Er is iets vreemds aan de hand.

Er is iets vreemds aan de hand. Om eerlijk te zijn ben ik er een beetje van in verwarring. Nog gekker is dat ik het jullie bijna niet durf te vertellen, bang dat jullie het verkeerd zullen begrijpen en me misschien wel een stuk minder aardig gaan vinden. Het zit zo, mijn zoon en zijn vrouw hebben gisteren hun eerst zoon gekregen. Hartstikke leuk, ik ben heel blij voor ze, want ik weet hoe graag ze kinderen wilden en wat een geweldige ouders ze allebei zullen blijken te zijn. Overigens wonen Jacco en Suzana in Brazilië. Ik ben dus voor het eerst oma geworden. Niks mis mee, gewoon het gevolg van het leven van je kinderen. Daar ben ik vrij nuchter over, maar dat lijkt iets vreemds te zijn. Ik ben helemaal overweldigd hoe anderen er mee bezig zijn. Al maanden hoor ik dat het absoluut het meest fantastische is wat je kan overkomen. Kleinkinderen krijgen is nog mooier dan kinderen krijgen word me al maanden door ervaringsdeskundigen medegedeeld. En telkens als ik zei dat ik daar niet zo’n last van had wordt me geheimzinnig verteld “dat ik dat nog wel zal merken als het er eenmaal is…” Nou het is er en het is een hij met de naam Zion. Nogmaals, ik ben er echt hartstikke blij mee en ik vind het vooral heel grappig dat ik nu Oma ben, maar er is niet opeens een nieuw soort hersencel gaan werken of een speciaal omahormoon aangemaakt in mijn lijf. Wat er wel gebeurd is, is dat ik opeens door een grote groep mede opa’s en oma’s voor vol aan wordt gezien ofzo. Vanmorgen in de kerk werd ik zelfs letterlijk welkom in de club geheten. Een heleboel mensen wisten overigens zaterdag al dat ik die dag oma zou worden vanwege de snelle sms en email tamtam. Dat had ik zelf gedaan, dat wel. Natuurlijk vond ik het spannend. Dit kind heeft iedereen versteld doen staan en is ondanks een hele kleine bevruchtingskans en zelfs overlevingskans er gewoon gekomen. Nou ja, gewoon, Suzana heeft veel rust moeten houden, weeënremmers geslikt en uiteindelijk een keizersnee gehad. Niet niks, maar ’t bijzondere is dat er door veel mensen voor gebeden is en dat volgens Jacco en Suzana zelf, het daarom zo goed is gekomen. En daar getuigen ze dan weer van tegenover de verbaasde Braziliaanse artsen. Dus ja, natuurlijk vond ik het spannend en ja natuurlijk vind ik het geweldig dat er zo’n heerlijke groep mensen aan familieleden, gemeenteleden en sammaklanten met me meeleefden. En ik vind het heerlijk dat ik allemaal bloemen heb gekregen en lieve mailtjes en heel veel knuffels vanmorgen in de kerk. Wat hou ik van al die lieve schatten. Dankbaar ben ik ook, dat God zo in de levens van mijn kinderen werkt (ook in mijn andere zoon!) van generatie op generatie en dit is weer een nieuwe generatie. Zion, de plek waar God wil wonen. Mooi dat mijn zoon zijn kind zo’n naam wil meegeven. Hij en zijn vrouw willen in Brazilië het evangelie brengen in de achterbuurten van de steden en onder jongeren, met moderne middelen als dans, hiphop en dj-werk, maar met een onveranderd evangelie van genade. Natuurlijk ben ik daar geweldig trots op. Maar oma? Nog steeds heb ik geen idee wat ze daar nou mee bedoelen als mijn leeftijdsgenoten zo lyrisch worden. Sommigen voorspellen nu weer dat het vast wel komt als ik dit kind in mijn armen hou en in levende lijve zie. Wie weet, ik zal het jullie vertellen als het zo is, maar dat duurt nog een aantal maanden. Tot die tijd blijf ik oma op afstand en zit ik voortdurend de mail te bekijken of er al weer nieuwe foto’s gestuurd zijn. De eerste foto was meteen goed. Want het enige wat ik zei te gaan missen was mijn enorme zoon (hij heet niet voor niks dj phat b) met zo’n heel klein manneke. Die foto heb ik al en ik vind het prachtig omdat ik weet dat hij het prachtig vind.

Mijn Engeltje

Vandaag was ze er zomaar weer. Mijn engeltje. Mijn engeltje, zo noem ik haar. De andere medewerkers weten dat ze me moeten roepen als ze komt, anders durft ze niet naar me te vragen. Ze zag er bleek en een beetje verkleumd uit. Om de kouwe wind uit haar hoofd te houden droeg ze een hoofddoek. En toch had ze open schoenen aan met dikke sokken er in, want op die manier hadden haar voeten voldoende ruimte als ze wat zouden opzetten. Ik was blij haar te zien en gaf haar een paar dikke pakkerd. Ze is al een paar jaar mijn engeltje. Toen ik het jaren geleden heel moeilijk had, las ze dat in de Samma Nieuws. Ik kende haar maar nauwelijks toen. Maar opeens was ze er en kwam om me te troosten een bloemetje brengen met een heel lief zelfgemaakt kaartje er in. Sinds die tijd komt ze regelmatig langs met een lief bosje bloemen, een kaartje met iets leuks er in. Zomaar, voor niks. Ze is zo’n enorme schat. Ze zal bijna nooit de aandacht op zichzelf vestigen. Ze kan trots vertellen over haar kinderen en kleinkinderen. We drinken als we kunnen een kopje thee bij Samma en ik ben al een paar keer gezellig bij haar op de thee gegaan.
Vanmiddag maak ik me zorgen om haar. Ik zie dat het niet zo goed met haar gaat. Ze vertelt me dat ze een paar weken geleden ook naar de stad ging en toen lelijk is gevallen. Ze heeft al heel lang een slechte gezondheid, maar nu ziet ze er wel heel broos uit. Haar man staat zoals altijd met de auto op het bruggetje op haar te wachten. Ze zegt dat ze heel voorzichtig loopt omdat ze bang is weer te vallen. Ik geef haar daarom een arm en loop met haar mee naar het bruggetje. Ze is nog bezorgd dat ik mijn jas niet heb aangetrokken.
Ik hoop dat ze weer mag opknappen, want ik wil haar nog niet missen en ik weet zeker haar kinderen en kleinkinderen ook niet. Ik ben altijd zo dankbaar als ik haar zie. Ze weet niet half hoeveel ze voor me betekent. Die lieve oude, broze dame.
Mijn engeltje, want ik weet zeker dat ze door de Hemel naar mij gestuurd is.

woensdag waanzin

Afgelopen woensdag was een waanzinnige dag. Ik was extra vroeg opgestaan om de loodgieter te bellen. Bovendien was een belangrijke bestelling niet binnengekomen, dus wou ik Stieneke vroeg bellen of zij het op kon halen.
Verder wilde ik me nog even voorbereiden op het examen van Stephanie. Zij moest die dag examen doen voor haar detailhandelsopleiding. Vandaag was het invoeren en verwerken van de bestellingen aan de beurt. Eigenlijk zouden we dat dinsdag al doen, maar toen was de bestelling er ook niet gekomen.
Ik zat te wachten op een telefoontje van Stieneke toen mijn telefoon aangaf dat het Stephanie was om 8 uur ’s morgens. Ze belde om me te vertellen dat ze die morgen met Chenoa naar het ziekenhuis zou gaan. Wist niet hoe lang het ging duren, maar ze zou direct daarna terug komen om het examen te doen. De laatste weken hebben zowel Stephanie als Chenoa slecht geslapen omdat Chenoa last heeft van eczeem en de jeuk en de neiging tot krabben haar uit de slaap haalt. Nu had ze ook nog koorts. De laatste dagen was ze steeds een beetje afgescheept bij de dokters, dus ik drukte haar op het hart vooral door te zetten en te blijven zeuren, want dit was echt veel te erg aan het worden. En nu mocht ze naar het ziekenhuis. Gelukkig maar.
In die tussentijd kwam Stieneke met de bestelling terug en waren er met de post ook nog CD’s gebracht die verwerkt moesten worden. Bovendien had Stieneke ook nog eens een paar flinke dozen kado-artikelen bij zich die we die maandag bij een bezoek aan een andere leverancier hadden meegenomen. Maar ja, we wilden wachten op Stephanie en we hadden nog een andere belangrijke afspraak.
Om half vier was Staphanie nog steeds niet terug en ben ik zelf de bestelling maar gaan verwerken. In die tussentijd waren ook bijna alle andere hulpjes weg. Jammer, maar ik wilde die avond alles in de winkel hebben, want we hadden spontaan een extra woensdagavond koopavond ingelast. Gelukkig bleven Roos en Tim die avond en hebben we voor onszelf een supergezonde spinaziesalade gemaakt om energie te houden. Het was namelijk ook nog eens de hele dag beredruk geweest. Niet erg, integendeel, helemaal geweldig. Want die dag maakten we een superomzet en die extra koopavond was ook een succes.
Voor ons allemaal was het een waanzinnige woensdag, zowel in positieve als in negatieve zin.
Stephanie is de hele dag in het ziekenhuis geweest. Ze wilden Chenoa houden, maar om half elf ’s avonds mocht ze Chenoa toch weer mee naar huis nemen. Ze hebben gelukkig wel de reden gevonden van het erger wordende eczeem en misschien kun je meebidden voor Chenoa dat haar huid rustiger wordt en als gevolg daarvan zowel zij als Stephanie hun broodnodige rust krijgen.

Healing rain??

Het was een aantal jaren geleden dat de prachtige CD Healing Rain van Michael W. Smith uitkwam. Vooral het nummer Healing Rain is werkelijk waar schitterend. Dus op een stil moment bedachten we toen dat die CD maar eens keihard aan moest, dat is tenslotte de beste manier om van zulke muziek te genieten. ‘Open the floodgates of heaven, let it rain’ galmden we met z’n allen met Michael mee. Geloof het of niet, het begon op dat moment buiten te stortregenen en het was volgens mij de hele dag droog geweest. Echt een hoosbui! Maar om eerlijk te zijn had ik er niet zulke vrome gedachten bij. Dat heb ik overigens altijd met dat beeld van regen. Ik begrijp ook niet waarom we dat hier in Nederland zingen. Stromen van zegen, komen als plasregens neer, zong ik als kind al. Maar om eerlijk te zijn, ik hou niet van regen, dus ik zie regen zeker niet als een zegen. Sorry, ja, ik weet best dat het land het nodig heeft en de gewassen het nodig hebben enzo. Maar toch, voor Noach schijnt het nooit geregend te hebben, maar was er ’s morgens dauw op het land. Daar zou ik wel naar terug willen. Zeker na deze week.
Het was niet zomaar regen, maar plens- en hoosbuien, smerige miezerregen en een gure wind. Maar het allerergste was nog dat het maandagmiddag in de bijbelkast ook begon te regenen. Gelukkig had Annelies het snel genoeg door, dus de Bijbels werden snel verplaatst. Ik kwam pas aan het eind van de dag thuis en baalde als een stekker, want dit was de zoveelste keer dat er lekkage was op die plek en de loodgieter was vorige week al op het dak geweest. Natuurlijk ook weer net te laat om ze nog te kunnen bellen. Dinsdagmorgen vroeg meteen weer gebeld en gelukkig kwam de loodgieter best wel snel. Aan alle kanten het dak onderzocht en volgens zeggen gaten gedicht.
Woensdagmorgen vroeg terwijl het weer plensde van de regen en ik rustig aan mijn ontbijtje zat, hoorde ik weer de druppels achter de boekenkast. In mijn huiskamer. Beneden in de winkel kwam ik er achter dat er weer een stevige laag water in de emmer in de bijbelkast zat. Weer bellen. De arme loodgieter moest wederom die dag op het kouwe, gure, natte dak en na lang speurwerk bleek het gat in de goot van de buren te zitten, die precies tussen de spouwmuren op de bijbelkast terecht kwam.
Je moet namelijk weten dat de kast met bijbels precies in een nis in de muur gebouwd zit, waar meer dan een eeuw geleden nog de buitendeuren van het huis zat. Zo’n oud monument zit nou eenmaal bijzonder in elkaar!
Niks healing rain dus, maar alles doordringend stromend water. Niet goed voor m’n kast en voor de Bijbels.
Ik blijf het wel een prachtige gedachte vinden dat stromend water overal doorheen kan. Die metafoor begrijp ik dan weer een stuk beter. Als je het water van Gods Woord laat stromen, valt het eigenlijk niet meer te stoppen, al doe je nog zo je best. Wel een bijzondere gedachte dat het water nu juist in onze bijbelkast stroomde. Maar toch zie ik liever God’s Woord stromen dan het regenwater.
De Bijbels staan nog even veilig achter de toonbank, maar vandaag zijn de emmer en de doeken helemaal droog gebleven. Het heeft niet meer gelekt.
Ze zeggen zo mooi dat: maartse buien die beduien dat de zomer aan komt kruien……. Ik kan niet wachten!!

Scherven brengen geluk deel 2

Scherven brengen geluk, schreef ik nog geen 3 weken geleden. Een plank met veel serviesgoed was naar beneden komen zeilen en de keukenvloer lag bezaaid met scherven. Ik heb geprobeerd me er niet over op te winden en er geen drama van te maken. Toen kwam Johan die die scherven helemaal geweldig vond en ze meenam om te gaan schilderen. Op dit moment is Johan nog aan alle kanten bezig de inspiratie te laten komen om iets heel bijzonders te maken van al die scherven. Ik hou jullie op de hoogte…
Elke donderdagmorgen ga ik naar de markt om te kijken of mijn favoriete kraam van Appie nog iets bijzonders heeft voor weinig geld. Het is altijd een verrassing wat Appie op zijn kraam heeft liggen. Soms is het allerhande stoffen. Hele rollen vol heb ik bij hem vandaan gehaald voor heel weinig geld om mee te decoreren in etalage of kerk. Misschien heb je de bijzondere slingers zien hangen bij Samma. Ze zijn gemaakt van prachtige linten in allerlei kleuren, ook afkomstig van de kraam van Appie. Een maandje geleden kocht ik er allerlei kantoorspullen en verder vind ik er regelmatig leuke kleren voor een paar euro. Mijn zoon Jacco heeft er zelfs zijn trouwpak gekocht voor slechts 25 euro. En echt waar, voor diezelfde prijs heeft hij soms trouwjurken hangen. Daar heb ik dan weer niks aan. Elke week is het dus weer een gezellige verrassing wat er nu weer te snuffelen valt en wie ik er weer tegenkom. Vaak dezelfde mensen overigens. Voor dat ik wegging had ik nog snel even 20 euro in mijn portemonnee gedaan. Je weet tenslotte nooit.
Tot mijn stomme verbazing staat de marktkraam 2 weken na het ongeluk in mijn keuken vol met serviesgoed. En wat voor serviesgoed. Oranje en appeltjesgroen!! Precies de kleuren van mijn keuken. Ik geloof mijn eigen ogen niet en verzamel links en rechts schaaltjes, soepkommen en ander leuk serviesgoed. Als ik een hele berg bij elkaar heb vraag ik Appie wat het zou moeten kosten. Ik ben eigenlijk bang dat ik nu veel te veel heb bij elkaar gepakt. Hij kijkt zoals altijd serieus, alsof hij verstand van de spullen heeft, denkt diep na en zegt: ‘Geef maar 20 euro’. Ik ben helemaal verbouwereerd en superblij. Hoe wist hij dat ik 20 euro bij me had? Ik loop met een grote, veel te zware doos terug naar Samma en heb een onderonsje met mijn Hemelse Vader. Ik ben zo gek op die knipoogjes van Hem!! De hele week geniet ik van de soepkommen en kleine schaaltjes. Wat een zegening.
Afgelopen donderdag ga ik ’s morgens weer vrolijk naar de markt. Ik check mijn portemonnee, er zit 30 euro in. Je weet tenslotte maar nooit wat Appie vandaag bij zich heeft. Zal wel weer wat anders zijn dan serviesgoed. Jammer want ik zoek nog een paar grotere schalen. Tot mijn stomme verbazing staat er wederom allerlei serviesgoed op de kraam. Nu nog mooier, groter en prachtige schalen! Weer in die mooie oranje en groene kleuren. Wow! Weer graai ik aan alle kanten op de kraam en ik word er zelfs bij geholpen door andere dames, die van mijn grote pech en geluk horen! Oeps, dit is wel heel mooi serviesgoed! Appie, wat kost het? Weer die serieuze blik en inschattende ogen alsof hij er verstand van heeft. Hij kent mij inmiddels wel, ik ben een trouwe klant. Als ik niet genoeg geld bij me heb, haal ik het gewoon later op. ‘Weet je wat’ zegt hij. “maak er maar 30 euro van”. Nu ben ik helemaal verbouwereerd. Hoe weet hij dat ik 30 euro in mijn portemonnee heb? Dat weet hij natuurlijk helemaal niet, maar mijn Hemelse Vader weet het wel!! En weet je wat nog leuker is, dat de nu nog zwaardere doos niet eens door mij getild hoeft te worden, want Appie stuurt zijn hulp met me mee om de doos af te leveren. Ik ben echt uit het veld geslagen van zoveel zegeningen. Niet zomaar zegen, maar overvloedige zegen! Scherven brengen echt geluk!

Lijden

Zondag was Remmelt Mastebroek bij mij in de kerk. We spreken elkaar weinig en toch hebben hij en zijn vrouw Petra een hele bijzondere vriendschapsband. Zomaar een kadootje van Boven. Zoals zoveel mensen kwamen Remmelt en Petra vroeger naar de concerten en MarktAkties door Samma georganiseerd en kregen daarom ook de Samma Nieuws thuisgestuurd met daarin altijd een column met zieleroerselen van mij. Een aantal jaren geleden reageerde Remmelt daar spontaan op in een mailtje. Ik kende hem tot dan toe niet, maar uit wat hij schreef leek hij mij te kennen en bracht in die zinnen troost en bemoediging precies op het juiste moment. Daarna leerden we elkaar wat beter kennen en schreef Remmelt ook zijn eerste boek de Doler en nog wat later het prachtige boek Elfenkind. Wat een mooie mensen zijn Remmelt en Petra. Misschien wel zo mooi geworden door het enorme lijden wat zich in hun leven en gezin heeft afgespeeld en dat nog steeds doet. Met mij waren veel mensen diep geroerd deze zondagmorgen. We herkennen het lijden bij anderen en spiegelen lijden aan ons lijden. Gek toch, dat als je het lijden van een ander ziet of hoort, dat van jezelf veel minder erg lijkt. Remmelt vertelde o.a. over zijn eigen lijden. Zijn gezondheid en de tijdbommen die er in zijn lichaam zitten, zijn hart dat nog maar voor een paar procent werkt, zijn gehoor dat steeds slechter wordt, maar ook van hun 16-jarige dochter Maaike die een gezwel in haar hersens heeft en waarschijnlijk haar hele leven met hoofdpijn moet leven. Verdriet, groot verdriet. Daarbij zette Remmelt het gebed centraal, het praten met Hem die van ons houdt. Soms lijkt er geen antwoord te komen, maar toch. Als je naar het bidden van de Heer Jezus zelf kijkt en vooral tijdens zijn sterven aan het kruis dan zien we bijzondere voorbeelden ook voor ons eigen leven. Van “Vader vergeef het hun” tot “Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten” en “Vader in Uw handen beveel ik mijn Geest”.
De Heer Jezus wist dat het drie vreselijke uren waren, maar toch, drie uurtjes maar en dat het daarna volbracht was en voor ons de verlossing is gekomen.
De troost die het ons geeft is dat we mogen weten dat het “drie uurtjes maar” zijn en dat we mogen weten dat de verlossing dichtbij is. Ik snap niks van het lijden, van het onrecht in deze wereld en vooral niet van het onrecht dat we elkaar als christenen maar al te vaak aandoen. Maar ik wil dicht bij de Heer Jezus en bij zijn kruis blijven. Daar is het allemaal volbracht.

Dank U voor het kruis!

De bestseller met een titel die niemand weet…..

Heeft u het boek de verwondering ook? Ehh.. nee, dat ken ik niet, wel als kalendertje van Max Lucado. Nee, nee, het is echt een boek , een blauw boek. Oh, u bedoelt de Uitnodiging? Nee, volgens mij heet het anders. Weet u misschien wie het heeft geschreven? Young. Dan is het denk ik toch de Uitnodiging. Ik loop naar de kast en pak het boek er uit. Ja, inderdaad, die is het.
Dit is niet het enige voorval. Het boek de Uitnodiging is een enorme bestseller en toch weten 2 van de 3 klanten niet hoe het heet.
Inmiddels zijn er al vele titels voorbij gekomen voor hetzelfde boek. De Ontmoeting, De Verwondering, De Hut, De Verkiezing, Het Bezoek, of alleen maar het boek van Young, of het boek waar ze het gisteren op de huiskring over hadden, of het boek waarin God een vrouw is. Nadat de Samma Nieuws is uitgekomen is het vragen naar het-boek-waar-irene-over-geschreven-heeft. En sommige mensen vragen naar het boek waar ze eerst een kleine voorpublicatie van hebben gehad.
Sinds ik gisteren bij de kapper was en aan de praat kwam over het vergeten van namen en feiten houdt het me nog veel meer bezig waarom niemand deze titel kan onthouden. Is hij te gewoon, te nietszeggend of is de relatie met het boek niet helemaal duidelijk. Hoe komt het toch dat we dat niet in onze hersenen opslaan. Iets dergelijks gebeurde ook toen het prachtige boek over vrouwen, De Fascinerende Vrouw uitkwam, ook die titel kon niemand onthouden. Toch maakte het voor de verkoop van het boek niks uit.
Zo heb ik nog een vreemde kronkel in mijn geheugen geconstateerd. Als iemand bij Samma om een boek vraagt, heb ik het plaatje van dat boek in mijn hoofd zitten, maar als iemand dan vraagt welke kleur het boek heeft dan weet ik het niet. Ik heb geen kleurgeheugen. Vreemd toch, terwijl ik echt van de kleuren ben. Ik kan bijvoorbeeld wel kleurcombinaties in mijn hoofd visualiseren en op die manier tot een leuke styling komen voor bijvoorbeeld huis, winkel of etalage.
Met mensen heb ik het ook, namen is willekeurig of ik ze juist goed of juist helemaal niet onthoud. Sommige namen weet ik na jaren nog steeds niet en ik moet bekennen dat ik dat altijd een beetje gênant vind. Ik weet bijvoorbeeld ook niet of iemand een bril, een snorretje of weer is aangekomen of afgevallen. Ik let er gewoon niet op. Aan de andere kant zijn er soms namen, gebeurtenissen, aankopen van klanten die ik na 10 jaar nog weet, terwijl ze niet aantoonbaar anders zijn dan anders.
Al schrijvend vraag ik me af of dat nou ook zo is met hoe God onze zonde niet meer gedenkt. Hij kan er gewoon niet meer opkomen. Zoals ik geen kleurgeheugen heb, zo heeft Hij geen zondegeheugen. Want telkens als Hij probeert te denken aan onze zonden, ziet Hij de Heer Jezus in beeld. Misschien een beetje simpel voorbeeld, maar toch vind ik het nog steeds een geweldige gedachte dat Hij onze zonden niet meer gedenkt!!

krullen

Het kan niet onopgemerkt blijven voor menigeen. Ik heb een behoorlijke afwijking als het op haarstijlen aankomt. Het is ongeneeslijk, hoewel, er heeft nog nooit iemand voor gebeden, in elk geval niet dat ik weet. En als er wel voor gebeden is, dan is het één van die onbegrijpelijke onverhoorde gebeden. Dat komt omdat het ook redelijk ongevaarlijk is, vind ik. Behalve de blikken van mensen, die bij hele vreemde uitdossingen van mijn haar, een enkele keer hadden kunnen doden als blikken hadden kunnen doden. Soms is het lastig omdat door die regelmatige metamorfoses anderen mij regelmatig niet meer herkennen. Wat ben je veranderd, roepen ze dan uit. Mijn vraag is dan altijd: “Sinds wanneer?” Grote kans dat ze meerdere veranderingen niet gezien hebben.
Het andere lastige is dat het natuurlijk geld voor de kapper kost. Maar ook daar heb ik iets op gevonden: de laatste 2 jaar ga ik voor half geld. Ik laat maar één kant knippen en de andere kant laat ik groeien. Dat is uitstekend gelukt, de ene kant is inmiddels zo lang, dat het er zonder extra hulp wel wat stijltjes bij hangt. Dat vond ik nou ook niet alles, dus de ouderwetse krultang kwam er aan te pas, aan die lange kant dan. Resultaat een gezellig los gekruld hoofd. Maar ja, twee maal in de week ’s morgens zwemmen en dan daarna je haar moeten drogen en in de krultang zetten is ook niet alles. Dan alles er maar weer af? Nee, het is net zo lekker lang en het staat zo gezellig.
Dus vanmiddag naar kapper Johan Karelse om de lange kant in de permanent te zetten. Zo veranderlijk als ik met mijn haarstijl ben, zo trouw ben ik aan kapper Johan. Ik probeerde vandaag met hem te bedenken hoe lang ik al bij hem kwam, maar het moet iets van een jaar of 35 zijn geweest. En om heel eerlijk te zijn,de meeste van die gekke kapsels heeft hij bedacht, met mijn toestemming natuurlijk. Vele kleuren, vele stijlen en altijd opvallend. Toch konden we niet bedenken dat ik in al die jaren bij hem ooit een permanentje had gehad. Aangezien ik zeker weet dat ik ooit krullen heb gehad, moet dat dus al van voor die tijd zijn. Afijn, na 35 jaar stinkt dat spul om de krul permanent in je haren te krijgen nog steeds naar rotte eieren. Maar ’t is gezellig en we kletsen over de kredietcrisis, lekkages op het dak, haarstijlen en het wel of niet kunnen onthouden van namen en de vreemde werking van het geheugen. Ik lees zelfs nog een interessant hoofdstuk in een boek over het geheugen en de werking van de hersens. ‘k Moet opeens denken aan dat nummer van Larry Norman van Why Should the Devil Have All the Good Music. Die ene zin over zijn haargroei waar iedereen commentaar op maakte: “I grew it out long to make room for my brain”. Lijkt me wel grappig als dat zo zou zijn, want dan heb ik opens een perfect werkende rechter hersenhelft. Dat zou betekenen dat ik nu minder logisch en meer creatief aan het denken ben. Dat verklaard een hoop  Nou ja, ik ben nu ook de draad van dit stuk kwijt. Wat ik wilde vertellen is dat ik dus sinds vandaag permanente krullen heb. Nou ja, permanent, met een maandje of wat zijn al die krullen er weer uitgegroeid en gaat dat lange haar er misschien ook wel weer af. En wie weet welke haarstijl ik dan weer heb. Want ik ben mijn wilde haren nog lang niet kwijt, nou ja, die ene helft nog niet.

Door de grond gezakt.

“Ik kon wel door de grond zakken!” ken je die uitdrukking? Nou bij Samma wel. Nee, niemand heeft echt iets stoms gedaan. Hoewel, daar zijn we allemaal op z’n tijd goed in. Alle medewerkers hebben wel eens een Cd verkocht, terwijl de CD uiteindelijk niet in het doosje zat. Geloof me, dan kun je wel door de grond zakken. Of die keer dat ik in een jolige bui de stem van een klant nadeed, terwijl die persoon nog niet opgehangen had. Op dat moment schaamde ik me terecht en kon ik zeker wel door de grond zakken. Maar dat bedoel ik allemaal niet. Al een hele tijd geleden zijn we ter hoogte van de kinderkast en de sieraden bij Samma letterlijk door de grond gezakt. De oplettende klant moet het gemerkt hebben en al een hele lange tijd lagen er lelijke boardplaten op de best wel mooie paarse Samma vloer. Er waren wel eens vage beloftes geweest van veel te drukke timmermannen die misschien wel een keer zouden willen helpen. Een oproep in de Samma Nieuws bleek ook geen vakbekwame mensen op te leveren. Tot vorige week opeens René langskwam. Een beetje gestuurd misschien, maar desalniettemin een vakbekwame timmerman. Met weinig woorden en een meetlint nam hij de ‘schade’ op. Ik vertelde hem dat de schade was veroorzaakt door een rioolpijp die ongemerkt te lang had kunnen lekken onder de vloer, maar dat dat probleem reeds lang geleden was verholpen en ik wees hem het gat in de vloer zien waar de pijp zat, daar onder de sieradenkast. Hij haalde het deksel er af gleed met z’n hand er in en kwam er tot onze schrik met een vieze hand weer uit. Het lekte nog steeds, of weer. Ja, het is tenslotte een pand uit 1611 en de loden pijp leek ook wel uit die tijd. Ik baalde wel, had ik eindelijk iemand die maandag de vloer wilde doen, dreigde dat vanwege een (wederom?) lekkende pijp in het honderd te lopen.
Maar het viel mee. De loodgieter kwam, zag en overwon. Binnen twee dagen had ik niet alleen een nieuwe pijp, maar ook nog eens een nieuw dakraam en zijn er nog een aantal andere lekkages verholpen.
En vandaag was René er voor de vloer. We hadden de nodige obstakels (lees: kasten) zaterdag opzij geschoven, dus hij kon direct beginnen. En nu ligt er een prachtige vloer. Maar niet alleen dat, er is ook achter in het kantoor een voorzetraam geplaatst. En wat voor één! Een geweldig stukje vakwerk! Maar ook dat kan ook bijna niet anders, want kozijnen maken is René z’n dagelijks werk. En dan ook nog een nieuw werkblad voor het kozijn, inclusief sleuven voor de kachel en de nodige tochtstrippen voor het gekke, ouwe buitendeurtje. Wat zal het lekker warm zijn de komende winters in kantoor!
En nu stinkt het in het hele huis. Want vanavond heb ik er nog gauw een paarse laag verf opgerold. Handig, is het morgen droog. Maar ja, met al die anti-tocht ramen en deuren kan dat luchtje alleen maar naar mijn huis boven toe. Misschien ben ik daarom wel zo happy!

Michael W. Smith of niet,

Vandaag was het zover. We hadden er al een paar weken naar uitgekeken!! Vanavond mochten we met de Sammaploeg naar een avondje met Michael W. Smith. Hij was in Hoofddorp, ( gelukkig op een normale manier met het vliegtuig geland op Schiphol. )
Om met een ploeg van Samma naar zoiets toe te gaan is op zich al een hele onderneming. De Sammaploeg en de mensen er omheen is op z’n zachtst gezegd een vreemd allegaartje van jonge, oude, gewone, alternatieve en gekke mensen. Alleen al voordat je weet wie er allemaal wel en niet mee kunnen en willen, dat valt nog niet mee. De organisatoren van zoiets willen natuurlijk graag weten met hoeveel mannen en vrouwen je komt, dus ik gooi er meestal maar een aardige slag naar. Ik begon met 5 om over te stappen op 12. Maar oh nee, opeens heb ik er 16, da’s een beetje veel, maar gelukkig bij nadere navraag werden het er 12 om uiteindelijk toch weer 13 te worden. En dan natuurlijk nog het aantal auto’s. Meestal een probleem, maar dit keer kon ik kiezen wie er mocht rijden. Tien man in 2 auto’s moet kunnen, twee van de 10 wonen vlak bij Hoofddorp. Maar ja, gistermiddag kwam Tobias nog en die wilde ook best mee, maar dan zijn we met z’n elven dus dan toch maar 3 auto’s , dan kan Stieneke op de terugweg direct naar huis. Maar dan zijn we totaal met 13, nou ja,ik klets die 13e er ook wel in en tenslotte is Tobias niet zo groot… Oké, alles geregeld op dinsdagavond. Maar die avond bleek er eentje een blaasontsteking te ontwikkelen die de volgende morgen niet meer te houden was, dus één persoon minder en een auto minder. Wel weer 12 in totaal. Dan toch maar aan Hanneke vragen of ze langs Gouda wil rijden, geen probleem, dus weer geregeld. Een uurtje later belt Annelies op. Helaas, ze kan niet mee, want ze is hartstikke ziek. Wel sneu, want Annelies is gek op Michael. Maar helaas, niks aan te doen, ’t is niet anders. Toen waren er weer 11. Te laat om nog iemand te vinden die mee wil, ondanks onze pogingen. We zouden om 5 uur vertrekken. Stephanie zit me de rest van de dag te pesten dat we met Michael op de foto gaan en dat hij mij ten dans zou vragen. Stephanie heeft vaker vreemde dromen . Om half vijf wordt Stephanie gebeld door haar moeder. In de familie is iemand overleden en haar moeder moet direct gaan helpen. Gevolg is dat er geen oppas is voor Chanoa, het prachtige dochtertje van Stephanie. Hoe vind je in een half uur nog een oppas. Stieneke biedt nog aan om op te passen, maar Stephanie durft dat Chanoa niet aan te doen omdat ze Stieneke helemaal niet kent. Het laat maar weer zien wat een geweldige moeder Stephanie is, maar het is toch wel knap balen voor haar.
Uiteindelijk vertrekken we met 3 auto’s en nog zat lege plaatsen naar Hoofddorp voor een prachtige avond. Michael is relaxed, zingt een paar mooie Worshipnummers en we zingen allemaal direct uit volle borst mee. Hij vertelt over hoe God ongelooflijk van hem houdt, hem aardig vindt en zelfs gek op hem is. Hij mag hem Abba, pappa noemen. Hij zegt ook dat als onze worship alleen maar verticaal naar boven gericht is en we de ellende op aarde vergeten, dat we dan Hem te kort doen. Lees Jesaja 58 en je begrijpt het zegt hij. Geen vrome woorden van Michael, wel sympathieke bemoedigingen voor ons allemaal. En natuurlijk vertelt hij over de DVD en hoe trots hij er op is. En terecht!! Wat een heerlijke DVD om in huis te hebben en van te genieten. Misschien had je de CD al, maar de DVD is echt iets anders. Je hoort erbij, je beleeft het en je krijgt er ook meer voor. Ook de verhaaltjes tussendoor van Michael en natuurlijk de expressie van niet alleen hem, maar ook alle andere muzikanten, het enorme koor en de 12.000 mensen in die hal in Houston zijn het bekijken meer dan waard. En als je dan nog niet overtuigd bent, kijk dan naar het kinderkoor uit Oeganda. Je zou ze zo allemaal adopteren, zoals Michael ons vooraf al zei en hij heeft gelijk.
Nas afloopt neemt hij nog uren de tijd om met iedereen op de foto te gaan en van alles te signeren. Hij blijft relaxed, vriendelijk en een toffe man, zoals Roos hem noemde. Op de terugweg gaan de jongelui nog even lekker langs de MacDrive en de ouwelui moeten aan de lijn denken en gaan direct naar huis. Jong en oud vond het fantastisch.
Van Stephanie mogen we niet zeggen dat het leuk was, maar ’t was ook niet leuk, het was fantastisch!! Ik snap best dat God gek is op Michael, want wij zijn het ook. Maar gelukkig is God ook gek op jou en mij. Wat heerlijk toch dat hij af en toe van die prachtige muzikanten heeft die die boodschap aan ons door willen geven!!

