Geachte heer Knevel

Ik heb last van de voorjaarsschoonmaak of van de overgang. De laatste weken ben ik mijn huis aan het opruimen. Eerlijk gezegd heb ik dat meestal in januari/februari. In de laatste maanden van het jaar is er altijd weinig tijd voor echte schoonmaak, dus doe ik aan de Franse slag. Dan ergens eind januari begint het te kriebelen, een soort nesteldrang ofzo, maar ik moet gaan opruimen en schoonmaken. En ik maak meestal ook dankbaar misbruik van die buien, omdat ik weet dat ze vaak snel weer over gaan en dan laat ik weer maanden de boel de boel. Nee, ik ben niet van het huishoudelijke soort. Maar opruimen kan ik goed. Dit keer is de bui wel heel hevig, want ik ga echt alle kasten en zolders door. Zo is er nog één doos die ik in een hoekje vind die nog niet is uitgepakt sinds ik hier 6 jaar geleden ben komen wonen. Het moet gezegd, het is maar één doos. Het blijkt ook echt een doos met rotzooi te zijn, zoiets van de laatste spullen waar ik bij het inpakken ook al geen raad mee weet. Het merendeel kan na 6 jaar gewoon de prullenbak in. Maar een paar dingen zijn erg grappig om weer tegen te komen. Zo kom ik de verhalen tegen die we schreven voor artiesten als Petra en Carman. ‘The Other Side of a Concert’ genaamd. Het zijn de wetenswaardigheden die wij de artiesten vertelden over de voorbereidingen van concerten. Misschien vertel ik jullie die verhalen nog wel een keertje. Wat ik ook vond was een brief die ik ooit had geschreven. Ik wist zelf niet meer dat ik hem geschreven had. Het is een lange brief.
Gouda, 6 maart 1998,
Beste heer Knevel,
Al geruime tijd maak ik me ernstig zorgen over het feit dat er nog maar zo weinig gospelmuziek bij de EO naar buiten komt…..
De rest zal ik jullie besparen. Nu 11 jaar later is er geen gospelmuziek meer op radio of tv. Jammer vind ik nog steeds. Ik weet niet precies meer hoe het toen zat, maar Andries Knevel scheen daar over te gaan. Op dit moment zorgt dezelfde man voor veel meer discussie. Nu wil ik hem verder niet aanvallen ofzo, maar er moet me wel iets van het hart. Het spijt me zo enorm dat de laatste weken er een enorme discussie is ontstaan onder christenen over hoe het nou zit met de schepping. We zijn weer lekker met elkaar bezig als christenen. Jammer, jammer, jammer, gemiste kans. In plaats van dit Darwin jaar te gebruiken om over geloof in gesprek te gaan met niet christenen gaan we met elkaar in discussie over vermeende wetenschap.
Natuurlijk mogen we allemaal vinden en zeggen wat wat we willen. Mij persoonlijk kost het geen enkele moeite om te geloven dat God deze aarde in 6 dagen heeft geschapen. Hij had het zelfs in één dag kunnen doen als hij dat had gewild. Maar wat veel belangrijker is, is dat we met elkaar willen getuigen van een geweldige God die is gekomen om mensen te redden. Die boodschap mogen we verkondigen of we dat nu door middel van gospelmuziek doen of door het gesprek over schepping of evolutie. Maar laten we asjeblieft ons niet laten afleiden door met elkaar te bakkeleien.

Jij is Lief

Jij is Lief
Ik geef het eerlijk toe: Ik ben niet zo van de ansichtkaarten. En op het gevaar af dat ik nu heel eerlijk ben, maar met mijn baan toch iets doms zeg en er een soort ‘Andries-Knevel-Effect’ontstaat, zal ik hier toch maar bekennen dat ik over het algemeen ook niet zo hou van alle ‘christelijke’ ansichtkaarten. Begrijp me goed, er is niks mis mee en ik weet dat er bij Samma honderden zo niet duizenden kaarten verkocht zijn die, op het juiste moment verstuurd naar de juiste persoon, letterlijk een wereld van verschil kunnen maken!! Om heel eerlijk te zijn ben ik stiekem wel van het krijgen van kaarten en heb ik een enorme bewondering, bijna jaloezie, voor de mensen die altijd trouw alles en iedereen kaarten sturen. Ik ben bloedserieus als ik zeg dat het één van de meest ondergewaardeerde bedieningen is!
Maar ikzelf, ik ben altijd en eeuwig die persoon die er wéér niet op tijd aan heeft gedacht. Soms wel gedacht, maar dan toch domweg weer vergeten. En áls ik dan een kaart uit mijn eigen winkel wil uitzoeken, lukt het me zelden om de juiste kaart te vinden. Dat was ook één van de redenen dat we jaren geleden met de Samma Schapen kaarten zijn begonnen. Maar helaas, zelfs toen verstuurde ik ze niet…..
Iets beter doe ik het met e-cards. Begrijp me goed, iets beter, dus zeker niet goed. Ook dan heb ik moeite om de juiste kaart te vinden en vooral om het op tijd te doen. Een paar jaar geleden ontdekte ik een geweldige website met grappige kaarten. Volgens mij door mijn nichtje Amber die me vanuit Kenia een verjaardagskaart stuurde. Zij wel! De kaartenserie heet Jij is Lief.
En ja hoor, sinds vorige week staan die kaarten gedrukt en wel in een prachtige nieuwe molen bij Samma. Iedereen die er langs loopt en er naar kijkt moet er van glimlachen. En als je dan verder leest weet je meteen aan wie je die kaart vandaag nog wilt versturen. Zo heb ik meteen een kaart gepakt en geschreven met : ‘Een kusje voor mijn zusje’ er op. Bestemd voor mijn zus Ineke. Zij stuurde me een paar weken geleden ‘zomaar’ een andere kaart van een zus voor haar zus. Niet grappig, maar vooral prachtig. Precies wat tussen ons tweetjes past. Je zou denken dat ze het zelf geschreven had voor mij als je niet beter zou weten. Ik bedoel, een dichter is ze nou ook weer niet… (sorry Ineke!)
En ja, van diezelfde collecte hebben we nu ook een molen met kaarten staan. Gewoon mooi, lief en de juiste woorden die je zelf zou willen vinden maar niet kan vinden. Gelukkig zijn ze te vinden in de kaartenmolens bij Samma.
Die Jij is Lief kaartenmolen hebben we meteen met droge dagen maar buiten gezet. Er is niks christelijks aan die kaarten (ook niks onchristelijks…), maar wie weet trekken we daardoor juist weer eens wat mensen die Christus in hun leven nodig hebben en ontdekken dat Hij van ze houdt. Zo kun je evangeliseren met ogenschijnlijk ‘onchristelijke’ dingen.

Niet erg christelijk

Eén van de vorige keren heb ik al eens een stukje geschreven over christelijke kado-artikelen. Een enigszins vreemde aanduiding volgens mij omdat een kado op zich niet christelijk kan zijn. Ik vind dat altijd nog een beetje grappig, zulke aanduidingen.
Wat ik veel minder grappig vind is dat heel veel mensen lijken te weten wat wel of niet christelijk gedrag is. Vooral niet-christenen hebben vaak de neiging om, zodra christenen iets doen wat ze niet leuk vinden, de opmerking te plaatsen dat dat niet erg ‘christelijk’ is. Nou heb ik op zich geen boodschap aan wat niet-christenen definiëren als christelijk gedrag. Veel moeilijker wordt het als christenen dat onder elkaar doen. Natuurlijk zijn we het allemaal eens over niet stelen, niet moorden e.d., maar af en toe duiken er ook allerlei stellingen op van wat christelijk of niet christelijk is. Wat we onchristelijk vinden lijkt sterk af te hangen van onze opvoeding, kerkelijke achtergrond en cultuur. Zo zullen de meeste christenen nog steeds vinden dat de winkels op zondag dicht moeten blijven, terwijl in de meeste andere landen in de wereld de christenen daar niet of nauwelijks mee bezig zijn. De winkels zijn daar gewoon open. Ik ben overigens voor mijn eigen plekje bij Samma nog wel blij dat we niet open hoeven op zondag. Toch zijn er langzamerhand steeds meer christenen die op ander gebied wel ‘koopzondigen’ zoals we dat bij ons thuis noemen. Bijvoorbeeld door te tanken of naar een restaurant te gaan. Maar discussies hierover zijn wel goed en begrijpelijk.
Waar ik echt heel veel moeite mee heb is als er klanten in de winkel komen en iets niet zien zitten en daar dan meteen maar even hun commentaar overheen gooien dat het ‘niet christelijk’ is. Al jaren zijn er mensen die dat doen over de ‘christelijke’ muziek. Als het een beetje te hard is dan is het vast ‘niet christelijk’. De afgelopen week hadden mijn meiden in de winkel het even knap moeilijk met een geval van zg. ‘niet christelijk gedrag’. Er werd door de klant betaald met een kadobon en de meiden hielden zich keurig aan de Samma regel (en die van de meeste andere winkels) dat we geen contant geld teruggeven bij een boekenbon of andere bon. In dit geval was het boek 10 cent goedkoper dan de bon en de klant wilde die 10 cent terug. Toen de meiden zeiden dat we dat niet deden was de klant daar boos om en verweet de meiden dat het ‘niet erg christelijk’ van ons was. Die arme meiden, ze deden precies wat hun was opgedragen en liepen rood aan van schaamte, niet wetend wat ze moesten zeggen. Afgezien van het feit dat deze regel algemeen aanvaard is, dus zeker niet vreemd, en dat er soms wel eens een afspraak is van 10% plussen en minnen, gaat het me daar niet over. Als je 10 cent terug wil hebben, geen probleem, maar om zoiets dan meteen onchristelijk te noemen lijkt me lichtelijk overdreven of zou je zo´n opmerking nou onchristelijk moeten noemen? Toch maar niet. Ik was heel trots op hoe de meiden het keurig en christelijk hadden afgehandeld en bij mij stoom kwamen afblazen.
Overigens zijn de meeste klanten heel royaal en willen vaak genoeg hun 5 of 10 cent wisselgeld niet terughebben.

Zin in zon...

Zin in de zon….
Iedereen lijkt er deze zaterdag zin in te hebben. Het begon vanmorgen al direct. Roos, Stephanie en ik begonnen onze dag zoals altijd met gebed. Vandaag hebben we gebeden voor een mooie, gezellige dag en ook voor een goeie omzet zodat we de leveranciers kunnen betalen wat we ze beloofd hebben. De laatste dagen zijn niet allemaal even druk, dus we kunnen wel een goeie dag gebruiken.
Daarna gaan we lekker aan de gang. Roos heeft vrijdag al een prachtige etalage gemaakt van het boek “De Uitnodiging”. Het boek is zo’n succes dat ze er de komende weken reclame mee gaan maken op radio 2, dus een etalage ervan is niet verkeerd. Helaas hadden we nog maar 2 boeken in huis, dus een beetje karig is het wel. Maar toch…, Roos heeft echt iets moois gemaakt.
Omdat er gisteren weer allerlei nieuwe spulletjes zijn binnengekomen storten we ons op de kadokast, althans Roos en ik en Stephanie doet de kassa. Het inrichten lukt de ene dag wat beter dan de andere, maar deze dag lijkt het aan alle kanten te lukken. We hebben er met z’n drietjes echt lol in en plagen elkaar voortdurend over de zoekgeraakte stofdoeken en andere melige grapjes.
Buiten gaat het zonnetje steeds gezelliger schijnen, dus we besluiten om de deur open te doen. Nou ja, ik besluit, Roos heeft er niet zo’n zin in, die heeft het koud, maar toch… Tegelijkertijd doen we onze nieuwe molen met de “JijisLief” kaarten naar buiten. We zijn er allemaal heel enthousiast over, wat een leuke kaarten. Van dezelfde uitgever staat er bij de toonbank een andere molen met stuk voor stuk bijzondere kaarten. Je weet direct aan wie je ze zou willen sturen. Een aantal keren vandaag weten we onze klanten de juiste kaart voor de juiste persoon aan te bevelen.
En dan wordt het gaandeweg de dag steeds een beetje drukker. Opvallend is dat iedereen zo gezellig is vandaag. Niemand schijnt haast te hebben en het humeur van iedereen is vrolijk. Ook schijnen er deze dag geen zware onderwerpen te zijn zoals ze anders wel eens voorbij komen, van ziekte, dood of andere akelige problemen. Hoewel, heel kort heb ik een gesprek met iemand die buiten staat en ook niet echt een klant is, maar die ik wel ken. Iemand die evenementen in Gouda organiseerd. Ziekte in de familie en gezeur van omwonenden over geluidsoverlast. Waar heb ik dat meer gehoord? Ik kan niet lang blijven kletsen, want dan krijg ik het toch te koud. De rest is allemaal vrolijk.
Er komen verschillende mensen de winkel in vanwege de open deur. Een enkeling ziet de leuke ‘jijislief’ kaarten en moet dus ook naar binnen om af te rekenen. Gewoon ff rondkijken en je verwonderen over zo’n leuke winkel en dan nog een christelijke winkel ook. Je ziet het gebeuren en ik heb er nog altijd binnenpretjes over.
En waarom is iedereen vandaag zo vrolijk? Het is niets meer en niets minder dan het heerlijke zonnetje waardoor iedereen zin krijgt in het voorjaar. Gek toch dat de zon zo van invloed is op onze stemming. Of eigenlijk niet zo heel gek. Maar wat zou er nou gebeuren als we niet alleen de zon, maar de Zoon ons geluk zouden laten bepalen. Hoe anders zou de wereld er dan uit zien.

