Plezier in je werk.....

Misschien heb je ze wel eens zien rijden. Die hele grote gele vrachtwagens met Centraal Boekhuis er op. Een van de mooiste systemen van de wereld waar het de distributie van boeken aangaat. In Culemborg staan enorme magazijnen en van daaruit worden de meeste Algemene Boekhandels in Nederland bevoorraad. Daarnaast zijn alle uitgevers en boekhandels aangesloten bij de bijbehorende Vervoerscentrale. De boeken die Samma krijgt komen niet uit dat magazijn, maar we krijgen de Vervoerscentrale wel 2x per week. Alle boeken komen op die manier bij Samma op dinsdagmorgen en vrijdagmorgen binnen. Vaste prik en meestal met dezelfde chauffeur. In ons geval is dat Tom. Tom heeft al die jaren een gezellig opgeruimd karakter en al sinds jaar en dag komt hij vrolijk fluitend de winkel inzetten met veel of weinig dozen. En twee keer per week drinkt hij dan bij ons een gezellig bakkie cappuccino en babbelden we wat met elkaar over van alles en nog wat. Gezellig, vrolijk en dat al heel veel jaren. Tot een paar maanden geleden...... Opeens had Tom haast. De eerste keer heb je het nog niet in de gaten, want het is wel eens vaker zo dat er veel werk is en Tom is nauwgezet en plichtsgetrouw in zijn werk.
Maar het bleef zo en Tom was veel minder vrolijk. Hij fluitte niet meer als hij binnenkwam. Hij kwam bovendien steeds later en hij mopperde steeds vaker. Zijn donkere ogen stonden meer op onweer dan op zon. Hij vertelde ons dat hij verplicht was gesteld om zijn route anders te rijden. De computer op kantoor had uitgerekend wat de beste route en volgorde was om te rijden. Van de kleiweg moet hij eerst naar de tiendeweg om dan pas terug te gaan naar de Turfmarkt. Hij moet dat bovendien in een snellere tijd doen dan hij voorheen deed. Onlogisch, onverklaarbaar en niet over te praten, want de computer heeft gelijk. Binnen een paar maanden is al het werkplezier van deze chauffeur tot ver onder het nulpunt gedaald. Het is dat Tom zo plichtsgetrouw is, maar je kunt er bijna op wachten tot er minder secuur wordt gewerkt en je mag hopen dat het geen gevolgen heeft voor het rijgedrag.
Zo komt er ook altijd een chauffeur bij het café van de buren de fusten vervangen en staat dus met die grote vrachtwagen voor onze winkel. Deze chauffeur kan prachtig zingen en je hoorde hem altijd de mooiste Italiaanse aria’s zingen als hij aan het laden en lossen was. Ook die stem verstomde en toen ik hem er een tijdje geleden naar vroeg had hij nagenoeg hetzelfde verhaal als onze chauffeur.
Wat is dat toch dat computers en managers het werk denken te kunnen verbeteren van degenen die het moeten uitvoeren. Waarom wordt het plezier in je werk van chauffeurs, van mensen in de zorg en van leerkrachten overgenomen door computers en mensen die hun denken over hebben gegeven aan computers. Was het niet zo dat computers bedoeld waren hulpmiddelen te zijn voor mensen ipv andersom.
Er zijn overigens ook vrachtwagenchauffeurs die hun vertrouwen hebben gesteld op computers zoals de TomTom. Zo hoorde ik laatst dat een vrachtwagen een prachtig middeleeuws dorpje compleet had vernield omdat de TomTom zei dat hij zo moest rijden. Die TomTom wist natuurlijk niet dat die vrachtwagen zo groot was. De vrachtwagen was midden in het dorp blijven steken en kon geen kant meer op.....
Computers kunnen sommige dingen niet berekenen. Bijvoorbeeld gezond verstand en plezier in je werk.
Ik ben blij dat ik op mijn computertje op dit zonnige terrasje mijn gezonde verstand mag gebruiken en plezier heb in mijn werk. Ik mag lekker zelf de volgorde van mijn werk bepalen.

Komkommertijd

Het is net over twaalven en al veel te warm. Zeker voor mij. Ik ben een zweter. Misschien de leeftijd, maar ik wa het eigenlijk altijd al. Ik zit lekker even buiten in het enige schaduwplekje vlakbij de deur. Het tuintje achter Samma is dankzij Jan prachtig dit jaar. Vandaag laat de eerste Dahlia zijn paars/roze hoofd zien. Jammer voor Jan dat hij nu net op vakantie is. Hij heeft een speciale voorliefde voor Dahlia’s en het tuintje er mee volgezet en ze daarna bijna uit de grond gekeken. En nu is het resultaat er en is hij op vakantie.
Ik zou hier het liefste de hele dag blijven zitten. Het is zo’n zeldzame dag dat ik totaal geen zin heb om de winkel te openen. Waar het precies aan ligt weet ik ook niet helemaal. Ik ben niet zo gek op die zomerdagen. Ze zijn saai en lang. Er wordt dan ook veel te weinig omgezet maar tegelijkertijd verwachten allerlei leveranciers geld van je. Ik wou dat Jan een geldboompje kon planten in de tuin. De jarenlange financiele stress gaat nooit wennen, integendeel, ik kan er steeds minder tegen. Vooral omdat het aan de andere kant juist met de dag beter gaat. De winkel ziet er echt super uit. Het lijkt wel of het ruimer is geworden. En ook qua medewerkers lijkt er veel meer rust te zijn en minder verloop dan de afgelopen jaren.
En ja, in de winkel zelf gebeuren ook bijzondere dingen. Zo was er die jonge vrouw die vorige week de winkel binnen kwam op zoek naar een bijbel. Ze wist maar heel weinig van de bijbel, maar vertelde dat ze er weer mee bezig wilde gaan. Mooie momenten zijn dat!
Of die vrouw die een boek zocht voor haar zoon nu haar man bij het gezin was weggelopen en de jongen knokte met zijn identiteit.
Of die gasten die wat zochten om mee te nemen naar Afrika, waar ze deze zomer aan het werk wilden gaan.
Of die dagjesmensen die Samma binnen komen en enthousiast worden voor de winkel en al het andere dat ze zien.
Of die vreemd uitgedoste Amerikanen uit Californië. Ze waren al een paar weken in Nederland en raakten niet uitgekeken op al die ‘Awesome’ monumenten en kunst en cultuur. Dat hebben ze bij ons niet, vertelden ze. Bij het weggaan zei hij: ‘Have a good day and a better tomorrow!’ Dat hebben ze nou bij ons niet, zulke leuke uitspraken.
Vandaag wordt toch vast wel een goeie dag en morgen?
Morgen wordt het nog beter....!!
En zoals Corrie ten Boom zou zeggen: Het beste komt nog!!!

Mooi plekkie in mooi Gouda,

Het zweet gutst van mijn lijf. Het lijkt er op dat we hier in Nederland de warmte van Brazilie moeten voelen nu er vanavond tegen elkaar gespeeld moet worden. Ik heb in elk geval mijn oranje Braziliaanse Havaianas slippers aangedaan. Ik voel me net als in Brazilie toen zoonlief trouwde, klam, warm en heet. Maar toch zit ik op het meest Hollandse stukje Gouda dat je je maar bedenken kan. Recht voor me de haven met het havengebouw en de molen. Iets verderop de Gouwekerk als symbool dat God er door de eeuwen heen ook in Gouda is geweest. Naast en achter me de sluis met op de brug de vroege file. Iedereen wil natuurlijk voor het voetballen thuis zijn......
Nu we het toch over voetballen hebben......, wat is dat toch voor gekte. Ik ben er inmiddels van overtuigd geraakt dat het kijken naar voetbalwedstrijden stiekem stukjes van je hersens doet smelten. De enige klanken die je nog hoort zijn huuuuhhh....huuhhhh.,hhhhhooo en als je goed luistert wordt daarmee iets bedoeld van hup holland hup, wat dat dan ook weer mag betekenen. Laat de leeuw niet in z’n hempie staan..., waar gaat dat over? Leeuwen met hempies?
Een ander vreemd bijverschijnsel is dat opeens een heleboel voetbalfanaten het Wilhelmus eindelijk schijnen te kennen. Waarschijnlijk veroorzaakt door de carnavalshoempa die ze er achter hebben gezet.
Ach..., voetballen is een ongevaarlijke gekte zullen we maar zeggen. Vorige week na de wedstrijd begon een knalbezopen huh- huuh-hooo-voetbalgek keihard te lallen “ Mijn Schild en de betrouwe zijt Gij oh God mijn Heer. Op U zo wil ik bouwen, verlaat mij nimmermeer. Dat ik toch vroom mag blijven Uw dienaar ’t allen stond..... Hij kende het hele vers uit zijn hoofd. Tot dan toe vond ik voetballen nog een ongevaarlijke gekte. Maar toen ik dat hoorde wist ik niet zo zeker meer of ik het nog leuk vond. Was het nou juist goed dat hij dit couplet kende of was het nou godslastering? Ik weet het niet. Ik heb maar voor hem gebeden, dat hij dat ooit echt mag gaan ontdekken dat God zijn schild en betrouwe is....
Voetballen? Ach, ik hoop dat Nederland wint en als het Brazilie is, ben ik voor Brazilie natuurlijk. Dus ik zit altijd goed.
Ik zit sowieso al goed op dit mooie, warme plekje Gouda.

Bouwstenenpas

Zondagavond krijg ik een mailtje:

Hartelijk dank voor de bouwstenenpas!

Gisteravond ben ik, terwijl de Deense en de Cameroense gladiatoren de strijd aanbonden, gerold. Portemonnaie en camera kwijt. In de protemonaie m'n bankpassen, creditcard, rijbewijs, zorgpas enzovoort. En ook ... een foto van Ainsly. De foto die ik ook altijd bij me droeg toen Ainsly nog leefde.

Zojuist ging bij mij thuis de telefoon. Buurtbewoners, een paar straten verderop vonden op het platje een portemonaie. In die portemonaie zat de bouwstenenpas van Samma, met m'n adres er op. En dan is op het internet m'n telefoonnummer snel gevonden. En door hun vriendelijkheid en Samma's bouwstenenpas mag ik Ainsly ook in de toekomst bij me dragen.

Over het algemeen hebben we onze Samma klanten ‘lui’ gemaakt door ze te vertellen dat ze hun pas niet bij zich hoeven te hebben en we de naam opzoeken in de computer. Maar misschien is het toch een goed idee om de pas in de portemonnee te houden. Misschien vind je zo niet je geld, maar wel de waardevolle foto’s snel terug. Waar een klantenpas al niet goed voor is.

Gouda - Brazilie

Het zweet gutst van mijn lijf. Het lijkt er op dat we hier in Nederland de warmte van Brazilie moeten voelen nu er vanavond tegen elkaar gespeeld moet worden. Ik heb in elk geval mijn oranje Braziliaanse Havaianas slippers aangedaan. Ik voel me net als in Brazilie toen zoonlief trouwde, klam, warm en heet. Maar toch zit ik op het meest Hollandse stukje Gouda dat je je maar bedenken kan. Recht voor me de haven met het havengebouw en de molen. Iets verderop de Gouwekerk als symbool dat God er door de eeuwen heen ook in Gouda is geweest. Naast en achter me de sluis met op de brug de vroege file. Iedereen wil natuurlijk voor het voetballen thuis zijn......
Nu we het toch over voetballen hebben......, wat is dat toch voor gekte. Ik ben er inmiddels van overtuigd geraakt dat het kijken naar voetbalwedstrijden stiekem stukjes van je hersens doet smelten. De enige klanken die je nog hoort zijn huuuuhhh....huuhhhh.,hhhhhooo en als je goed luistert wordt daarmee iets bedoeld van hup holland hup, wat dat dan ook weer mag betekenen. Laat de leeuw niet in z’n hempie staan..., waar gaat dat over? Leeuwen met hempies?
Een ander vreemd bijverschijnsel is dat opeens een heleboel voetbalfanaten het Wilhelmus eindelijk schijnen te kennen. Waarschijnlijk veroorzaakt door de carnavalshoempa die ze er achter hebben gezet.
Ach..., voetballen is een ongevaarlijke gekte zullen we maar zeggen. Vorige week na de wedstrijd begon een knalbezopen huh- huuh-hooo-voetbalgek keihard te lallen “ Mijn Schild en de betrouwe zijt Gij oh God mijn Heer. Op U zo wil ik bouwen, verlaat mij nimmermeer. Dat ik toch vroom mag blijven Uw dienaar ’t allen stond..... Hij kende het hele vers uit zijn hoofd. Tot dan toe vond ik voetballen nog een ongevaarlijke gekte. Maar toen ik dat hoorde wist ik niet zo zeker meer of ik het nog leuk vond. Was het nou juist goed dat hij dit couplet kende of was het nou godslastering? Ik weet het niet. Ik heb maar voor hem gebeden, dat hij dat ooit echt mag gaan ontdekken dat God zijn schild en betrouwe is....
Voetballen? Ach, ik hoop dat Nederland wint en als het Brazilie is, ben ik voor Brazilie natuurlijk. Dus ik zit altijd goed.
Ik zit sowieso al goed op dit mooie, warme plekje Gouda. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me heb, nou moet ik wel een foto van mijn Braziliaanse kleinkind erbij zetten. Daar kunnen geen mooie Goudse plekjes tegenop ;)

Een verloren dag...???

Het is een warme donderdagmorgen. Normaal gesproken is Jan op de bijbelschool, maar die is al met vakantie. Vandaag lopen we daarom samen naar de donderdagmarkt. Bij Appie, mijn favoriete marktkraam, ligt weer een prachtige partij gordijnstoffen. We bekijken een witte stof met bloemen die prima als alternatief voor de tule kan zorgen in de Samma bloemetjes op de kadootjes. Kamerhoog voor 2 euro de meter en dan rond Appie het ook nog naar beneden af omdat we de hele rol nemen. Er ligt ook nog spotgoedkope zonneschermstof. Vooral de knalrode trekt onze aandacht. Misschien iets voor achter? Zegt Jan. Ik zie het plaatje nog niet helemaal voor me, maar Jan al wel. Na een rondje over de markt besluiten we toch om de stof te kopen.
Dan op naar de brocanterie om te kijken of er nog wat oude stoeltjes en tafeltjes voor onze verkoop zijn. Op weg er naartoe zien we een gigantische file aan de andere kant van de weg. Da’s niet goed, daar moeten we op de terugweg niet in terecht komen. Vooral Jan niet, want die wordt zenuwachtig van die file. Nou ja, ik sta er natuurlijk ook liever niet in.... Bij de brocanterie aangekomen, blijkt de deur dicht en de zaak gesloten. Da’s balen, want ook dit kunnen we samen alleen op donderdagen doen.
We zeggen hardop tegen elkaar dat we niet van plan zijn deze dag te laten verpesten!! Jan weet een gezellige omweg door de polder en slaat een klein weggetje in om er daarna achter te komen dat deze weg ook afgesloten is. Nogmaals, we laten deze dag niet verpesten, het is veel te mooi weer. We rijden met een enorme omweg over lopik, Schoonhoven, Bergambacht, Oudekerk ,Gouderak, Moordrecht naar Gouda en we genieten van elk moment. We stoppen onderweg nog bij een plantenhandel en Jan komt een oude bekende tegen. We rijden langs de meest fantastische rozentuin en zien de leukste huizen, maar vooral de meest prachtige natuur. We praten over de geweldige God die we hebben die dit soort moois allemaal heeft bedacht en heeft gemaakt. En die geweldige God is dezelfde die we onze liefhebbende Vader mogen noemen!
Thuisgekomen is het inmiddels midden op de dag en echt warm aan het worden. Niet echt een dag om heel productief te zijn. Jan gaat buiten met de zonneschermstof aan de gang en beweegt mij ertoe om de naaimachine te pakken en de door hem geknipte stroken te zomen. We worden een beetje melig, maar misschien ook wel extra creatief vanwege al die mooie natuur die we vanmorgen hebben gezien. We wilden eerst gekke kanten randjes er op zetten, maar van restjes stof maken we bloemen in vrolijke knalkleuren. We maken grapjes over een autowasstraat of een circus of een theater en meer van die grappen. Afijn, na een tijdje knutselen en vooral veel plezier, hangt er nu een prachtig bloemetjesgordijn. We kunnen het dankzij de kwasten omhoog trekken zodat de eventuele auto’s er door kunnen, of we kunnen het naar beneden halen, zodat ik heerlijk in mijn prive-tuintje kan zitten zonder bekeken te worden door allerllei mensen op het parkeerterrein achter Samma.
En in die tuin mag ik dan genieten van de mooiste rozen, prachtige clematis en binnenkort de dahlia’s. En die zijn dan weer bedacht door die geweldige createve God die we hebben!!
Soms is een ogenschijnlijk verloren dag zo ongelooflijk inspirerend!!

Omdat het donderdag was hadden we natuurlijk ook nog een avond om te werken. Toen hebben we het kantoor opgeruimd en voelden we ons zelfs nog nuttig deze dag...!