Ik zat nog wat door te mijmeren over muizenfantjes en leeuwenmuisjes. Het heerlijke is dat kinderen meteen de fantasie en het vrolijke van die vreemde muizenfantjes zien. Die kids hebben geen enkele moeite met zo’n genetische afwijking en accepteren het met plezier.
Toch kun je Muizefnaar zo’n muizefantje ook heel anders kijken. Het is eigenlijk een mislukte olifant, of is het een muis met een identiteitsprobleem? Zou maar zo kunnen toch? En als dat waar is, wat vinden we daar dan van? Gaan we die muizen dan in therapie doen en laten we ze ‘overbakken’ of accepteren we de dubbelheid en het niet ‘normale’ van de muizenfant. Hoe hoort dit woord eigenlijk geschreven te worden? Het maakt namelijk niet uit of ik muizefantje of muizeNfantje type, mij spellingcontrole geeft in beide gevallen een rode streep onder het woord. Weer zo’n bewijs dat alles buiten het gangbare niet goed wordt gevonden. Wij grote mensen doen dat maar al te vaak bij andere mensen. Toch jammer, want dan missen we het kleurrijke, verrassende, niet voor de hand liggende fantastische van bijzondere mensen. Ik hou van menselijke muizenfantjes met soms verrassende voor- of achterkanten………
Wij komen binnenkort weer eens even buurten bij de Samma. Hopelijk zien we elkaar dan!
BeantwoordenVerwijderenGroet vanuit Zeeland.