Nieuwe bezem

Het wijntje smaakt goed en het schrijven gaat ook lekker, dus ik klets nog maar even door op mijn computertje. Nog steeds zit ik op deze donderdagavond na te denken over deze week en ik realiseer me dat er weken zijn waarin vrij weinig gebeurd, maar deze week is een week waarin heel veel gebeurd is. Op heel veel gebied, maar vooral in de aankleding van de winkel. Nieuwe bezems vegen schoon, zeggen ze. Nou zou ik niet willen zeggen dat Jan een bezem is, maar nieuw is hij zeker bij Samma. Hij moet zich zelf nog een keer voorstellen, maar zijn input in de winkel is vooral deze week heel zichtbaar geworden. Persoonlijk leid ik na zoveel jaren aan een ongevaarlijke bedrijfsblindheid. Ik zie het soms niet zo helder meer. Maar veel gevaarlijker is de bedrijfsmoeheid. Daar leid ik veel meer aan, vooral wat betreft de inrichting. Af en toe ben ik het gesjouw en gedoe een beetje zat en heb ik geen zin om wéér de kadokast in te richten of wéér de etalage te doen en hoe moet dat nou dan weer, ik heb geen ideetjes meer en vooral mijn lijf laat het afweten. Dan is zo’n nieuwe ‘bezem’ een heerlijkheid. In een week hebben we de totale presentatie van de boeken, van de kado-artikelen, van de bijbels, van de kadoboeken, van de babykast, van de sieraden, van de dvd’s van de kerst en van de spellen veranderd. Daarnaast is de toonbank open en leeg en kun je vanaf de voorkant helemaal naar achteren kijken (en andersom natuurlijk ook…). Oh ja, ook de etalage is gedaan. Je moet het zien om te geloven, het is een complete metamorfose!! Nou ja, ik hoop in elk geval dat jullie het ook zien, want sommige van onze vaste medewerkers zagen het niet eens!!
Maar goed, die hele metamorfose was grotendeels aan Jan te danken. Ik mocht alleen voor de gezelligheid naar Ikea en omdat ik mijn slaapkamerkasten zo goed op maat heb gemaakt, kon ik dat met de rode Billy bijbelkasten ook het beste zelf doen. Ik ben er helemaal blij van geworden en geniet me te pletter van die mooi en strak ingerichte winkel. Ik zou bijna nog even naar beneden gaan om er in m’n eentje van te genieten……..
Oh ja, en over bezem gesproken. Op een onbewaakt moment was ik Jan kwijt. Na nauwkeurig onderzoek kwam ik er achter dat hij buiten de bezem had gepakt en het buitenplaatsje aan het vegen was. Wel met een ouwe bezem. We stonden even te genieten van de mooie kerstroos die al jaren in dat slecht onderhouden plaatsje achter Samma staat te groeien. Ooit van een Nederlandse vriendin gehad uit haar tuin in Frankrijk. Niemand bij Samma heeft die plant ooit zien staan, laat staan er iets over gezegd. Jan zei dat het zijn lievelingsplant was. Gek dat zulke kleine dingen een mens zo goed kunnen doen. Het gaat wel goed komen met Jan, die nieuwe bezem. Als je toch bezig bent, dank dan maar voor zijn komst naar Samma en als je nog meer wilt doen, bidt dan maar voor de 8 tentamens die hij deze maand moet doen aan de bijbelschool waar hij 2 dagen in de week op zit. Tentamens en een drukke decembermaand bij Samma kunnen van een nieuwe bezem zo een dweil maken en da’s niet de bedoeling .

even.......

