Ik heb het ontdekt!! Schreef ik vorige week nog over de vreeemde reacties van de omgeving over het oma zijn en dat ik daar geen last van had, ik heb het nu eindelijk begrepen. Het kan geen toeval zijn. Boendien geloof ik als keurige christen natuurlijk niet in toeval.
Vanaf het moment dat ik oma ben geworden is er iets gebeurd in mijn lijf. Het begon zondag met vage spierpijn. Toen vervelende ochtendstijfheid en de dagen erna begon ik te niezen. Er was nog geen alarmbel afgegaan, ik dacht dat het kwam van het harde werken en het stof . Want ondanks het feit dat Samma verre van een stoffige winkel is, lag er toch iets teveel in veborgen hoeken en dat heb ik er weg proberen te halen. Dinsdagavond deed mijn hele lijf pijn en werd het niezen snotteren. Woensdag probeerde ik het tegen te gaan met een paar uurtjes op het terras op de markt met een vriendin, dus woensdagavond was ik redelijk ´normaal´bij het optreden van mijn zoon in het Goudse Museum. Tussen al die kunstenaars daar viel ik sowieso niet op.
Maar helemaal lekker was het nog niet, de stijfheid, het niezen het bleef aan de gang.
Op mijn vrije vrijdag met grof geschut aan het werk. Veel verse vitamine geperst en met een andere vriendin gewoon een hele middag in het zonnetje in Scheveningen. Daar knapt een mens aan alle kanten van op. We hadden zelfs voldoende energie om intensief te winkelen.
Zaterdag was het lekker druk in de winkel, dat kwam misschien wel door de deur die open stond en natuurlijk vanwege de vele belijdenissen afgelopen zondag. Mijn lijf wilde ondanks vitaminepillen en andere voorzorgmaatregelen toch niet helemaal. Zondag was het nog erger. Ik stond me onder de douche af te drogen en op dat moment ging er iets fout in mijn rug. Nog nooit last van gehad, ´t moe niegekkerworden….. Ik moest weg en dus het beste pak aangedaan, makeup erbij en genoeg zakdoeken in mijn tas. Het snotteren viel mee, maar m´n keel werd steeds dikker. De rug was aardig als ik maar niet teveel bewoog. Toen ik teruggekomen van een lange reis de auto uitstapte kon ik nauwelijks rechtop komen….. Die avond en nacht sloeg de keel en de snotterneus nog verder toe.
En nu weet ik het zeker. Die algehele malaise moet te maken hebben met het oma zijn. Mijn lijf voelt zich nu al een hele week ver over de 80. Er MOET toch iets van een oma hormoon zijn die zoiets heeft van als je niet gewoon met tranen in je ogen staat te snotteren bij je kleinkind dan doen we het zo wel. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks, maar oma zal je je voelen.
Ze hebben gewonnen dat hormoon, ik voel me OMA en ik zal het gewoon accepteren en er niet meer tegen strijden en gewoon oma doen en me aansluiten bij de club van oma´s en zelfs foto´s in mijn tas doen en als het moet oppassen als ze straks in Nederland zijn. Mag dat lijf dan nu weer gewoon doen? Asjeblieft….?
Ik ga nog maar even m'n bed in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten