Vreemde kostganger II: Oome Peet

Hij kwam 2x in de week, vaste prik. Donderdagavond en zaterdagmorgen. Hij sprak op een speciale beetje bekakte manier: “Goedenavond...., uhhh goedenavond Irene. Hoe is het, uhhh ik zeg, hoe isset nou. Nou met mij, met mij gaat het uhhh ook, het gaat ook prima. Oh, juist ja, juist ja.” Met dat min of meer keurige accent, herhaalde hij bijna alle woorden een paar keer. Dat deed hij ook als hij lange verhalen vertelde. Als je haast had of, zoals ik, een beetje ongeduldig bent aangelegd, en je wou hem een handje helpen om de zinnen af te maken, dan kwam je bedrogen uit. Want dan begon hij het hele verhaal gewoon opnieuw.
Zijn uiterlijk verraadde meer van zijn ware aard. Hij probeerde zijn best te doen een nette broek aan te hebben. Maar de maat was vaak een beetje aan de grote kant, het was ook maar een klein mannetje, dus bij gebrek aan een riem deed hij er maar een touw om. Oome Peet zoals wij hem allemaal noemden haalde het niet in zijn hoofd om een riem te kopen. Hij kocht zelden iets. Oome Peet was, zoals je dat noemt, een vrek. Een hele aardige vrek, dat wel. Hij kon enorm genieten van de lekkere kopjes koffie bij Samma. En aangezien bij de meeste medewerkers bij Samma het woord vrek niet voorkomt, werd er regelmatig op donderdagavond of zaterdagmorgen op iets lekkers getrakteerd. “Oh, dankje, dankjewel. Dat is, dat is echt uuuh echt heerlijk. Heerlijk is het.” Zei oome Peet dan dankbaar. We hebben hem eens wekenlang geplaagd, zoals het goeie Samma medewerkers betaamd, om zelf ook eens te trakteren. Oome Peet, wanneer neemt u nou iets lekkers mee? Dat heeft maanden geduurd en elke keer had hij weer een ander keurig excuus. Tot hij zich liet ontvallen dat hij jarig was, waarschijnlijk om een kadootje te scoren. Ja, toen kon hij er natuurlijk niet meer onderuit. Hij kwam met een pak abrikozenkoeken aanzetten. De prijsverlagingsstikker zat er nog op, het had slechts een kwartje gekost. (Guldens wel te verstaan). Hij deed het met zijn keurige stem voorkomen alsof er de grootste slagroomtaart stond en wij konden niet anders dan hem bovenmate bedanken voor dit genereuze gebaar. Bij opening van het pak koeken bleek de uiterste verkoopdatum al 3 maanden verstreken en dat was aan de koeken ook te merken. Bijna kokhalzend liepen we stiekem naar boven naar het toilet om de koeken rechtstreeks door te spoelen. Uiteindelijk zouden ze daar toch met een omweg door onze magen terecht zijn gekomen.
Het was niet de enige keer dat we iets kregen van Oome Peet. Zo was er ooit nog die bos bloemen voor een van onze jarige medewerkers. Die bos was ruim een week oud. Oome peet had hem gekregen toen hij de avondvierdaagse liep. Hij was kampioen avondvierdaagse lopen in Gouda. Ik weet niet meer hoeveel jaar, maar volgens mij deed hij al iets van 40 jaar onafgebroken mee. Dat moest je het hele jaar door horen en of je wilde of niet, je kon er niet onderuit om langs de route met een bosje bloemen voor oome Peet te staan. En wij waren dan niet de enigen. Die bloemen verdwenen in een grote emmer en anderhalve week later kregen wij er dus een bosje van.
Toch zat er geen kwaad bij oome Peet. Niet alleen wij, maar iedereen die hem kende hield van oome Peet en hij hield van mensen, maar zeer zeker ook van d Zijn Heer Jezus Christus. Hij wist best veel van de Bijbel. Hij ging veel om met jonge mensen, maar maakte zich ook vaak ernstig zorgen over de jeugd van tegenwoordig. Het was een kleurrijke man.
Bij Samma heeft hij bij mijn weten maar één keer wat gekocht. Het was de allergoedkoopste condoleancekaart die we hadden. Hij moest gestuurd worden naar de nabestaanden van zijn broer. Die woonde te ver weg om zelf naar de begrafenis te gaan. Verder had hij duidelijk geen contact met zijn familie.
Toen oome Peet jaren geleden overleed, werd zijn huis diezelfde dag nog leeggehaald door zijn familie. Want ook zij geloofden, net als iedereen in Gouda, dat er in matrassen of ouwe sokken toch wel het een en ander te vinden moest zijn.
Als ik aan oome Peet denk, vraag ik me altijd af hoe het met hem in de Hemel gaat. Zou hij wel durven lopen op straten van goud? Of durven te genieten van al het moois, het volmaakte rijke leven? Ik hoop voor hem van wel en tenslotte was dat ook allemaal gratis, of eigenlijk uit genade dat hij de hemel binnen mocht gaan. En oome Peet kennende zal Hij de Heer Jezus keer op keer opnieuw bedanken en komt er vast geen einde aan het herhalen van die dank.