Lijden

Zondag was Remmelt Mastebroek bij mij in de kerk. We spreken elkaar weinig en toch hebben hij en zijn vrouw Petra een hele bijzondere vriendschapsband. Zomaar een kadootje van Boven. Zoals zoveel mensen kwamen Remmelt en Petra vroeger naar de concerten en MarktAkties door Samma georganiseerd en kregen daarom ook de Samma Nieuws thuisgestuurd met daarin altijd een column met zieleroerselen van mij. Een aantal jaren geleden reageerde Remmelt daar spontaan op in een mailtje. Ik kende hem tot dan toe niet, maar uit wat hij schreef leek hij mij te kennen en bracht in die zinnen troost en bemoediging precies op het juiste moment. Daarna leerden we elkaar wat beter kennen en schreef Remmelt ook zijn eerste boek de Doler en nog wat later het prachtige boek Elfenkind. Wat een mooie mensen zijn Remmelt en Petra. Misschien wel zo mooi geworden door het enorme lijden wat zich in hun leven en gezin heeft afgespeeld en dat nog steeds doet. Met mij waren veel mensen diep geroerd deze zondagmorgen. We herkennen het lijden bij anderen en spiegelen lijden aan ons lijden. Gek toch, dat als je het lijden van een ander ziet of hoort, dat van jezelf veel minder erg lijkt. Remmelt vertelde o.a. over zijn eigen lijden. Zijn gezondheid en de tijdbommen die er in zijn lichaam zitten, zijn hart dat nog maar voor een paar procent werkt, zijn gehoor dat steeds slechter wordt, maar ook van hun 16-jarige dochter Maaike die een gezwel in haar hersens heeft en waarschijnlijk haar hele leven met hoofdpijn moet leven. Verdriet, groot verdriet. Daarbij zette Remmelt het gebed centraal, het praten met Hem die van ons houdt. Soms lijkt er geen antwoord te komen, maar toch. Als je naar het bidden van de Heer Jezus zelf kijkt en vooral tijdens zijn sterven aan het kruis dan zien we bijzondere voorbeelden ook voor ons eigen leven. Van “Vader vergeef het hun” tot “Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten” en “Vader in Uw handen beveel ik mijn Geest”.
De Heer Jezus wist dat het drie vreselijke uren waren, maar toch, drie uurtjes maar en dat het daarna volbracht was en voor ons de verlossing is gekomen.
De troost die het ons geeft is dat we mogen weten dat het “drie uurtjes maar” zijn en dat we mogen weten dat de verlossing dichtbij is. Ik snap niks van het lijden, van het onrecht in deze wereld en vooral niet van het onrecht dat we elkaar als christenen maar al te vaak aandoen. Maar ik wil dicht bij de Heer Jezus en bij zijn kruis blijven. Daar is het allemaal volbracht.

Dank U voor het kruis!