Ik zit duf en moe voor me uit te staren voor de computer (of zit ik nu achter de computer..??) Het is donderdagavond 10 uur en eindelijk stil in en ook boven Samma in mijn woonkamer. Sinds kleinkind en zijn pa en ma hier zijn is het een gezellige drukte en rommel in mijn huis. Al een paar weken heb ik niet echt een uurtje voor mezelf gehad, behalve in mijn slaapkamer. Niet dat ik ook maar iets te klagen heb, ik geniet van elk moment. Telkens als ik boven kom hoor ik het lachende stemmetje van Zion en zie zijn altijd vrolijke smoeltje. Sinds gisteren zijn we samen aan het zingen en zodra hij me ziet begint hij op luide toon een toon in te zetten zodat ik ook luid mee ga zingen. Telkens stopt hij plotseling om het effect te blijven ontdekken dat ik tegelijk met hem stop en ook tegelijk met hem weer luidkeels verder zing. Hij giechelt er bij. Het is echt waar, je verliest regelmatig je verstand als zo’n grappig mannetje in je buurt is. De omgeving in en om Samma zal af en toe wel denken…..
Nou ja, ’t maakt mij niet uit. Als kinderen de waarheid spreken, dan wil ik wel even kinds zijn. Zelfs als je die waarheid niet verstaat. Regelmatig kom ik hem boven even wegkapen bij zijn ouders om hem even aan deze of gene klant te laten zien en om de medewerkers af te leiden.
Maar nu ligt alles op bed, ook z’n pa die snikverkouden en hoestend door het huis slentert. Even rust. Even stille tijd. Even deze lange dag tot me door laten dringen. Even stilstaan bij de mensen die ik heb gezien vandaag. Even bidden voor die vrouw die iets zocht om incest te verwerken. Even nalachen om alle grapjes die we met elkaar gemaakt hebben. Even dankbaar zijn dat het ondanks storm en regen een mooie omzet is geworden vandaag. Even nagenieten dat het er zo mooi uitziet in de winkel. Even me afvragen of ik de rommel in de kamer tot morgen zal laten liggen of nog voor het slapen gaan zal opruimen. Even naglimlachen over dat heerlijke mannetje. Even verwonderd zijn met die ouwe vrienden die vandaag langskwamen en met hen verwonderd zijn dat het nog maar gisteren was dat we met onze eigen baby’s bij elkaar zaten in onze koffiebar waar Samma ook in zat. Even me afvragen waar de tijd gebleven is. Even er nog niet aan kunnen wennen dat we nu al grootouders zijn. Even een wijntje drinken om met mezelf te proosten op een mooi en vol leven. Even eerlijk tegen mezelf zijn dat het niet altijd vanzelf is gegaan. Even tegen Hem zeggen dat het zo geweldig is dat Hij van generatie op generatie dezelfde blijft. Even voorpret hebben over de gezellige familiedag die er a.s. zaterdag aan zit te komen met broers en zussen, neefjes en nichtjes en een heleboel meer kleine babies. Stuk voor stuk wondertjes. Vooral degene die deze week is geboren bij mijn broer zijn zoon. Als jonge tiener kreeg hij leukemie. Zijn sperma werd ingevroren. Nu, 15 jaar later krijgt zijn vrouw, die toen al z’n vriendin was, een lief klein meisje! Een diepvrieskindje. Wat een wonder en wat zijn we er blij mee. Nu ga ik echt aan het wijntje…… Proost!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten