Pin me er niet op vast

Het is maandag. Annelies komt vandaag niet. Ze is druk met de voorbereidingen van het huwelijk van haar dochter. Maar het is niet zo erg dat ze er deze maandag niet is. Ik kan het best in mijn eentje. Maandagmiddagen zijn meestal niet zo druk en zeker in deze vakantietijd verwacht ik niet veel mensen. Het enige probleem is dat ik nog wel naar de bank moet voor Samma geldzaken en die is pas om 13.00 uur open. Ach, wat geeft het, ik doe gewoon een briefje op de deur dat we vandaag om 13:30 open gaan. Er is meestal toch geen kip het eerste halfuurtje. Ik ben van plan een paar achterstallige klusjes te doen vanmiddag, zoals mail beantwoorden en een Samma Nieuws Online maken en nog een paar relaxte klusjes die ik op een rustige maandagmiddag kan doen.
Om 13:15 word ik gebeld door zus Ineke. ‘Hé, heb je een dagje vrij genomen?’ vraagt ze. ‘Ik sta voor de winkel….’ Geen probleem, ik kom er aan, ik ben al klaar bij de bank. Ze wil die mooie bloempotten zien en ik had al een stel van de goedkope CD’s voor haar klaargelegd.
Twee tellen later ben ik bij de winkel en doe de deur open, meteen gevolgd door m’n zus en nog een andere mevrouw. Gelukkig was ze even later dan gepland, want ze hadden haar zaterdag gezegd dat ze om 13:00 uur kon komen. Nog steeds niks aan de hand…..
Oh ja, da’s waar ook, de kassacomputer is geblokkeerd. Gisteren is de stroom uitgevallen. Nou ja, even snel stikkers opplakken voor deze mevrouw en dan daarna gauw naar achteren om via één van de andere computers de lock er af te halen. Mooi, nu snel de boel naar buiten zetten, anders kun je nergens bijkomen.
Voor ik het weet staat de hele winkel vol en is er file bij de kassa. Iedereen wil tegelijk iets vragen, Ineke moet naar haar werk en de kadootjes moeten ingepakt. Gewoon rustig blijven. Dat lukt me aardig, ondanks het zweet op m’n voorhoofd, maar dat is waarschijnlijk afkomstig van het benauwde weer of van de leeftijd…..
Alles voor Ineke is gescand en ze wil pinnen. Nog steeds staan er een stuk of 5 mensen in de rij te wachten en dan……………., weigert het pinapparaat. Na 3 pogingen, geven we het op en besluit Ineke het vanavond aan me over te maken. Nog steeds staan al die mensen te wachten en kan ik dus niet verder uitvogelen wat er met het pinapparaat aan de hand is.
Gelukkig hebben een aantal mensen contant geld bij zich en de anderen vullen een incassoformuliertje in zodat wij het van hun rekening kunnen incasseren. Als het even kan ren ik naar achteren om het mobiele pinapparaat aan te sluiten. Gelukkig hebben we die ook nog voor als we stands hebben enzo. En ja hoor, het zal niet waar zijn……, ook dit pinapparaat wil niet starten.
De rest van de middag blijft het een komen en gaan van mensen. Ik verkoop een dagboek dat mee gaat naar Afghanistan, een Engelse Bijbel aan iemand die in Afrika is geweest, ik zoek boeken die er zouden moeten zijn, maar die ik niet kan vinden, ik laat cd’tjes luisteren, neem de telefoon op en zelfs zoonlief uit Brazilië heeft me dringend nodig. En tussendoor doe ik rek- strek- en vooral knieloefeningen onder de toonbank. Niet nadat ik eerst tussen twee klanten door de helpdesk voor het pinapparaat heb gebeld. Ze kunnen me niet verder helpen, de telefoonlijn is dood, dus het ligt niet aan het apparaat. Dus dan duiken in de toonbank tussen een enorme wirwar van draden en snoeren en stekkers, waar ik niks van snap, die áltijd en eeuwig in de war liggen en als je ze uit de war haalt dan valt er één of ander apparaat uit….. En steeds opnieuw overeind komen om een klant te helpen. Dat overeind komen is een kunst apart. Ten eerste moet je het langzaam doen, anders lig je alsnog te duizelen achter de toonbank en dat staat zo slordig. Ten tweede moet je ook nog proberen niet al te veel te steunen en te kreunen en op z’n minst de indruk wekken dat je nog best wel lenig bent en dat je knieën echt geen pijn doen. Als dat al lukt zijn er toch nog de zweetdruppels en niet te vergeten de vuile handen van al het stof onder de toonbank, waarmee je dus heel omslachtig de splinternieuwe boeken en kaarten moet vastpakken, die deze middag allemaal wit blijken te zijn.
Het lukt van geen kanten allemaal, de vloer voor de toonbank is één snoerenzooi en de telefoonlijn doet het niet. Hoewel, ik kan de pintelefoon gewoon bellen en dan gaat hij over, maar gebeld worden kan niet.
De winkel is allang gesloten als ik nog steeds met een faxapparaat loop te sjouwen om de telefoonlijn te testen. Met al die draadloze telefoons in het pand is er nergens meer een ouderwets toestel dat je even in kunt pluggen om te horen of er een buitenlijn is. Lang leve de vooruitgang heet dat!!
Afijn, de boosdoener blijkt een kastje in de meterkast te zijn. Het stikt daar overigens van de kastjes, telefoonstopcontacten, adsl lijnen, isdn dingen en nog meer. Één van die kastjes is op onverklaarbare wijze uitgegaan. Waarschijnlijk gisteren toen de stroom uitviel. Pas na meerdere pogingen beginnen er lampjes te knipperen, een teken dat hij aanstaat. En ja hoor, er is een telefoonlijn onder de toonbank. Maar helaas, het is 19:05 en om 19:00 sluit de helpdesk van het pinapparaat. Zonder de helpdesk gaat het pinapparaat het nog niet doen. Nou maar hopen dat het morgenochtend gaat werken. Wie weet bel ik dan meteen de helpdesk van het mobiele pinapparaat. Lang leven de techniek!!
En hoe dat nou kwam van al die klanten? Ik weet het niet. We hebben het dubbele omgezet van een gemiddelde maandagmiddag. En dat in de vakantie. Ik had er wel voor gebeden, maar dat doe ik elke dag. Maar ik zal Hem er toch maar voor danken en vragen of Hij morgen ook voor het pinapparaat wil zorgen.
Of het zal werken? Pin me er niet op vast…….

