Vitamineshot?

Als hij wakker wordt op de intensive care is het eerste waar hij aan denkt: “Samma”.
De vorige dag moest hij met zijn vrouw naar Gouda naar de vitamine winkel op de Hoogstraat. Ze parkeerden hun auto op de Turfmarkt. Zij loopt snel naar de Hoogstraat en hij blijft ergens tegenover Samma hangen ter hoogte van de Tattoo shop waar ze nog aan het verbouwen zijn. Hij ziet aan de andere kant van de gracht Samma. Omdat hij toch even niks anders te doen heeft bestudeert hij de winkel zo'n beetje zonder enig doel maar vindt wel dat het er heel leuk uitziet zo van de overkant. Voor hij het weet is z´n vrouw weer terug en stappen ze de auto weer in op weg naar huis.

Nog diezelfde avond krijgt hij een hele foute reactie van de vitamines of van iets anders. Zo erg dat hij op de intensive care belandt en totaal van de wereld is.
Als hij wakker wordt op de intensive care is het eerste waar hij aan denkt: “Samma”.
Samma, die winkel in Gouda. Weer thuisgekomen gaat hij direct googlen naar Samma in Gouda en komt op onze website terecht. Hij snuffelt tussen de boekenpagina’s en vindt het boek ‘Struikelend achter Jezus aan’ van Mike Yaconelli. Het boek spreekt hem zodanig aan dat hij meteen de winkel belt en vraagt of we het boek in voorraad hebben. Gelukkig is dat zo en hij komt hem direct halen. Toen hij binnenkwam dachten de meiden dat het iemand van de nieuwe tattoo shop was, maar hij vertelt de meiden het hele verhaal. Dat boek lijkt precies te vertellen wat zijn probleem was. Hij zocht de oplossing steeds ergens anders en in andere dingen, maar waar hij echt moest zijn is bij Jezus. Struikelend en wel .

Gods wegen zijn soms zo wonderlijk. Op zulke momenten kan ik zo dankbaar zijn dat we met Samma Zijn lichtpunt mogen zijn in de stad. Het geeft zoveel moed om door te gaan!
En als je wilt stuur dan eens een gebedje omhoog voor deze man. Hij kan het vast wel gebruiken.

De Hemel mee naar huis

Vandaag was het koopzondag. Ja, ik weet het, het is donderdag, Hemelvaartsdag. Maar toch is het vandaag een officiële koopzondag volgens de officiële site www.koopzondagen.net. Een behoorlijk dilemma voor een principiële bijbelshop. Want is de Hemelvaartsdag nou een zondag of een donderdag. Je begrijpt dat een bijbelshop niet op zondag open kan. Bij ons thuis noemen we kopen op zondag al jaren koopzondigen en we willen natuurlijk niet zondigen. Ik ben ook wel een voorstander van een wekelijkse rustdag. Hoewel, als je uit zo’n evangelistengezin als ik kom, dan was de zondag verre van een rustdag. Want het hele gezin hielp natuurlijk al van jongs af aan mee met alles wat om de 2 diensten heen was voor te bereiden en zomers waren er zondagmiddag de openluchtdiensten in Bodegraven en vaak was er na de zondagavonddienst nog een bijbelstudiegroep in ons huis en die moesten dan weer koffie en de afwas moest ook gedaan worden. Dus rustdag, niet echt,maar ’t was zeker een Dag des Heren en bij ons thuis werd elke dag geleefd als een Dag des Heren. Ik geloof dat ik nu afdwaal, we hadden het over Hemelvaartsdag en de koopzondag. Toen ik er deze week achter kwam dat bijna alle winkels in de stad open zouden gaan heb ik toch maar besloten om ook een paar uurtjes open te gaan. Het zou in de stad sowieso beredruk worden vanwege de jaarlijkse keramiekdagen. Omdat ik wat later openging kon ik gelukkig zelf eerst nog even naar al dat prachtige aardewerk kijken. Toen ik op de terugweg zag dat de kaasboer aan de overkant ook openging ben ik daar nog maar even kaas gaan halen. Zijn winkel stond al vol toeristen dus ik moest even op mijn beurt wachten. We beloofden de rest van de dag de klanten naar elkaar te verwijzen, zodat we er allebei een goede dag van konden maken.
Ik besloot dat als ik dan toch open zou gaan het ook maar vrolijk duidelijk zou moeten zijn wat voor winkel we zijn. Oftewel gezellig maar met een boodschap. Dus, de wolkjes naar buiten en de Hemel ook naar buiten. Het zijn tenslotte hemelse dagen. Op de wolkjes de tekst: Gratis Hemel mee naar huis. De Hemel is een prachtige glossy. Gemaakt door het Nederlands Bijbelgenootschap, bedoeld om mensen nieuwsgierig te maken naar de bijbel. Ook bij deze glossy staat de naam Arie Boomsma voorop. Jammergenoeg Jan Smit niet, want dat zou op dit moment nog meer scoren, maar bij de kaasboer hangt weer een poster van Jan Smit, want hij komt binnenkort naar Gouda en zo hebben we het toch nog eerlijk verdeeld.
Ik dwaal weer af… het is al laat moet je weten. Binnen het hemelse gebeuren voortgezet door de Gaither DVD Heaven op te zetten. Relaxte muziek vol nummers en praatjes over de hemel. Ik word er zelf altijd zo ongelooflijk blij van. De Hemel hebben we aan allerlei mensen uitgedeeld vandaag. Ik was blij dat er een dominee met zijn vrouw binnenkwam, want dat betekent dat ik de laatste twijfel over deze koopzondag ook mocht vergeten. Maar ik zal toch maar niet zeggen van welke kerk hij was. Maar veel blijer was ik met hier en daar een echte heiden die even binnen kwam en soms zonder iets te kopen weer wegliep of die enkeling die iets kocht en de Hemel mee naar huis kreeg. Stiekem een schietgebedje gedaan, of dit bezoekje iets bij deze personen teweeg zou brengen. Ook op het terras van de buren zaten mensen die stiekem keken wat er allemaal in de etalage en daarbuiten te zien was. Meestal glimlachten ze van de wolkjes met de gratis Hemel. Ik hoop maar dat het ze aan het denken heeft gezet.
En vanavond lekker gezellig met een stel jongelui verse asperges gegeten. Als dat niet hemels is? Lekker gekletst, gekke ideetjes bedacht, beetje geroddeld en alle 4 met een laptop zitten spelen en de uitzending van Simek en Aad Peters bij uitzending gemist bekeken en besproken. Die ideetjes worden vast wel weer nieuwe Samma grapjes voor de toekomst.
Ondanks dat ik ‘gewerkt’ heb op deze ‘koopzondag’ was het een hele relaxte dag. Een beetje hemel op aarde misschien omdat ik dankzij die Gaither DVD de hele dag stiekemweg heb na zitten denken over de hemel. Ik hou van denken en fantaseren over de Hemel. Het is uiteindelijk toch altijd nog mooier dan je je kunt voorstellen. Geen tranen, geen ziekte, geen tijd, geen geklaag, geen zorgen. Straten van goud, een woning die voor mij is gereserveerd. Allerlei lieve mensen die ik ken die er al zijn en die ik zal weerzien. Het maakt dat je je hier op aarde nooit echt helemaal thuisvoelt, maar altijd dat stukje heimwee blijft hebben naar die geweldige plek. Maar ’t heerlijkst is… daar zien wij Jezus!’ zegt een oud Johan-De-Heer-lied. Het mag hier op aarde soms even op de hemel lijken, maar ’t haalt het niet bij de toekomst die de Heer Jezus voor ons heeft bereid hier op aarde.
In een vaas in een hoek van mijn huiskamer staat een witte kunstroos met een kaartje er aan. ‘See you in heaven’ J=k . Inmiddels al bijna 9 jaar geleden geschreven door de toen 16-jarige Jiska Nagtegaal een week voordat ze overleed. Ze wist zeker dat ze naar de hemel ging. Niet omdat ze zo goed was, maar omdat ze wist dat de Heer Jezus zo goed voor haar en voor de hele wereld is geweest om de dood te overwinnen. Om diezelfde reden hoop ik jullie ooit allemaal in de hemel te zien!

Fear Not: telefoontje naar boven?

Ik zat rustig boven te werken toen de telefoon ging. Geen probleem, ik hoef hem niet zelf op te pakken, dat doen ze beneden. Twee tellen later gaat de interne telefoonlijn, wat meestal betekent dat er telefoon voor me is. Stephanie zegt dat ze een vrouw voor me heeft. Ik wacht tot Stephanie ophangt zodat de vrouw op de buitenlijn in mijn oor komt. Maar ik hoor tuut, tuut, tuut. Jammer, het doorverbinden is weer eens mislukt, denk ik en roep dat ook nog half naar beneden. Omdat ik verwacht dat de telefoon meteen weer zal gaan met dezelfde vrouw aan de lijn, blijf ik een tijdje met de telefoon in mijn hand staan. Maar helaas, er wordt niet teruggebeld. Nou ja, dan maar niet, als ze me nodig hebben bellen ze nog wel een keer, denk ik nog. Ik ga weer achter de computer zitten om verder te gaan met het beantwoorden van mijn mailtjes.
Ik ben al minstens 10 minuten weer aan het werk als de binnenlijn opnieuw gaat. Waar hebben ze me nou weer voor nodig, denk ik nog, ik was net zo lekker geconcentreerd bezig. Weer Stephanie: ‘Die mevrouw is er?’ Wat bedoel je, welke mevrouw. Nou,die ik net zei, zegt Stephanie. ‘Nee, dat is niet gelukt, het doorverbinden is weer mislukt, zeg ik, nog steeds niet helemaal begrijpend wat ze bedoelt. Nee, die mevrouw is hier beneden. ‘Oh, bedoel je dat, oh nee toch, heb ik je nou echt zo lang laten wacht? Zeg ik. Gelukkig is ze niet boos en ze maakt nog een grapje over het feit dat ik dat natuurlijk expres doe, zodat de mensen meer kopen. Tuuurlijk doe ik dat,grap ik terug. We hebben binnen no time besproken waar ze voor kwam en ik ga weer naar boven, me nog steeds een beetje schamend dat ik haar zo lang heb laten wachten. Toch nog maar eens met die meiden afspreken hoe ze dat duidelijker kunnen zeggen. Niet dat het aan hun lag, maar toch. Aan de andere kant was het eigenlijk ook wel een grappig misverstand. Snel weer vergeten, tot ik de dag er op een emailtje van haar krijg.

• 
  Hoi Irene,
  Gisteren in je winkel zag ik een “tag” plaatje met de woorden
  “fear not”.
  Ik voelde mij wel aangesproken om het te kopen……….heel verhaal achter.
  Maar ik dacht weer bijna 8 euro.
  Gisteravond besloot ik dat die gewoon voor mij moest zijn.
  Wil jij h’m reserveren voor mij?

Natuurlijk werd mijn nieuwsgierigheid hierdoor enorm gewekt en bovendien wil ik heel graag de verhalen achter de Samma producten horen en vertellen. Hieronder het verhaal achter de fear not tag. Wat ik zelf het mooiste vind is dat God precies wist waarom ik Stephanie niet goed moest begrijpen en deze vrouw nog een tijdje in de winkel moest rondkijken en die speciale tag moest zien.
Bedankt lieve anonieme vrouw dat je dit verhaal met ons wilt delen.

Fear Not: Een briefje uit de hemel.

Dit verhaal heb ik gekregen van de vrouw waar ik hierboven over vertel:

Een briefje uit de hemel.

“ Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.

