oktober 1999 - God in Frankrijk

Vlak voor me ligt het meertje. Doodstil en spiegelglad. De enig beweging die er af en toe in zit, wordt veroorzaakt door een stel parende libellen, die hun eitjes op het wateroppervlak laten vallen. ’t Is onglooflijk hoe ze zo aan elkaar verbonden kunnen vliegen, duiken en mij laten schrikken door op m’n rug te gaan zitten. Ze kennen opvallend weinig schaamte. Ook beweegt het water af en toe van een school visjes, die even naar adem happen. Als je nog beter kijkt zie je soms de grote karpers wat lomig zwemmen.

Aan de overkant van het meertje staan de grote bomen van het daarachter liggende bos, zich in de zon te baden. Wat hou ik toch van bomen en zeker in de herfst. Ik ben tenslotte in oktober geboren en herfstkleuren staan ook altijd het beste bij mijn bruine ogen. Alle soorten bomen staan er; grote naaldbomen, die met hun puntjes proberen boven de andere bomen uit te komen. Schitterende blauwsparren, die, hoewel ze m’n favoriete kerstbomen zijn, niet mooier zouden worden van een paar ballen. Ze hebben zelf van die prachtige knaloranje eikels en zeg nou zelf, oranje kerstballen zou toch niks wezen. Maar ook mooie loofbomen staan er. Sorry, ik ben niet zo’n natuurkenner dat ik precies weet welke, maar een kastanje haal ik er in deze tijd nog wel uit en ook de populier met z’n ritselende kleine blaadjes ken ik wel. De rest is gewoon mooi. Ik verbaas me over al die verschillende kleuren groen, ik doe zelfs een poging om ze te tellen, maar ‘k geef het bij 10 al weer op. ‘k Vraag me wel af hoe het komt dat als je twee verschillende kleuren groen in je interieur gebruikt, het maar wat vaak lijkt te vloeken en hier is zeker geen plaats voor vloeken. Ik kijk naar de groei van al die bomen. Hoe weet zo’n naaldboom nou dat ie zo mooi in een punt naar boven moet groeien. En hoe weet zo’n loofboom nou dat ie van die lieve wollige rondjes moet vormen of van die knoestige takken. In de bomen speelt een eekhoorntje verstoppertje met me, ik win een heleboel keren, maar uiteindelijk ben ik hem kwijt. Verder is het stil, stil en nog eens stil, nou ja op een enkel vallende eikel of kastanje na dan en natuurlijk de vogels. Wat een vogels overal. Ik weet absoluut niet hoe ze allemaal heten en wat voor soorten het zijn. Maar ze schijnen aardig te genieten zonder mijn kennis. ’t Zijn een heleboel kleine vogels, die gezellig met een paar vrienden het meer overduiken om aan de overkant weer in een boom te belanden. Ik verbeeld me dat ik ergens ook een specht hoor kloppen aan een boomstam. Sommige vogels hebben een nogal zeikerig geluid, alsof ze het niet zo zien zitten allemaal. Andere tjilpen er vriendelijk op los en sommige piepen alleen maar wat. Dan, als ik omhoog kijk is er zo’n grote vogel(waarschijnlijk een buizerd)  plotseling een zweefvliegvoorstelling voor me aan het houden. Hoe krijgt-ie het voor elkaar om zo in de lucht te blijven en zo te genieten van alles wat er in de lucht en onder hem gebeurt. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat-ie mij als mogelijke prooi aanziet, maar daar is-ie dan toch echt niet groot genoeg voor. Maar die stilte, oh die stilte is adembenemend. Ik hoor de stroompjes aan beide zijden van het meertje, rechts van me komt het water van wat hoger binnen en links van het meertje kabbelt het op een wonderlijke manier het open veld in. Je ziet die stroompjes niet, maar aan de grote grasstengels kun je zien waar die heen kronkelt. En daar links van me is het ook prachtig. Een groot stuk open veld. Niet een aangelegd stuk weiland, maar een beetje glooiend, hier en daar een boom of een bosje, een bremstruik en omringd door nog meer bomen. En af en toe, staan ze plotseling vlak achter je. Vier koeien. Ze staan je aan te staren met die vragende, domme koeienogen alsof ze zich afvragen wat voor soort koe ze nou weer voor zich hebben. Ze houden dat staren erg lang vol moet ik zeggen, ik begin me zelfs een beetje ongemakkelijk te voelen in m’n niet al te flatteuze bikini, die ik alleen hier aan kan trekken omdat toch niemand me ziet, op een paar koeien na dan. Gelukkig staat er tussen mij en de koeien schrikdraad, het enige ontsierende, maar wel effectieve middel om er voor te zorgen dat ze niet bij me komen of mijn grasveldje onder hun vlaaien bedelven. Uiteindelijk geven ze het op, gaan verder met hun gegraas, of keren zich om naar een ander stuk groen gras en laten mij verder met mijn gedachte dat die koeien geen flauw idee hebben in wat voor prachtig stukje open veld ze staan te grazen. Achter me gaat de helling nog iets hoger, bijna een bergwand(je). Nog meer bomen, brem, varens, gras, vogels en andere natuur.

Ik kijk naar het grasveldje om me heen. Als je vluchtig kijkt is het gewoon gras, niks bijzonders. Maar als je wat dichterbij kijkt, blijkt dat gras te bestaan uit weet ik niet hoeveel gras-, klaver-, bloemen- en mossoorten. Allemaal weer anders, maar toch vormt het een grasveld met uitgbloeide of door de nachtvorst aangetaste paarde- en andere bloemen. Ook langs de kant van het meertje staan hoge grassprieten met hier en daar een verdorde bloem, jammer dat ik die lissen nooit bloeiend zie, omdat ik hier altijd in het voor- of najaar ben. Maar dit weer is ook wel fantastisch. Inderdaad ’s nachts nachtvorst en overdag in bikini en je wordt nooit echt te heet van die zon. Die zon is gewoon heerlijk. Het heeft ruim 2 weken geduurd voordat ik zo in m’n eentje kon zitten kijken en tot rust kon komen. Dat ging gelukkig gelijk op met het feit dat de natuur ook ruim twee weken nodig had om echt mooi weer te produceren. ’t Was beter dan in Nederland, dat wel, maar niet optimaal. Maar nu is het er dan, nu kan ik het ook zien en nu kan ik er ook van genieten. M’n mond valt open bij het zien van zoveel moois. Het enige waar je van opschrikt zijn de libelles en af en toe een hommel die absoluut de snelheidslimiet overschrijdt als hij langs je heen zoeft. Dit kleine stukje natuur heeft alles wat een mens zich maar kan wensen: water, bomen, gras, bloemen, vogels, open veld en vooral rust, er is gewoon helemaal niemand.  Dit is echt een Paradijs. Daarom noemen ze dit zeker ‘Leven als God in Frankrijk’. Maar dit is niet leven als God in Frankrijk, dit is leven met God in Frankrijk. Ze zeggen dat je God kunt leren kennen in de natuur, en ik geloof het. Wat moet onze Schepper een ongelooflijke creativiteit bezitten om dit allemaal te bedenken. Al die kleuren, al die beesten, van die koeien tot die eekhoorn en die zeikerig klinkende vogels (Hij moet ook absoluut een enorme dosis humor hebben). Z’n aanwezigheid is bijna tastbaar hier. En niet alleen door al het moois wat ik zie.

Een tijdje terug heeft deze Hollandse van een Engelsman een nieuw boek gekregen, geschreven door de Amerikaan Bill Hybels en dat ben ik hier in Frankrijk aan het lezen. De titel is: “The God you’re looking for” Het heeft een paar maanden op me liggen wachten voor ik er aan begon. Nog nooit, echt nog nooit, heb ik in mijn bijna 46-jarige leven als christen zo’n indrukwekkend boek gelezen over wie God is en wie God voor ons wil zijn. ’t Is niet zo slim om te schrijven over een boek wat nog niet in het nederlands is verschenen en dus nog niet bij Samma ligt, maar dit boek heeft me diep getroffen. Er staan allerlei waarheden in over God, die ik natuurlijk al lang wist, maar die zo prachtig zijn beschreven en zo dichtbij komen, dat ik ook daarover mijn adem inhou. De God waarnaar we zoeken is alwetend (en dat is niet bedreigend, zoals ik ook vaak denk), is er altijd als ik hem nodig heb, heeft alles onder controle, kan lachen en huilen met me, is een schuilplaats, is rechtvaardig en toch altijd genadig, ik kan altijd op Hem rekenen en Hij houdt zijn beloftes., Hij leidt me, Hij is geen ‘Nemer’maar een ‘Gever’, Hij is in deze veranderlijke wereld altijd Dezelfde en dat is niet saai, kortom Hij heeft altijd het beste met me voor in alle situaties. Zoals Bill Hybels al die aspecten van God op een rijtje zet, heb ik ze nog nooit op een rijtje gezien. Niet ver, niet afstandelijk, niet met veel vrome praatjes, maar nuchter en duidelijk onderbouwt en doorleeft met voorbeelden uit z’n eigen leven. Alle minuscule twijfel en bijgedachten die je soms over God zou kunnen hebben, worden openlijk besproken en in het juiste perspectief geplaatst met maar een uitkomst: God houdt van ons, of zoals Bill Hybels het zegt: Hij is ‘Head over heels in love with us’ en na het lezen van dit boek is dat ook het enige wat je kunt zeggen.

Ik voel me na het lezen van dit boek en na het zien van al het moois om me heen dat door Diezelfde God is gemaakt niet klein worden, zoals je zo vaak hoort zeggen, maar juist heel trots. Niet op mezelf, maar op die God die ik mag kennen en die mij kent (en nog steeds van me houdt ook). Een God die me kent zoals ik ben, me wil gebruiken zoals ik ben en me wil leiden zoals ik ben. Ik kan en wil niet anders dan die God dienen, doen wat Hij wil en Hem vooral geen verdriet doen. Ik vertrouw eigenlijk maar zo weinig op God, ik denk zo vaak dat Hij vast even heeft zitten slapen toen dit of dat me overkwam, maar Hij weet het en Hij zorgt voor mij en er is ‘geen schaduw van omkeer bij God’. Niet eens een schaduw, een reflectie, nee Hij wil verder met me.

Hij wist ook dat ik deze prachtige extra dagen nodig had, om van de zon te genieten en van dit fantastische Paradijsje hier in Frankrijk. Hij wist ook dat ik eerst even terug moest schakelen en die eerste vakantiedagen moest gebruiken om de prachtige foto’s van de MarktAktie in te plakken en daarvoor eerst alle 1402 bijbelteksten die we voor mogelijke kaarten hadden uitgekozen in de computer te stoppen. In die teksten was ik ook al zoveel opvallende, nieuwe kanten van God tegengekomen. Daarna heb ik nog een boek gelezen over het omgaan met al die hopen papier op m’n bureau, hoe je dat beter kunt organiseren enzo. Hij wist dat het niet goed voor mijn innerlijke motor was om plotseling tot stilstand te komen. Hij gaf me rustig de tijd om te reflecteren, ideeen op te doen en nieuwe moed te verzamelen. Maar Hij liet me ook even echt volkomen tot rust komen in ons kleine paradijsje aan het meer en vertelde me toen wie Hij Zelf voor me wilde zijn en ’t is goed zo. Zelfs vandaag, nu het bewolkt is en het er naar uitziet dat de zon niet door de wolken heen kan komen, kan ik nog genieten van mijn nieuwe portable computer, waarop ik dit verhaal buiten kan schrijven. ’t Is jammer van de zon en misschien gaan we morgen wel inpakken en terug naar Nederland. Ik zou het meertje, de bomen en het open veld graag meenemen naar nederland voor in m’n achtertuin, maar dat kan niet, zelfs foto’s geven die sfeer niet weer. Maar ’t geeft niet, want die God hier in Frankrijk, gaat wel met me mee die duizend kilometer naar Nederland toe. Hij gaat ook met me mee als deze computer volgende week gewoon weer op m’n bureau staat en er  een heleboel achterstallig werk op me ligt te wachten bij Samma. (misschien lukt het me om de papierstapel blijvend klein te houden, met behulp van m’n nieuwe boekenkennis en nieuwe computer?!) Maar of dat nou wel of niet lukt:Hij blijft Dezelfde God, die nog steeds het allerbeste met me voor heeft. De God die me kent en Die weet dat het beste plekje voor mij, dat unieke plekje bij Samma is, met de winkel, de concerten, de ansichtkaarten, de MarktAktie en al die andere unieke dingen die we mogen doen van Hem. Ik heb er wel weer zin in! Zeker als Hij met me meegaat. God in Frankrijk is ook God in Nederland, dat staat vast

Opperdoes aardappelen

Ik heb ze stevig geboend met een borstel en schoongeschrobd met water. En nu staan ze in het water op het gas. De aardappelen. Niet zomaar aardappels, maar Opperdoes aardappels. En die zijn heel bijzonder, zeggen ze. Ja…, ik wist dat ook niet, ik ben niet zo heel erg culinair onderlegd. Maar deze Opperdoese aardappels zijn wel heel bijzonder. Ze kwamen gisteren rechtstreeks uit Opperdoes met de trein en een jonge dame mee naar Gouda. Die dame had nog een belofte in te lossen met die aardappels. Drie maanden geleden kwam ze ook met de trein naar Gouda, samen met een vriendin. Ze was niet de enige die dag, want Gouda stroomde vol met bezoekers. Die dag werd de Passion uitgevoerd. Het zinderde die dag in Gouda en deze jonge dames wilden dat maar wat graag mee maken en kwamen helemaal uit Opperdoes. En ja…, dan doe je natuurlijk eerst een verkennend rondje binnenstad. En ja…, dan kan het niet anders dan kom je Samma tegen en loop je daar gezellig naar binnen. En gezellig was het op dat moment, omdat we net aan het eten waren. Niet alleen de medewerkers van Samma, maar ook allerlei vrijwilligers die mee hielpen op verschillende plekken in de binnenstad met de Passion. Gastvrij en gezellig als we zijn, boden we de meiden aan om mee te eten. Ze vonden het eerst wel een beetje gek, maar toen ze merkten dat wij het echt meenden, schepten ze gezellig hun bordjes op. Toen het gebruikelijke praatje werd gehouden over waar ze vandaan kwamen ging het al gauw over Opperdoes en de aardappels die daar gekweekt worden. Ze beloofden ons om, als ze weer eens in Gouda kwamen, ze een zakje voor ons mee zouden nemen. Niet dat je ooit verwacht dat zoiets ook daadwerkelijk zou gebeuren. En toch had ik het mis…, want…, gistermiddag kwam ze zomaar Samma ingelopen met een behoorlijk zakje Opperdoes aardappels. Ja, zei ze, dat had ik beloofd. Ze vertelde hoe die dag van de Passion een dag vol verrassingen voor haar was geworden. De stad was leuk, Samma was een spontane eetverrassing, de Passion was indrukwekkend. Ze vertelde dat ze helemaal vooraan stond en hoe mooi ze het had gevonden. Maar het allerleukste was dat er daar vooraan ook een hele leuke Goudse jongen stond! En die jongen, daar had ze vandaag weer een date mee!
Waar de Passion al niet goed voor is geweest! Ik ben er ook blij mee, want ik ga zo genieten van mijn Opperdoes aardappels (of zijn het nou aardappelen?)
Eet smakelijk.

geKREST voor de KERST

Vrijdagavond stroomstoring
Vrijdagavond besloot hij er mee op te houden. We waren de spullen binnen aan het zetten toen opeens binnen de stroom uitviel. Nadat de nieuwe stop erin zat de computer weer aangezet, maar helaas hij had een paniek boodschap. Die avond niks meer aan kunnen doen, het kassasysteem blijkt te zijn overleden en begraven in een kapotte harde schijf. De helpdesk meldde dat het een hardware probleem was en zij daar niet meer over gingen…..

Zaterdag gekrest
De volgende ochtend direct naar de computershop, kijken wat er te redden viel. Bar weinig, dus dat wordt een nieuwe computer. De helpdesk kon nog wel uitleggen welke computer er dan nodig zou zijn en dat ze maandagmorgen om 8 uur op de zaak aanwezig waren. Misschien konden ze nog iets redden van de harde schijf. De laatste backup was gemaakt voor de Jongerendag in juni………… (jaja…, ik weet het…., ik kan het uitleggen…., maarre…., ja ’t is stom…..)
Een nieuwe computer gekocht, da’s wel het laatste waar we op zaten te wachten. Deze zaterdag was ongewoon stil vanwege de sneeuw en dat ziet er al dagen niet al te best uit. Jammer, want we hebben zulke mooie spullen in de winkel….. En dan ook nog een nieuwe computer…… Ik vind het echt zwaar allemaal…..

Zondagpreek
De sneeuw valt die nacht in dikke lagen en deze zondagmorgen kan ik ook geen boekentafel meenemen naar de kerk. Dat heeft overigens toch niet zoveel zin, want veel kerkgangers blijven met dit weer ook liever thuis en gelijk hebben ze.

De preek liegt er niet om. Uit Zacharia, over de kandelaar en de voortdurende stroom van de Heilige Geest in ons eigen leven en over ‘Niet door kracht, noch geweld, maar door mijn Geest zal het geschieden’. Een preek over activisten, realisten en fatalisten. Ik heb het gevoel van activitst naar realist, naar fatalist te gaan in mijn eigen leven. Ik weet het soms niet. Als de voorganger zegt dat die Zerubbabel wel 17 jaar heeft moeten ploeteren en wie van ons ploetert er nou zo lang, schiet ik vol. Ik ploeter al bijna 40 jaar denk ik met een lijf vol zelfmedelijden. Ja, zegt de prediker, het leven is geen sprint, maar een marathon. Hij heeft absoluut gelijk, maar ik heb op dit moment het gevoel dat het leven meer een hordeloop is. Als je het ene obstakel uit de weg hebt geruimd, volgt direct een nieuwe…… Ik heb het zwaar die morgen in de dienst, zeker als de dames een paar prachtige liederen staan te zingen….
Ik had beloofd om ook de tweede dienst te blijven om met vrienden naar huis te rijden. Er waren zo weinig mensen vanwege de sneeuw dat besloten werd door te gaan op het thema van de eerste dienst en in een kringetje getuigenissen te geven van goeie en slechte ervaringen. Ja, daar zat ik dan, kon niet anders dan wat van mijn gevoelens delen. En ja, natuurlijk ook van Zijn bijzondere liefde voor mij.

Maandagmorgen blues
Ik ben al vroeg aan het stofzuigen en dweilen, zoals elke maandagmorgen. Tegen 11 uur wordt ik gebeld door de helpdesk. Ze hebben de oude en nieuwe computer gekregen, maar helaas…., het lukt niet om de gegevens van de harde schijf af te halen…. Dat betekent een halfjaar klantenadministratie, producten, prijswijzigingen, verkoopstaten, enz. enz. kwijt. Niets aan te doen, dus de ouwe back-up erbij gehaald.

Niets aan te doen…., ik heb het jaren geleden ook eens meegemaakt. Op het moment dat ik de vergunning voor de MarktAktie binnen had, crashte de toenmalige computer. Iedereen zei, niks meer aan te doen, loslaten en overgeven. Ik was eigenwijs en vond in een computerblad bij de Bruna een adres van data-recovery en binnen een paar dagen had ik alles weer terug. Toen voor mij een goeie les dat ik gewoon mijn eigen hart moest volgen en niet fatalistisch hoefde te blijven zitten.
Maar nu? Ik zocht wat adressen op het internet op van bedrijven die gegevens van gecrashte harde schijven konden halen. Zaten wel aardige prijskaartjes aan van om en nabij de 1000 euro.

Maandagmiddaggebed
Eerst maar eens met Jan overleggen over wat wijsheid was en wat eigenwijsheid. Ik weet het soms niet. We praten over de preek van gisteren en over ‘Niet door kracht, geweld, maar door mijn Geest’ en over het doorgaan en over de marathon en de hordeloop, maar ook over Samma. Die Samma uit de Bijbel. Het bijzondere is dat er over hem alleen maar staat dat hij zich opstelde op dat land en de Filistijnen versloeg. Hoe die dat nou gedaan heeft weten we niet. Jan dacht met een ezelskaak, maar dat was iemand anders. We lezen het stukje nog even samen. We hebben het ook over gewone praktische zaken en de consequenties van het verlies van gegevens en de tijd die het zal kosten om alles, maar dan ook alles weer stuk voor stuk te moeten invoeren. We zijn het er over eens dat we toch nog een nieuwe poging moeten wagen om een specialistisch bedrijf de gegevens te laten opzoeken. Daarna hebben we het nog even over het feit dat we de laatste weken bijzonder onder vuur liggen, de strijd is heftig. Dus besluiten we om eerst maar te bidden voor alles en deze week.

Ik kom niet veel verder dan ‘Lieve Vader, U weet alles….” als de telefoon gaat. Eerst probeer ik nog ongestoord door te bidden,als ik me bedenk dat niemand hem kan opnemen en het al lang na 1 uur is, dus ik zeg tegen de Lieve Vader dat ik zo terug kom.
Ik neem de telefoon op en het is de helpdesk. De computer is klaar en kan opgehaald worden en……., ze hebben toch nog kans gezien de gegevens van de kapotte schijf te halen……………… Was een extra leuk kerstkadootje voor me, zeiden ze nog. Inderdaad een extra leuk kadootje van het Kind van Kerst. Oh, wat hou ik toch veel van Hem! Ook van zijn ongelooflijke humor op dat moment.
Hij geeft, nog voor we Hem er om vragen en boven bidden en bedenken.

Maandagavond.
De computer is weer terug. Tenminste de nieuwe. Alle gegevens staan er op, teruggevonden en wel. Nee, hij werkt nog niet. De printer kan hij niet vinden en de scanner begint te piepen en er zal vast nog wel het e.e.a. niet helemaal perfect zijn ingesteld. Maar morgen om half negen ben ik de eerste die bij de helpdesk aan de telefoon hangt en op m’n knieën onder de toonbank de juiste kabeltjes op de juiste plekjes inplug.

Nou ja, ik ga voor die tijd nog maar even op mijn knieën naar die andere Helpdesk van mijn Hemelse Vader. Ik ben tenslotte een realist die inmiddels weet dat ze in de Hemel nog meer verstand hebben van computers…..

Hij overlaad mij met zegeningen.....

Hij overlaad mij met zegeningen en ik voel me weer jong als vroeger….. psalm 103 (het boek)

Daar begon vanmorgen mijn dag mee. Wat een heerlijke tekst om je verjaardag mee te beginnen!!! En oh zo waar! Wat een zegeningen in mijn leven. Ik moet ze nodig weer eens tellen, zoals ik ooit heb gedaan in mijn zegeningenboekje. De laatste weken hebben mensen het in Samma mogen doen in de wonderboom en hopelijk ook in het wonderboekje dat we in grote getale hebben liggen! Zo werd ik vandaag gezegend door allerlei lieve berichtjes langs de digitale snelweg van mensen ‘all over the world’. Ze zijn me allemaal even lief. En wat een verscheidenheid aan mensen! Ik hou zo van die veelkleurigheid.

Ik was niet eens van plan om dit jaar mijn verjaardag te vieren, maar de verrassing werd met het uur groter. Nu heb ik meerdere bossen vrolijke bloemen in mijn kamer staan. Mijn zoon rik besloot voor mij te koken, hij zou een paar vrienden meenemen. Uiteindelijk werden het een man of 12 aan lieve veelkleurige mensen. Sommigen ontmoette ik voor het eerst. Om zes uur gaven 4 internationale profs een prachtige bellenblaasverjaardagsshow voor mijn deur… Wow, wow, en nog eens wow!
Kijk maar naar de filmpjes op youtube.
Een andere heel bijzondere zegening die ik boven bidden en denken heb gekregen de afgelopen weken is een supereigenwijze smart. Al 18 jaar heb ik geen auto meer gereden en eigenlijk durfde ik het niet meer en ik was al heel lang in de veronderstelling dat ik nooit meer zou (durven) autorijden. En toen kreeg ik opeens die smart. Zomaar vanuit het niets van lieve vrienden die niet eens mijn rijangst kenden. En nu ben ik al twee weken aan het oefenen en raad eens wat? Ik vind het steeds leuker worden? Is dat geen enorme onverwachte zegening. Maar toch……….. zo’n smart is leuk, lieve vrienden zijn fantastisch, maar misschien is toch nog steeds het allermooiste de zegen van het leven zelf. Morgen, een dag na mijn verjaardag, ga ik naar de begrafenis van een geliefd familielid. Slechts 44 jaar oud geworden laat hij een vrouw en drie jonge kinderen na. Al 2 jaar lang knokt hij tegen die dodelijke ziekte en vorige week heeft hij het moeten opgeven. Wat een zegen dat hij jezus heeft leren kennen en naar zijn eeuwig huis is verhuisd. Maar wat een verdriet voor degenen die hij achterlaat. De dood hoort bij het leven roept er dan weer een of andere wijsneus. Ik weiger dat aan te nemen. De dood hoort helemaal niet bij het leven. Het is zo onnatuurlijk als het maar wezen kan. Gelukkig heeft onze heer met zijn dood de dood overwonnen! Ik zie uit naar de dag dat we al die lieve mensen weer terug mogen zien. En tot die tijd dank ik hem voor elk jaar dat hij me erbij gegeven heeft. En tot nu toe zijn het er al 57. Dat zijn er nog niet zoveel als mijn moeder die er 97 kreeg, maar veel meer dan nico die er maar 44 heeft gehad, of dat kindje van 2 dat door een ongeluk om het leven kan.



Count your blessings, is de titel van een nieuwe dvd van de gaither homecoming friends. En weet je, als je je zegeningen telt, dan word je net als bij het beluisteren naar deze dvd, gewoon hartstikke dankbaar voor alles wat je hebt en is alles wat je niet hebt opeens veel minder erg.

