Ik ben verliefd!

Ik geef het toe, ik ben vreselijk verliefd! Verliefd op zijn grote bruine ogen. Verliefd op de kuiltjes in zijn wangen. Verliefd op de mooie frons tussen zijn ogen als hij serieus is. Verliefd op zijn vrolijke schaterlach en zijn tot nu toe bijna altijd opgewekte karakter. Ik kan uren naar hem kijken en al het andere om me heen vergeten. En als hij begint te kletsen, maakt niet uit of ik het kan volgen of niet, ik smelt helemaal. Dit loopt echt de spuigaten uit. Maar ik kan en mag het niet meer ontkennen. Het is 2 weken geleden begonnen. Op donderdagavond zou hij komen na een lange reis uit Brazilië. Tot dan toe had ik het moeten doen met zijn foto’s en af en toe een filmpje. Ik had verwacht dat hij moe en chagrijnig met een jetlag zou aankomen die avond laat, maar nee hoor, hij begon direct vrolijk naar me te lachen en had er geen moeite mee dat ik hem een zoen gaf.
Nou ja, jullie snappen het waarschijnlijk wel. Ik heb mijn kleinzoon voor ’t eerst gezien en wat een lief kereltje is het. Jaja, tuurlijk, ’t was ook leuk om zoon en schoondochter na een jaar weer te zien ;)
Ik weet het zeker, dit mannetje zit voor altijd in mijn hart en toch weet ik het nog steeds niet zeker. Ik zit er diepzinnig over na te denken en te filosoferen. Wat nou, als vrienden met hun vrolijke kereltje bij me waren komen logeren met hun zoontje, had ik dan niet net zoveel van dat kind gehouden? Nou, zeggen allerlei mensen dan tegen me, maar dit is toch je eigen vlees en bloed. Ja, da’s waar en het is ook leuk om de overeenkomsten met je eigen kinderen te zien die genetisch worden doorgegeven. Dat is vooral fascinerend, maar toch, ik hield meteen superveel van mijn geadopteerde ‘zwarte’ nichtjes en had er geen enkele moeite mee om die direct, zonder enig probleem in mijn hart te sluiten en als ‘eigen’ te zien en dat voelt na 25 jaar nog steeds zo. Ik word supervreselijk boos als iemand dan praat over ‘zulke’ kinderen of iets zegt van ‘maar da’s toch niet eigen’ ofzo. En wat te denken van al die kinderen die na een echtscheiding in een andere relatie komen en een nieuwe pappa, mamma en opa en oma krijgen. Zijn die dan minder, omdat ze niet ‘eigen’ zijn? Wat een vreselijk verdrietige problemen doen zich niet vaak voor in zulke omstandigheden waar opa’s en oma’s opeens hun kleinkinderen niet meer mogen zien. Maar ansersom is ook waar, hoe geweldig kan het niet zijn als kinderen nieuwe opa’s en oma’s krijgen.
Nou ja, ik filosofeer er nog wel een tijdje op los. Feit is dat ik zielsveel van dit mannetje hou en het best moeilijk zal worden als ze in januari weer vertrekken. Ander feit is dat ik evenzovele andere kinderen klein en groot, ook in mijn hart wil sluiten en dat we als kinderen van Hem niet alleen de zorg hebben voor onze ‘eigen’ kinderen en kleinkinderen, maar de zorg dragen voor alle kinderen. Geel en bruin en blank en zwart! Verhinder ze niet!