Hoe zou het verder gaan.....

In de loop der jaren zijn er duizenden artikelen bij Samma over de toonbank gegaan. Boeken, CD’s, kadootjes, ansichtkaarten en nog veel meer. Af en toe kan het me heel erg bezig houden wat er met al die artikelen gebeurd is en nog veel meer wat er met de mensen gebeurd is die ze gekocht hebben en/of die ze gekregen hebben. Jammergenoeg krijgen we maar héél af en toe het verhaal terug. Dat is natuurlijk logisch, ik ga ook niet terug naar het Kruidvat om te zeggen hoe goed ik die shampoo vond, maar toch. Ik zou het soms best graag willen weten. Nog meer zou ik wel eens een officieel onderzoekje met grafiek willen plegen naar de ontvangstresultaten van een product. Bijvoorbeeld, hoeveel procent van de bij Samma verkochtte boeken worden daadwerkelijk gelezen en door hoeveel mensen. Je weet bijvoorbeeld, omdat je dat wel eens hoort, dat mensen boeken krijgen die ze nooit lezen. Boeken die jongeren krijgen voor belijdenis of doop zijn daar waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Maar hoeveel procent is dat nou. Wordt 10% niet gelezen of 90% niet. En zijn er bijvoorbeeld boeken die wel veel gekocht worden door mensen en die eigenlijk niet of nauwelijks worden gelezen. En is dat nog meer bij de boeken die weggegeven worden?
Het omgekeerde gebeurt ook. Veel boeken worden door meerdere mensen gelezen of soms door dezelfde persoon meerdere malen. Maar om welk percentage gaat dat dan? Voor muziek en CD’s geldt dat natuurlijk hetzelfde. En wat dacht je van goedbedoelde kado-artikelen zoals beeldjes. Sommige mensen vinden het geweldig en worden er echt enorm door gezegend, waar anderen niet weten hoe ze er op een nette manier af kunnen komen, zonder er over te hoeven liegen naar de gulle gever dat de hond hem per ongeluk heeft laten vallen.
Maar nog veel meer ben ik eigenlijk geínteresseerd hoeveel levens er daadwerkelijk veranderd en op z’n kop gezet zijn door een boek of een CD die bij Samma vandaan kwam. Af en toe hoor je wel eens zo’n verhaal en dan ben ik een week lang in de zevende Hemel en uiterst gemotiveerd. Je begrijpt het al, ik zit te vissen naar verhalen van jullie. In al die 37 jaar moeten er prachtige verhalen geweest zijn. Of misschien verdrietige verhalen, ook daar heb ik wel voorbeelden van. Van het foute gebruik van op zich goede boeken, waarmee levens vernietigd werden. Gelukkig zijn dat zeldzaamheden. Maar heb je verhalen, laat het me dan gerust weten.
Misschien dat je nu denkt dat ik me met de verkeerde dingen bezig hou. Wat moet je nou met tellen en statistieken. Je moet gewoon zaaien en de Heer geeft de wasdom. Dat is absoluut een gezond Bijbels principe en wees niet bang, ik laat me daar echt door leiden. Maar tellen mag ook wel af en toe. Daar staan ook voorbeelden van in de Bijbel. Bijvoorbeeld op de eerste Pinksterdag. Iemand moet die 3000 mensen die op die dag tot geloof kwamen hebben geteld. En waarom moesten die geteld worden vraag ik me vaak af. Volgens mij zodat wij nu nog in verwondering kunnen komen van wat de Heer allemaal op één dag kan doen. Dat maakt me nog nieuwsgieriger naar wat de Heer allemaal in 37 jaar bij Samma heeft kunnen doen.

Komkommertijd

Het is komkommertijd, dus ik eet me klem aan de komkommers de afgelopen week. Ik hou van komkommers en ik heb ook net van mijn nichtje Amber in Kenia een heerlijk nieuw komkommersaladerecept gekregen met olijven en feta en... nou ja, de rest kom je maar een keer navragen. Ik kan alleen geen goeie Griekse dressing vinden zoals ze dat in Kenia hadden. Ik hou dus van komkommers, begrijp me niet verkeerd, maar ik hou absoluut niet van komkommertijd.
Al jaren ga ik niet op vakantie in de zomermaanden. Vroeger omdat we het veel te druk hadden met Flevo en MarktAkties en nu omdat ik geen reden heb om in het hoogseizoen te gaan. Gevolg is dat ik zeker 2 volle maanden gedurende de komkommertijd thuis ben. Echt thuis, want er valt niks meer buitenshuis te vergaderen of naar de kring te gaan of anderszins uithuizig en druk te wezen. Alles en iedereen ligt stil, zelfs de kerkdiensten draaien maar half, zeker waar het over het aantal diensten en het aantal mensen gaat en ook over de muziek. Niks te beleven en niks te doen. Niet mijn favoriete tijd van het jaar. Ook bij Samma is het stiller dan andere maanden. Of eigenlijk weet je het niet. Je ‘gewone’ klanten gaan op vakantie en de ‘ongewone’ toeristen of dagjesmensen komen. Maar van die laatste 2 weet je nooit zeker of ze iets gaan kopen. Wat heeft een buitenlander aan een Nederlands boek of een CD die ze zelf ook en soms zelfs goedkoper kunnen krijgen. Wat ze wel leuk vinden is de herkenning. Oh, kijk, die heb ik ook in het Pools en bij ons in het Japans lezen ze ook Joyce Meyer en luisteren ze naar Michael W. Smith. Dus soms ben je best lang met mensen aan de praat zonder dat het iets ‘oplevert’. En dan opeens komt er weer iemand die een hele stapel boeken meeneemt om vooral veel leesvoer te hebben als ze languit in de strandstoel zitten. Dus per saldo klaag ik niet echt hoor.
Misschien hou ik niet van die komkommertijd omdat ik gewoon jaloers ben op al die mensen die op vakantie zijn en die ik niet kan bereiken als ik ze nodig heb voor iets waar ik me weer veel te druk over maak.
Ik ben toch maar blij dat de Lieve Heer nooit op vakantie is en ik Hem altijd kan bereiken zelfs als ik Hem nodig heb voor iets waar ik me veel te druk over maak. Dan doet Hij mij weer nederliggen aan rustige wateren en verkwikt mijn ziel. Daar kan geen vakantie tegenop!
Veel vakantieplezier allemaal!!

Hij is dood (2)!

Hij is dood.Niet meer te redden. Of toch wel te redden? Nee, dit keer niet over mijn beeldscherm, maar over een mens van vlees en bloed. Michael Jackson is dood. Jaren later weet ik nog dat ik in Kenia zat toen ik dat nieuws hoorde. Zo heb ik het nieuws over prinses Diane’s dood gehoord van Steve, de zanger van MIC een zondag na de MarktAktie in Gouda. Ik weet ook nog dat Kennedy vermoord werd en hoe ik dat hoorde en Martin Luther King. (Ja, ik ben al zo oud.)
Maar Michael Jackson is er dus niet meer. Om eerlijk te zijn had ik alleen tweedehands iets met hem. Mijn zoon Rik was een jaar of 11/12 en een hele goede danser toen Bad en Thriller uitkwamen. Hij mocht solo dansen met zijn jazzballetclub in de Goudse Schouwburg op het nummer Bad. Ik maakte voor die gelegenheid een ‘Michael Jackson nepleren jasje’ met veel gespen enzo. Achterop naaiden we gek genoeg het logo van Stryper. Het zag er stoer uit en dansen kon hij sowieso fantastisch!!
Dus dat was mijn relatie naar Michael Jackson. Natuurlijk heb ik alle publiciteit rondom deze man min of meer gevolgd. Om eerlijk te zijn had ik meestal medelijden met hem. Wat heb je aan een leven als King of Pop als je dagelijks pijn hebt. Een pijn die waarschijnlijk is veroorzaakt door al die aandacht die hij kreeg als King of Pop.
Vorige week zaten we dat tijdens de barbecue bij een stel vrienden gezellig te bespreken. Elvis was ook zo eentje en André Hazes natuurlijk ook. Maar Elvis was toch een christen? Riep iemand nog.
Wat denk je, was Michael Jackson een christen? Ach, zei ik nog, ik heb niet de indruk, maar gelukkig ga ik daar niet over. En daar legde de rest zich instemmend bij neer.
Nou heb ik wel een bepaald soort sensatiedrang en ik wilde dan ook vorige week de hele plechtigheid volgen. En om niet gestoord te worden door nietszeggend RTL Boulevard commentaar, schakelde ik over op CNN.
Echt waar, ik kreeg kippevel toen ik ‘Soon and very soon, we are going to see the King’ hoorde. Wow, da’s Andrea Crouch, dacht ik nog. En toen begon de meute te klappen omdat the King bij hun iemand anders is dan bij mij. Toen vond ik het eerst nog stuitend dat zo’n lied op die manier misbruikt werd. Maar dat heen-en-weer-gevoel bleef de hele avond. Lionel Richie die Jesus is Love zong e Smoky Robinson die vertelde over zijn geloof in het hiernamaals. Zo kwam er nog meer voorbij. Aan de andere kant het ophemelen van een man die natuurlijk geweldige dingen in zijn leven heeft gedaan, maar die vooral ziek en zielig was.
Toch werd ik ook nog geraakt door de hoeveelheid bijbelse wijsheid en zelfs bijbelteksten er in de nummer van Michael Jackson zaten. Was me nooit eerder zo opgevallen. Hij bleek er toch wel iets van af te weten.
Ach, ik heb eigenlijk geen idee wat de familie wilde vertellen, behalve dat Michael fantastisch was. En inderdaad ik ga er niet over wie er in de Hemel komt. Ik hoop en bid dat al die miljoenen mensen die de plechtigheid hebben gezien gaan nadenken over hun leven en misschien galmt het lied ‘Jesus is Love’ nog wel door in hun hart. Ik bid ook maar dat die arme kinderen die er niks aan kun doen dat hun vader Michael Jackson is, een beetje gelukkiger leven krijgen dan hun vader en dat iedereen ze een beetje met rust laat. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, dus ik hou de media in de gaten.