Inspirerend

Vorige week was het voorjaarsbeurs. Heerlijk, alle nieuwe boeken en muziek voor de komende maanden bekijken. Annelies en ik maakten er echt een dagje uit van. We staan nog in de hal ons jas op te hangen als Lee Ann Vermeulen naar ons toekomt. “Irene, je moet echt even langskomen, want ik heb nou toch iets leuks! En dat komt door iets wat jij hebt gezegd op de najaarsbeurs!”
Ik herinnerde me nog dat ik tijdens de najaarsbeurs een hele tijd met Lee Ann heb staan praten. Zij is een enorm enthousiaste muzikaal talent dat al jaren met kinderen en tieners werkt o.a. met Ben Ketting en prinsen en prinsessen, maar vooral met de Kids Crew. Tijdens de najaarsbeurs hebben we het vooral gehad hoe we die fantastische Kids Crew CD’s en DVD’s beter onder de aandacht van de mensen konden brengen. De laatste jaren zijn er bijvoorbeeld hele leuke goedkope kinder cd’s op de markt gebracht in het kader van de kinderboekenweek. Daar heeft Lee Ann ook aan meegewerkt. Het nadeel voor muzikanten is dat als zij dan met hun eigen product komen, zoals de Kid’s Crew CD’s deze een beetje ondersneeuwen bij de goedkope cd’tjes, niet alleen bij de consument maar ook bij de winkelier. En dat is op z’n zachts gezegd jammer. Je gunt elk kind zo’n CD en zulke inspiratie en als je ziet wat het doet met de kinderen in zo’n koor, wil je helemaal dat zoiets vooral bij iedereen zichtbaar wordt. Ik werd toen vooral ook door Lee Ann weer zo geïnspireerd, maar zij kennelijk ook door mij. Ik praat altijd veel te veel, dus ik wist echt niet meer wat ik toen gezegd had.
Enige tijd later sta ik bij de stand. Ze geeft me een folder en legt me uit wat ze is gaan doen. Ik had in september gezegd dat ze vooral de winkelier zou moeten inspireren en dat die gevoelig zijn als ze dingen gratis krijgen. Zij biedt nu de winkeliers een gratis optreden van de Kids Crew in hun winkel aan op een woensdagmiddag. Super-Geweldig! Ik ben helemaal enthousiast en het blijkt verschillende van mijn mede winkeliers in het land ook.
En ja, als het dan toch door mijn opmerking begonnen is, vind ik het wel zo leuk om dan ook de premiere van dat idee te hebben. Dus spreken we af dat de Kid’s Crew de allereerste keer op 11 maart woensdagmiddag bij Samma zijn. Zegt het voort, zegt het voort!!
Wat heerlijk is het toch als we elkaar kunnen steunen en vooral ook kunnen inspireren. Dat is echt niet vanzelfsprekend. In dezelfde branche kom ik ook die dag voorbeelden van het tegendeel tegen, waar mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ik blijf bidden dat ik één van die mensen mag blijven die niet bang is mijn door God gegeven talenten te delen met anderen. Ik word er zelf in elk geval heel blij en geïnspireerd van.

What the hek....

