In eerste instantie had ik ze niet in de gaten. Ik genoot drie dubbel en dwars van het wijde uitzicht, het mooie winterzonnetje en van de vrije dagen. Vorige week was ik een paar dagen in de duinen bij Kijkduin. Een prachtig wijd landschap, de zee, het strand en de duinen! Op zulke plekken voel ik me vrij en ongebonden. Daar kan ik echt diep ademhalen. Wat een vrijheid! Heerlijk zulke vrije dagen! Maar toen ik er een paar dagen langer was vielen ze me pas echt op. Overal waar ik keek waren hekken, hekken en nog eens hekken. Hoge hekken om het bungalowpark heen, lage hekken met prikkeldraad in de duinen. Hekken om je fiets aan vast te maken en hekken om de mensen op het ‘juiste’ pad te houden. Toen ik al die hekken tot me door liet dringen werd ik er gewoon verdrietig van. We zeggen wel dat we vrij zijn en een vrij land hebben, maar overal is die vrijheid afgeschermd en vooral begrensd. Ik kan daar niet zo goed tegen moet ik zeggen. Ik krijg altijd de neiging om over dat hek te klimmen (dat lukt met mijn stijve lijf helaas meestal niet meer) of erger nog, binnenin me komt een soort boosheid waarmee ik die hekken omver zou willen halen.
Iedereen roept het om je heen, op televisie, de radio en het internet. We leven in een vrij land! Elk jaar vieren we dat op bevrijdingsland. We zijn er trots op in een vrije democratie te leven. Alles mag en alles kan en vooral alles mag gezegd worden, dat is vrijheid. Maar zijn we wel zo vrij? Mogen we wel vrij zijn? Zelfs de kleur van je huis mag je in Nederland niet zelf bepalen. Wat nou, vrijheid.
In Christus heb ik vrijheid. Ik ben een vrijgemaakte christen. “Genade kocht mij vrij..” is een mooi lied uit de Johannes de Heer bundel. Maar wat leggen we elkaar als christenen niet een beperkingen op. Overal bouwen we afgebakende muurtjes omheen en begrenzen we alles en iedereen. We hebben vooral onze mond vol van wat wel en niet kan en wel en niet zo hoort. Als ik echt zou luisteren naar wat andere christenen vinden dan zou ik helaas echt de weg kwijt raken. Bij Samma zie je al die verschillende soorten christenen voorbij komen en die veelkleurigheid vind ik prachtig, maar soms is het ook ongelooflijk wat we met z’n allen beweren aan hoe het hoort, wat goed christelijk gedrag is en wat niet. We leggen elkaar voortdurend allerhande beperkingen op.
En niet alleen de beperkingen van anderen, maar ook de beperkingen van onszelf. Die gemene stemmetjes van binnen die je steeds weer blijven wijzen op al die dingen die je niet goed doet. Die stemmetjes die je zeggen dat jij vast niet goed bent omdat je te weinig bid, te weinig bijbel leest, niet geduldig genoeg bent, of toch zo vaak foute gedachten hebt, enz. enz. enz. Allemaal muurtjes en hekjes en gebondenheid. Ik kan mezelf niet vrijmaken, da’s me we duidelijk geworden in mijn leven. Andere christenen kunnen me niet vrij maken en deze maatschappij al helemaal niet. Er is er maar één en die geeft echte vrijheid:
“Dus wanneer de Zoon u vrij zal maken, zult u werkelijk vrij zijn.”
Hij heeft alle muren afgebroken en zelfs het voorhang gescheurd zodat wij vrij tot God mogen gaan.
In Kijkduin was een heuveltje met een bankje er op. Van daaruit kun je over de hele vlakte uitkijken. Op die plek heb je geen last van hekken. Het deed me denken aan het perspectief van God. Hij kijkt van bovenaf en ziet al die hekken niet. Zo mogen wij ook bij Hem zitten. Zo vrij als een vogeltje, die gaan over de hekken heen.
Dus what the hek….. Ik ben vrij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten