Family Kenya, mijn familie in Kenia.

Het was midden in de hippietijd dat een Goudse politieman de hippies uit de kraakpanden haalde en ze vervolgens bij hem thuis uitnodigde om ze het evangelie te vertellen. Het werd een sneeuwbaleffect en binnen de kortste keren zat het huis van de politieman en zijn vrouw boordevol hippies en hun vrienden.
Ze zochten uitbreiding om de hippies een plekkje te geven en besloten samen met hen in een klein pandje in een steegje in de binnenstad een winkel te beginnen. Het zou meteen een soort praatcentrum zijn voor iedereen die maar wil. We noemden het de Bijbelsjop, die j vonden we erg hip. Dat is nu zo’n 37 jaar geleden. Die politieman bleef geen politieman maar hij wilde nog wel met zijn vrouw mensen het evangelie vertellen, dus ging zij samen werken bij de EO. Radio en tv is hét middel om veel mensen te bereiken met het evangelie vonden ze en al gauw was Nederland te klein. Ze hadden visie om de wereld te bereiken en toen niemand wilde gaan, gingen ze zelf naar Kenia. Afgelopen woensdag 1 juli is het precies 28 jaar geleden dat ze vertrokken naar Kenia om daar de moderne media van film, radio en tv te gaan gebruiken om Afrika het evangelie te brengen. Die twee mensen zijn mijn zus en mijn zwager Anneke en Leo Slingerland. Ik heb tranen met tuiten gehuild, want ik hield veel van ze en Kenia was echt ver weg 28 jaar geleden. Inmiddels is de wereld veel kleiner geworden. Afgelopen weken ben ik voor de zoveelste keer een paar weken bij ze op vakantie geweest met mijn jongste broer Jacob een lieve jongen met Down syndroom. Onze belevenissen kun je lezen op een weblog http://www.jacobenireneinkenia.blogspot.com/.
Maar over die vakantie wil ik het niet hebben hier, wel over het werk wat die twee daar al 28 jaar in Kenya doen. Die jaren zijn niet gemakkelijk geweest. Er waren vrienden die ze kwijtraakten, de tv en radiozender kwam er niet zomaar omdat de hulp uit Nederland via de EO moest stoppen van de overheid. Ze hebben ziekte, strijd en zwakte gekend. Maar ook overwinningen. Toen ze na 18 jaar (!) in Kenya gezeten te hebben, begonnen te denken dat het allemaal toch niet zo gegaan was als de bedoeling was en ze bijna terug zouden gaan naar Nederland, kregen ze eindelijk de beschikking over een 24-uurs radio en tv zendmachtiging. Achttien jaar knokken en blijven op je plekje en doen wat je kunt (bijvoorbeeld programma’s maken voor de lokale tv en radio en muziek verkopen) werden beloond.
Afgelopen woensdag was het niet alleen 28 jaar geleden dat ze naar Kenia vertrokken, maar ook nog eens 10 jaar geleden dat ze hun radio en tv zenders konden starten. Vorige week, toen ik weer bij ze was ben ik weer een kijkje gaan nemen in het bedrijf en ik ben erg onder de indruk geraakt wat God in die jaren heeft gedaan. Er is inmiddels een bedrijf met maar liefst 75 man personeel. Er wordt niet alleen in Kenya uitgezonden maar ver daarbuiten. De zendtijd wordt soms gekocht door buitenlandse organisaties zoals bijvoorbeeld Hour of Power in Nederland ook doet. Dat komt rechtstreeks via de sateliet binnen en gaat er aan de andere kant weer uit. Ik snap niks van die techniek, maar vind het buitengewoon fascinerend. Veel wordt ook door de mensen zelf gemaakt. Er is een compleet produktiebedrijf. Prachtig!
En dan is er ook nog de muziekkant. Mijn zus heeft net als ik een winkel midden in Nairobi in een modern winkelcentrum. Het is de leukste winkel en zo hoort het ook. Behalve winkel is ze ook de distributeur van muziek naar kleine winkeltjes in Kenya en maken ze hun CD’s en inlay’s helemaal zelf met toestemming van de Amerikaanse maatschappijen (dat is echt heel bijzonder!). Ze weet het te versieren om de prijzen heel laag te houden. Zo laag dat ik het jullie niet eens wil vertellen anders willen jullie niet meer bij Samma kopen.... Op die manier heeft ze een methode gevonden om de illegale cd-markt enigszins de