Hij is dood!

Hij is dood! Niet meer te redden. Samen met Tobias heb ik nog geprobeerd te reanimeren, maar tevergeefs. Ik had hem nog zo graag een tijdje bij me gehouden. Sommige harteloze mensen vonden zijn leven allang niet meer waard geleefd te worden. Hij was op leeftijd, ik geef het toe, maar ik hield van hem. Al vanaf de eerste keer dat ik hem tegenkwam. Hij had iets bijzonders. Zijn uitstraling was anders dan anderen en daar hou ik van. Hij deed niet mee aan de grijze muizen cultuur zoals dat in de tijd van zijn geboorte de gewoonte was. Hij was anders, van uiterlijk en van kleur. Hij gaf vanaf het begin kleur aan mijn grijze muizen kantoorwerk. Zoals hij waren er niet erg veel. Misschien dat anderen het niet in hem zagen, maar ik vond het een gezellige kaaskop met wie ik graag samenwerkte. Na jarenlang gewerkt te hebben in een donkergroen jasje, had hij er geen bezwaar tegen dat te verruilen voor een stoer roze jasje. Nu was hij zeker uniek!! Zo heeft hij jarenlang keihard doorgewerkt, zes dagen in de week en vaak ook nog de avonden. Al die tijd heb ik dagelijks met hem gewerkt.
Het laatste jaar kon je merken dat hij soms wat moeite had om op gang te komen. Maar ach, met een klein beetje geduld kwam alles weer helder uit zijn bovenkamer.
En toen ging ik op vakantie. ’t Was net alsof hij wist dat de enige die echt van hem hield hem verlaten had. Toen ging het mis! Ik was nog niet terug of ik kreeg te horen dat het niet goed met hem ging. Hij kon het werk niet meer aan en begon na een tijdje werken koorts te krijgen en zwaar te kreunen. Ik aaide nog een paar keer over zijn veel te warme bolletje en gaf hem een tijdje rust. Ik hoopte dat hij alleen maar last had van het hete weer, net als veel ouderen, maar helaas.... Zijn gekreun ging niet over. Toen hebben Tobias en ik nog geprobeerd te reanimeren, maar helaas, we hebben de stekker er uit moeten trekken. Euthanasie heet dat. Ik weet dat het niet goed is en ik voel me ook echt schuldig. Als het aan mij lag had hij nog jaren mogen leven, echt waar.!
Niemand kon er mee zitten dat hij binnen een uur werd vervangen door een zwarte, veel slankere, en veel snellere. Anderen durfden ook nog te beweren dat hij veel beter en duidelijker was.
Niemand begrijpt mijn rouw, maar ik ben echt gehecht geraakt aan dat beeldscherm op de toonbank dat er uit zag als een roze Goudse Kaas en nu vervangen is door een zwart flatscreen. De roze verf had ik er ooit zelf zorgvuldig opgesponst. En nu? Nu heb ik hem laten sterven en wacht hij op een ritje naar het beeldschermenkerkhof bij grof vuil waar ik hem zomaar in de container moet gooien. Misschien was hij toch nog te redden geweest en was het ernstige gekreun alleen maar van iets teveel stof achter de beeldbuis. Helaas, we konden er niet bij komen en nu is het te laat en voel ik me schuldig. Jammer dat er geen computerhemel is. Deze heeft zo z’n best gedaan!!