Er is iets vreemds aan de hand.

Er is iets vreemds aan de hand. Om eerlijk te zijn ben ik er een beetje van in verwarring. Nog gekker is dat ik het jullie bijna niet durf te vertellen, bang dat jullie het verkeerd zullen begrijpen en me misschien wel een stuk minder aardig gaan vinden. Het zit zo, mijn zoon en zijn vrouw hebben gisteren hun eerst zoon gekregen. Hartstikke leuk, ik ben heel blij voor ze, want ik weet hoe graag ze kinderen wilden en wat een geweldige ouders ze allebei zullen blijken te zijn. Overigens wonen Jacco en Suzana in Brazilië. Ik ben dus voor het eerst oma geworden. Niks mis mee, gewoon het gevolg van het leven van je kinderen. Daar ben ik vrij nuchter over, maar dat lijkt iets vreemds te zijn. Ik ben helemaal overweldigd hoe anderen er mee bezig zijn. Al maanden hoor ik dat het absoluut het meest fantastische is wat je kan overkomen. Kleinkinderen krijgen is nog mooier dan kinderen krijgen word me al maanden door ervaringsdeskundigen medegedeeld. En telkens als ik zei dat ik daar niet zo’n last van had wordt me geheimzinnig verteld “dat ik dat nog wel zal merken als het er eenmaal is…” Nou het is er en het is een hij met de naam Zion. Nogmaals, ik ben er echt hartstikke blij mee en ik vind het vooral heel grappig dat ik nu Oma ben, maar er is niet opeens een nieuw soort hersencel gaan werken of een speciaal omahormoon aangemaakt in mijn lijf. Wat er wel gebeurd is, is dat ik opeens door een grote groep mede opa’s en oma’s voor vol aan wordt gezien ofzo. Vanmorgen in de kerk werd ik zelfs letterlijk welkom in de club geheten. Een heleboel mensen wisten overigens zaterdag al dat ik die dag oma zou worden vanwege de snelle sms en email tamtam. Dat had ik zelf gedaan, dat wel. Natuurlijk vond ik het spannend. Dit kind heeft iedereen versteld doen staan en is ondanks een hele kleine bevruchtingskans en zelfs overlevingskans er gewoon gekomen. Nou ja, gewoon, Suzana heeft veel rust moeten houden, weeënremmers geslikt en uiteindelijk een keizersnee gehad. Niet niks, maar ’t bijzondere is dat er door veel mensen voor gebeden is en dat volgens Jacco en Suzana zelf, het daarom zo goed is gekomen. En daar getuigen ze dan weer van tegenover de verbaasde Braziliaanse artsen. Dus ja, natuurlijk vond ik het spannend en ja natuurlijk vind ik het geweldig dat er zo’n heerlijke groep mensen aan familieleden, gemeenteleden en sammaklanten met me meeleefden. En ik vind het heerlijk dat ik allemaal bloemen heb gekregen en lieve mailtjes en heel veel knuffels vanmorgen in de kerk. Wat hou ik van al die lieve schatten. Dankbaar ben ik ook, dat God zo in de levens van mijn kinderen werkt (ook in mijn andere zoon!) van generatie op generatie en dit is weer een nieuwe generatie. Zion, de plek waar God wil wonen. Mooi dat mijn zoon zijn kind zo’n naam wil meegeven. Hij en zijn vrouw willen in Brazilië het evangelie brengen in de achterbuurten van de steden en onder jongeren, met moderne middelen als dans, hiphop en dj-werk, maar met een onveranderd evangelie van genade. Natuurlijk ben ik daar geweldig trots op. Maar oma? Nog steeds heb ik geen idee wat ze daar nou mee bedoelen als mijn leeftijdsgenoten zo lyrisch worden. Sommigen voorspellen nu weer dat het vast wel komt als ik dit kind in mijn armen hou en in levende lijve zie. Wie weet, ik zal het jullie vertellen als het zo is, maar dat duurt nog een aantal maanden. Tot die tijd blijf ik oma op afstand en zit ik voortdurend de mail te bekijken of er al weer nieuwe foto’s gestuurd zijn. De eerste foto was meteen goed. Want het enige wat ik zei te gaan missen was mijn enorme zoon (hij heet niet voor niks dj phat b) met zo’n heel klein manneke. Die foto heb ik al en ik vind het prachtig omdat ik weet dat hij het prachtig vind.