Flevo Festival

Ik zit weer in een lege trein. Ditmaal niet omdat het laat is, maar omdat het heel vroeg is op zaterdagmorgen. Ik ben onderweg naar het Flevofestival. Na meer dan 25 jaar heb ik voor het eerst geen stand meer op Flevo. Het voelt echt verschrikkelijk dubbel. Toen het donderdag zo snikheet was, was ik dolblij niet op dat moment aan het sjouwen en inrichten te zijn met een team klamme, zweterige mensen die maar moeilijk vooruit te branden zijn met dat weer. Nog blijer was ik toen het weeralarm kwam. Ben ooit bij het opbouwen getuige geweest van een vreselijke storm die zonder pardon de grote tent naast ons oppakte en 100 meter verderop bovenop een andere tent smeet. En ik bedoel geen slaaptentje, maar een stevige grote tent waar wij ook onze winkel net in uitgeladen hadden. Ik stond echt doodsangsten uit voor mij en mijn team. Nog vééél blijer was ik dat ik in m’n eigen bed lag toen ik vnnacht een smsje van annemijn kreeg dat ze het koud had en of ik een fleecedeken mee wilde nemen. Ik voel meteen weer die vreselijke klamme kou aan mijn lijf. Sorry, maar mijn lijf houdt absoluut niet van kamperen. Het kreunt, geeft pijn af, is stijf en star en.... nou ja, kortgezegd ’t is vreselijk met mij en kamperen. Omdat ik zoveel van Flevo hou heb ik het al die jaren gedaan. En dat is het nou net, ik hou zo van het Flevofestival. En die nachtelijke herrie vind ik gewoon gezellig. Om heel eerlijk te zijn: IK MIS HET VERSCHRIKKELIJK!! Die gezellige gekte met vrolijke mensen waar je met zn duizenden plezier hebt maar ook in verwondering kunt komen van wat de Lieve Heer allemaal doet.Muziek, theater, verhalen en alles door elkaar. Volgens mij ziet de hemel er zo uit, maar dan zonder kamperen en slappgebrek en met goeie douches en wc’s.
Het valt niet mee om een festival als Flevo te organiseren in deze tijd. Flevo kan maar nauwelijks zijn hoofd boven waterhouden. Het kost veel, aan alle kanten. Veel geld, veel doorzettingsvermogen, veel visie en vooral veel passie. Het laatste jaar bleef het tot het laatst spannend of het allemaal wel kon doorgaan.
Ik ben benieuwd wat ik straks tegenom. Ik zie wel erg op tegen al die vragen waarom ik dit jaar niet met een stand ben. Maar verder heb ik zin om bijvoorbeeld de vrolijke ploeg van Christafari weer te zien optreden en ze een stevige rasta hug te geven. Zin om die hele gekke band van Newworldson te zien optreden. Ook zin om zoon Rik te zien met hun Worshiplab en vooral veel mensen te spreken di e ik eenmaal per jaar op Flevo spreek.
En ik blijf een nachtje slapen. K weet nog niet in welke tent en op welk matje. Jammer voor mn lijf, maar ik neem toich het risico. Weet ik weer waarom ik niet naar Flevo ga. Mar ik wil persé naar de Outburst, Die geweldige openluchtdienst op zondagmorgen. Ik heb in de afgelopen jaren hele bijzonbdere diensten meegemaakt op Flevo die ik nooit meer zal vergeten. Diensten met 10.000 jongeren waar je de aanwezigheid van Gods Geest bijna kon pakken. Zoon Rik heeft mee mogen denken en werken aan deze Outburst en dat maakt nog meer dat ik het niet wil missen.
Wie weet ben ik volgend jaar weer een heel weekend bij Flevo. Als mijn lijf meer zin heeft, als er een enthousiaste groep mensen is om mee te helpen en als het financieel haalbaar is. En nou maar hopen dat Flevo er volgend jaar ook nog is.

Liedjes van vroeger

Het is weer zover. In de winkel staan twee dames die op zoek zijn naar een liedje. Ondanks het feit dat er steeds meer op internet staat, wordt er toch nog veel gezocht naar tekst, muziek en/of uitvoerenden van een bepaald lied. Nou ben ik door mijn afkomst en muziekafwijking van heel veel liedjesmarkten thuis. Ik ken de psalmen en veel gezangen en nog meer engelse hymns en echt bijna alle Johannes de Heer liederen en de meeste glorieklokken. Ook de Youth for Christ Bundel is mij niet onbekend en zelfs ‘Kun je nog zingen, zing dan mee’ weet ik inderdaad ook mee te zingen. Maar daar blijft het niet bij. Tot zeg maar een jaar of 5 geleden kende ik ook nog eens het merendeel van de gospelnummers van de meeste artiesten. Daarna ben ik helaas het spoor een beetje bijster geraakt en lukt het me onmogelijk om alles bij te houden. Nou vergeet ik overigens de Opwekkingsbundel nog.
Nou ja, het was niet mijn bedoeling om mij voor te staan op al mijn kennis, dat zou ik volgens Paulus schade en drek moete achten. Wat ik wou zeggen is dat er dus weer een paar dames op zoek waren naar een oud lied. Vaak is het voor een ziek familielid en nog vaker voor een begrafenis, maar toch ook regelmatig omdat mensen er op de een of andere manier bijzondere herinneringen aan hebben. Dit keer kende ik het lied wel. ‘Weet gij hoeveel sterren kleven, aan die wondre hemelboog, al die duizenden tesamen, kent de Heer bij name..... enz. Enz.Ze dachten dat het in de Johannes de Heer bundel stond. Ik dacht het zelf ook, maar ’t was niet waar. Gek genoeg kende ik het lied, maar kon het in geen een bundel vinden. Heb toen maar voor hun gegoogled en kwam er achter dat het ooit door ds. De Liefde was geschreven. Iemand die onder andere ook ‘Klokje Klinkt, vogel zingt” heeft geschreven. Ja, zo leer je nog eens wat via wikipeia.
De dames zochten het lied voor een tante in Canada die daar al een tijdje naar zocht. We hebben kunnen ontdekken op welke CD hij stond (natuurlijk Urker koren...!) en die voor heb besteld. Ze waren er superblij mee. De dames behoren zeg maar, niet tot de klantkring van Samma en dat vind ik nou zo bijzonder. Het zijn vaak de liedjes die mensen ooit op de christelijke school of op de zondagschool hebben geleerd die op latere leeftijd bij mensen weer bovenkomen. Vaak ontdek ik dat mensen dan na jaren weer terugkomen bij het geloof wat ze ooit als kind gehoord hebben. Soms thuis in een gelovig gezin, maar vaak ook op de kinderclub in de buurt. Elke keerals ik weer zo’n verhaal hoor, en dat is best vaak, dank ik God weer voor al die geweldige mannen en vooral vrouwen die onvermoeibaar actief zijn in kinderwerk op wat voor manier dan ook. Soms in het onderwijs, maarook in kindernevendiensten, kinderclubs, vakantiebijbelscholen en nog veel meer. Zwaar en intensief werk waar veel geduld en veel trouw voor bnodig is. Vruchten van dat werk zijn niet altijd direct zichtbaar. Soms pas na jaren. Maar juist dan blijkt hoe belangrijk het toen is geweest. IK wil zelf vaak graag vruchten zien, maar het is onze opdracht om te zaaien. De eeuwigheid zal uitwijzen wat dat voor oogst heeft opgeleverd.
Lieve kinderwerkers, blijf asjeblieft zaaien. Over 40 jaar zullen er oude dames komen vragen naar liedjes zoals ‘Weet je, dat de Vader je kent, weet je, dat je van waarde bent. Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand’ Hopelijk zijn er dan nog mensen die weten dat dat een liedje van Elly & Rikkert is. Maar zij weten nog steeds dat ze parels in Gods handen zijn omdat jij zedat liedje hebt geleerd.

een kop vol in de trein

Het is zondagavond laat en de trein van Zwolle naar Gouda is leeg. Dit in tegenstelling tot mijn hoofd. Die zit boordevol en dat zal nog wel een paar uurtjes zo blijven vrees ik. Ik heb een heerlijke avond gehad in de kantine van de WRZV hallen. Een vertrouwde plek waar ik vroeger vaak kwam als er concerten in Zwolle waren. Meestal had ik ze dan in Gouda gehad en kon dan nog even zelf genieten in Zwolle én kijken of Jan het daar net zo goed had georganiseerd als wij in Gouda. De laatste weken ben ik vanwege allerlei omstandigheden steeds bezig met die goeie, ouwe concertentijd van zo’n kleine 20 jaar geleden. Ik mis het, de spanning, de organisatie, de geweldige teams van hardwerkende, enthousiaste vrijwilligers (soms wel 100 op één avond). Maar vooral mis ik de muziek en de muzikanten. Maar vanavond is het genieten en een feest van herkenning en terugzien van lieve mensen uit de muziekwereld. Elly en Rikkert zijn er en Kees Kraaijenoord en Ralph van Manen en Talitha Nawijn en nog zo’n 50 man min of meer bekenden zijn er. We kletsen wat en vragen hoe het er mee is in de winkel of in het artiestenwereldje of in de muziekbranche. Ja, ’t is niet meer wat het geweest is, het is echt moeilijk om je hoofd boven water te houden, maar we zijn er allemaal nog. En ze treden allemaal in die kleine intieme sfeer op. Elly met een nieuw liedje van haar nieuwe solo-cd, maar ook met ‘weet je dat je een parel bent, een parel in Gods hand’ Kees en Ralph zingen samen oude nummers, maar ook nieuwe. Ralph raakt me zoals altijd met zijn eerlijkheid en ik heb een brok in mijn keel als hij een nummer zingt waarin hij zich afvraagt hoe het zal zijn als het leven door ziekte op zijn eind loopt. ‘Zul je naast me staan, als het te zwaar wordt...’ We zijn er allemaal stil van. We vragen ons namelijk allemaal af hoe het met ons zou zijn als we doodziek 20 uur per dag op bed zouden liggen net als Jan die hier met de ambulance naar toe is gebracht, en op een bed met zuurstof in ons midden ligt. Jan de altijd actieve, onvermoeibare Jan die jarenlang de stad Zwolle maakte tot hart van de gospelmuziek, maar vooral van het evangelie. Jan, de vrolijke, niet te stoppen Jan, met een hart van goud en een heerlijke humor. Jan die net als wij in Gouda een geweldig team vrijwilligers op de been wist te krijgen. Maar vooral Jan die standvastig, onbeweeglijk, altijd overvloedig was in het werk des Heeren, omdat hij wist dat zijn arbeid niet voor niks was. En nu? Jan ligt op bed en menselijkerwijs zal zijn leven niet lang meer duren. Hij is al lang ziek. Hij is ook een aantal jaren wonderlijk voor een periode genezen en ging van het verpleeghuis weer aan het werk als vertegenwoordiger in de gospelmuziek. Maar de ziekte kwam weer terug en daar ligt hij nu. Lieve mensen hebben deze surprise party voor hem bedacht. We hebben allebei tranen in de ogen als we elkaar weer zien. We willen allebei veel zeggen, maar ongezegd begrijpen we elkaar. We zijn uit hetzelfde hout gesneden. Ondanks het feit dat het leven soms oneerlijk en zwaar is en we van een heleboel dingen niks begrijpen, ondanks dat blijft Gods trouw dezelfde. Kees, maar ook Jan haalt romeinen 8 aan. Geen veroordeling voor degenen die in Christus Jezus zijn, zo begint het, dat staat vast. Maar dat wil niet zeggen dat het eenvoudig is in het leven en toch, en toch...., niets kan en zal ons van Hem scheiden, zelfs ziekte niet en zelfs de dood niet.
Het leven vind ik soms echt k..... , maar ik ben zo blij dat ik God ken en dat ik zulke geweldige broertjes en zusje heb die allemaal dezelfde Hemelse Vader hebben.
Hand in hand zingen we met elkaar het lied van Russ Taff ‘You're my brother, you’re my sister, so take me by the hand, together we will work untill He comes, ‘

Jan zelf getuigt ervan en bidt met ons allemaal. Hij wil ons Zijn zegen meegeven en tegelijkertijd is hij ons tot zegen. Om zijn bed heen zingen we nog samen ‘Dat ’s Heeren zegen op u daal, zijn gunst uit Sion u bestraal’
We zijn allemaal onder de indruk, ook van Jan zijn getuigenis en van zijn vrouw Jeanet. En ja, we maken ook als vanouds gezellige grappen met elkaar.
Mijn hoofd zit nog wel een tijdje vol met alles wat ik vanavond heb gehoord, gezien en beleefd. Er zijn geen makkelijke antwoorden op moeilijke levensvragen, maar ik ben blij met al die bijzondere parels in Gods hand en het feit dat de Vader ons allemaal kent.

service

Kijk, er zijn grenzen. Ik ben ‘mans’genoeg om een kledingkast in elkaar te zetten en als het echt moet, zoals deze week, dan versjouw ik van alles en ruim ik de hele Samma zolder op. Hoewel ik altijd beweer dat de Samma vrouwen maar geemancipeerd zijn tot 3 kilo, til ik al jaren de zwaarste boekendozen op. Maar..., gesleutel aan mijn fiets, dat is de grens. Ik vermoed dat ik, áls ik het zou willen, best wel een band kan plakken,maar ik wil het niet, dus ik weet het niet. Zelfs voor het oppompen van mijn banden liep ik altijd een fietsenmaker binnen, omdat mijn ventiel een vreemde is voor gewone fietspompen of ik een vreemde ben en het niet voor elkaar krijg. In de binnenstad zijn er nog steeds verschillende fietsenmakers. Dus als mijn band lek is, dan gaat de fiets regelrecht naar de fietsenmaker. Nou ben ik alweer een tijd geleden tot de ontdekking gekomen dat één van de fietsenmakers het niet meer op prijs stelde als ik ‘zomaar’kwam binnenlopen met een lekke band. Of ik ook een afspraak had, werd er gevraagd. Alsof je van tevoren een afspraak maakt wanneer je band lek is. Schiet mij maar lek, dacht ik nog. Dan maar naar een andere, er zijn er nog genoeg.
Vanmrgen was het weer zo ver. De band was zo slap dat hij bijna lek leek. Ik de fietsenmaker in. Wil je even m’n band oppompen, was de vraag. Tot mijn ontzetting was het antwoord dat hioj daar dan wel geld voor moest vragen. Dat had ik niet bij me. Dan moest ik het zelf maar doen, zei hij wijzend op een gewone fietspomp. Oké, maar volgens mij werkt dat niet op mijn fiets, dat heb ik wel vaker geprobeerd. Ja, da’s een Frans ventiel zei de man. Nou, ik heb hem nog nooit Frans horen praten, maakte ik nog voorzichtig een grapje. Het mocht niet baten. Hij gaf me een verloopventieltje en ik moest het verder maar zelf uitzoeken. Natuurlijk is het gelukit, want ik ben niet gek, maar eenmaal op de fiets heb ik me verbaasd over het gebrek aan service. Aan alle kanten zie je dat tegenwoordig. Zoek het zelf maar uit. Service betekent dienstverlening, elkaar dienen, dienstbaar zijn, zorg voor elkaar. Het lijkt er op dat service niet meer bestaat. Soms gaat het zover dat je het gevoel hebt dat jij blij moet zijn dat die ander je wil helpen. De omgekerde wereld. Bij mij groeit steeds meer het besef hoe belangrijk service en dienstverlening is. Natuurlijk bij Samma, niet dat het altijd lukt hoor, maar vooral ook als christenen. Het gebrek aan tijd e zorg (service) aan elkaar, is volgens mij precies hetgene waar we als christenen de komende jaren het verschil kunnen maken. Elkaar dienen, maar ook de ander dienen. Aandacht en zorg zodat de mensen wel moeten zeggen: Zie hoe lief zij elkaar hebben’of de zin ‘zij stonden in de gunst bij het gehele volk’. Ik verlang er echt naar dat christenen weer zo gaan worden en als wij onze diensten (service) laten zien zal dat misschien wel zijn invloed hebben op de rest van de mensen. En wie weet de fietsenmaker.
Want hij is er door gebrek aan service niks mee op geschoten, integendeel. Ik ga waarschijnlijk bij de eerstvolgende lekke band of kapotte versnelling naar een ander toe. En het banden oppompen? Dat doe ik voortaan zelf. Ik weet nu dat ik een verloopventieltje nodig heb om van mijn Franse ventiel een Nederlandse temaken. Maar dat verloopventieltje ga ik ook bij een andere fietsenmaker kopen. Er zijn tenslotte grenzen aan mijn klantentrouw.

Toch niet uit de kast gekomen.....

Het is een dag voor mijn paarse ’ballerinaschoentjes’. Staat leuk bij m’n lila legging. Hé bah, waar zijn ze nou. Ik zie ze nergens tussen de berg schoenen in mijn geïmproviseerde kast. Wat is dat toch frustrerend, ik kan niks meer vinden. Gisteren was ik nog een mooi zwart topje kwijt en een zomeromslagdoek. Het wordt nu toch wel echt vervelend allemaal en ’t is zeker niet goed voor m’n ochtendhumeur. Het lijkt overal wel chaos. In mijn hoofd is het chaos omdat ik me af zit te vragen hoe ik het komend seizoen door moet komen zonder mensen. In het kantoor en buiten is het chaos van alle spullen die plotseling uit onze leeggehaalde opslag zijn gekomen en in mijn huis is chaos. Nou ja, toch maar iets anders aangetrokken. Vandaag naar een leuk familiefeest in Hoogeveen en vanavond met de meeste van mijn broers en zussen uit eten. Ik blijf die nacht bij mijn zus slapen, kan ik morgen weer een keertje mee naar de Meerkerk in Hoofddorp. Bij Ineke in huis is het zoals altijd overal even netjes. Ik slaap op de zolder en zelfs daar is alles keurig georganiseerd. Ineke is daar altijd al heel goed in geweest. Volgens mij het beste van alle vijf de zussen. Ik hou het altijd maar een tijdje vol en moet er echt moeite voor doen alles in het huishouden georganiseerd te houden. Als ik die zondag thuiskom schrik ik des te meer van de rommel om me heen, ik word er zelfs kwaad van. En dat is goed! Ik moet me ook even goed kwaad maken en besluit de chaos om me heen aan te pakken. Die in mijn hoofd komt dan later wel. En daar ben ik dan weer goed in; rigoreus, snel én georganiseerd te werk gaan. Ik meet de ruimte in mijn slaapkamer op. De ooit goedbedoelde geïmproviseerde planken en stangen voor kleding komen absoluut niet overeen met mijn afwijking om veel kleding, in veel stijlen en in verschillende maten, in huis te hebben. Ik surf op het web naar Ikea. Ben meteen verliefd op hun garderobekastsysteem. Het heet Pax. Nou weet ik niet wat dat in het Zweeds is, maar Pax doet me toch echt aan het woord vrede denken. Mooi zo, die hoort bij Irene, want dat is ook vrede. Bovendien zal het heel wat vrede en rust geven als ik een opgeruimde kledingkast heb. Ben vooral verrukt van de makkelijke broekenhangers en mooie uitschuifladen en manden. In m’n eentje met openbaar vervoer een dagje naar Ikea. Kasten en inhoud opgespoord en naar de transportafdeling gebracht. Binnen 3 dagen is de boel in huis, totaal 300 kilo garderobekast. Maar ja, nou moet het nog naar boven. Twee smalle trappen op. Gelukkig heb ik een paar stoere vakantiejongens bij Samma lopen en die sjouwen het naar boven. Mijn Down broer Jacob komt me 2 dagen helpen. Niet dat hij veel doet, maar het af en toe vasthouden van een plank helpt en zijn commentaar is ook niet mis. Elke keer als ik iets laat vallen zegt hij IIIAAA, wat zoveel betekent als; “Je bent een ezel”. Praten kan hij niet, maar communiceren als de beste, zeker als het om te plagen is.
En jawel, ik zet de decoupeerzaag in de kasten!! Allemaal worden ze aan de achterkant schuin afgezaagd. Eng? Best wel een beetje, maar wie niet waagt, die niet wint.
Dankzij mijn nieuwe kleine schroevendraaierapparaat lukt het me om nagenoeg in mijn eentje een kastenwand te bouwen.
En nu? Ken je die reclame van die vrouwen die de walk-in-closet van hun vriendin ontdekken (en de mannen de walk-in koelkast met bier)? Op diezelfde manier staan mijn vriendinnen nu te gillen voor mijn kast. Ten eerste omdat ze niet kunnen geloven dat ik dat helemaal zelf heb gedaan en ze terecht ongelooflijk trots op me zijn en ten tweede omdat ze een tikkeltje jaloers zijn en zelf ook wel zo’n kast zouden willen. Alles hangt keurig op zijn plek en op kleur en zelfs met dezelfde hangertjes!! De laden zijn netjes georganiseerd en alle sokken zijn weer te vinden. De schoenen staan overzichtelijk op een rijtje. Alle gordijnen, kleden, beddegoed en zelfs de kussens zijn fris gewassen. Het pronkstuk is de grote draaiende metalen gaatjesmolen waaraan keurig georganiseerd al mijn sieraden hangen. Ooit gekregen uit een winkelinventaris, maar bij Samma niet te gebruiken en daarom roze geschilderd op de slaapkamer terecht gekomen.
En de paarse ballerinaschoentjes en dat zwarte topje? Ze zijn niet uit de kast gekomen. Ik begrijp er niks van, ik heb ze nog mee gehad naar Kenya. Bij navraag bleken ze daar nog in de kast te liggen en dat terwijl we wel een paar keer hadden gekeken of alles mee was. Nou ja, het heeft in elk geval voor voldoende frustratie gezorgd om mijn hele slaapkamer voor jaren te organiseren.

De Koninklijke Opdracht

(door Nelleke Donselaar)
Tja waar zal ik beginnen…het lijkt alweer lang geleden dat ik “de Koninklijke opdracht” introduceerde op onze 21+kring.
In februari 2009 heb ik op onze kring aan iedereen 50 euro gegeven. Het geld mocht op 3 voorwaarden aangenomen worden:
1 Besef dat dit geld van God is
2 Investeer het in Gods Koninkrijk
3 Vertel na een paar maanden wat je met het geld hebt gedaan
Iedereen nam het geld aan!!
Oorspronkelijk komt dit idee van voorganger Danny Belessi uit Amerika. Hij heeft dit in zijn gemeente gedaan en de gevolgen waren verbazingwekkend! Hij schreef er een boekje over dat is vertaald in het Nederlands. (de Koninklijke opdracht) – echt een aanrader voor mensen die méér willen merken van Gods goedheid en zegeningen!

Zelf zat ik natuurlijk ook met 50 euro opgescheept. Pfff…het leek opeens wel wat minder makkelijk om aan de Koninklijke opdracht mee te doen.
Ik wilde het geld graag aan iets geven waar ik bij betrokken was. Iets met muziek, dacht ik. Maar er kwam maar steeds geen opening. Na een aantal weken van nadenken en overwegen viel de samma-nieuws op de mat.
Dat is altijd even lekker lezen, dus ik kroop op de bank met een kop thee om alle verhalen en nieuwtjes door te nemen.
Toen viel het kwartje…
Irene schreef over het wel en wee van Samma. Natuurlijk wist ik als vaste klant wel dat er schulden zijn. Alle acties waren aan mij voorbij gegaan zonder dat ik daar ooit iets mee heb gedaan. “elke klant 50 euro” en de “schoon schip”actie….steeds dacht ik: ja,Nel, jij moet ook maar eens iets doneren. Dat kan makkelijk! Toch deed ik het niet…
Deze keer werd ik echter gegrepen door een zin van Irene: Het gaat niet om Samma, niet om de winkel, niet om …. HET GAAT EROM DAT HET EVANGELIE KLINKT IN GOUDA!!!!

JA! Dacht ik…dat is inderdaad waar het om draait! DAAR wil ik in investeren!

Inmiddels zit ik volop ideeën en die worden ook al uitgevoerd.
Samen met een ander lid van onze kring maak ik armbandjes, tassen, tashangers, mobielhangers en bijbelhoezen. De 50 euro hebben we geïnvesteerd in stof, kralen, lintjes e.d.
Deze items worden verkocht bij Samma onder ons label: “the Royal Assignment”.
De opbrengst komt geheel ten goede aan de winkel, zodat Samma kan doorgaan met waar ze goed in is:
Een lichtpunt zijn in de stad, een plek waar je Jezus kunt vinden in de artikelen en in de mensen die er werken.

Misschien spreekt dit je aan, dan wil ik je echt bemoedigen om mee te doen! Dit kan op zoveel manieren…je kunt geld storten, je kunt zelf aan de slag gaan met de Koninklijke opdracht, gebruik je gaven en talenten…God wil je daarin zegenen!

Jij misschien??

Het begint een beetje spannend te worden. Nog een paar weken en dan zit Samma, als er niets gebeurt zonder personeel. Roos gaat weer studeren en Stephanie gaat verder met haar re-integratietraject. Jammer voor Samma, maar we zijn ook dankbaar voor de inzet van deze meiden. De vraag is dan meteen hoe we weer aan nieuwe mensen komen en wat voor mensen we dan zoeken. Om heel eerlijk te zijn weet ik dat niet zo goed. Ja natuurlijk zoeken we iemand die houdt van God, houdt van mensen en houdt van een winkel zoals Samma. Maar welk profiel hoort er nou precies bij? Mijn ervaring de laatste jaren is dat zich altijd mensen uit onverwachte hoek aandienen en vanaf kanten waar ik het zelf niet gezocht zou hebben. Zo kwam Stephanie ‘zomaar uit het niets’ de winkel binnenstappen met haar Jobcoach. We kenden elkaar niet eens en toch wist ze dat ze bij Samma moest zijn en zo hadden we van het ene op het andere moment een nieuwe medewerkster voor de afgelopen anderhalf jaar. Toen vorig jaar september Ralph wegging was er ineens mijn nichtje Hanneke die eigenlijk uit de horeca afkomstig was, maar een haljaartje geen ander werk had. Precies op tijd en precies de goeie persoon. Toen Hanneke weg ging kwam Roos onverwacht terug uit Amerika en had ze tot september een baantje nodig voordat ze weer ging studeren. Precies op het juiste moment de juiste persoon. Zo is het al jarenlang gegaan. Ik maak me er regelmatig druk om, maar toch weet ik dat God voor Samma zorgt.
We hebben inmiddels al advertentie rond laten gaan. In die advertentie vragen we een BBL-er. Iemand die 4 dagen werkt en één dag naar school gaat. Dat lijkt ons een goeie mogelijkheid. Samma is een officieel leerbedrijf. Tot nu toe hebben we nog geen reacties hierop gehad. Misschien komt het nog, maar misschien zoeken we in de verkeerde richting. Het zou maar zo kunnen zijn dat er iemand rondloopt (jij misschien??) die van een heel andere kant komt. Bijvoorbeeld dat je om de één of andere reden moet integreren en werkervaring op moet doen. Dat kan om allerlei redenen het geval zijn, ziekte, je thuissituatie of als moeder na lang voor je kinderen gezorgd te hebben enz. enz.
Het zou ook maar zo kunnen zijn dat er iemand rondloopt (jij misschien??) die graag een diaconaal jaar zou willen doen in een christelijke organisatie. Of misschien is er wel iemand (jij misschien??) die een stageplek zoekt voor één of andere opleiding. En dat kunnen heel verschillende opleidingen zijn zowel in sociaal, economisch, cultureel, evangelisatie en theologisch verband. Handige creatievelingen kunnen we ook altijd gebruiken. Maar ook mensen die kleine en grote evenementen willen organiseren zowel in de winkel als daarbuiten.
Samma is veel meer dan een winkel en dat willen we blijven. Het draait bij Samma om 3 woorden: Ruimte geven, Uitblinken en Verbinden. In de eerste plaats willen we ruimte geven aan God, een fysieke plek in de stad, maar ook de ruimte in ons leven. We willen God laten zien als iemand die niet tegen van alles is, maar die voor mensen is, zodat Hij mag uitblinken en we willen mensen en God verbinden dmv evangelisatie.
Daarnaast willen we ook ruimte geven aan mensen en ideeën en hen de kansen geven om uit te blinken op de manier zoals God ze bedoeld heeft en daardoor mensen aan elkaar en mensen met God verbinden.
Als je op de één of andere manier denkt iets bij Samma te kunnen doen, laat het idee dan niet varen maar bidt er voor en kom eens praten. We willen je graag de ruimte geven.
De afgelopen jaren zijn er al zoveel verschillende mensen bij Samma geweest. Jong, oud, alternatief, doodgewoon, beschadigd, in balans, crimineel, vrolijk, depressief, inburgerend, reïntegrerend, adhd-ers en prettig gestoord, creatievelingen en saaie pieten, betaald, onbetaalbaar, twijfelaars, bidders, huisvrouwen, tieners, singles, ziek, zwak en misselijk, vutters, gepensioneerden, bijbelschoolstudenten, stagiaires, zwak begaafd en hoog intelligent enz. enz. Geloof me, dat is echt niet overdreven. Bovendien kan ik je verzekeren dat het merendeel van deze mensen hun periode bij Samma als een hele bijzondere hebben ervaren en zeker als een plek waar ze veel geleerd hebben over zichzelf, maar bovenal over God.
Wil jij de uitdaging aan? Kom dan gerust eens praten.