Het is eindelijk stil om me heen. De donderdag is een lange dag en ook deze donderdag is lang en vol en druk. Van kwart over negen ’s morgens tot zeker half tien ‘savonds ben ik gezellig in de weer bij Samma. Als ik dan eindelijk thuis ben dan is de stilte een weldaad. Ik laat de t.v, nog een uurtje uit. Straks wil ik nog wel even naar de school van Prem kijken, maar nu nog graag even stilte. Ik kruip automatisch achter m’n laptop om wel even te kijken wat voor mailtjes ik binnen heb gekregen, maar niet voordat ik een lekker glaasje wijn heb ingeschonken.
Het lawaai is oorverdovend! Een enorme klap. Daarna gekletter van serviesgoed en glas. Het gaat razendsnel, maar wel met een enorme kracht. Het kan niet ander of de buren moeten net als ik enorm geschrokken zijn. Daarna is het weer stil, doodstil.
Ik zit rechtop achter de laptop. In één seconde weet ik wat er aan de hand is. In de keuken moet een plank naar beneden zijn gevallen met serviesgoed er op. Het stomme is dat ik de eerste 5 minuten gewoon blijf zitten. Ik heb gewoon geen zin om op te staan en de schade te bekijken. Het flitst direct door me heen dat het toch niks meer uitmaakt. Kapot is kapot. Ik ben zo moe van vandaag dat ik ook geen zin heb om het op te vegen. En eerlijk gezegd heb ik ook geen zin om me te realiseren wat er allemaal gebroken is. Bovendien ga ik de volgende dag een dagje shoppen in Leeuwarden met een vriendin, dankzij gratis meereiskaartjes van de NS. Als ik dit allemaal nog moet opruimen, slaap ik veel te laat en misschien wel veel te onrustig en ben ik morgen geen cent waard en da’s niet de juiste vorm om te gaan shoppen. Tegelijk bedenk ik me dat als mijn moeder dit had gezien, ze waarschijnlijk het eerste uur een enorme klaagzang was begonnen over dat dure, dure, mooie servies wat nou kapot was. (Geloof me, voor de rest was mijn moeder een geweldige vrouw! Zie de blog op mijn hyves) Ben wel blij dat ik dat totaal niet heb, kapot is kapot en ’t komt er door geklaag toch niet mee terug. Dat gaat er allemaal in die paar minuten door me heen. Daarna neem ik me voor om vandaag gewoon helemaal niks meer op te ruimen, maar er wel een foto van te maken, want wie weet hoeveel mensen zo’n sensatiefoto wel leuk vinden. Maar om die foto te maken moet ik dus toch naar de keuken. Beschrijven wat ik daar zag kan ik niet, dus kijk maar op de foto. Ik maak er een paar, ga voorzichtig langs de scherven naar de koelkast en haal er wat drinken uit om vervolgens naar de school van Prem te kijken. De volgende dag Leeuwarden was heel gezellig. Die vrijdagavond een bezem gepakt en de boel een beetje aan de kant geveegd en de wonderbaarlijk heel gebleven serviesdelen er uit gevist. De rest uiteindelijk pas zaterdagavond in een grote kist gedaan en de resten gestofzuigd.
Die foto inderdaad de dagen erna aan dezen en genen laten zien. Ik hou wel van die schrikreacties van mensen. Uiteindelijk vertel ik iedereen dat er toch geen duur serviesgoed bij zat, omdat ik dat wel mooi vind maar altijd bang ben dat mooi serviesgoed eerder kapot gaat. Nu kan ik het niet erg vinden en weer op de koopjes afgaan voor gezellige nieuwe aanvullingen.
Dinsdag liet ik de foto weer aan een paar mensen zien in de winkel waaronder Johan. Hij is onze special force man, die wekelijks op klompen komt stofzuigen en dweilen bij Samma. Johan schrikt niet van de foto, maar wordt er helemaal blij en enthousiast van. Mag ik die foto hebben? Vraagt hij. Waarom dat dan weer? Nou ik wil ze schilderen, zegt Johan, dat vind ik mooi. Nou je mag alle scherven hebben , zeg ik, ze zitten in die doos daar buiten. Johan is nu pas echt blij, hij rent naar buiten en maakt de doos direct open. Oh, wat mooi, die ga ik schilderen. Johan kan zijn geluk niet op en sjouwt de loodzware doos op z’n fiets mee naar huis. ’t Is dus toch waar dat scherven geluk brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten