Ik besluit nog een keertje te gaan kijken. Ik maak me ongerust over deze jonge moeder. Bij haar huis blijkt wederom niemand open te doen. Heer, meer kan ik niet doen, wilt u voor haar zorgen? Volgens mij wilde ze vanmorgen niet opendoen, maar nu weet ik niet waar ze is, maar U wel. Ik fiets biddend terug naar de winkel deze donderdagavond. Er staat een man achterin de winkel te praten. Hij kijkt verward uit zijn ogen. Hij wil met mensen bidden, heeft geprobeerd een afspraak te maken, maar die zitten zo vol dat hij nog tot november moet wachten…. Ik geef hem nog een ander telefoonnummer en we wensen hem sterkte. Gezien zijn verwardheid lijkt het ons niet verstandig om tijdens koopavond zelf dit even aan te pakken.
Als de winkel dicht is pak ik mijn spullen in. Morgen mag ik naar de Leadership Summit in Drachten. Voor mij persoonlijk mijn jaarlijkse ‘oplaadmoment’. Ik heb er zin in, ook vanwege het feit dat we met 27 mensen uit onze kerk gaan en gezellig een nachtje blijven slapen. Tijdens het inpakken blijf ik aan de man denken en voor hem bidden.
De volgende 2 dagen in Drachten zijn zoals ik ze had verwacht: Inspirerend, Uitdagend, Heftig, Gezellig en nog veel meer. Sprekers als Bill Hybels over kerk zijn in een veranderende samenleving, maar ook Tim Keller over de vrijgevige God (het gelijknamige boek is al een bestseller bij Samma!), maar ook Bono die 3 jaar geleden ook sprak op de Leadership Summit en vertelde wat er sindsdien is gebeurd in kerken met betrekking tot Aids en sociale gerechtigheid. Bijzonder!!. Elk uur opnieuw word je opnieuw enthousiast. Toch worstel ik vanbinnen weer met de vraag wat mijn plek hierin mag zijn, binnen of buiten de kerk. Ik voer daarover diepgaande gesprekken met sommige van mijn teamgenoten. Helemaal aan het eind komt er een ‘zwarte dominee’ voorbij. Op dat moment, na 2 dagen informatie naar binnen werken, denk je dat er niks meer binnen kan komen, maar hij belooft ons wakker te houden. En hij doet het ook!! Zijn naam is Harvey Carey. Hij is naar Detroit gegaan, een stad die meer dan welke stad ook in Amerika is getroffen door de kredietcrisis. Geen geld voor een kerk, of voor veel werkers, maar een hele kerk aan het werk. Verander de Stad. Ik wou dat ik je het hele verhaal kon laten horen, maar misschien moet je maar eens naar de man googlen. Zwart en blank, jong en oud, komen samen in een kerk die vol vuur staat. Soms komen ze zondagmorgen bij elkaar voor wat ze denken een ‘gewone dienst’ te zijn om vervolgens er op die zondagmorgen op uitgestuurd te worden. Ze hebben hun tentjes opgezet voor de grote drugswinkels en inmiddels zijn er door hun acties al 8 drugspanden gesloten. Ze hebben huis aan huis bijbels verspreid, en nog veel mooier, gebed aangeboden aan de deur. Als mensen niet thuis waren, hingen ze een bordje aan de deur; “Someone prayed for you today”. ’s Nachts gingen de vrouwen uit de kerk naar de prostituees toe.
Ik word er gaandeweg steeds blijer van, zeker als hij ons nog eens aanspoort om vooral niet zoveel te vergaderen en mappen vol papier over beleid en visie en missie en evangelisatie te verzamelen, maar gewoon aan het werk te gaan. Zo wil ik God dienen met mijn broers en zussen! Niet als copietje van Detroit, maar gewoon uit het hart en voor Gouda.
We zijn allemaal doodmoe van 2 dagen luisteren, maar zoveel om over na te denken.
Het is zaterdagavond half acht als ik thuiskom. Net nog tijd genoeg om boodschappen te doen. Als ik naar beneden wil lopen met de boodschappentas gaat de bel. Ik denk dat ik Robin, één van de conferentiegangers zie, die vast nog even wil napraten. Ik doe de deur open, maar daar staat hij weer. De man die donderdagavond er ook al was. Hij draait enigszins met zijn ogen en vraagt of ik nog iemand anders weet die met hem bidden wil. Het andere telefoonnummer heeft hij gebeld, maar ook daar moest hij nog een tijdje wachten. En echt, eerlijk, ik weet het niet. Mede veroorzaakt door mijn doodmoeie hersenen. De mensen die ik kan bedenken zijn ook doodmoe al eerder bij de conferentie vertrokken. Ik nodig hem uit om naar de kerkdienst morgen te komen en verzeker hem dat er daar wel mensen zijn om met hem te bidden. Ik weet dat ik er verstandig aan heb gedaan om niet alleen en als vrouw met hem te bidden, maar ik voel me er niet happy bij. Ik bid of God hem asjeblieft morgen naar een kerk wil leiden.
Vandaag in de kerk ging het over occultisme, over zwart en wit en werd er een uitnodiging gedaan om er van bevrijd te worden. Er kwam niemand naar voren. En hij was er ook niet. Ik bid maar voor hem en hoop dat hij ergens anders in een kerk zit. Gek genoeg weet ik vandaag weer een aantal namen van mensen die ik best wel had kunnen bellen voor hem. Ik blijf zitten met de vraag hoe het nou komt dat we op de één of andere manier met z’n allen niet in staat zijn de wereld om ons heen de zorg te verlenen die nodig is. Ik bel nog een keer naar die jonge moeder, maar er wordt nog steeds niet opgenomen.Ik weet niet waar ze is
2 weken geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten