Het is maandag. Annelies komt vandaag niet. Ze is druk met de voorbereidingen van het huwelijk van haar dochter. Maar het is niet zo erg dat ze er deze maandag niet is. Ik kan het best in mijn eentje. Maandagmiddagen zijn meestal niet zo druk en zeker in deze vakantietijd verwacht ik niet veel mensen. Het enige probleem is dat ik nog wel naar de bank moet voor Samma geldzaken en die is pas om 13.00 uur open. Ach, wat geeft het, ik doe gewoon een briefje op de deur dat we vandaag om 13:30 open gaan. Er is meestal toch geen kip het eerste halfuurtje. Ik ben van plan een paar achterstallige klusjes te doen vanmiddag, zoals mail beantwoorden en een Samma Nieuws Online maken en nog een paar relaxte klusjes die ik op een rustige maandagmiddag kan doen.
Om 13:15 word ik gebeld door zus Ineke. ‘Hé, heb je een dagje vrij genomen?’ vraagt ze. ‘Ik sta voor de winkel….’ Geen probleem, ik kom er aan, ik ben al klaar bij de bank. Ze wil die mooie bloempotten zien en ik had al een stel van de goedkope CD’s voor haar klaargelegd.
Twee tellen later ben ik bij de winkel en doe de deur open, meteen gevolgd door m’n zus en nog een andere mevrouw. Gelukkig was ze even later dan gepland, want ze hadden haar zaterdag gezegd dat ze om 13:00 uur kon komen. Nog steeds niks aan de hand…..
Oh ja, da’s waar ook, de kassacomputer is geblokkeerd. Gisteren is de stroom uitgevallen. Nou ja, even snel stikkers opplakken voor deze mevrouw en dan daarna gauw naar achteren om via één van de andere computers de lock er af te halen. Mooi, nu snel de boel naar buiten zetten, anders kun je nergens bijkomen.
Voor ik het weet staat de hele winkel vol en is er file bij de kassa. Iedereen wil tegelijk iets vragen, Ineke moet naar haar werk en de kadootjes moeten ingepakt. Gewoon rustig blijven. Dat lukt me aardig, ondanks het zweet op m’n voorhoofd, maar dat is waarschijnlijk afkomstig van het benauwde weer of van de leeftijd…..
Alles voor Ineke is gescand en ze wil pinnen. Nog steeds staan er een stuk of 5 mensen in de rij te wachten en dan……………., weigert het pinapparaat. Na 3 pogingen, geven we het op en besluit Ineke het vanavond aan me over te maken. Nog steeds staan al die mensen te wachten en kan ik dus niet verder uitvogelen wat er met het pinapparaat aan de hand is.
Gelukkig hebben een aantal mensen contant geld bij zich en de anderen vullen een incassoformuliertje in zodat wij het van hun rekening kunnen incasseren. Als het even kan ren ik naar achteren om het mobiele pinapparaat aan te sluiten. Gelukkig hebben we die ook nog voor als we stands hebben enzo. En ja hoor, het zal niet waar zijn……, ook dit pinapparaat wil niet starten.
De rest van de middag blijft het een komen en gaan van mensen. Ik verkoop een dagboek dat mee gaat naar Afghanistan, een Engelse Bijbel aan iemand die in Afrika is geweest, ik zoek boeken die er zouden moeten zijn, maar die ik niet kan vinden, ik laat cd’tjes luisteren, neem de telefoon op en zelfs zoonlief uit Brazilië heeft me dringend nodig. En tussendoor doe ik rek- strek- en vooral knieloefeningen onder de toonbank. Niet nadat ik eerst tussen twee klanten door de helpdesk voor het pinapparaat heb gebeld. Ze kunnen me niet verder helpen, de telefoonlijn is dood, dus het ligt niet aan het apparaat. Dus dan duiken in de toonbank tussen een enorme wirwar van draden en snoeren en stekkers, waar ik niks van snap, die áltijd en eeuwig in de war liggen en als je ze uit de war haalt dan valt er één of ander apparaat uit….. En steeds opnieuw overeind komen om een klant te helpen. Dat overeind komen is een kunst apart. Ten eerste moet je het langzaam doen, anders lig je alsnog te duizelen achter de toonbank en dat staat zo slordig. Ten tweede moet je ook nog proberen niet al te veel te steunen en te kreunen en op z’n minst de indruk wekken dat je nog best wel lenig bent en dat je knieën echt geen pijn doen. Als dat al lukt zijn er toch nog de zweetdruppels en niet te vergeten de vuile handen van al het stof onder de toonbank, waarmee je dus heel omslachtig de splinternieuwe boeken en kaarten moet vastpakken, die deze middag allemaal wit blijken te zijn.