Hij is dood!

Hij is dood! Niet meer te redden. Samen met Tobias heb ik nog geprobeerd te reanimeren, maar tevergeefs. Ik had hem nog zo graag een tijdje bij me gehouden. Sommige harteloze mensen vonden zijn leven allang niet meer waard geleefd te worden. Hij was op leeftijd, ik geef het toe, maar ik hield van hem. Al vanaf de eerste keer dat ik hem tegenkwam. Hij had iets bijzonders. Zijn uitstraling was anders dan anderen en daar hou ik van. Hij deed niet mee aan de grijze muizen cultuur zoals dat in de tijd van zijn geboorte de gewoonte was. Hij was anders, van uiterlijk en van kleur. Hij gaf vanaf het begin kleur aan mijn grijze muizen kantoorwerk. Zoals hij waren er niet erg veel. Misschien dat anderen het niet in hem zagen, maar ik vond het een gezellige kaaskop met wie ik graag samenwerkte. Na jarenlang gewerkt te hebben in een donkergroen jasje, had hij er geen bezwaar tegen dat te verruilen voor een stoer roze jasje. Nu was hij zeker uniek!! Zo heeft hij jarenlang keihard doorgewerkt, zes dagen in de week en vaak ook nog de avonden. Al die tijd heb ik dagelijks met hem gewerkt.
Het laatste jaar kon je merken dat hij soms wat moeite had om op gang te komen. Maar ach, met een klein beetje geduld kwam alles weer helder uit zijn bovenkamer.
En toen ging ik op vakantie. ’t Was net alsof hij wist dat de enige die echt van hem hield hem verlaten had. Toen ging het mis! Ik was nog niet terug of ik kreeg te horen dat het niet goed met hem ging. Hij kon het werk niet meer aan en begon na een tijdje werken koorts te krijgen en zwaar te kreunen. Ik aaide nog een paar keer over zijn veel te warme bolletje en gaf hem een tijdje rust. Ik hoopte dat hij alleen maar last had van het hete weer, net als veel ouderen, maar helaas.... Zijn gekreun ging niet over. Toen hebben Tobias en ik nog geprobeerd te reanimeren, maar helaas, we hebben de stekker er uit moeten trekken. Euthanasie heet dat. Ik weet dat het niet goed is en ik voel me ook echt schuldig. Als het aan mij lag had hij nog jaren mogen leven, echt waar.!
Niemand kon er mee zitten dat hij binnen een uur werd vervangen door een zwarte, veel slankere, en veel snellere. Anderen durfden ook nog te beweren dat hij veel beter en duidelijker was.
Niemand begrijpt mijn rouw, maar ik ben echt gehecht geraakt aan dat beeldscherm op de toonbank dat er uit zag als een roze Goudse Kaas en nu vervangen is door een zwart flatscreen. De roze verf had ik er ooit zelf zorgvuldig opgesponst. En nu? Nu heb ik hem laten sterven en wacht hij op een ritje naar het beeldschermenkerkhof bij grof vuil waar ik hem zomaar in de container moet gooien. Misschien was hij toch nog te redden geweest en was het ernstige gekreun alleen maar van iets teveel stof achter de beeldbuis. Helaas, we konden er niet bij komen en nu is het te laat en voel ik me schuldig. Jammer dat er geen computerhemel is. Deze heeft zo z’n best gedaan!!

sms-je

Ik sta nog met de vrouw van net te praten als ik mijn mobiele telefoon het keiharde sms-toontje hoor maken. De winkel staat vol en iedereen hoort het en maakt er grapjes over. Ik moet eigenlijk een klant helpen, maar ik mag eerst het sms-je lezen. Het is een berichtje van een bekende over een jonge vrouw die weer naar het ziekenhuis is gebracht omdat ze haar leven niet kan en wil leven. Ik baal, en niet zo’n klein beetje ook. Ik heb de laatste tijd erg mijn best gedaan, zowel praktisch als in gebed om haar te helpen en bij te staan. Ik word er zo verdrietig van en haar moeder depri zoals de moeder me vertelt in het sms-je.
Wat is dat toch met die jonge vrouwen. De laatste tijd ben ik zo geschrokken van wat de duvel en zijn trawanten allemaal aan het doen is in het leven van jonge vrouwen. Het lijkt er op of hij ze allemaal vleugellam wil maken. Vooral intelligente, lieve meiden die oprecht snakken naar een leven met God en het kennelijk niet kunnen grijpen. De afgelopen dagen hebben we met een paar vrienden nog met een andere jonge vrouw gebeden die zo wordt aangevallen en compleet vastloopt in haar leven. Ik ben boos, zo boos dat die koekebakker, zoals één van mijn vrienden de duivel noemt, zo’n grip heeft op die jonge meiden.
Ik sms vrienden om mee te willen bidden voor deze vrouw.
Ook vandaag, tussen alle drukke bedrijven door hoor ik dat een andere jonge vrouw waarvan ik zielsveel hou in de tijd dat ik in Kenia zat, voor de zoveelste keer heeft geprobeerd een einde aan haar leven te maken. Ik heb niet alle akelige details gehoord, maar ik ben weer boos, nog bozer. Op de duivel, op God die maar niet door schijnt te breken in dit leven en op mezelf. Ik had de vorige keer dat ze langskwam geen tijd vond ik, omdat ik visite had. Ik heb nu ook geen tijd, want het staat vol in de winkel.
Toch ga ik heel snel even naar boven om de moeder van die eerste vrouw te bellen en in elk geval te laten merken dat ik meeleef. Gauw weer naar beneden, want het is druk en gezellig beneden en iedereen vraagt of het vandaag feest is, want er staan gezellige zomerdrankjes met nog gezelliger zomerrietjes. Ik zeg nog dat het gewoon feest is omdat het zaterdag is en omdat elke dag een feest is en ik meen het nog ook en sta versteld van mijn eigen gespletenheid.
Als eindelijk iedereen weg is na een hartstikke leuke zaterdag bij Samma pak ik mijn mobieltje en stuur een sms-je naar de laatste vrouw in mijn verhaal. Gewoon om even te laten weten dat ik weer terug ben van vakantie en dat ik haar weer gauw weer zien. Ik blijf van haar houden en ik weet zeker dat de Lieve Heer nog veel meer van haar houdt. Nou maar hopen en bidden dat zij en die andere vrouwen dat zelf gaan beseffen.
Ik zal ze blijven sms-en.

Leuk shirt!!

Wat een leuk shirt heb je aan!

Ik ben nou eenmaal gevoelig voor uiterlijkheden en ik vond echt dat deze vrouw een leuk shirt aan had. Ik kende haar niet echt, maar zij had mij vaker gezien, ook buiten Samma. Ze stond bij de boeken en vroeg me wat ik vond van een boek dat ze in haar hand had. Het ging over Afrika en het was nieuw en ik was net in Afrika geweest. Ik wist niks van dat boek, maar was net als zij wel nieuwsgierig, al was het alleen maar omdat Afrika nog helemaal in mijn lijf zat.
Via Afrika en mijn belevenissen, naar haar werk en binnen de kortste keren naar ons eigen persoonlijk leven. We zaten er voordat we er erg in hadden. En dat terwijl het snikheet is in de winkel en bovendien best wel druk vanwege de tweedehands boekenmarkt. Maar het mocht niet baten. De klik was er en de herkenning van ons persoonlijke leven als alleenstaande vrouwen. Het gaat jullie niet echt iets aan waar we het allemaal over hadden, maar ik kan er achteraf altijd wel heel erg van onder de indruk zijn hoe God mensen bij elkaar brengt. Gewoon door spontaan een complimentje te maken over een leuk shirt. Moet ik vaker doen, jij misschien ook?

Family Kenya, mijn familie in Kenia.