In eerste instantie had ik ze niet in de gaten. Ik genoot drie dubbel en dwars van het wijde uitzicht, het mooie winterzonnetje en van de vrije dagen. Vorige week was ik een paar dagen in de duinen bij Kijkduin. Een prachtig wijd landschap, de zee, het strand en de duinen! Op zulke plekken voel ik me vrij en ongebonden. Daar kan ik echt diep ademhalen. Wat een vrijheid! Heerlijk zulke vrije dagen! Maar toen ik er een paar dagen langer was vielen ze me pas echt op. Overal waar ik keek waren hekken, hekken en nog eens hekken. Hoge hekken om het bungalowpark heen, lage hekken met prikkeldraad in de duinen. Hekken om je fiets aan vast te maken en hekken om de mensen op het ‘juiste’ pad te houden. Toen ik al die hekken tot me door liet dringen werd ik er gewoon verdrietig van. We zeggen wel dat we vrij zijn en een vrij land hebben, maar overal is die vrijheid afgeschermd en vooral begrensd. Ik kan daar niet zo goed tegen moet ik zeggen. Ik krijg altijd de neiging om over dat hek te klimmen (dat lukt met mijn stijve lijf helaas meestal niet meer) of erger nog, binnenin me komt een soort boosheid waarmee ik die hekken omver zou willen halen.
Iedereen roept het om je heen, op televisie, de radio en het internet. We leven in een vrij land! Elk jaar vieren we dat op bevrijdingsland. We zijn er trots op in een vrije democratie te leven. Alles mag en alles kan en vooral alles mag gezegd worden, dat is vrijheid. Maar zijn we wel zo vrij? Mogen we wel vrij zijn? Zelfs de kleur van je huis mag je in Nederland niet zelf bepalen. Wat nou, vrijheid.
In Christus heb ik vrijheid. Ik ben een vrijgemaakte christen. “Genade kocht mij vrij..” is een mooi lied uit de Johannes de Heer bundel. Maar wat leggen we elkaar als christenen niet een beperkingen op. Overal bouwen we afgebakende muurtjes omheen en begrenzen we alles en iedereen. We hebben vooral onze mond vol van wat wel en niet kan en wel en niet zo hoort. Als ik echt zou luisteren naar wat andere christenen vinden dan zou ik helaas echt de weg kwijt raken. Bij Samma zie je al die verschillende soorten christenen voorbij komen en die veelkleurigheid vind ik prachtig, maar soms is het ook ongelooflijk wat we met z’n allen beweren aan hoe het hoort, wat goed christelijk gedrag is en wat niet. We leggen elkaar voortdurend allerhande beperkingen op.
En niet alleen de beperkingen van anderen, maar ook de beperkingen van onszelf. Die gemene stemmetjes van binnen die je steeds weer blijven wijzen op al die dingen die je niet goed doet. Die stemmetjes die je zeggen dat jij vast niet goed bent omdat je te weinig bid, te weinig bijbel leest, niet geduldig genoeg bent, of toch zo vaak foute gedachten hebt, enz. enz. enz. Allemaal muurtjes en hekjes en gebondenheid. Ik kan mezelf niet vrijmaken, da’s me we duidelijk geworden in mijn leven. Andere christenen kunnen me niet vrij maken en deze maatschappij al helemaal niet. Er is er maar één en die geeft echte vrijheid:
“Dus wanneer de Zoon u vrij zal maken, zult u werkelijk vrij zijn.”
Hij heeft alle muren afgebroken en zelfs het voorhang gescheurd zodat wij vrij tot God mogen gaan.
In Kijkduin was een heuveltje met een bankje er op. Van daaruit kun je over de hele vlakte uitkijken. Op die plek heb je geen last van hekken. Het deed me denken aan het perspectief van God. Hij kijkt van bovenaf en ziet al die hekken niet. Zo mogen wij ook bij Hem zitten. Zo vrij als een vogeltje, die gaan over de hekken heen.
Dus what the hek….. Ik ben vrij!