Het lukt van geen kanten allemaal, de vloer voor de toonbank is één snoerenzooi en de telefoonlijn doet het niet. Hoewel, ik kan de pintelefoon gewoon bellen en dan gaat hij over, maar gebeld worden kan niet.
De winkel is allang gesloten als ik nog steeds met een faxapparaat loop te sjouwen om de telefoonlijn te testen. Met al die draadloze telefoons in het pand is er nergens meer een ouderwets toestel dat je even in kunt pluggen om te horen of er een buitenlijn is. Lang leve de vooruitgang heet dat!!
Afijn, de boosdoener blijkt een kastje in de meterkast te zijn. Het stikt daar overigens van de kastjes, telefoonstopcontacten, adsl lijnen, isdn dingen en nog meer. Één van die kastjes is op onverklaarbare wijze uitgegaan. Waarschijnlijk gisteren toen de stroom uitviel. Pas na meerdere pogingen beginnen er lampjes te knipperen, een teken dat hij aanstaat. En ja hoor, er is een telefoonlijn onder de toonbank. Maar helaas, het is 19:05 en om 19:00 sluit de helpdesk van het pinapparaat. Zonder de helpdesk gaat het pinapparaat het nog niet doen. Nou maar hopen dat het morgenochtend gaat werken. Wie weet bel ik dan meteen de helpdesk van het mobiele pinapparaat. Lang leven de techniek!!
En hoe dat nou kwam van al die klanten? Ik weet het niet. We hebben het dubbele omgezet van een gemiddelde maandagmiddag. En dat in de vakantie. Ik had er wel voor gebeden, maar dat doe ik elke dag. Maar ik zal Hem er toch maar voor danken en vragen of Hij morgen ook voor het pinapparaat wil zorgen.
Of het zal werken? Pin me er niet op vast…….
Om 13:15 word ik gebeld door zus Ineke. ‘Hé, heb je een dagje vrij genomen?’ vraagt ze. ‘Ik sta voor de winkel….’ Geen probleem, ik kom er aan, ik ben al klaar bij de bank. Ze wil die mooie bloempotten zien en ik had al een stel van de goedkope CD’s voor haar klaargelegd.
Twee tellen later ben ik bij de winkel en doe de deur open, meteen gevolgd door m’n zus en nog een andere mevrouw. Gelukkig was ze even later dan gepland, want ze hadden haar zaterdag gezegd dat ze om 13:00 uur kon komen. Nog steeds niks aan de hand…..
Oh ja, da’s waar ook, de kassacomputer is geblokkeerd. Gisteren is de stroom uitgevallen. Nou ja, even snel stikkers opplakken voor deze mevrouw en dan daarna gauw naar achteren om via één van de andere computers de lock er af te halen. Mooi, nu snel de boel naar buiten zetten, anders kun je nergens bijkomen.
Voor ik het weet staat de hele winkel vol en is er file bij de kassa. Iedereen wil tegelijk iets vragen, Ineke moet naar haar werk en de kadootjes moeten ingepakt. Gewoon rustig blijven. Dat lukt me aardig, ondanks het zweet op m’n voorhoofd, maar dat is waarschijnlijk afkomstig van het benauwde weer of van de leeftijd…..