Het was midden in de hippietijd dat een Goudse politieman de hippies uit de kraakpanden haalde en ze vervolgens bij hem thuis uitnodigde om ze het evangelie te vertellen. Het werd een sneeuwbaleffect en binnen de kortste keren zat het huis van de politieman en zijn vrouw boordevol hippies en hun vrienden.
Ze zochten uitbreiding om de hippies een plekkje te geven en besloten samen met hen in een klein pandje in een steegje in de binnenstad een winkel te beginnen. Het zou meteen een soort praatcentrum zijn voor iedereen die maar wil. We noemden het de Bijbelsjop, die j vonden we erg hip. Dat is nu zo’n 37 jaar geleden. Die politieman bleef geen politieman maar hij wilde nog wel met zijn vrouw mensen het evangelie vertellen, dus ging zij samen werken bij de EO. Radio en tv is hét middel om veel mensen te bereiken met het evangelie vonden ze en al gauw was Nederland te klein. Ze hadden visie om de wereld te bereiken en toen niemand wilde gaan, gingen ze zelf naar Kenia. Afgelopen woensdag 1 juli is het precies 28 jaar geleden dat ze vertrokken naar Kenia om daar de moderne media van film, radio en tv te gaan gebruiken om Afrika het evangelie te brengen. Die twee mensen zijn mijn zus en mijn zwager Anneke en Leo Slingerland. Ik heb tranen met tuiten gehuild, want ik hield veel van ze en Kenia was echt ver weg 28 jaar geleden. Inmiddels is de wereld veel kleiner geworden. Afgelopen weken ben ik voor de zoveelste keer een paar weken bij ze op vakantie geweest met mijn jongste broer Jacob een lieve jongen met Down syndroom. Onze belevenissen kun je lezen op een weblog http://www.jacobenireneinkenia.blogspot.com/.
Maar over die vakantie wil ik het niet hebben hier, wel over het werk wat die twee daar al 28 jaar in Kenya doen. Die jaren zijn niet gemakkelijk geweest. Er waren vrienden die ze kwijtraakten, de tv en radiozender kwam er niet zomaar omdat de hulp uit Nederland via de EO moest stoppen van de overheid. Ze hebben ziekte, strijd en zwakte gekend. Maar ook overwinningen. Toen ze na 18 jaar (!) in Kenya gezeten te hebben, begonnen te denken dat het allemaal toch niet zo gegaan was als de bedoeling was en ze bijna terug zouden gaan naar Nederland, kregen ze eindelijk de beschikking over een 24-uurs radio en tv zendmachtiging. Achttien jaar knokken en blijven op je plekje en doen wat je kunt (bijvoorbeeld programma’s maken voor de lokale tv en radio en muziek verkopen) werden beloond.
Afgelopen woensdag was het niet alleen 28 jaar geleden dat ze naar Kenia vertrokken, maar ook nog eens 10 jaar geleden dat ze hun radio en tv zenders konden starten. Vorige week, toen ik weer bij ze was ben ik weer een kijkje gaan nemen in het bedrijf en ik ben erg onder de indruk geraakt wat God in die jaren heeft gedaan. Er is inmiddels een bedrijf met maar liefst 75 man personeel. Er wordt niet alleen in Kenya uitgezonden maar ver daarbuiten. De zendtijd wordt soms gekocht door buitenlandse organisaties zoals bijvoorbeeld Hour of Power in Nederland ook doet. Dat komt rechtstreeks via de sateliet binnen en gaat er aan de andere kant weer uit. Ik snap niks van die techniek, maar vind het buitengewoon fascinerend. Veel wordt ook door de mensen zelf gemaakt. Er is een compleet produktiebedrijf. Prachtig!
En dan is er ook nog de muziekkant. Mijn zus heeft net als ik een winkel midden in Nairobi in een modern winkelcentrum. Het is de leukste winkel en zo hoort het ook. Behalve winkel is ze ook de distributeur van muziek naar kleine winkeltjes in Kenya en maken ze hun CD’s en inlay’s helemaal zelf met toestemming van de Amerikaanse maatschappijen (dat is echt heel bijzonder!). Ze weet het te versieren om de prijzen heel laag te houden. Zo laag dat ik het jullie niet eens wil vertellen anders willen jullie niet meer bij Samma kopen.... Op die manier heeft ze een methode gevonden om de illegale cd-markt enigszins de baas te blijven. Als je prijzen zo laag zijn moet je natuurlijk veel harder werken om je hoofd boven water te houden en dat doen ze dan ook. Ondanks het feit dat ze allebei al de pensioengerchtigde leeftijd hebben bereikt, werken ze nog steeds keihard door. Sterker nog, ze ontwikkelen nog steeds nieuwe ideetjes. Zoals het plan om kleine schotels tegen kostprijs aan scholen te verkopen en de scholen dan gratis educatieve programma’s aan te bieden. Want onderwijs is wat demaatschappij daar keihard nodig heeft. Dat hebben ze des te meer gemerkt toen vorig jaar de pleuris uitbrak na de verkiezingen. De democratie had geen schijn van kans, het werd een ordinaire stammenstrijd die veel schade aanrichtte. Onderwijs helpt.
Hulpverlening is prachtig ennoodzakelijk in crisissituaties maar leert mensen ook om voortdurend hun hand op te houden in plaats van zelf dingen te bereiken en er trots op te zijn. Daarom zijn ze bij Family een partnerconcept begonnen. Afrikanen die hun eigen Family Media sponsoren omdat ze mee willen helpen het evangelie in hun eigen land te verspreiden. Het maakt dat mensen niet afhankelijk worden, maar trots op wat ze zelf bereikt hebben.
Ach, ik zou er best nog een heleboel over willen schrijven. Ook over het feit dat het geen makkie is om daar al die jaren te zitten en eenzaam te zijn, strijd te ervaren, te dealen met corruptie en onbegrip, persoonlijk leed te ervaren en toch standvastig en onbeweeglijk te zijn in het werk des Heren.
Maar ook over de leuke dingen, dat het altijd mooi weer is, dat ze daar binnenkort de Dr. Phil Show gaan uitzenden en hoe grappig dat gegaan is. Dat de radio daar 24 uur per dag de promotie kan maken voor de cd;s die in de winkel verkocht worden. Daar ben ik met Samma natuurlijk hartstikke jaloers op!
Hoe grappig het is dat mijn zwager in Kenya geen BN-er is maar een BK-er (bekende Kenyaan). Als je bij de douane je briefje voor je visum inlevert met daarop de naam en adres van je verblijf zijn zij de eersten die vrage of dat Mister Slingerland van Family tv is. Of het verhaal dat één van de vorige ministers van media zaken één van zijn eerste medewerkers was. Of datnu nog steeds alle ministers hem kennen en liever bij hem op kantoor komen praten dan dat Leo naar hun toe gaat. Vinden ze veel gezelliger. Ik zal jullie de verhalen besparen van de keren dat ze opgelicht, bestolen, besodemietert en in de steek gelaten zijn.
Voor mij zijn ze nog steeds de mensen op deze aarde waar ik het meest van hou en geloof me, ik hou van heel veel mensen. Na al die jaren ver uit elkaar gewoond te hebben en ook veel van leeftijd te verschillen, blijken we toch altijd weer dezelfde smaak, ideeën, wereldbeelden , maar vooral geestelijke visie te hebben. De drive om mensen bij de Heer te brengen staat bovenaan. Geen makkelijke weg, maar wel de Enige Weg.
Ach, eerlijk gezegd wil ik jullie gewoon even vertellen dat ik van deze twee mensen hou en jullie vragen om, als je even tijd over hebt, een gebedje naar Boven te sturen. Ze kunnen het goed gebruiken.
Wil je meer weten, of genieten van de dagelijkse radio-uitzendingen, ga dan eens naar http://www.familykenya.com/

37 jaar gelden begonnen Anneke en Leo Slingerland Samma. Zo’n 35 jaar geleden vertrokken ze naar de EO waar Leo o.a. Metterdaad, 3xM en Media Mission op heeft gezet en Anneke radio en tv presentatie deed bij de EO.
28 jaar geleden vertrokken ze naar Kenia waar ze o.a. mensen het land in hebben gestuurd met de vertoning van de Jesus Film. Ze hebben lokale tv en radio ondersteund en er programma’s voor gemaakt tot ze 10 jaar geleden hun eigen zenders konden starten. Nog steeds verkondigen ze het evangelie. Een vruchtbaar leven.

Ook Samma is er nog steeds, met nog steeds dezelfde visie om het evangelie te verkondigen en vooral méér dan een winkel te zijn. Het enige wat we daarop kunnen zeggen, het is allemaal Zijn genade dat we dit mogen doen!!