Hij is dood (2)!

Hij is dood.Niet meer te redden. Of toch wel te redden? Nee, dit keer niet over mijn beeldscherm, maar over een mens van vlees en bloed. Michael Jackson is dood. Jaren later weet ik nog dat ik in Kenia zat toen ik dat nieuws hoorde. Zo heb ik het nieuws over prinses Diane’s dood gehoord van Steve, de zanger van MIC een zondag na de MarktAktie in Gouda. Ik weet ook nog dat Kennedy vermoord werd en hoe ik dat hoorde en Martin Luther King. (Ja, ik ben al zo oud.)
Maar Michael Jackson is er dus niet meer. Om eerlijk te zijn had ik alleen tweedehands iets met hem. Mijn zoon Rik was een jaar of 11/12 en een hele goede danser toen Bad en Thriller uitkwamen. Hij mocht solo dansen met zijn jazzballetclub in de Goudse Schouwburg op het nummer Bad. Ik maakte voor die gelegenheid een ‘Michael Jackson nepleren jasje’ met veel gespen enzo. Achterop naaiden we gek genoeg het logo van Stryper. Het zag er stoer uit en dansen kon hij sowieso fantastisch!!
Dus dat was mijn relatie naar Michael Jackson. Natuurlijk heb ik alle publiciteit rondom deze man min of meer gevolgd. Om eerlijk te zijn had ik meestal medelijden met hem. Wat heb je aan een leven als King of Pop als je dagelijks pijn hebt. Een pijn die waarschijnlijk is veroorzaakt door al die aandacht die hij kreeg als King of Pop.
Vorige week zaten we dat tijdens de barbecue bij een stel vrienden gezellig te bespreken. Elvis was ook zo eentje en André Hazes natuurlijk ook. Maar Elvis was toch een christen? Riep iemand nog.
Wat denk je, was Michael Jackson een christen? Ach, zei ik nog, ik heb niet de indruk, maar gelukkig ga ik daar niet over. En daar legde de rest zich instemmend bij neer.
Nou heb ik wel een bepaald soort sensatiedrang en ik wilde dan ook vorige week de hele plechtigheid volgen. En om niet gestoord te worden door nietszeggend RTL Boulevard commentaar, schakelde ik over op CNN.
Echt waar, ik kreeg kippevel toen ik ‘Soon and very soon, we are going to see the King’ hoorde. Wow, da’s Andrea Crouch, dacht ik nog. En toen begon de meute te klappen omdat the King bij hun iemand anders is dan bij mij. Toen vond ik het eerst nog stuitend dat zo’n lied op die manier misbruikt werd. Maar dat heen-en-weer-gevoel bleef de hele avond. Lionel Richie die Jesus is Love zong e Smoky Robinson die vertelde over zijn geloof in het hiernamaals. Zo kwam er nog meer voorbij. Aan de andere kant het ophemelen van een man die natuurlijk geweldige dingen in zijn leven heeft gedaan, maar die vooral ziek en zielig was.
Toch werd ik ook nog geraakt door de hoeveelheid bijbelse wijsheid en zelfs bijbelteksten er in de nummer van Michael Jackson zaten. Was me nooit eerder zo opgevallen. Hij bleek er toch wel iets van af te weten.
Ach, ik heb eigenlijk geen idee wat de familie wilde vertellen, behalve dat Michael fantastisch was. En inderdaad ik ga er niet over wie er in de Hemel komt. Ik hoop en bid dat al die miljoenen mensen die de plechtigheid hebben gezien gaan nadenken over hun leven en misschien galmt het lied ‘Jesus is Love’ nog wel door in hun hart. Ik bid ook maar dat die arme kinderen die er niks aan kun doen dat hun vader Michael Jackson is, een beetje gelukkiger leven krijgen dan hun vader en dat iedereen ze een beetje met rust laat. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, dus ik hou de media in de gaten.