Scherven brengen geluk

Het is eindelijk stil om me heen. De donderdag is een lange dag en ook deze donderdag is lang en vol en druk. Van kwart over negen ’s morgens tot zeker half tien ‘savonds ben ik gezellig in de weer bij Samma. Als ik dan eindelijk thuis ben dan is de stilte een weldaad. Ik laat de t.v, nog een uurtje uit. Straks wil ik nog wel even naar de school van Prem kijken, maar nu nog graag even stilte. Ik kruip automatisch achter m’n laptop om wel even te kijken wat voor mailtjes ik binnen heb gekregen, maar niet voordat ik een lekker glaasje wijn heb ingeschonken.
Het lawaai is oorverdovend! Een enorme klap. Daarna gekletter van serviesgoed en glas. Het gaat razendsnel, maar wel met een enorme kracht. Het kan niet ander of de buren moeten net als ik enorm geschrokken zijn. Daarna is het weer stil, doodstil.
Ik zit rechtop achter de laptop. In één seconde weet ik wat er aan de hand is. In de keuken moet een plank naar beneden zijn gevallen met serviesgoed er op. Het stomme is dat ik de eerste 5 minuten gewoon blijf zitten. Ik heb gewoon geen zin om op te staan en de schade te bekijken. Het flitst direct door me heen dat het toch niks meer uitmaakt. Kapot is kapot. Ik ben zo moe van vandaag dat ik ook geen zin heb om het op te vegen. En eerlijk gezegd heb ik ook geen zin om me te realiseren wat er allemaal gebroken is. Bovendien ga ik de volgende dag een dagje shoppen in Leeuwarden met een vriendin, dankzij gratis meereiskaartjes van de NS. Als ik dit allemaal nog moet opruimen, slaap ik veel te laat en misschien wel veel te onrustig en ben ik morgen geen cent waard en da’s niet de juiste vorm om te gaan shoppen. Tegelijk bedenk ik me dat als mijn moeder dit had gezien, ze waarschijnlijk het eerste uur een enorme klaagzang was begonnen over dat dure, dure, mooie servies wat nou kapot was. (Geloof me, voor de rest was mijn moeder een geweldige vrouw! Zie de blog op mijn hyves) Ben wel blij dat ik dat totaal niet heb, kapot is kapot en ’t komt er door geklaag toch niet mee terug. Dat gaat er allemaal in die paar minuten door me heen. Daarna neem ik me voor om vandaag gewoon helemaal niks meer op te ruimen, maar er wel een foto van te maken, want wie weet hoeveel mensen zo’n sensatiefoto wel leuk vinden. Maar om die foto te maken moet ik dus toch naar de keuken. Beschrijven wat ik daar zag kan ik niet, dus kijk maar op de foto. Ik maak er een paar, ga voorzichtig langs de scherven naar de koelkast en haal er wat drinken uit om vervolgens naar de school van Prem te kijken. De volgende dag Leeuwarden was heel gezellig. Die vrijdagavond een bezem gepakt en de boel een beetje aan de kant geveegd en de wonderbaarlijk heel gebleven serviesdelen er uit gevist. De rest uiteindelijk pas zaterdagavond in een grote kist gedaan en de resten gestofzuigd.
Die foto inderdaad de dagen erna aan dezen en genen laten zien. Ik hou wel van die schrikreacties van mensen. Uiteindelijk vertel ik iedereen dat er toch geen duur serviesgoed bij zat, omdat ik dat wel mooi vind maar altijd bang ben dat mooi serviesgoed eerder kapot gaat. Nu kan ik het niet erg vinden en weer op de koopjes afgaan voor gezellige nieuwe aanvullingen.
Dinsdag liet ik de foto weer aan een paar mensen zien in de winkel waaronder Johan. Hij is onze special force man, die wekelijks op klompen komt stofzuigen en dweilen bij Samma. Johan schrikt niet van de foto, maar wordt er helemaal blij en enthousiast van. Mag ik die foto hebben? Vraagt hij. Waarom dat dan weer? Nou ik wil ze schilderen, zegt Johan, dat vind ik mooi. Nou je mag alle scherven hebben , zeg ik, ze zitten in die doos daar buiten. Johan is nu pas echt blij, hij rent naar buiten en maakt de doos direct open. Oh, wat mooi, die ga ik schilderen. Johan kan zijn geluk niet op en sjouwt de loodzware doos op z’n fiets mee naar huis. ’t Is dus toch waar dat scherven geluk brengen.