baas te blijven. Als je prijzen zo laag zijn moet je natuurlijk veel harder werken om je hoofd boven water te houden en dat doen ze dan ook. Ondanks het feit dat ze allebei al de pensioengerchtigde leeftijd hebben bereikt, werken ze nog steeds keihard door. Sterker nog, ze ontwikkelen nog steeds nieuwe ideetjes. Zoals het plan om kleine schotels tegen kostprijs aan scholen te verkopen en de scholen dan gratis educatieve programma’s aan te bieden. Want onderwijs is wat demaatschappij daar keihard nodig heeft. Dat hebben ze des te meer gemerkt toen vorig jaar de pleuris uitbrak na de verkiezingen. De democratie had geen schijn van kans, het werd een ordinaire stammenstrijd die veel schade aanrichtte. Onderwijs helpt.
Hulpverlening is prachtig ennoodzakelijk in crisissituaties maar leert mensen ook om voortdurend hun hand op te houden in plaats van zelf dingen te bereiken en er trots op te zijn. Daarom zijn ze bij Family een partnerconcept begonnen. Afrikanen die hun eigen Family Media sponsoren omdat ze mee willen helpen het evangelie in hun eigen land te verspreiden. Het maakt dat mensen niet afhankelijk worden, maar trots op wat ze zelf bereikt hebben.
Ach, ik zou er best nog een heleboel over willen schrijven. Ook over het feit dat het geen makkie is om daar al die jaren te zitten en eenzaam te zijn, strijd te ervaren, te dealen met corruptie en onbegrip, persoonlijk leed te ervaren en toch standvastig en onbeweeglijk te zijn in het werk des Heren.
Maar ook over de leuke dingen, dat het altijd mooi weer is, dat ze daar binnenkort de Dr. Phil Show gaan uitzenden en hoe grappig dat gegaan is. Dat de radio daar 24 uur per dag de promotie kan maken voor de cd;s die in de winkel verkocht worden. Daar ben ik met Samma natuurlijk hartstikke jaloers op!
Hoe grappig het is dat mijn zwager in Kenya geen BN-er is maar een BK-er (bekende Kenyaan). Als je bij de douane je briefje voor je visum inlevert met daarop de naam en adres van je verblijf zijn zij de eersten die vrage of dat Mister Slingerland van Family tv is. Of het verhaal dat één van de vorige ministers van media zaken één van zijn eerste medewerkers was. Of datnu nog steeds alle ministers hem kennen en liever bij hem op kantoor komen praten dan dat Leo naar hun toe gaat. Vinden ze veel gezelliger. Ik zal jullie de verhalen besparen van de keren dat ze opgelicht, bestolen, besodemietert en in de steek gelaten zijn.
Voor mij zijn ze nog steeds de mensen op deze aarde waar ik het meest van hou en geloof me, ik hou van heel veel mensen. Na al die jaren ver uit elkaar gewoond te hebben en ook veel van leeftijd te verschillen, blijken we toch altijd weer dezelfde smaak, ideeën, wereldbeelden , maar vooral geestelijke visie te hebben. De drive om mensen bij de Heer te brengen staat bovenaan. Geen makkelijke weg, maar wel de Enige Weg.
Ach, eerlijk gezegd wil ik jullie gewoon even vertellen dat ik van deze twee mensen hou en jullie vragen om, als je even tijd over hebt, een gebedje naar Boven te sturen. Ze kunnen het goed gebruiken.
Wil je meer weten, of genieten van de dagelijkse radio-uitzendingen, ga dan eens naar http://www.familykenya.com/

37 jaar gelden begonnen Anneke en Leo Slingerland Samma. Zo’n 35 jaar geleden vertrokken ze naar de EO waar Leo o.a. Metterdaad, 3xM en Media Mission op heeft gezet en Anneke radio en tv presentatie deed bij de EO.
28 jaar geleden vertrokken ze naar Kenia waar ze o.a. mensen het land in hebben gestuurd met de vertoning van de Jesus Film. Ze hebben lokale tv en radio ondersteund en er programma’s voor gemaakt tot ze 10 jaar geleden hun eigen zenders konden starten. Nog steeds verkondigen ze het evangelie. Een vruchtbaar leven.

Ook Samma is er nog steeds, met nog steeds dezelfde visie om het evangelie te verkondigen en vooral méér dan een winkel te zijn. Het enige wat we daarop kunnen zeggen, het is allemaal Zijn genade dat we dit mogen doen!!