Koningskind

Ik moet een stukje schrijven over het thema van de komende weken bij Samma: ‘Je bent en blijft een Koningskind’. Door allerlei omstandigheden voel ik me in het geheel geen Koningskind op dit moment. Ik besluit toch maar naar de lunchroom van V&D te gaan. ’t Is er vol en ik moet eindeloos wachten bij het afrekenen, dus mijn warme kaasbroodje is al koud voor ik ga zitten. Tijdens het wachten voor de kassa zie ik de oranjeversieringen. Hoeden, vlaggen, wimpels en kronen. Oké misschien helpen die om het ‘Koningsgevoel’ te versterken. En ja, als ik eindelijk zit, borrelt er wat naar boven. Dus gauw de mini laptop uit de tas en aangedaan. Hij laat even iets op het scherm zien om daarna direct weg te vallen. Niet opgeladen, stekker vergeten in het stopcontact te doen. Dan maar weer terug. Het (oranje)zonnetje dat voorspelt was blijkt er ook niet te zijn, ’t is zelfs koud vandaag. Nogmaals, niet het moment om je een Koningskind te voelen. Zou Willem Alexander dat nou ook hebben? Bijvoorbeeld als hij een nacht slecht geslapen heeft of als hij – wie zal het zeggen – ruzie met zijn vrouw heeft gemaakt, of als er weer allerlei mensen commentaar op hem en zijn familie hebben? Of gewoon als hij op de WC zit en ’t wil niet lukken….
Deze week heb ik er moeite mee dat ik een Koningskind ben. Ik zou het liefst eens even heel stevig te keer willen gaan en hier en daar wat mensen flink de waarheid willen zeggen en dan vooral niet naar mezelf kijken. Maar ja, adeldom verplicht. Het was niet voor niets dat ik juist deze week 2 preken, o.a. van Willem Ouweneel hoorde over mijn positie in Christus. Ik ben een kind van God en dus een Koningskind, ik ben Heilig in Christus. Wandel dan waardig de roeping waarmede Gij geroepen zijt…. Ik ben een Koningskind, wat een ander er ook van vindt……
De afgelopen week hebben Jan en ik twee grote tronen gebouwd en die in de etalage gezet. We vinden ze zelf uitermate goed geslaagd, maar dat mag je zelf komen bekijken. Toen we er mee bezig waren in het kantoor kwam er regelmatig iemand binnenlopen. We nodigden die mensen uit om op de troon te gaan zitten en zeiden dat we die speciaal voor hem of haar ontworpen hadden. Het is grappig om te zien hoe deze mensen direct hun houding veranderden en min of meer overdreven koninklijk neerstreken op de troon en hun meest Koninklijke gezicht opzetten.
Leef Koninklijk is de titel van een prachtig boek van Willem Koornstra. En eigenlijk gaat dat ook vanzelf als je je blik houdt op de grote Koning en Zijn troon. Om je daarbij te helpen krijg je de komende weken van ons een klein kroontje. We hopen dat je telkens als je hem ziet, wordt herinnerd aan je Koninklijke positie.
Nu ik dit zo schrijf moet ik ook denken aan onze Koninklijke broertjes en zusjes in Noord Korea. Wat moet het voor hen moeilijk zijn om zich een Koningskind te weten als je dag in dag uit onderdrukt wordt. Misschien moet je ook maar aan hen denken als je dat gekke kroontje van Samma ziet. Dat ze zich ergens op één of andere manier ook deze week mogen herinneren dat ze koningskinderen zijn.

Pasen

Pasen, alweer pasen. De tijd vliegt, voor je’t weet ben je oud…., maar dat terzijde.
Ik ben altijd een beetje dubbel over het paasfeest. Het is een hele drukke tijd bij Samma. In allerlei kerken doen jongeren belijdenis. In weer andere kerken worden mensen gedoopt op grond van hun getuigenis. Prachtig is dat. En natuurlijk vieren we dat en heb ik er geen bezwaar tegen als daar Samma kadootjes voor gekocht worden. Zeker dit jaar niet. We hebben echt een prachtige collectie boeken, cd’s en kado-artikelen. De winkel bruist van voor naar achter. Laat maar komen. De paastafel met het grote kruis erboven wordt goed bekeken en steeds meer mensen beleven actief de veertigdagentijd tot de Pasen. Ik heb bewondering voor degenen die deze tijd heel intensief beleven en voor langere of kortere tijd vasten. Vasten is niet echt mijn ding. Soms ook werken de door anderen intens en zwaarmoedig beleefde dagen ook averechts bij mij. Zonder iemand te kort te doen heb ik dan altijd zoiets, waarom moet dat nu, in deze week. We mogen toch altijd terugdenken aan Zijn lijden en sterven. En bovendien ook blij zijn met het Leven dat Hij heeft gegeven. Maar ik geef direct toe dat dat aan mij ligt. Ik word altijd wat tegendraads als ik iets MOET. Toch neem ik me elk jaar weer voor om me dit keer eens intensief bezig te houden met de lijdensweek en het offer dat Hij voor mij heeft betaald. En ja, het popt regelmatig in mijn gedachten, maar tijd om er echt bij stil te staan was er ook dit jaar niet echt, of eigenlijk nam ik het niet echt. Het was te gezellig druk in de winkel en ook daarbuiten gebeurde van alles.
Wat me wel bezighield was het feit dat uit een onderzoek is gebleken dat de helft van de Nederlanders geen idee heeft wat Pasen betekent. Dat zegt toch veel over ons als christenen. We zijn misschien wel zo druk met onze eigen interne sacramenten van doop, belijdenis en avondmaal, dat we misschien wel vergeten hebben dat er staat ´Want alzo lief had God de wereld…….´
Daar heb ik veel over nagedacht en ook hoe ik, in mijn kleine, nagenoeg volledig christelijke wereldje, iets kan doen om die boodschap te verkondigen.
Ik wil altijd iets van een ´echte´ boodschap in de etalage en Jan kwam met een prachtig idee voor de paasdagen.
Zaterdagmorgen vroeg, na Goede Vrijdag, haalde Jan de grote brokken stenen uit de tuin achter Samma die ooit bij de laatste MarktAktie door sterke mannen met hun hoofd gebroken waren om uit te leggen dat God de muren in ons leven doorbroken heeft met Zijn gebroken leven.
Eén voor één gaan de stenen in de etalage en dan halen we de witte doeken van boven. Het is nog vroeg, nog voordat de winkel opengaat op deze stille zaterdag. We zijn zelf ook niet al te spraakzaam. Ik kijk naar Jan en naar de manier waarop hij bezig is de doeken op te vouwen en ik denk aan die stille zondagmorgen, ooit 2000 jaar geleden.
Dan zegt Jan precies wat ik denk: “Gek hé, dat heeft Hij die morgen zo rustig en kalm staan doen in dat graf” We vragen ons af of ze nou heel netjes opgevouwen hebben gelegen of een beetje nonchalant. Zou Hij in die stille minuten, voordat Hij zichtbaar zou worden voor de anderen, daar rustig op dat bankje hebben gezeten en diep tevreden hebben gezucht in de wetenschap dat het voorbij is, dat het helemaal volbracht is. We weten het niet, maar wat moet dat op dat moment bijzonder zijn geweest.
We maken de etalage af en doen de winkel open. We ervaren dat sommige onbedachte momenten je plotseling zo diep kunnen raken. Hij Leeft, Relax, het is volbracht….
Dit paasweekend is die boodschap te zien in de etalage bij Samma. Het lege graf, met de opgevouwen doeken en de tekst dat Christus is Opgestaan. Als je de winkel inkijkt zie je alleen het verlichte grote kruis achterin. Ik hoop zo dat nog veel meer mensen die boodschap mogen zien en horen. Want het is het allerbeste nieuws dat er bestaat!!