Ik wens je ook een overdaad aan zegeningen toe!!

draaiorgel in de kerk

Sinds een tijdje ben ik vertegenwoordigster van onze straat in een groter stadsoverleg met winkeliers en bedrijven. Een leuke actieve club waar veel ideeën vandaan komen. Zo waren we de laatste keer aan het brainstormen over wat we met kerst en met Valentijnsdag kunnen doen in de stad om veel mensen de stad in te krijgen. Want onze mooie binnenstad is het waard en winkeliers hebben het nodig.

Ik heb geen idee hoe we er bij kwamen, maar op een gegeven moment ging het over de kerk (en ik was er niet over begonnen) en over de St. Jan. Ze vertelden over de Refo500 dag die daar plaats vond en de meesten dachten dat ik daar wel alles van zou weten. Ik probeerde voorzichtig uit te leggen dat ik wat evangelischer was van huis uit, dus dat ik hier minder van wist. Altijd leuke gesprekken waar je vaak wat meer van jezelf, maar vooral van je geloof kwijt kunt. Het was leuk om te horen dat deze mensen zich heel positief uitlieten over hoe de St. Jan bezig was. Toch niet zo stijf als ze vaak vooringenomen denken. Ja, zei iemand, ik was heel verbaasd dat ze toen en toen zelfs het draaiorgel in de kerk hadden. Dat had ik toch nooit gedacht, zomaar een draaiorgel. Ja hoor, daar heb je ’t weer, dacht ik en schoot hardop in de lach. Natuurlijk keken ze me allemaal met grote ogen aan. Ik legde hen uit hoe grappig ik het vond, omdat het eigenlijk de omgekeerde wereld is.
Het orgel was van ouds her een instrument op de kermis, met of zonder wielen er onder. Er is ooit iemand geweest die dat instrument naar de kerk heeft gebracht. Er zijn hele kerkscheuringen door ontstaan, want het zou het instrument van de duivel zijn. Hoe kon men dat nou in de kerk plaatsen om er gewijde psalmen bij te zingen. Tegenwoordig vinden we het kerkorgel ongeveer het meest heilige instrument dat er bestaat, maar de oorsprong is gewoon het instrument van de kermis. Het zou pas wat zijn als we het kerkorgel weer de straat op zouden brengen.

Toch is het raar dat we ons als christenen sommige muziek hebben toegeëigend en dat christenen en niet-christenen het als muziek voor de kerk bestempelen. Ik gebruikt het voorbeeld vaker, maar je kent misschien wel het gezang: “Wilt heden nu treden voor God onze Heere. Hem bovenal loven van harte zeer…..”
Een gezang met een degelijke melodie, typisch geval van een oude hymn zou je denken. De werkelijkheid is totaal anders. Het was ooit een melodie van een liedje dat in Engeland heel populair was in de kroegen. Het had zelfs een beetje vulgaire tekst: “I once had a girl and her name was Mathilde. She hugged like a bear and she looked like one too…”

Ik weet niet wat er zou gebeuren als we de liedjes van Frans Bauer of de Deurzakkers zouden gebruiken voor de nieuwste opwekkingsbundel. Zouden er net als eeuwen geleden kerkscheuringen door ontstaan omdat die liedjes ‘van de duivel’ zijn? Ik weet het niet, maar ik vrees het wel. Want meestal leren we niks van de geschiedenis en blijven we gewoon vooringenomen mensen, christen of geen christen en beslissen we dat sommige muziek bij de kerk hoort en sommige muziek niet. Dat gaat al eeuwen zo door, dus ’t zal nog wel tot de wederkomst duren voor het overgaat. Ikkanniewachte!!

tranentrekkers

We zitten midden in een presentatie bij de platenmaatschappij. Ik weet niet zo goed waar ik kijken moet, want ik heb opeens tranen in mijn ogen.Het lied dat gedraaid wordt raakt me vanaf het eerste tot het laatste moment. Maar ja dit is een ‘zakelijke’bijeenkomst met een paar winkels en een aantal persmensen. Ik durf Jan ook niet aan te kijken, bang dat het dan alleen maar erger wordt. Het lukt om de ogen net niet al te nat te laten worden dat het langs mijn wangen glijd. Gelukkig het nummer is afgelopen.............. Volgende nummer van dezelfde cd wordt aangekondigd. Ik voel de bui al hangen...... Ik kijk even naar opzij naar Jan en ja hoor,nu zie ik een klein druppeltje op zijn wang. Dit is mooi, dit raakt ons! Het laatste nummer dat ze van de CD laten horen is prachtig mooi, worship en symfonisch. We krijgen een pre-release copietje mee. Reken maar dat we hem enthousiast gaan verkopen. Dit is de nieuwe Michael W. Smith cd!!
En dat is er nog maar eentje voor het komende najaar. We horen de CD van Jars of Clay ‘Shelter’, veel geschreven vanuit de ervaringen van het afgelopen jaar , o.a. de overstromingen in mei in Nashville. Hier weinig op het nieuws geweest, maar echt verschrikkelijk, maar ook prachtig om te zien hoe men elkaar heeft geholpen in die tijd. Als er dan ook nog een prachtig nummer voorbijkomt met Mac Powell (Third Day) en Steven Delopoulos (Burlap to Cashmere) dan heeft Jars of Clay het al gemaakt met dit ene nummer. De rest is echt gigantisch mooi!!
Over MacPowell gesproken. Ook Third Day komt met een nieuwe CD uit. Ook die kregen we te horen. En...., Mac hoeft zijn m0ond maar open te doen en ik smelt....... Zo’n stem is er maar eentje van. Ookzij werken weer met allerlei mensen samen en ook deze CD is voortgekomen uit de crises in hun persoonlijk leven en in dat van anderen tot de kredietcrisis aan toe.
We begonnen deze morgen overigens met een CD van Brian Doerksen. Oh leuk, dacht ik. Nou dat is niet het goeie woord, indrukwekkend past meer bij de CD die Ground Level gaat heten.n Er hoort ook een DVD bij en pas dan kun je goed zien wat die titel inhoudt. De CD is temidden van de mensen opgenomen. Letterlijk in het midden, niet op een podium maar in een zaal, midden tussen de mensen. Omdat aanbidding niet persé van het podium naar de zaal gaat, maar we er allemaal deel van uitmaken. Behalve de muziek staan er op de DVD ook de verhalen van mensen uit de kerk van Brian op. Gewone mensen met bijzondere verhalen. Indrukwekkend is het goeie woord.
Op de terugweg hebben we nog veel gepraat over de bijzondere muziek die we vandaag gehoord hebben en vooral wat het met ons doet en nog meer hoe we dat jullie allemaal kunnen vertellen dit najaar. Want er is zoveel moois. Ik heb het nog niet eens gehad over de nieuwe van Amy Grant, de Newsboys, Hillsong, Matthijn Buwalda en noem maar op.
Je mag er ons altijd naar vragen. We gaan ook werken aan een nieuw systeem in de winkelwaarbij we jullie door middel van stikkers op de CD’s en boeken willen laten zien wat het met ons heeft gedaan.
De muziek verdient onze aandacht!
Dank God voor al die mooie muziek! Dank God voor al die geweldige muzikanten! Dank God dat zij hun muziek in dienst van die fantastische God willen gebruiken.

De stoelen op tafel….,

Er staan 4 oude stoeltjes op de grote tafels achterin de winkel.
Er komt een klant binnen:
‘Hé verkopen jullie nu ook stoeltjes?’
Een volgende klant:
‘Hebben jullie de winkel leeggehaald?’
Weer eentje:
‘Wat is het ruim geworden’
En toen:
‘Jammer dat jullie de uitverkoop hebben weggedaan...’Een andere:
‘Het is wel kaal daar’
En nog een:
‘Hebben jullie de vloer in de was gezet?’

Ik kan nog wel een heel tijdje doorgaan. Het is heel grappig om te zien hoe iedereen reageert op een paar stoeltjes op tafel en er meteen zijn eigen conclusie aan verbind.
Want feit is:
1. We hebben de uitverkoop niet weggedaan, de boeken en CD’s liggen gewoon ergens anders in de winkel.
2. We hebben gisteren de tafels weggehaald voor het zomerfeestje en ze net weer terug gezet.
3. Jan vindt stoelen op de tafels helemaal geweldig staan. Dat vond hij vroeger als kind op school al en nu nog steeds. Niks ernstigs, gewoon een onschuldige afwijking 
4. Vandaag was zijn kans om het zo neer te zetten omdat de tafels deze week leegblijven voor het volgende avondje met de Parachute band.
5. We verkopen al een hele tijd oude, leuke stoeltjes.
6. We vinden het gewoon leuk om jullie elke keer weer te verrassen met ongebruikelijke opstellingen in de winkel.
Hoedanook, we hebben er veel plezier om hoe de mensen reageren op zo’n opstelling. Het zet mij meteen weer aan het denken over hoe gauw we als mensen bepaalde situaties interpreteren en onze eigen, veel te snelle conclusies trekken. In dit geval onschuldig en ongevaarlijk, maar hoe vaak doen we dat niet verkeerd?