Vreemde kostganger II: Oome Peet

Hij kwam 2x in de week, vaste prik. Donderdagavond en zaterdagmorgen. Hij sprak op een speciale beetje bekakte manier: “Goedenavond...., uhhh goedenavond Irene. Hoe is het, uhhh ik zeg, hoe isset nou. Nou met mij, met mij gaat het uhhh ook, het gaat ook prima. Oh, juist ja, juist ja.” Met dat min of meer keurige accent, herhaalde hij bijna alle woorden een paar keer. Dat deed hij ook als hij lange verhalen vertelde. Als je haast had of, zoals ik, een beetje ongeduldig bent aangelegd, en je wou hem een handje helpen om de zinnen af te maken, dan kwam je bedrogen uit. Want dan begon hij het hele verhaal gewoon opnieuw.
Zijn uiterlijk verraadde meer van zijn ware aard. Hij probeerde zijn best te doen een nette broek aan te hebben. Maar de maat was vaak een beetje aan de grote kant, het was ook maar een klein mannetje, dus bij gebrek aan een riem deed hij er maar een touw om. Oome Peet zoals wij hem allemaal noemden haalde het niet in zijn hoofd om een riem te kopen. Hij kocht zelden iets. Oome Peet was, zoals je dat noemt, een vrek. Een hele aardige vrek, dat wel. Hij kon enorm genieten van de lekkere kopjes koffie bij Samma. En aangezien bij de meeste medewerkers bij Samma het woord vrek niet voorkomt, werd er regelmatig op donderdagavond of zaterdagmorgen op iets lekkers getrakteerd. “Oh, dankje, dankjewel. Dat is, dat is echt uuuh echt heerlijk. Heerlijk is het.” Zei oome Peet dan dankbaar. We hebben hem eens wekenlang geplaagd, zoals het goeie Samma medewerkers betaamd, om zelf ook eens te trakteren. Oome Peet, wanneer neemt u nou iets lekkers mee? Dat heeft maanden geduurd en elke keer had hij weer een ander keurig excuus. Tot hij zich liet ontvallen dat hij jarig was, waarschijnlijk om een kadootje te scoren. Ja, toen kon hij er natuurlijk niet meer onderuit. Hij kwam met een pak abrikozenkoeken aanzetten. De prijsverlagingsstikker zat er nog op, het had slechts een kwartje gekost. (Guldens wel te verstaan). Hij deed het met zijn keurige stem voorkomen alsof er de grootste slagroomtaart stond en wij konden niet anders dan hem bovenmate bedanken voor dit genereuze gebaar. Bij opening van het pak koeken bleek de uiterste verkoopdatum al 3 maanden verstreken en dat was aan de koeken ook te merken. Bijna kokhalzend liepen we stiekem naar boven naar het toilet om de koeken rechtstreeks door te spoelen. Uiteindelijk zouden ze daar toch met een omweg door onze magen terecht zijn gekomen.
Het was niet de enige keer dat we iets kregen van Oome Peet. Zo was er ooit nog die bos bloemen voor een van onze jarige medewerkers. Die bos was ruim een week oud. Oome peet had hem gekregen toen hij de avondvierdaagse liep. Hij was kampioen avondvierdaagse lopen in Gouda. Ik weet niet meer hoeveel jaar, maar volgens mij deed hij al iets van 40 jaar onafgebroken mee. Dat moest je het hele jaar door horen en of je wilde of niet, je kon er niet onderuit om langs de route met een bosje bloemen voor oome Peet te staan. En wij waren dan niet de enigen. Die bloemen verdwenen in een grote emmer en anderhalve week later kregen wij er dus een bosje van.
Toch zat er geen kwaad bij oome Peet. Niet alleen wij, maar iedereen die hem kende hield van oome Peet en hij hield van mensen, maar zeer zeker ook van d Zijn Heer Jezus Christus. Hij wist best veel van de Bijbel. Hij ging veel om met jonge mensen, maar maakte zich ook vaak ernstig zorgen over de jeugd van tegenwoordig. Het was een kleurrijke man.
Bij Samma heeft hij bij mijn weten maar één keer wat gekocht. Het was de allergoedkoopste condoleancekaart die we hadden. Hij moest gestuurd worden naar de nabestaanden van zijn broer. Die woonde te ver weg om zelf naar de begrafenis te gaan. Verder had hij duidelijk geen contact met zijn familie.
Toen oome Peet jaren geleden overleed, werd zijn huis diezelfde dag nog leeggehaald door zijn familie. Want ook zij geloofden, net als iedereen in Gouda, dat er in matrassen of ouwe sokken toch wel het een en ander te vinden moest zijn.
Als ik aan oome Peet denk, vraag ik me altijd af hoe het met hem in de Hemel gaat. Zou hij wel durven lopen op straten van goud? Of durven te genieten van al het moois, het volmaakte rijke leven? Ik hoop voor hem van wel en tenslotte was dat ook allemaal gratis, of eigenlijk uit genade dat hij de hemel binnen mocht gaan. En oome Peet kennende zal Hij de Heer Jezus keer op keer opnieuw bedanken en komt er vast geen einde aan het herhalen van die dank.

Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers....

Mijn Samma weeknieuws heeft nog één stukje nodig. Over mijn kleinkind valt niet veel te vertellen. Hij heeft zijn eerste vliegreis gemaakt afgelopen week in Brazilië, maar ik heb nog niet gehoord of dat goed ging. Daar zit dus geen onderwerp in. De hele dag vraag ik aan Roos en Stephanie of zij nog iets weten omdat ik zelf niet veel in de winkel heb gestaan de afgelopen week, maar er komt niet veel uit ze. Ik vind dat het zou moeten gaan over mensen die in de winkel zijn geweest en waar een verhaal omheen zat. Ik krijg nog zo’n verhaal van iemand, maar dat moet maar tot volgende week wachten. En ja, een hele lege bladzijde in het weeknieuws staat een beetje vreemd. Hoewel, nu ik er over nadenk is het misschien ook een inspiratiebron voor jullie om een mooie tekening te maken of misschien zelf een stukje te schrijven over je Samma ervaringen. Dat mag je sowieso wel een keer doen. We zijn echt benieuwd naar de verhalen achter de artikelen die jullie bij Samma kopen. Wat heeft een boek of CD met je gedaan of met degene die hem van je kreeg. Heb je zoiets te vertellen, laat het ons weten. Wil je het zelf niet opschrijven, vertel het dan een keer aan mij (Irene) in de winkel , dan schrijf ik het wel weer op. Dus daar zat ik op donderdagavond boven na te denken hoe ik die ene pagina zou moeten vullen en toen hoorde ik ze opeens. Zoals altijd luidruchtig en druk pratend. Ik ken ze al jaren, ze kwamen al in de winkel toen wij nog in de Kleiwegstraat onze winkel hadden. Ze kwamen altijd op donderdagavond en dat doen ze nog steeds. En nu, na misschien wel 25 jaar hebben ze nog steeds dezelfde gewoonte als ze bij Samma zijn. Hoewel, ik vrees dat ze diezelfde gewoonte overal hebben. Ze kibbelen namelijk altijd samen. En nu druk ik me eigenlijk heel mild uit want eigenlijk maken ze altijd ruzie. Of in elk geval zijn ze altijd aan het bekvechten. Menige donderdagavond liepen niet zij, maar wij en onze klanten rood aan met plaatsvervangende schaamte. Ze bekvechten over de bijbel over boeken, over muziek, over mensen, over hoe veel tijd ze nog hebben voordat de parkeermeter afloopt, eigenlijk bekvechten ze overal over. En het lastige is dat ze beiden een luide stem hebben. Niet erg christelijk zou je zo op het eerste gezicht zeggen, maar toch……. Diezelfde mensen heb ik de afgelopen jaren leren kennen als zeer trouwe christenen, die zielsveel van elkaar en van de Heer houden en niets liever doen dan anderen van Hem te vertellen. Ook vanavond kwamen ze de winkel in met iemand waaraan ze het evangelie hadden uitgelegd en die ze iets wilden geven. Ik heb deze mensen leren kennen als gouwe gasten en ik weet zeker dat de lieve Heer ook van hen houdt. Misschien kibbelen ze ook wel eens met Hem, maar dan stel ik me zo voor dat Hij dan glimlacht en al veel langer dan wij weten dat dit alleen maar de buitenkant is en dat Hij die gedrevenheid en passie waarmee ze kibbelen gebruikt om hen in te zetten in Zijn dienst.
Inderdaad, onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers, dat zie ik ook wel als ik in de spiegel kijk.

Uit de oude doos: Gospelmuziek week Nashville 2003

Ik zit in de map met oude Samma Nieuwsen te lezen en kom een paar leuke verhalen tegen. Eigenlijk zou ik deze week niet thuiszitten, maar in Nashville bij de GMA week, een week voor en over mensen die werken in de Gospelmuziek, of het nou artiest, winkelier, platenmaatschappij of t.v. en radio is. Ik zou meemogen met mijn Kenya familie als camera-assistente, net als vorig jaar. Maar op het laatste moment hebben we besloten om niet te gaan. de kredietcrisis heeft ook de christelijke muziekmarkt aardig aangetast, dus het rendabele van een reis naar Nashville zat er niet in. Vandaar dat het verhaal van GMA 2003 me wel aansprak. Wat gaat de tijd toch snel! Hieronder het artikel uit Samma Nieuws van april 2003:

Ik ben weer naar GMA (Gospel Music Association) week in Nashville in Amerika geweest. Heerlijk dat ik ook dit jaar kon gaan. Voor mij was dat heel belangrijk. Vorig jaar was die tijd emotioneel heel zwaar en verdrietig, hoewel God ook toen heel persoonlijk bij me was door de muziek en de dingen die ik beleefde., Maar ik was emotioneel helemaal kapot en doodsbang voor wat er allemaal zou komen.En nu een jaar later kon ik erheen met de rotsvaste overtuiging dat de Here tot hiertoe had geholpen en bovenmate trouw en lief voor me was geweest. Ik kan met verbazing en dankbaarheid vaststellen dat er in en jaar heel veel gebeurd was, maar dat ik niet ten onder ben gegaan, integendeel Hij heeft me veel sterker gemaakt. Voor het eerst heb ik gelogeerd bij mensen thuis, bij Rocky en Julie en bij Bob Halligan en Linda van Ceili Rain en bij Rory en Jeni Varnadeau. Een heel stuk goedkoper dan in een hotel slapen en vooral vééél gezelliger. Ik heb Toby Mac mogen zien optreden met het liedje IRENE, ik heb de mannen van Third Day weer gehugged en met ze gepraat oer wat er met mij is gebeurd, maar ook over de oorlog in Irak en waarom ze weer niet naar Nederland kunnen komen (vier van de vijf vrouwen zijn zwanger!!). Jullie moeten allemaal de groeten van ze hebben, ze zouden echt waar heel graag weer bij de boerenpummels in Stolwijk willen logeren met een stroopwafel erbij. Die stroopwafels heb ik een week op zak gehad en het is onvoorstelbaar wat een wonderen het doet. Het Paul Colman Trio is er bijna mee om te kopen. Maar ook Nicole C. Mullen, Rachael Lampa en haar manager, Third Day en wie ik ook als bekende tegenkwam, werden stuk voor stuk gek als ik ze een stroopwafel voorhield. Als ik ooit met Samma ophoud, ga ik een stroopwafelketen in Amerika opzetten. Ik heb nog geen Amerikaan ontmoet die er niet van houdt. Maar goed, om een lang verhaal kort te houden, ’t was weer fantastisch, de worship van Michael W. Smith, de Dove Awards en alle showcases met een heleboel artiesten. Ik heb nog steeds m’n visie voor muziek niet verloren en dat na zoveel jaar. Dat ik al zoveel jaar in de muziek zit, was meer mensen niet ontgaan. Eén van de leukste verrassingen overkwam me op mijn laatste dag in Amerika. Van Beth McKenzie, de bazin van EMI Christian Music Group kreeg ik mede namens Kingsway en GMI Music Partners officieel een Honouring Award uitgereikt, vanwege mijn jarenlange inzet voor de gospelmuziek in Nederland. De meeste Nederlandse muziekmensen die ook in Nashville waren, zaten erbij. Ik kreeg een hele officiële lijst met een aantal CD’s er in en een gegraveerde tekst. Hij was te groot om zelf mee te nemen, maar hij is onderweg en binnenkort hangt hij zeker bij Samma. Ook dit jaar moest ik toch weer een traantje laten in Amerika, maar dit keer uit dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik ook dit jaar weer naar GMA mocht en kon genieten wat God doet door veel creatieve talenten.
Dankbaar dat Hij mij al zoveel jaren gebruikt als een schakeltje om die muziek bij de mensen te brengen, en nog belangrijker, bij mensenharten te brengen. Net zo als muziek al jaren mijn hart mag raken om me dichter bij God te brengen en me te troosten, te genezen en me enorm te laten genieten. De uiteindelijke eer is helemaal niet voor mij maar natuurlijk voor Hem die al die mooie muziek heeft geschapen. Maar toch, dit soort momenten zijn echt de cadeautjes in mijn jubeljaar, ofwel dit jaar waarin ik 50 wordt.

geld tellen en bidden tegelijk!

Zondag was ik aan het church shoppen. Of eigenlijk was ik met een zus en haar familie naar de kerk van een andere zus en haar man, om daarna met z’n allen bij haar op visite te gaan en overheerlijke appeltaart te eten.
Hoewel ik de voorganger en een aantal mensen uit die kerk wel kende was ik er nog nooit in de dienst geweest. Een grote kerk, en zoals elke zondag 2 diensten. We konden dus lekker langzaam starten zondagmorgen en naar de 2e dienst. De autorit was iets langer dan verwacht, maar we waren nog net op tijd voor de 2e dienst zou beginnen. We probeerden een plek voor ons zessen te vinden niet al te ver naar achteren zodat het niet zou opvallen dat onze ogen geen 18 meer zijn.
En toen zat hij daar schuin voor ons, enthousiast te zwaaien. Ik was blij verrast, want hoewel ik wel wist dat hij en zijn vrouw in deze kerk thuishoren, had ik er geen moment bij stil gestaan ze vandaag te ontmoeten. Meteen maakte hij geldtelgebaren. Ik moest lachen. Ik knikte ja en zei en probeerde hem te gebaren dat ik het gisteren nog had gedaan. Mijn zus begreep niks van mijn vreemde communucatie dus ik legde het haar in het kort uit voordat de dienst begon.
Ad is een collega van me. In Amsterdam werkt hij in de christelijke boekhandel CLC. We kennen elkaar al zo´n 25 jaar. Eerst was hij vertegenwoordiger van één van de leukste christelijke uitgeverijen Ark media. Maar hij mistte het boekenvak vanuit de winkel en is uiteindelijk weer teruggekeerd naar de winkel.
Ruim anderhalf jaar geleden sprak ik Ad op de christelijke boekenbeurs. Het was in de periode dat het niet zo goed ging met Samma. Hij vroeg me of ik zelf nog steeds gemotiveerd was voor het werken bij Samma en of ik na zoveel jaar het nog wel met plezier deed. Ik vertelde hem dat ik de enorme financiële druk van dat moment bijna ondraaglijk vond, maar dat ik nog steeds veel van die plek bij Samma hield. Natuurlijk zijn er sommige dingen die ik nu wel gezien heb, voegde ik er aan toe. Elke avond weer het geld tellen en de kas opmaken heb ik nu echt wel gehad, zei ik.
Oh maar dan weet ik wat ik voortaan ga doen, was Ad zijn reactie. “Ik ga voortaan als ik de kas opmaak voor je bidden. “ Goed plan, vond ik en daarna waren we allebei weer druk met het uitzoeken en inkopen van de najaarsaanbiedingen. Om heel eerlijk te zijn, ik was de inhoud van ons gesprek al lang weer vergeten, niet zo netjes, maar mijn geheugen wil niet altijd alles meer onthouden. Ik ging er overigens van uit dat er bij Ad ongeveer hetzelfde zou gebeuren, maar ik vond de geste alleen al erg aardig.
Een jaar later. Zelfde beurs. Ik kom Ad weer tegen bij het koffie halen. Hoi, hoe is het? Goed, met jou ook? Weet je dat ik nog regelmatig een schietgebedje doe? Hoezo dan? Nou, weet je nog vorig jaar? En hij frist mijn geheugen weer op. Ik ben op z’n zachtst gezegd ontroerd. Meen je dat echt Ad? Wat lief van je! Echt waar!! Weet je, ik beloof je dat ik voortaan ook een schietgebedje voor jou zal doen als ik de kassa opmaak. En echt waar, ik doe regelmatig als ik de kassa opmaak een schietgebedje voor Ad en voor zijn winkel en stel me dan voor dat hij dat ook voor mij doet. Wat heerlijk om te ontdekken dat er mensen zijn die aan je denken, je zorgen begrijpen en met je meeleven door het in gebed bij de Heer te brengen.
Gisteren na de mooie kerkdienst schudden we elkaar de hand bij de koffie buiten in de zon. Na al die 25 jaar ontmoet ik voor het eerst zijn vrouw en dochter en ik stel hen voor aan mijn zus en haar man en dochter die een winkel in Nairobi in Kenya hebben. Zo kunnen we onze bevindingen van de huidige kredietcrisis en onze winkels wereldwijd belichten.
De dochter van Ad blijkt van de zomer naar Kenya te gaan naar een kinderproject dus er worden allerhande adressen en informatie uitgewisseld. Ook daarvoor bleek deze ontmoeten belangrijk.
Mijn kenyaanse zus ontmoet de voorganger met wie zij meer dan 25 jaar geleden samen jongerenprogramma’s bij de EO maakte. Ze hadden elkaar zo lang al niet meer gezien. Wat geweldig om daar te ontdekken dat God met ons allemaal zijn eigen weg is gegaan.
Maar vooral te ontdekken dat waar ter wereld je ook woont je dezelfde Heer dient en dat Hij toch echt degene is die voor ons allemaal zorgt en die ons aan elkaar bindt en dat we zijn werk in elkaar ontdekken, zelfs als je elkaar maar heel weinig ziet.
Ik ben toch zo onder de indruk van die Heer.
En ja, de appeltaart van Bouke naderhand was inderdaad overheerlijk. Moet ie vaker doen.

X-factor deel II

Gisteren weer naar de X-factor gekeken. Zo te zien hebben alle kandidaten enorm veel talent. Daar zijn ze mee geboren. Maar iemand met de aangeboren X-Factor staat niet meteen in de finale. Die moet oefenen, vallen en opstaan. De ene week lukt dat beter dan de andere week.
Als je die drie maanden dat dat programma duurt bekijkt, dan zie je dat degenen die winnen in drie maanden best veel veranderd zijn en toch….. zichzelf zijn gebleven. Jezelf, maar dan in een verbeterde versie. Bijzonder vind je niet?

Zo is het ook met jou en mij en onze X-Factor. We zijn er mee geboren. Met Christus zijn we wederom geboren tot een nieuw leven. Dankzij zijn lijden en sterven woont Christus in ons. De X-factor.

En dan begint het groeien in Hem. We mogen zo worden zoals Christus, die X-Factor in je bedoeld heeft. Sommige mensen denken dat je als Christen een compleet ander mens moet worden en ja, er zit wel wat in, maar het wordt ook wel eens verkeerd uitgelegd. Je wordt niet een of andere saaie, vrome snuiter, nee je mag met Christus een unieke persoonlijkheid worden. Er is er maar één zoals jij!!
Toch moet je daar wel wat voor over hebben. Ook dat staat in datzelfde bijbelgedeeltevan Filipenze 2 waar ik het vorige week al over had.. Voor de duidelijkheid begin ik een paar verzen eerder bij vers 3. Daar komt de oefening aan bod.

“handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle bescheidenheid de ander belangrijker dan uzelf. Houdt niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had. Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen, heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis.
Daarom heeft God hem hoog verheven en hem de naam geschonken die elke naam te boven gaat, opdat in de naam van Jezus elke knie zich zal buigen, in de hemel, op de aarde en onder de aarde, en elke tong zal belijden: Jezus Christus is Heer, tot eer van God de Vader.


Je leest in dit gedeelte zo duidelijk dat het begint bij het kruis en bij de gezindheid van Christus. Ook voor Christus zelf begon het hier pas. Het uiteindelijke doel was dat God Hem hoog verheven heeft en een naam heeft gegeven boven alle namen. Opdat in de naam van Christus zich alle knie zou buigen en elke tong belijden. Maar het kostte Hem alles, Hij moest er voor de dood in gaan, Hij moest alles loslaten wat Hij had en gehoorzaam worden.

Pas als dat geweldige plaatje van die geweldige overwinning van Christus goed is geland in je hart, kun je ermee aan het werk en je X-Factor oefenen in het dagelijks leven.
Laat die gezindheid heersen die Christus Jezus had. We mogen door het geloof in Hem, leven zoals Hij heeft geleefd. We mogen hetzelfde worden als Hij. Nu moet ik zeggen dat ik heel veel wat in dit hoofdstuk staat altijd best ingewikkeld vind. We moeten best veel doen. Ik weet niet of ik wel zo nederig als de Heer Jezus zelf kan zijn. Maar toch, elke keer als ik me bedenk wat Hij heeft gedaan aan het kruis, dan heb ik altijd zoiets van, ach je moet gewoon niet zeuren.
Als je de lijn van het kruis naar Boven gericht houdt, dan kun je ook de lijn van het kruis naar elkaar toe goed houden.

volgende keer weer een X-factor stukje

Nietzsche en God

Nietzsche en God.
Hij hangt levensgroot in de etalage. De poster met daarop de tekst “God is Dood”.
Een uitspraak van Nietzsche, inmiddels zelf al lang dood, zoals dezelfde poster getuigt.
Over het algemeen zijn we bij Samma een beetje voorzichtig in wat we wel en niet in de etalage zetten. Het gaat tenslotte om de mensen die buiten zijn, die er naar kijken. De eigen klanten komen toch wel. Af en toe en vooral met de feestdagen zoals kerst en vooral Pasen mag er wel iets provocerender in de etalage of in elk geval prikkelender. Dit keer zijn we er kennelijk goed in geslaagd want er wordt stevig over gepraat en gediscussieerd. Het is wel grappig om te zien hoe mensen op deze poster reageren. Soms komen er Samma klanten die bijna geschokt zijn als ze de bovenste zin lezen en dan gelukkig ademhalen als ze de zin eronder zien. Er wordt ook vriendelijk om geglimlacht door zowel christenen als niet-christenen. Iedereen schijnt de grap wel te kunnen waarderen.
Ook aan de overkant van de Turfmarkt wordt er regelmatig naar gekeken en commentaar opgeleverd. En natuurlijk zitten de mensen op het terras naast ons ook niet om opmerkingen verlegen, vooral niet nadat ze een biertje of wat op hebben.
Zoëven kwam er nog een meneer binnen die vriendelijke interesse toonde in onze winkel. Hij was een oud Gouwenaar die nu in België woonde. Hij was onder de indruk van onze mooie winkel. Hij wist nog dat er vroeger ooit een bakkerszaak had ingezeten en dat wij ons allereerste mini winkeltje in de Lem Dulsteeg hadden. Maar de reden dat hij binnen kwam lopen was omdat zijn aandacht werd getrokken door de tekst in de etalage. Stephanie gaf hem nog gauw een weekblad van ons mee, zodat hij nog verder kon lezen over Samma. Wie weet hoe deze man verder gaat in zijn zoektocht. Ik weet wel wie het weet, dat is de God die niet dood is, maar leeft!!
Het is weer eens een etalage waar we misschien wel meer mee kunnen bereiken dan eentje vol met leuke spulletjes. Hoewel, soms hoor ik ’s avonds of in het weekend ook wel eens mensen voor de etalage staan die zomaar ergens op reageren. Ik kan het dan niet nalaten om een schietgebedje voor ze te doen.
Willen jullie ook meebidden voor al die mensen die geraakt werden door de poster in de etalage. Wie weet hoe zoiets verder mag werken om mensen uit de dood naar Het Leven te brengen.

koffie met ontploffingsgevaar.

Ik kan het niet laten. Ik moet er over schrijven. De senseo! Sorry ik heb er altijd iets tegen gehad. Een soort natuurlijke weerstand. Iedereen moest een senseo in huis hebben. Véééél lekkerder koffie, vééééél gemakkelijker en nou ja, noem maar op. Als er zo’n soort hype ontstaat, dan heb ik vanuit het niets direct de neiging om het vooral niet te willen. Natuurlijk slaat dat nergens op, maar ’t zijn wel leuke ongevaarlijke bezigheden. Mijn zoon Jacco (ja, die nu vader is geworden in braziliè’ en ik delen diezelfde rare eigenschap van als-iedereen-hem-wil-dan-wil-ik-hem-juist-niet. Hoewel, nu ik er over nadenk heeft mijn andere zoon Rik het ook, maar die had voor zover ik het weet geen specifieke last van anti-senseo gevoelens, meer een algemeen anti-consumptie-maatschappij gevoel.
Jacco en ik deden lang ons best om vooral overal en altijd te pas en te onpas ons anti-senseo-evangelie te verkondigen. Je hebt gelijk als je dat belachelijk vindt, het is ook belachelijk en vooral niet serieus bedoeld. Toch wilden we een eenmaal ingenomen overtuiging niet graag terugnemen.
We kregen zelfs nieuwe argumenten, want het beste argument was tenslotte dat er van die makkelijke weggooipads waren. En ja hoor, toen kwamen de pads om her te gebruiken. Jac en ik konden onze anti-senseo lol niet op…
Dat is heel lang goed gegaan. Maar die overtuiging kreeg een eerste deuk toen er bleken speciale cappuccino pads in de handel te komen. Ja, nu werd het moeilijker, want ik ben een overtuigd cappuccino drinker en dat is al van voordat het in de mode was om cappuccino te drinken. Ja, en een senseo met cappuccinopads, dat lijkt toch weer wat leuker, nietwaar. Maar ik heb me bedwongen en het hielp dat Jacco niet van cappuccino houdt. Bovendien staat er bij Samma zo’n groot professioneel koffie apparaat die redelijk goede cappuccino tapt.
Mijn grootste bezwaar tegen de senseo is overigens het feit dat de kopjes maar zo klein zijn. Wat moet je nou met zo'n mini kopje koffie.
Een van de andere argumenten tegen de senseo die we altijd hadden was het feit dat het ding alleen maar in supersaaie kleuren werd uitgebracht en al zeker niet in het oranje en groen van mijn keuken.
Het leek alsof ze onze klacht gehoord hadden want vorig jaar werd het ons pas echt moeilijk gemaakt. Er kwam een fantastisch leuk senseo apparaat met kleur en bloemen er op. Gelukkig was het veel te duur, dus daar konden we toen weer over mopperen.
En nu? Nu blijken Senseo apparaten ontploffingsgevaar te hebben en terug te moeten naar de fabriek!
Ik wist het wel, het deugde gewoon niet die senseo koffie. Er zat vanaf het begin al een luchtje aan.
En voor dat je nu denkt dat dit serieus is bedoeld. Absoluut niet. Het is zomaar een onderwerp dat nergens over gaat en waar wij ons zonder enige reden druk om hebben gemaakt. En ik moet zeggen, we hebben er ook veel plezier aan beleefd. Niks meer en niks minder.
Je hoeft de t.v. maar aan te zetten of de krant te lezen om er achter te komen dat de hele wereld zich de meeste tijd met onzinnige onderwerpen bezighoudt. Jammergenoeg in de meeste gevallen nemen ze zichzelf nog serieus ook.
Ik wou dat ze zich bezig gingen houden met de onderwerpen die er echt toe doen en ik beloof je dat ik het niet meer over de Senseo zal hebben.
Zo, nu eerst een bakkie cappuccino uit ons eigen apparaat.
Op tijd een kop koffie drinken geeft sowieso al minder ontploffingsgevaar.

Wilt u er een kusje bij....?

Er zijn soms van die dagen……. Ken je die? Ook bij Samma hebben we er soms last van. Zo ook afgelopen zaterdag. We waren er helemaal klaar voor. Lekker druk voor Pasen dus gezellig achter elkaar klanten helpen. En dan heb je van die standaardzinnen die je de hele dag zegt:
Mag ik u helpen?
Kunt u het vinden?
Zijn er kadootjes bij?
Heeft u een klantenpas?
Mag ik uw pas?
Zal ik het in een zakje doen?
Wilt u er een tasje bij?
U mag de pin intoetsen
Dag mevrouw.
Tot ziens, fijne dag nog.
En zo zijn er nog een aantal. Maar soms zijn er dagen dat het niet lijkt te lukken met die zinnen. Dan komen er opeens andere woorden uit je mond dan dat je bedoeld, of je stelt de vraag wel, maar vergeet naar het antwoord te luisteren. Zo vergeet ik steevast te luisteren als ik iemand vraag wat hij voor koffie wil. Dan sta ik verdwaast voor het apparaat na te denken of het nou suiker, melk, alleen suiker, alleen melk of helemaal niks was, of misschien toch wel thee. Ik zou een geweldige chaos creëren als ik ooit in de horeca zou werken en bestellingen moest opnemen.
Het is mij ook vaker overkomen dat ik iemand gedag zeg met dag mevrouw, terwijl het een man is of andersom.
Zaterdag ging het met mij wel goed, maar Stephanie had haar dag niet. Zij is de kampioen versprekingen, tenminste dat zeg ik om de aandacht van mezelf weg te houden. We hebben dagenlang grappen gemaakt toen ze ooit een klant vroeg: “Wilt u er een KUSJE bij…” ipv een tasje.
Afgelopen zaterdag was ze helemaal in vorm. Ze vroeg heel beleefd aan een meneer: “Mag ik astublieft uw PLAS meneer?” Ik moet eerlijk bekennen dat ze daarop mijn plas bijna had, ik deed het nog net niet in m’n broek. Och jammer dat ze niet rood kan worden met zo’n donkere huid.. De rest van de middag heb ik haar natuurlijk voortdurend geplaagd. Stom, dat had ik natuurlijk niet moeten doen.
Tegen sluitingstijd moest ik gauw naar boven om me op te tutten voor een gezellig familiediner met mijn broertjes en zusjes. Nee, niet het familiediner van Bert van Leeuwen, we hebben nog net geen ruzie met z’n achten plus aanhang. Ik ga dus gauw naar boven om m’n tanden te poetsen. De laatste maanden heb ik geen tube tandpasta, maar een pompje. Dus ik pomp de tandpasta op m’n borstel en poets er gezellig op los. Wat een vreemde smaak is mijn eerste gedachte. Nou ja, dat zal wel komen van de gesnoepte paaseitjes met tandpasta. Het duurt even voor ik in de gaten heb waar die vieze smaak vandaan komt. Het blijkt dat ik helemaal geen tandpasta op mijn borstel heb gedaan, maar de het pompje met de handzeep heb gebruikt. Ik voel me behoorlijk onnozel. Gelukkig was Stephanie nog beneden met het afsluiten van de winkel zodat ik haar paasdagen een stuk beter kon maken door haar op te biechten dat ik wel een enorme idiote actie had ondernomen.
Vroeger werd er wel eens gedreigd dat je voor straf je mond moest spoelen met zeep als je een grote mond had. Nou geloof ik niet dat God ons straft, maar ik moest er toch wel om lachen, alsof Hij een grapje met mij uithaalde op dat moment. Had ik maar niet zo’n grote plaagmond moeten hebben die dag.
Gisteren waren de meiden gelukkig niet in de buurt. Een klant zocht een CD en die bleek te zijn afgeprijsd. “Dat scheet weer” zei ik enthousiast.

De X- Factor.

Hebben jullie gekeken naar de X-Factor? Ik wel en ik vind het echt ontzettend leuk om naar te kijken. De eerste uitzendingen vond ik nog de leukste. Al die audities. Ongelooflijk hoe mensen allemaal denken de X-Factor te hebben. Je snapt er soms niets van hoe ze er voor durven te kiezen om voor gek te staan.
Maar leuke televisie is het wel……
En naarmate de weken vorderen wordt het allemaal steeds leuker en steeds spannender. Wie heeft de absolute X-factor en wint een platencontract.
Bij voorgaande x/factors en idols zitten altijd wel een aantal christenen. Angelique, Sharon Kips, en de meiden van X6 en nu weer C-United. Ze vonden dus dat zij de X-factor hadden.

En jij dan? Droom je ervan om als een ster te stralen en beroemd te worden? Als jij vandaag auditie moest doen voor de X- factor wat zou Gordon dan over jou zeggen?
- Je ziet er goed uit
- Je kan zingen of je zingt vreselijk vals
- jong fris, lelijk, onzeker, niet te verstaan of juist super?

Wat is nou precies die X-Factor. Waar zijn ze nou naar op zoek?

Nou ik kan je vertellen, ik heb de X Factor. En misschien dat je nu al meteen denkt dat ik sterallures heb, nou dat klopt, want die heb ik ook.

En, ik geloof er in dat jullie allemaal de X-Factor kunnen hebben en dat je uiteindelijk kunt zult stralen als echte sterren.
Nog even terug naar het programma de X-Factor. Welke mensen komen er voor in aanmerking. Twee dingen zijn daarbij heel belangrijk:

1. Je moet er voor gemaakt zijn, dus aanleg hebben, sommigen zouden zeggen er voor in de wieg gelegd zijn. Als je er niet voor geboren bent krijg je het nooit voor elkaar.
2. Dus aanleg is belangrijk, maar om het zichtbaar te maken moet je er voor willen oefenen, keihard. Je wordt door een meedogenloze jury afgemaakt als je het fout doet. Als je ze soms ziet oefenen met dansen of zingen dan is het echt afzien.
3. Maar, punt 3, het resultaat is er dan ook naar. Als je blijft oefenen is de roem en de beloning groot.


Wat heeft dat nou met jou en mij en met het geloof te maken, Over welke X heb ik het dan?
Lees maar mee in de Bijbel in Filipenzen 2 vanaf vers 5

Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had. Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen, heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis.

Daar heb je hem, de X-Factor. Christus. De X werd al heel vroeg gebruikt als een afkorting of soms door vervolgde christenen als een geheime code voor Christus. De X
In dit bijbelgedeelte wordt eigenlijk in hele prachtige volzinnen verteld wat Christus heeft gedaan. En het meest bijzondere en wel nooit te bevatten gebeurtenis is dat hij voor jou en mij aan het kruis ging. Hij stierf voor ons, zodat wij nieuw leven konden krijgen. Dat wij wederom geboren konden worden.
Zo wordt de X van Christus ook het kruis van Christus.

Wederom geboren met de X-Factor.
Dat kan bij jou ook, als je het lijden en sterven van de Heer Jezus in je leven aanvaard, kun ook jij wederom geboren worden. En dan zal Christus in je hart komen te wonen. De X-Factor!!
Ik ben er voor in de wieg gelegd. Want Christus (de X) leeft in mij.
Volgende week weer een stukje over de X-factor.

Terug naar het begin

Op mijn wc hangt een hele grote vergeelde foto. Een klein posterformaat, geplakt op een spaanplaten plank, zeker 35 jaar geleden zorgvuldig gedaan. Of misschien is dat vergeelde toch wel de echte kleur. Het is de voorgevel van een bruin met geel geschilderd winkelpand. In mooie jugendstil letters staat er Koffiebar ’t Kruispunt op. Een bruin latjesraamwerk heeft een kruis uitgespaard dat met gele verf is geaccentueerd. Ik zie het elke dag die foto, ik wil het ook elke dag zien. Het is namelijk de plek waar we jaren geleden niet alleen een koffiebar, maar ook de winkel hadden in Gouda. De naam ’t kruispunt was een geweldig hippe, vonden we en precies datgene wat we wilden vertellen. We waren stuk voor stuk enthousiaste bekeerde jongeren uit de hippietijd en we wilden het iedereen vertellen. En de kern van wat we wilden vertellen was het kruis! En een kruispunt dat is de plek waar je moet kiezen welke kant je wilt. Kies je voor Jezus, of kies je tegen Jezus, daar ging het om.
Ik wil er elke dag even in dankbaarheid en verwondering naar kijken omdat het me helpt herinneren aan waar het allemaal begon en vasthouden aan die basis en wat nou ook alweer de bedoeling was.
De meeste van onze huidige klanten bij Samma hebben die bijzondere koffiebartijd nooit meegemaakt. De meeste medewerkers en vrijwilligers ook niet, alleen ikzelf. Dat is niet erg, maar ik wil het verhaal levend houden dat Samma er niet is om winkeltje te spelen maar om het Kruis in deze wereld zichtbaar te maken. Het kruis is de kern en de basis van ons geloof en van ons leven. Zonder het kruis hadden we niet eens een leven.
Er zijn dagen dat ikzelf het kruis en dat wat daar gebeurd is voor lief neem. Ik sta er niet bij stil, ik weet dat het er is en that’s it. Ik ben er mijn hele leven mee groot gebracht en dan kan het zo gewoon worden. Maar het kruis is niet gewoon, dat wat de Heer Jezus voor mij aan dat kruis heeft gedaan is ongelooflijk bijzonder, dat wil ik nooit gewoon gaan vinden.
Het kruis als symbool is ook vaak heel gewoon geworden. Iedereen heeft een kruisje om z’n nek en iedereen had een kruisje aan de muur, maar het zegt de meesten totaal niets. De reactie van een heleboel christenen is daarop begrijpelijkerwijs geworden dat we dat een tijd lang veel minder zijn gaan doen. De laatste maanden merk ik dat er weer een nieuwe trend is ontstaan om toch weer een kruis aan de muur te hangen. Soms staan er Bijbelteksten ingegraveerd. Ze zijn van metaal, van leer of van steen. En eerlijk gezegd vind ik het wel mooi dat we weer een kruis aan de muur hangen. Zo eentje waar je elke dag even naar moet kijken om je er aan te herinneren wat een dure prijs er voor jou betaald is door de Heer Jezus. En daarnaast om je er dagelijks aan te herinneren waar het allemaal begonnen is. Jouw Leven en mijn Leven. Dat symbool van Zijn dood, wat tegelijkertijd ook het symbool van de overwinning van de dood is. Want Hij leeft!!
Zullen we regelmatig in dankbaarheid en opperste verwondering terugkijken naar het kruis en ons herinneren waar het ooit begon en vasthouden aan die basis want dat was de bedoeling.

Onbegrijpelijk klantengedrag

Ik zal het wel nooit begrijpen. Na 37 jaar winkelervaring weet ik nog steeds niet hoe het werkt. Hoe komt het toch dat mensen massaal besluiten naar de stad te gaan en te gaan winkelen en een uur later is er geen kip te bekennen. Het lijkt op het eerste gezicht voorspelbaar als je er over nadenkt. Het regent, dus er zal wel niemand komen vanmorgen. Mis!! Ze blijken allemaal tegelijk de regen te trotseren en met natte pluus de winkel in te lopen. Oké dan zullen ze wel niet komen omdat het mooi weer is en ze op het terras zitten of in de tuin werken. Weer mis, ook dan blijken ze te komen. Dus als ik denk dat ze niet komen, komen ze wel. Nou, dan denk ik voortaan maar dat er geen klanten komen. Ook mis, want dan komen ze niet. Maar die is duidelijk, ik heb gewoon niet genoeg geloof. Vandaag Heer, heb ik geloof dat er veel klanten komen. Sorry, ze waren er niet. De volgende dag ben ik dan weer mismoedig en depri en heb totaal geen geloof voor veel klanten. En ja hoor, daar zijn ze. En dan heel plotseling, zonder enige aanwijsbare reden kloppen mijn verwachtingen met de realiteit en is het druk als ik denk dat het druk is en stil als ik denk dat het stil is.
In de meeste gevallen gaat de drukte of niet-drukte ook gelijk op met de kaasboer aan de overkant of de kledingwinkel op de Kleiweg. We checken dat regelmatig bij elkaar. Op een enkele uitzondering na. Zo hadden wij het afgelopen zaterdag extra druk vanwege de belijdenissen in de kerk. Maar deze zaterdag voor de Pasen zal ook voor de kaasboer extra druk zijn. Ik zou oprecht graag willen dat er verschil was tussen de Bijbelshop en en Kaasboer dat wij een streepje voor hebben en hij alleen maar een ietsje meer, maar het is niet echt zo.
Het koopgedrag van de klanten is de afgelopen maanden nog onvoorspelbaarder geworden. Een normale gang van winkeliers en dus ook van Samma is dat je de cijfers van voorgaande jaren erbij pakt en daarop een prognose maakt wat je deze week zal verkopen. Dat doen we zo al jaren en natuurlijk zit daar af en toe een verschil in vanwege extreme omstandigheden, zoals vorst of een actuele gebeurtenis of een speciale uitgave zoals een nieuwe Bijbelvertaling. Maar op dit moment is het niet zo dat je van vorig jaar kunt aflezen wat er dit jaar zal gebeuren. Over het geheel genomen gaan we stabiel, maar de dagen zijn veel grilliger. De ene dag zie je geen kip (hoewel kippen kopen ook niet bij Samma) en wordt er ook weinig verkocht, terwijl de andere dag het een mega omzet is en lijken mensen te kopen met een houding van nu-kan-het-nog.
Soms vind ik het eng en soms doet het me niks. Soms bid ik er veel voor en soms heb ik geen zin om er voor te bidden omdat ik het gevoel heb dat het toch geen zin heeft. Sorry, ik probeer eerlijk te zijn. Maar telkens probeer ik me de tekst voor te houden uit filipenzen 4:
Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank Hem in al uw gebeden. Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren.
Ik lees dit Bijbelgedeelte al het hele jaat bijna dagelijks. Ik moet zeggen dat ik nog steeds moet leren om me nergens zorgen over te maken en me vooral te verbazen over de vrede van God die alle verstand te boven gaat, in plaats van over het gedrag van de klanten dat ik niet begrijp.

Genade, citroen, 'k zal t nooit meer doen.....

Genade, het lijkt zo makkelijk. Zo maar gratis voor niks iets krijgen wat je niet verdiend hebt. Wie wil dat nou niet? Zeker wij Hollanders zou je denken, wij willen alles wat gratis is graag hebben. Ja, dat dacht je, want er is misschien wel juist onder Hollanders een altijddurende discussie over de gratis genade die God aanbiedt. De genade staat altijd ter discussie, zo van: ‘dat gaat zomaar niet’. Dat laatste klopt overigens. Het ging niet zomaar. Om ons die genade te schenken, heeft de Heer Jezus alles, maar dan ook alles moeten afleggen. Zijn rijkdom, zijn godheid, zelfs zijn leven. Nooit zullen we ten volle kunnen begrijpen wat het Hem heeft gekost om ons genade te schenken. De straf die wij verdiend hadden was op Hem. Mijn straf, jouw straf, en de straf van de hele mensheid. Dat is niet te bevatten. Wat een liefde!! Dat alles deed hij om mij te redden en genade te schenken.
En dan denken we nog vaak dat wij er ook maar iets aan toe kunnen voegen. Zo hoorde ik laatst iemand het voorbeeld geven van een miljonair die iemand een auto wilde geven van een ton. De ontvanger wilde zelf ook iets bijdragen en betaalde 1 euro. Vervolgens vertelde hij overal dat hij en de miljonair samen die auto hadden gekocht. Zoiets doen wij vaak met de genade van God. We doen alsof we er zelf nog iets aan kunnen toevoegen. Bijvoorbeeld door netjes te leven en de wet te houden. Ik kan je verzekeren dat je daardoor niet gerechtvaardigd wordt. Je wordt gerechtvaardigd door het volbrachte werk van Christus, dat Hij ons in Zijn genade, gratis en voor niks aanbied. Als je Zijn genade niet wilt aannemen doe je niet alleen jezelf tekort, maar doe je vooral Hem te kort.
Sommige mensen, ook vroeger al vragen zich af of je dan dus maar kan blijven zondigen zodat de genade meer wordt. Natuurlijk niet. Als je echt Zijn liefde en zijn genade hebt begrepen, wil je niks liever dan leven vanuit die genade en Hem dienen met je hele hart, ziel en verstand. Over genade is altijd veel te doen, veel geschreven en veel gezongen. Het mooiste lied is misschien wel ‘Amazing Grace, how sweet the sound. That saved a wretch like me. I once was lost but now I’m found, was blind but now I see’
De man die dit geschreven heeft was slavenhandelaar. John Newton had de dood van vele, vele slaven op zijn geweten. Toen hij Christus leerde kennen, besefte hij misschien wel beter dan wie ook wat het was om onverdiende genade te ontvangen.
De laatste tijd zijn er prachtige boeken verschenen over genade, zoals:
Genade is een risico – Charles Swindoll
Toekomstige genade – John Piper
Bestemd voor Overwinning – Joseph Prince
Genade wat een wonder – Philip Yancey
Genezende genade – Seamands
Leven uit genade – max Lucado
Goeie Genade – Willem de Vink
Genade brengt me thuis – John Newton.
Zomaar een paar boeken, er zijn er nog veel meer. Boeken over genade werden al geschreven door Calvijn, Spurgeon, Bunyan, Luther en noem ze maar op. Het is een onderwerp waar we niet gauw over uitgepraat raken.
Hoewel, als ik er in deze stille week over nadenk, past stilte, gepaste stilte. Laten we er het zwijgen toe doen en ons verwonderen over die geweldige genadige God, die ons niet gaf wat we verdienden, maar die Zijn leven voor ons gaf.
Amazing Grace… Inderdaad, onvoorstelbaar verbazingwekkend fantastisch.
Heer ik hou van U!!!

Oma virus??

Ik heb het ontdekt!! Schreef ik vorige week nog over de vreeemde reacties van de omgeving over het oma zijn en dat ik daar geen last van had, ik heb het nu eindelijk begrepen. Het kan geen toeval zijn. Boendien geloof ik als keurige christen natuurlijk niet in toeval.
Vanaf het moment dat ik oma ben geworden is er iets gebeurd in mijn lijf. Het begon zondag met vage spierpijn. Toen vervelende ochtendstijfheid en de dagen erna begon ik te niezen. Er was nog geen alarmbel afgegaan, ik dacht dat het kwam van het harde werken en het stof . Want ondanks het feit dat Samma verre van een stoffige winkel is, lag er toch iets teveel in veborgen hoeken en dat heb ik er weg proberen te halen. Dinsdagavond deed mijn hele lijf pijn en werd het niezen snotteren. Woensdag probeerde ik het tegen te gaan met een paar uurtjes op het terras op de markt met een vriendin, dus woensdagavond was ik redelijk ´normaal´bij het optreden van mijn zoon in het Goudse Museum. Tussen al die kunstenaars daar viel ik sowieso niet op.
Maar helemaal lekker was het nog niet, de stijfheid, het niezen het bleef aan de gang.
Op mijn vrije vrijdag met grof geschut aan het werk. Veel verse vitamine geperst en met een andere vriendin gewoon een hele middag in het zonnetje in Scheveningen. Daar knapt een mens aan alle kanten van op. We hadden zelfs voldoende energie om intensief te winkelen.
Zaterdag was het lekker druk in de winkel, dat kwam misschien wel door de deur die open stond en natuurlijk vanwege de vele belijdenissen afgelopen zondag. Mijn lijf wilde ondanks vitaminepillen en andere voorzorgmaatregelen toch niet helemaal. Zondag was het nog erger. Ik stond me onder de douche af te drogen en op dat moment ging er iets fout in mijn rug. Nog nooit last van gehad, ´t moe niegekkerworden….. Ik moest weg en dus het beste pak aangedaan, makeup erbij en genoeg zakdoeken in mijn tas. Het snotteren viel mee, maar m´n keel werd steeds dikker. De rug was aardig als ik maar niet teveel bewoog. Toen ik teruggekomen van een lange reis de auto uitstapte kon ik nauwelijks rechtop komen….. Die avond en nacht sloeg de keel en de snotterneus nog verder toe.
En nu weet ik het zeker. Die algehele malaise moet te maken hebben met het oma zijn. Mijn lijf voelt zich nu al een hele week ver over de 80. Er MOET toch iets van een oma hormoon zijn die zoiets heeft van als je niet gewoon met tranen in je ogen staat te snotteren bij je kleinkind dan doen we het zo wel. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks, maar oma zal je je voelen.
Ze hebben gewonnen dat hormoon, ik voel me OMA en ik zal het gewoon accepteren en er niet meer tegen strijden en gewoon oma doen en me aansluiten bij de club van oma´s en zelfs foto´s in mijn tas doen en als het moet oppassen als ze straks in Nederland zijn. Mag dat lijf dan nu weer gewoon doen? Asjeblieft….?
Ik ga nog maar even m'n bed in.