Al vanaf mijn 16e voel ik mij eenzaam, belast en vermoeid. Naarmate ik ouder werd nam dat nog toe. Een groot zwart gat zat er binnen in mij. Een stuwmeer van tranen. Een aantal jaar geleden ben ik bij een genezingsdienst geweest. De voorganger zag mij aan en zei “er is je veel verdriet aangedaan”. Vanaf dat moment gingen de sluisdeuren open en stroomden er rivieren van verdriet naar buiten. Wat ik voelde kreeg een naam: verdriet. De zoektocht naar wat dat verdriet had veroorzaakt begon. Gaandeweg kon ik de oorzaken benoemen: afwijzing, teleurstelling, seksuele intimidatie en eenzaamheid. Dit alles leidde tot verdriet, angst en vooral verlorenheid. Wie ben ik? Hoe ziet God mij. Het boek van Neil T. Anderson “ overwinning over de duisternis; Weten wie je bent in Christus dat is je kracht”. Gaf mij daar meer zicht op. Verstandelijk, niet gevoelsmatig. Mijn gevoel werd nog steeds beheerst door wat anderen van mijn vonden of wilden. En daardoor ook mijn gedrag. Ik ben iemand die aanvoelt wat anderen nodig hebben, willen of belangrijk vinden. Uit angst om afgewezen te worden, denk ik, paste ik mij feilloos aan. Ondanks het verdriet en teleurstelling dat dat mij opleverde. Meer en meer kwam ik in een spagaat. Ik wilde authentiek zijn, zijn wie God wilde zoals ik zou zijn. Maar hoe doe je dat als je steeds een andere kant op geduwd wordt? Een eenzame zoektocht en een eenzame, zware strijd volgde. Ik wist dat ik niet alleen was, en dat God er altijd bij was. Hij was mijn fundament. Maar vervolgens moest ik wel zelf mijn leven lijden. Ik wist dat ik alles en iedereen, inclusief mijzelf moest loslaten en toevertrouwen aan God. Maar dat valt niet mee als je een onrustig mens bent. Als je gedachten nooit stilstaan en rustig slapen niet bij je past, als er geen vrede is in je hart. Leven was al bijna 25 jaar overleven. Met momenten dat ik niet meer wilde en kon. Na op een zaterdagavond met een mes mijn pols te hebben bewerkt werd het tijd voor de huisarts. Hij raadde mij antidepressiva aan. Ik wist dat ik daar (nog) niet aan wilde. God was toch veel machtiger dan antidepressiva?!
Om te overleven had ik allerlei trucjes en hulpmiddelen ingeschakeld. Maar ik wist dat als ik echt op God vertrouwde en Hem Koning over mijn leven wilde laten zijn, ik dat alles op moest geven. Jaren van strijd volgden om los te laten, alles over te geven en God volledig te vertrouwen. Het ging steeds beter, toch wist ik dat het moment suprème nog moest komen. Een aantal “ hulplijnen” moesten nog worden doorgesneden. Als onrustige slaper droom ik veel, heldere dromen die mij voor uit hielpen op de weg die ik moest gaan. Psalm 127 was mij tot steun “ God geeft het zijn beminden in de slaap”.

De nacht van zondag 8 maart op 9 maart jl. was een onrustige nacht. Veel dromen, vaak wakker met hartkloppingen en angst/paniekgevoelens. Vlak voor het ontwaken had ik een bijzondere droom. Het slot van die droom was zo belangrijk en zo vol kracht. De dagen/weken voorafgaand aan deze zondag wist ik dat ik de laatste hulplijnen moest doorsnijden als ik echt God wilde volgen. Maar dat voelde zo moeilijk. Alsof ik zou gaan bumby jumpen zonder touwen! Maar God stuurde mij in die droom een briefje uit de hemel. In die droom wilde ik een appartementencomplex binnengaan. Voor de deur achter mij dichtsloeg kwam er een klein jongetje aangelopen. Hij had een wit briefje in zijn hand. Hij hield mij tegen en gaf het briefje aan mij. Hij zei er bij “ hier, dit moest ik van Jezus aan je geven”.
Het was een klein vierkant papiertje. Daarop stond in grote, zwarte, duidelijke letters NO FEAR.
Geen angst! Geen angst voor het loslaten van mijn eigen reddingslijnen. Geen angst voor wat anderen zouden zeggen of vinden van mij. Geen angst om gevoelsmatig in de afgrond te storten. Het kon niet duidelijker: “Heb geen angst, Ik ben bij je” .

Ik heb de reddingslijn toen doorgesneden en gezegd dat ik volledig op God vertrouwde. Soms greep ik er weer naar, maar liet het ook weer los.
En ik ben nooit diep gevallen. God’s armen waren onder mij en om mij heen.
Sinds enkele weken draag ik in mijn broekzak een “tag” (militair plaatje) met de tekst “FEAR NOT”. Het moest zo zijn dat dat bij Samma lag. Natuurlijk weet ik dat ik geen angst hoef te hebben. Maar het is goed om het ook letterlijk te voelen. Om te weten dat God zo nabij is en tot mij spreekt. Iedere dag weer. Het is mijn diepste verlangen om God te volgen, mij aan Hem toe te vertrouwen en te zijn wie Hij wil dat ik zal zijn. Ik heb daar mijn leven lang nog voor nodig. Maar ik hoef niet bang te zijn. Mijn eigen reddingslijnen hielden mij vast aan mijn oude ik. Daarmee verloochende ik mijzelf en God’s plan met mij. Loslaten is niet eenvoudig, het kost strijd, nog steeds, in God heb ik rust en als God voor mij is, wie kan er dan tegen mij zijn?

Bidden op een terras

Het is heerlijk weer. Ik heb net met een goeie vriendin een paar uur op een terrasje op de markt in Gouda gezeten. Wij houden van samen een terrasje pikken. Daarnaast houden we van Gouda, maar bovenal houden we van de Heer Jezus. De Heer Jezus heeft ons beiden in Gouda geplaatst met een speciale bediening. De mijne is bij Samma. Die van haar op een heel andere plek. AL jaren mogen we elkaar bemoedigen, ondersteunen, helpen en gewoon vriendinnen zijn. We hebben samen diepgaande gesprekken over ons leven, over onze bediening en over onze strijd. Toen we daarnet op het terrasje zaten hebben we het weer eens naar elkaar uitgesproken dat het toch zo bijzonder is hoe God ons aan elkaar heeft gegeven. We spreken met elkaar over Gouda en dat we beiden zo graag deze stad van de Heer Jezus willen vertellen. We delen samen een paar verhalen van mensen die we in ons beider bediening tot zegen hebben mogen zijn. We ervaren allebei ook strijd in ons leven. Ontmoedigingen om je bij de Heer weg te houden. Nou lukt dat niet zo gauw, we staan wat dat betreft allebei rotsvast in ons geloof. De ontmoedigingen om ons in onze bediening lam te slaan is eigenlijk veel zwaarder. Het lijkt er soms op of er een ontmoedigingsbeleid gevoerd wordt en ’t valt niet altijd mee om dan het hoofd koel te houden, of liever nog in vuur en vlam voor Hem te blijven staan. Wat altijd zo bijzonder is in onze vriendschap is dat we meestal om en om in de hevige strijd zitten, zodat we elkaar ook om en om kunnen bemoedigen. Vandaag zat ik een beetje te mekkeren. Behalve dat ik de afgelopen dagen was geconfronteerd met een jonge vrouw in mijn omgeving die niet meer verder wilde leven en ik daar zelf ook onvoorstelbaar verdrietig van was, deelde ik ook met haar dat ik het zo moeilijk vond dat we bij Samma er financieel bijna waren en dat toen de kredietcrisis begon. Daardoor zijn alle giften stil komen te liggen en zelfs de laatste 20.000 euro is niet meer binnen gekomen, en de omzetten zijn niet slecht, maar zeker ook niet goed. Ik vertelde dat ik er zo moe van was, dat ik soms de Lieve Heer ook niet snap, zelfs na de laatste Samma Nieuws is er nauwelijks een gift binnengekomen. En nu, vertelde ik op het terrasje aan mijn vriendin, moet ik weer een Samma Nieuws schrijven en ik zou niet weten hoe ik dat nou weer moet doen. De mensen worden natuurlijk hartstikke zat van mijn gezeur, maar aan de andere kant heb ik met hen en de Lieve Heer afgesproken dat ik zou blijven doorzeuren. Afijn, zo zat ik een beetje te klagen zoals je dat alleen bij een goede vriendin kunt doen. En zoals zij altijd doet omdat het haar bediening is, gaat ze met me bidden. We bidden daar midden op het terras alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, en dat is het ook.
Irene, zegt ze na het gebed. Ik voel heel sterk dat je de mensen moet vertellen dat het niet om Samma gaat en dat het niet om jou gaat, maar dat het alleen om de Heer Jezus gaat. Ze heeft gelijk, of eigenlijk heeft ze weer goed geluisterd naar wat de Heer mij wilde zeggen.
Samma is niet belangrijk, ik ben al helemaal niet belangrijk, maar het gaat om de Heer Jezus. Samma is er om Hem zichtbaar te maken in deze stad. Niet zomaar een winkel. Als het alleen maar een winkel zou zijn, dan zouden we onszelf vandaag nog opheffen. Want eerlijk is eerlijk, voor de meeste boeken,cd’s en kadootjes zijn er voldoende andere mogelijkheden om ze te kopen. Het gaat er om dat wij als personen en door onze spullen in deze stad het licht van de Heer Jezus mogen verspreiden. Gewoon 6 dagen in de week in een kleurrijke winkel met kleurrijke mensen.
Onze tekst in Samma is als jaren die uit Fil. 2: 16.
“Want in deze wereld (dus in Samma) bent u als sterren die het licht van God uitstralen en die de mensen het woord voorhouden, dat leven geeft.”
Het gaat ons niet om de winkel, om de boeken, om de muziek of om ons, het gaat ons om de Heer Jezus en om Zijn licht te laten schijnen in deze stad. Om dat te kunnen blijven doen hebben we jullie hulp nodig, maar vooral ook Zijn onmisbare zegen die hij jaar in jaar uit aan ons heeft willen geven.

Uit de oude doos: Bevrijdingsdag 2003

Het is alweer 6 jaar geleden dat ik op 5 mei de onderstaande column schreef voor het Samma Nieuws.

5 mei 2003:
Vandaag is het 5 mei. Bevrijdingsdag. Een gedenkdag. Voor mij een heleboel om te gedenken. Het is vandaag precies 2 jaar geleden dat ik na 36 jaar (!) gestopt ben met roken. Op zich een hele bevrijding en zelfs na het afgelopen moeilijke jaar van mijn scheiding ben ik niet meer gaan roken (wel gaan eten…..)
Natuurlijk heb ik de afgelopen dagen gedacht aan de vrijheid die 65 jaar geleden werd bevochten en na vijf vreselijke jaren ook werd verkregen. De afgelopen maanden hebben we er hier thuis wel vaker over gediscussieerd met elkaar in verband met de oorlog in Irak. De pacifist onder ons was hoe dan ook tegen een oorlog en vond dat je dat als christen niet kunt maken. Zijn argumenten zijn absoluut erg sterk. Bovendien zijn de motieven van de z.g. ‘bevrijders’ ook niet altijd even duidelijk. Zelf ben ik er niet uitgekomen wat ik er van vind. Want ja, je zal maar in Irak wonen en onderdrukt worden, dan zou ik toch echt heel blij zijn als er een bevrijder op de proppen kwam. Wat zou Jezus doen?Hij veegde het tempelplein schoon,maar bemoeide zich niet met de Romeinse onderdrukkers van die tijd, tot groot verdriet van zijn volgelingen. Ik weet het niet, maar ik ben wel blij dat ik in een vrij Nederland woon. Hoewel, hoe vrij zijn we eigenlijk met z’n allen?? Mensen zitten meer dan ooit gevangen in van alles en nog wat. Depressie, zelfmoord, drank, drugs, sex, eenzaamheid en noem het maar op. We hebben aan alle kanten onze Nederlandse maatschappij volgepompt met regels en voorschriften, wetten en vergunningen. Je mag echt niet zomaar in dit vrije Nederland wonen. Is dat vrijheid?
Het is vandaag ook 15 jaar geleden dat mijn vader werd begraven in 1988.Ik zal die zonnige dag niet gauw meer vergeten. Hoe we door het centrum van Bodegraven liepen met een hele lange stoet mensen. De vlaggen hingen uit en ’t was feestelijk. Voor pappa was het ook feest, hij was bij Jezus, waar hij altijd al wilde zijn. Hij was bevrijd van de zorgen, het harde werken en de lichamelijke kwalen die daaruit voortkwamen. Maar ja, als ik zijn lachende gezicht zie op de foto in mijn halletje, dan mis ik hem nog steeds. Ik heb veel van hem meegekregen: m’n enthousiasme, m’n evangelisatiehart, m’n liefde voor de Heer en voor mensen en het altijd en overal weer nieuwe mogelijkheden zien.
Ik zou nog zo graag eens even lekker met hem bomen over alle dingen die ik meemaak en waarvan ik zeker weet dat hij er vast wel een paar wijze dingen over te zeggen had. ‘k Moet het allemaal maar opsparen tot ik ook bij Hem ben. Wat mij betreft duurt dat nog een tijdje. Hoewel…., als Hij vandaag nou eens terugkwam? Dat zou pas een bevrijding zijn……

Een jaar geleden wist ik nog absoluut niet wat me boven het hoofd hing. Nu ik zo langzamerhand weer tot rust kom, kan ik ook terugkijken en gedenken. Ik heb de laatste maanden vaak psalm 118 gelezen. Het is echt mijn psalm geworden. In vers 5 staat: “Toen ik het heel erg moeilijk had, heb ik de Here aangeroepen. Hij heeft mij antwoord gegeven en mij bevrijd. Ik kon het allemaal weer aan.”Hij heeft mij bevrijd, niet alleen toen ik voor Hem koos, maar Hij bevrijd mij ook in mijn moeilijkeden. In vers 14 staat: “De Here is mijn kracht en ik zing een loflied voor Hem. Hij heeft mij bevrijd.” In vers 17 staat: “Ik kom niet om in de strijd, maar zal overleven en iedereen vertellen wat de Here heeft gedaan.”
Wat mij betreft ga ik de vlag uitsteken! In mijn hart,in mijn huis, in de stad en in het land.
5 mei 2003.

klagen helpt?

Laat iedereen u kennen als vriendelijke mensen' staat er in de bijbel.
Deze mensen kenden mij op dit moment zeker niet als een vriendelijk mens. Ik stond behoorlijk chagrijnig te doen en eigenlijk lichtelijk onbeschoft. Ik had er wel een reden voor en gek genoeg was ik een paar minuten geleden nog heel opgewekt deze winkel binnengestapt. De jongeman in de winkel was aan het stofzuigen en ik zie graag mannen stofzuigen. Wat ik nog veel aardiger vond is dat hij naar voren de winkel met me mee in liep en voorin de stekker uit het stopcontact haalde. Ik vond het eigenlijk heel keurig dat hij voor mij ophield met stofzuigen. Ik maakte nog een opmerking dat het er keurig schoon uitzag, hoewel ik daar eigenlijk totaal geen idee van had. Hij bedankte me beleefd en deed vervolgens de stekker in een ander stopcontact en ging verder met stofzuigen en liet mij enigszins verbouwereerd als klant een paar minuten staan wachten. Oké Irene, niet zeuren, het is maandagmiddag, laat die jongen even rustig z'n klusje afmaken, zei ik tegen mezelf. Na enige tijd kwam er een vrouwelijke collega van achter de winkel vandaan en jawel, die vroeg zowaar of ze me kon helpen. Dat kan zeker, ik kom mijn laptop halen, zei ik. Ze keek me aan alsof ze vandaag voor het eerst in haar leven het woord laptop hoorde. Laptop? Ja, laptop, ofwel notebook, of zo je wilt mini notebook. Kijk die daar, zo eentje waar jullie mee adverteren . Hij zou er vandaag voor me zijn. Vandaag? Nee dat kan niet, wie heeft dat dan gezegd? Ja, ik weet ook ff niet hoe ze heet, maar het was vrijdag en de dame die me geholpen heeft zei dat ze er vandaag eentje voor me zou hebben. Dat kan helemaal niet, werd er geantwoord, want ze is er helemaal niet op maandag.
Ja, dat ka ik ook niet helpen, maar hij zou er vandaag zijn en ik kom hem nu ophalen.
Ja, maar hij is er niet.
En wat nu dan? was mijn vraag, want even leek het er op dat er verder niks meer zou gebeuren. Waar is mijn laptop dan, wanneer komt hij dan en komt hij uberhaupt nog.
Ja, dat weet ik ook niet, kwam er van achter de toonbank. We zullen haar even bellen..... Helaas er wordt niet opgenomen.
En wat nu dan? Ze heeft gezegd dat er nog 4 in het filiaal in woerden waren en 2 in alphen a/d rijn. Misschien dat die iets weten? Sh..., ik baal echt verschrikkelijk, er is me beloofd dat ik hem vandaag zou hebben en ik heb er vandaag de tijd voor gemaakt om hem in te richten. Morgen heb ik andere dingen te doen, ik ben echt boos, zei ik, maar nog een beetje bozer en onchristelijk ongeduldiger dan dat het hier op papier staat. Ik vind dit echt niet kunnen.
Sorry mevrouw, ik ga meteen even verder bellen, wilt u misschien een kopje koffie? Achter de toonbank werden ze steeds behulpzamer en vriendelijker. Die zijn goed opgeleid, dacht ik nog. Kijken hoe ze dat verder doen.
De man in Woerden wist te vertellen dat de dame van vrijdag de laptop al in ontvangst had genomen op een of ander station in het land. Zo zou ik het met collega winkels ook eens moeten doen, dacht ik. Maar ja, de laptop stond nog steeds bij de dame thuis en die werkte vandaag niet. Ik bleef nog even ongeduldig klagen in de hoop dat er toch nog een poging zou worden ondernomen deze laptop naar gouda te krijgen, ik had me tenslotte ook zo verheugd op mijn nieuwe mini speeltje.
De twee in de winkel werden steeds vriendelijker en professioneler. Toen na een half uur eindelijk duidelijk werd dat de laptop er die dag niet zou komen, kreeg ik een aangename verrassing te horen. Ze boden me deze mini notebook met nog eens 20 euro korting aan, vanwege de door hen veroorzaakte problemen. Ik wist vanwege een surftocht over het internet dat dit ding sowieso al onder de bodemprijs zat, dus zo goedkoop zou ik hem nooit meer krijgen. Nou vooruit, dan nog maar een dagje wachten. Deze 2 mensen achter de toonbank hadden enorm hun best gedaan om mijn chagrijnigheid om te draaien naar tevredenheid. Knap van ze. Maar toch...

Op weg naar huis bedacht ik me dat het eigenlijk absurd is. Ik ben verre van vriendelijk en loop gigantisch te klagen en dat klagen wordt beloond, ik krijg korting. Op dit moment zie je dat aan alle kanten in de maatschappij voorbij komen. Wat winkelklagen betreft zijn we nog lang niet zo ver als in Amerika, maar op dit moment loont het in Nederland steeds meer de moeite om te klagen en te zeuren. We conditioneren onze maatschappij om dat vooral veel en vaak te doen. Klagers krijgen altijd de meeste aandacht, dat is met zeurende kinderen al vaak zo.Eigenlijk schaamde ik me voor mezelf daar in die winkel, ik vind het namelijk vreselijk om zo te klagen. Ik wil er altijd van uit gaan dat anderen echt hun best doen en dat het niet altijd hier en nu hoeft te gebeuren. En toch ben ik ondanks dat klagen heel blij met m'n extra korting.

Er is nog iets anders wat ik me afvroeg. Ik ben de laatste tijd nogal bezig over bidden. Ik hou van bidden en God wil gebeden zijn, da's dus geen probleem. Ik bid zelf, gewoon praten met mijn Hemelse Vader. We bidden elke morgen bij Samma met elkaar. We bidden met onze huiskring, we bidden in de gemeente en ik bid met vrienden. Ik bid in alle toonaarden, maar ik moet bekennen dat ik zelf, ondanks het feit dat ik mijn gebed meestal met dankzegging begin, soms vind dat ik wel veel loop te vragen en te klagen. Ik vraag me al een tijdje af wat Hij nou van al mijn en onze gebeden vind. Zo bid ik al jaren dagelijks voor Samma, da's misschien logisch. Soms klaag ik best wel over sommige dingen naar Hem toe. Zo vind ik het zo moeilijk dat ik al veel te lang moet wachten op compleet financieel herstel van Samma. Net als we denken dat we er zijn, blijven die laatste euro's uit, waardoor we weer net niet alles achter ons kunnen laten en als het zich niet oplost we toch weer in problemen raken. Ik klaag daarover naar de Lieve Heer. Ik geeft het direct toe. Hij is toch een rijk God en Hij kan dat toch in een klap oplossen? Ik ben het eigenlijk zat, die financiele problemen. Wat kan ik er nou aan doen dat er nu een kredietcrisis is. Heer U moet het nou toch eens oplossen. Ik weet dat ik alles bij Hem mag brengen, maar soms vind ik mezelf een klagend, zeurend kind, ook als het om andere zaken, zoals ziekte e.d. gaat. Er zijn voldoende voorbeelden, ook in de Bijbel waaruit blijkt dat God zich bedacht en mensen hun zin gaf vanwege hun aanhoudende gebed. Er zijn ook voorbeelden waarbij mensen accepteerden dat na er eenmaal en andermaal voor gebeden te hebben, Zijn genade genoeg was.
Er zijn denk ik geen pasklare antwoorden. Ik zal proberen voortaan op maandagmiddagen iets beleefder te klagen, zodat mijn vriendelijkheid bij meer mensen bekend wordt.

Vooralsnog zit ik heerlijk deze klaagzang te typen op mijn nieuwe kleine mini computertje die er dinsdagmorgen voor me was. Hij ziet er uit als een speelgoedlaptop. Heerlijk zo'n apparaat waar ik overal en altijd deze stukjes op kan typen. Van de zomer wordt dat vast vaker midden in de bossen, de weilanden of aan het strand. Als daar geen schrijfinspiratie uit voort gaat komen, dan weet ik het niet meer!