerhemel is. Deze heeft zo z’n best gedaan!!