Live it like it might be your last

Ik leg net de telefoon neer. De afgelopen 13 minuten heb ik een gesprek gevoerd met Nico, een man van 42, getrouwd en vader van 3 kinderen. De kanker in zijn hart en longen gaan zo snel dat hij menselijk gesproken binnen enkele weken zal komen te overlijden. Nico is altijd al een druk baasje geweest en ook nu praat hij honderd uit. Ik word omver geblazen door de enorme kracht, de heldere en eerlijke kijk op de dingen die komen gaan, de liefde voor zijn vrouw en kinderen en de totaal niet aanwezige angst om te sterven. Gisteren heeft hij vrienden en familie uitgenodigd voor een afscheidsfeest. Dit weekend gaat hij met de kinderen naar eurodisney. Dat hadden ze altijd al willen doen. Ze nemen een nieuwe camera mee om op die manier alles vast te leggen voor later. Alles is er op gericht om die laatste weken bijzonder te maken en om alle onnodige andere dingen uit te sluiten.
“It’s only today that counts. Live it like it might be your last” hoor ik steeds een liedje van Larry Norman in mijn oren.
De afgelopen uren was ik druk bezig in mijn hoofd met allerhande ‘gedoe’. Gedoe met mensen en gebeurtenissen en omstandigheden en wat ik daar mee moet. Na dit telefoontje is het opeens in een ander perspectief komen te staan. Wat nou als ik nog een paar weken te leven zou hebben? Wat zou ik dan denken, voelen, vinden en doen. Bij het nadenken over die vraag, kwamen er een paar gedachten spontaan bij me op.
1. Ik zou het heerlijk vinden om naar de Hemel te gaan en de Heer Jezus en al die andere lieve mensen die er al zijn te ontmoeten. Geloof me, ik ben verre van depressief of suïcidaal, maar ik vind het leven soms knap ingewikkeld en ik verlang naar de volmaaktheid van de Hemel.
2. Tegelijkertijd ben ik hartstikke bang voor pijn, ziekte en het doodgaan zelf. “If I go, I wanne go like Elia”, hoor ik weer in een liedje.
3. Ik zou gigantisch gaan genieten van allerlei mooie dingen om me heen, zoals de sneeuwvlokken die ik op dit moment zei vallen of de heerlijke cappuccino. Ik zou misschien eindelijk wel eens dat veel te dure echte cappuccino-apparaat aanschaffen.
4. Ik zou geen enkele gêne meer hebben om iedereen te vertellen wat ik over hen dacht. Dat geldt zowel voor mensen die me pijn hebben gedaan, als voor de mensen waarvan ik verschrikkelijk veel hou.
5.
Dat laatste punt houdt me behoorlijk bezig. Misschien dat het houden van wel logisch klinkt, maar de drang om ook een paar mensen die me pijn hebben gedaan te benaderen verbaasd mezelf, dus ik denk er nog even over door. Nou was ik sowieso al een tijdje aan het worstelen hoe ver je als kind moet gaan in aan de ene kant het opkomen voor jezelf en aan de andere kant de minste horen te zijn. Genade bewijzen, zoals mij genade bewezen is tegenover het feit dat ik een Koningskind ben en dat ik het niet hoef te accepteren dat mensen zich zo gedragen. Dit heb ik altijd al één van de lastigste dingen gevonden als kind van God.
Ik zou van mezelf verwachten dat ik, als mijn laatste weken geslagen hebben, ik juist die figuren direct links zou laten liggen, dus ik denk er nog een tijdje over door en kom tot een bijzondere conclusie. Het feit dat ik sommige mensen niet vertel wat ze door hun gedrag aan pijn bij me veroorzaken, lijkt vaker voort te komen uit mijn eigen angst om duidelijk te zijn en vooral mijn angst om afgewezen te worden en het gevoel dat ik het niet waard ben. In Gods ogen ben ik waardevol en ik ben er geen moment bang voor dat hij me zal afwijzen. IN het licht van de eeuwigheid en het vooruitzicht op de Hemel en de nabijheid van mijn Hemelse Vader lijk ik niet bang meer te zijn om eerlijk tegenover anderen te zijn. Tegelijkertijd ben ik er ook niet op uit om die ander te veroordelen, maar genade te bewijzen zoals mij genade bewezen is, althans zo lijkt het op dit moment bij me van binnen.
Gek zoals zo’n telefoontje opeens van alles op z’n kop kan zetten, terwijl je de uren ervoor nog allerlei haken en ogen bent tegengekomen. ‘k Heb maar gauw even de tekst van het hele liedje van Larry Norman gegoogled. Larry had het al eerder door dan ik zo te lezen. Gelukkig maar, want zijn leven hier op aarde is ook voorbij.
Nu maar gauw aan een ‘Hemels’ kopje cappuccino.
It ain't no good to lay in bed at night
And think about the past
About how you could have done things differently
But it happened way too fast.

Just close your eyes, go to sleep
Let the angels bring you dreams.
Let that pain unwind behind you
And float away, float away on silent streams.

You gotta live your life the best you can
Though you sometimes do your worst.
You gotta laugh when you fail, it's not the end of the world
Life is a play you can't rehearse.

Don't make big plans for tomorrow,
You can't control what lies ahead.
You must try to live each moment
As it comes instead.

There is no use dreaming of a perfect future
Or regretting a troubled past.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.

It never helps to worry, it never hurts to pray,
Tomorrow will come soon enough; just pray about today.
And relax, trust your life to God,
The future is in his hand,
Only faith will help you face each day's demands.

Ain't no use worrying, life goes so fast.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.