Ik zit duf en moe voor me uit te staren voor de computer (of zit ik nu achter de computer..??) Het is donderdagavond 10 uur en eindelijk stil in en ook boven Samma in mijn woonkamer. Sinds kleinkind en zijn pa en ma hier zijn is het een gezellige drukte en rommel in mijn huis. Al een paar weken heb ik niet echt een uurtje voor mezelf gehad, behalve in mijn slaapkamer. Niet dat ik ook maar iets te klagen heb, ik geniet van elk moment. Telkens als ik boven kom hoor ik het lachende stemmetje van Zion en zie zijn altijd vrolijke smoeltje. Sinds gisteren zijn we samen aan het zingen en zodra hij me ziet begint hij op luide toon een toon in te zetten zodat ik ook luid mee ga zingen. Telkens stopt hij plotseling om het effect te blijven ontdekken dat ik tegelijk met hem stop en ook tegelijk met hem weer luidkeels verder zing. Hij giechelt er bij. Het is echt waar, je verliest regelmatig je verstand als zo’n grappig mannetje in je buurt is. De omgeving in en om Samma zal af en toe wel denken…..
Nou ja, ’t maakt mij niet uit. Als kinderen de waarheid spreken, dan wil ik wel even kinds zijn. Zelfs als je die waarheid niet verstaat. Regelmatig kom ik hem boven even wegkapen bij zijn ouders om hem even aan deze of gene klant te laten zien en om de medewerkers af te leiden.
Maar nu ligt alles op bed, ook z’n pa die snikverkouden en hoestend door het huis slentert. Even rust. Even stille tijd. Even deze lange dag tot me door laten dringen. Even stilstaan bij de mensen die ik heb gezien vandaag. Even bidden voor die vrouw die iets zocht om incest te verwerken. Even nalachen om alle grapjes die we met elkaar gemaakt hebben. Even dankbaar zijn dat het ondanks storm en regen een mooie omzet is geworden vandaag. Even nagenieten dat het er zo mooi uitziet in de winkel. Even me afvragen of ik de rommel in de kamer tot morgen zal laten liggen of nog voor het slapen gaan zal opruimen. Even naglimlachen over dat heerlijke mannetje. Even verwonderd zijn met die ouwe vrienden die vandaag langskwamen en met hen verwonderd zijn dat het nog maar gisteren was dat we met onze eigen baby’s bij elkaar zaten in onze koffiebar waar Samma ook in zat. Even me afvragen waar de tijd gebleven is. Even er nog niet aan kunnen wennen dat we nu al grootouders zijn. Even een wijntje drinken om met mezelf te proosten op een mooi en vol leven. Even eerlijk tegen mezelf zijn dat het niet altijd vanzelf is gegaan. Even tegen Hem zeggen dat het zo geweldig is dat Hij van generatie op generatie dezelfde blijft. Even voorpret hebben over de gezellige familiedag die er a.s. zaterdag aan zit te komen met broers en zussen, neefjes en nichtjes en een heleboel meer kleine babies. Stuk voor stuk wondertjes. Vooral degene die deze week is geboren bij mijn broer zijn zoon. Als jonge tiener kreeg hij leukemie. Zijn sperma werd ingevroren. Nu, 15 jaar later krijgt zijn vrouw, die toen al z’n vriendin was, een lief klein meisje! Een diepvrieskindje. Wat een wonder en wat zijn we er blij mee. Nu ga ik echt aan het wijntje…… Proost!!

Muizenfantjes 2

Ik zat nog wat door te mijmeren over muizenfantjes en leeuwenmuisjes. Het heerlijke is dat kinderen meteen de fantasie en het vrolijke van die vreemde muizenfantjes zien. Die kids hebben geen enkele moeite met zo’n genetische afwijking en accepteren het met plezier.
Toch kun je Muizefnaar zo’n muizefantje ook heel anders kijken. Het is eigenlijk een mislukte olifant, of is het een muis met een identiteitsprobleem? Zou maar zo kunnen toch? En als dat waar is, wat vinden we daar dan van? Gaan we die muizen dan in therapie doen en laten we ze ‘overbakken’ of accepteren we de dubbelheid en het niet ‘normale’ van de muizenfant. Hoe hoort dit woord eigenlijk geschreven te worden? Het maakt namelijk niet uit of ik muizefantje of muizeNfantje type, mij spellingcontrole geeft in beide gevallen een rode streep onder het woord. Weer zo’n bewijs dat alles buiten het gangbare niet goed wordt gevonden. Wij grote mensen doen dat maar al te vaak bij andere mensen. Toch jammer, want dan missen we het kleurrijke, verrassende, niet voor de hand liggende fantastische van bijzondere mensen. Ik hou van menselijke muizenfantjes met soms verrassende voor- of achterkanten………

Muizefantjes

‘Heb je wel eens een muizefantje gezien?” De meeste kinderen kijken me vragend aan als ik dit zeg en sommigen met een blik van ‘die-spoort-geloof-ik-niet-helemaal’. Vervolgens pak ik mijn muizefantje en laat het ze zien. ‘Kijk, van achter heeft hij een muizestaartje en zijn neus is een slurfje’ Dus dat is een muizefantje…. Ik vind het elke keer weer geweldig om te zien hoe verschillend kinderen reageren als je ze iets geeft. Sommige kinderen pakken enthousiast het muizefantje uit je handen en anderen durven je nauwelijks aan te kijken. Sommige kinderen durven openlijk toe te geven dat ze totaal niet geïnteresseerd zijn in een muizefantje en dat je hem zelf mag houden. Overigens valt me op dat ze dat eigenlijk nooit met een brutale houding doen, maar gewoon vriendelijk. Ik hou van die open en eerlijke verrassing. Sommige ouders vinden het soms wel een beetje gênant. Het andersomme komt ook voorbij. Sommige kinderen zijn zo direct dat ze meteen een muizefantje voor hun broertje of zusje vragen. De allereerlijkste geven direct toe dat ze al eerder zo’n muizefantje hebben gekregen. Geweldig!! Die geef ik er meteen twee!
Er zijn er ook die hun muizefantje niet durven aanpakken. Nou kan ik me voorstellen dat ik persoonlijk soms wat intimiderend vrolijk over kan komen als je net rustig, een beetje lui in je wagentje hangt. Ik voel me daardoor niet beledigd, maar ook dan vinden ouders het soms een beetje gênant. Ja, kinderen weten nog steeds hoe ze hun ouders voor schut moeten zetten. Maakt niet uit, ook dat is op te lossen door het muizefantje aan de ouders te geven. Want iedereen die een beetje kijk op kinderen heeft, weet dat zo’n kind later moord en brand schreeuwt omdat hij geen muizefantje heeft gekregen.
De leukste reactie kreeg ik terug van een moeder. Ook haar zoontje hield ik een muizefantje voor. Met het gebruikelijk ritueel. Hij was best een beetje terughoudend, maar pakte hem toch aan. Zijn moeder is allochtoon, die overigens goed Nederlands spreekt. Ze begreep er eigenlijk niks van toen ik de vraag over het muizefantje stelde en dacht dat ze een nieuw Nederlands woord hoorde ofzo.
’s Avonds toen ze haar kind naar bed bracht namen ze samen nog even de dag door. Toen de moeder vroeg wat het leukste moment van die dag was geweest, antwoordde het jongetje zonder zich een moment te bedenken: “het muizefantje”
Wat een heerlijk idee dat zoiets gezelligs, vrolijks,kleins, zoiets bijzonders voor een kind mag betekenen!!
P.s. we hebben ook leeuwenmuisjes!

Ik ben verliefd!

Ik geef het toe, ik ben vreselijk verliefd! Verliefd op zijn grote bruine ogen. Verliefd op de kuiltjes in zijn wangen. Verliefd op de mooie frons tussen zijn ogen als hij serieus is. Verliefd op zijn vrolijke schaterlach en zijn tot nu toe bijna altijd opgewekte karakter. Ik kan uren naar hem kijken en al het andere om me heen vergeten. En als hij begint te kletsen, maakt niet uit of ik het kan volgen of niet, ik smelt helemaal. Dit loopt echt de spuigaten uit. Maar ik kan en mag het niet meer ontkennen. Het is 2 weken geleden begonnen. Op donderdagavond zou hij komen na een lange reis uit Brazilië. Tot dan toe had ik het moeten doen met zijn foto’s en af en toe een filmpje. Ik had verwacht dat hij moe en chagrijnig met een jetlag zou aankomen die avond laat, maar nee hoor, hij begon direct vrolijk naar me te lachen en had er geen moeite mee dat ik hem een zoen gaf.
Nou ja, jullie snappen het waarschijnlijk wel. Ik heb mijn kleinzoon voor ’t eerst gezien en wat een lief kereltje is het. Jaja, tuurlijk, ’t was ook leuk om zoon en schoondochter na een jaar weer te zien ;)
Ik weet het zeker, dit mannetje zit voor altijd in mijn hart en toch weet ik het nog steeds niet zeker. Ik zit er diepzinnig over na te denken en te filosoferen. Wat nou, als vrienden met hun vrolijke kereltje bij me waren komen logeren met hun zoontje, had ik dan niet net zoveel van dat kind gehouden? Nou, zeggen allerlei mensen dan tegen me, maar dit is toch je eigen vlees en bloed. Ja, da’s waar en het is ook leuk om de overeenkomsten met je eigen kinderen te zien die genetisch worden doorgegeven. Dat is vooral fascinerend, maar toch, ik hield meteen superveel van mijn geadopteerde ‘zwarte’ nichtjes en had er geen enkele moeite mee om die direct, zonder enig probleem in mijn hart te sluiten en als ‘eigen’ te zien en dat voelt na 25 jaar nog steeds zo. Ik word supervreselijk boos als iemand dan praat over ‘zulke’ kinderen of iets zegt van ‘maar da’s toch niet eigen’ ofzo. En wat te denken van al die kinderen die na een echtscheiding in een andere relatie komen en een nieuwe pappa, mamma en opa en oma krijgen. Zijn die dan minder, omdat ze niet ‘eigen’ zijn? Wat een vreselijk verdrietige problemen doen zich niet vaak voor in zulke omstandigheden waar opa’s en oma’s opeens hun kleinkinderen niet meer mogen zien. Maar ansersom is ook waar, hoe geweldig kan het niet zijn als kinderen nieuwe opa’s en oma’s krijgen.
Nou ja, ik filosofeer er nog wel een tijdje op los. Feit is dat ik zielsveel van dit mannetje hou en het best moeilijk zal worden als ze in januari weer vertrekken. Ander feit is dat ik evenzovele andere kinderen klein en groot, ook in mijn hart wil sluiten en dat we als kinderen van Hem niet alleen de zorg hebben voor onze ‘eigen’ kinderen en kleinkinderen, maar de zorg dragen voor alle kinderen. Geel en bruin en blank en zwart! Verhinder ze niet!