Alles voor Ineke is gescand en ze wil pinnen. Nog steeds staan er een stuk of 5 mensen in de rij te wachten en dan……………., weigert het pinapparaat. Na 3 pogingen, geven we het op en besluit Ineke het vanavond aan me over te maken. Nog steeds staan al die mensen te wachten en kan ik dus niet verder uitvogelen wat er met het pinapparaat aan de hand is.
Gelukkig hebben een aantal mensen contant geld bij zich en de anderen vullen een incassoformuliertje in zodat wij het van hun rekening kunnen incasseren. Als het even kan ren ik naar achteren om het mobiele pinapparaat aan te sluiten. Gelukkig hebben we die ook nog voor als we stands hebben enzo. En ja hoor, het zal niet waar zijn……, ook dit pinapparaat wil niet starten.
De rest van de middag blijft het een komen en gaan van mensen. Ik verkoop een dagboek dat mee gaat naar Afghanistan, een Engelse Bijbel aan iemand die in Afrika is geweest, ik zoek boeken die er zouden moeten zijn, maar die ik niet kan vinden, ik laat cd’tjes luisteren, neem de telefoon op en zelfs zoonlief uit Brazilië heeft me dringend nodig. En tussendoor doe ik rek- strek- en vooral knieloefeningen onder de toonbank. Niet nadat ik eerst tussen twee klanten door de helpdesk voor het pinapparaat heb gebeld. Ze kunnen me niet verder helpen, de telefoonlijn is dood, dus het ligt niet aan het apparaat. Dus dan duiken in de toonbank tussen een enorme wirwar van draden en snoeren en stekkers, waar ik niks van snap, die áltijd en eeuwig in de war liggen en als je ze uit de war haalt dan valt er één of ander apparaat uit….. En steeds opnieuw overeind komen om een klant te helpen. Dat overeind komen is een kunst apart. Ten eerste moet je het langzaam doen, anders lig je alsnog te duizelen achter de toonbank en dat staat zo slordig. Ten tweede moet je ook nog proberen niet al te veel te steunen en te kreunen en op z’n minst de indruk wekken dat je nog best wel lenig bent en dat je knieën echt geen pijn doen. Als dat al lukt zijn er toch nog de zweetdruppels en niet te vergeten de vuile handen van al het stof onder de toonbank, waarmee je dus heel omslachtig de splinternieuwe boeken en kaarten moet vastpakken, die deze middag allemaal wit blijken te zijn.
Het lukt van geen kanten allemaal, de vloer voor de toonbank is één snoerenzooi en de telefoonlijn doet het niet. Hoewel, ik kan de pintelefoon gewoon bellen en dan gaat hij over, maar gebeld worden kan niet.
De winkel is allang gesloten als ik nog steeds met een faxapparaat loop te sjouwen om de telefoonlijn te testen. Met al die draadloze telefoons in het pand is er nergens meer een ouderwets toestel dat je even in kunt pluggen om te horen of er een buitenlijn is. Lang leve de vooruitgang heet dat!!
Afijn, de boosdoener blijkt een kastje in de meterkast te zijn. Het stikt daar overigens van de kastjes, telefoonstopcontacten, adsl lijnen, isdn dingen en nog meer. Één van die kastjes is op onverklaarbare wijze uitgegaan. Waarschijnlijk gisteren toen de stroom uitviel. Pas na meerdere pogingen beginnen er lampjes te knipperen, een teken dat hij aanstaat. En ja hoor, er is een telefoonlijn onder de toonbank. Maar helaas, het is 19:05 en om 19:00 sluit de helpdesk van het pinapparaat. Zonder de helpdesk gaat het pinapparaat het nog niet doen. Nou maar hopen dat het morgenochtend gaat werken. Wie weet bel ik dan meteen de helpdesk van het mobiele pinapparaat. Lang leven de techniek!!
En hoe dat nou kwam van al die klanten? Ik weet het niet. We hebben het dubbele omgezet van een gemiddelde maandagmiddag. En dat in de vakantie. Ik had er wel voor gebeden, maar dat doe ik elke dag. Maar ik zal Hem er toch maar voor danken en vragen of Hij morgen ook voor het pinapparaat wil zorgen.
Of het zal werken? Pin me er niet op vast…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten