Ik leg net de telefoon neer. De afgelopen 13 minuten heb ik een gesprek gevoerd met Nico, een man van 42, getrouwd en vader van 3 kinderen. De kanker in zijn hart en longen gaan zo snel dat hij menselijk gesproken binnen enkele weken zal komen te overlijden. Nico is altijd al een druk baasje geweest en ook nu praat hij honderd uit. Ik word omver geblazen door de enorme kracht, de heldere en eerlijke kijk op de dingen die komen gaan, de liefde voor zijn vrouw en kinderen en de totaal niet aanwezige angst om te sterven. Gisteren heeft hij vrienden en familie uitgenodigd voor een afscheidsfeest. Dit weekend gaat hij met de kinderen naar eurodisney. Dat hadden ze altijd al willen doen. Ze nemen een nieuwe camera mee om op die manier alles vast te leggen voor later. Alles is er op gericht om die laatste weken bijzonder te maken en om alle onnodige andere dingen uit te sluiten.
“It’s only today that counts. Live it like it might be your last” hoor ik steeds een liedje van Larry Norman in mijn oren.
De afgelopen uren was ik druk bezig in mijn hoofd met allerhande ‘gedoe’. Gedoe met mensen en gebeurtenissen en omstandigheden en wat ik daar mee moet. Na dit telefoontje is het opeens in een ander perspectief komen te staan. Wat nou als ik nog een paar weken te leven zou hebben? Wat zou ik dan denken, voelen, vinden en doen. Bij het nadenken over die vraag, kwamen er een paar gedachten spontaan bij me op.
1. Ik zou het heerlijk vinden om naar de Hemel te gaan en de Heer Jezus en al die andere lieve mensen die er al zijn te ontmoeten. Geloof me, ik ben verre van depressief of suïcidaal, maar ik vind het leven soms knap ingewikkeld en ik verlang naar de volmaaktheid van de Hemel.
2. Tegelijkertijd ben ik hartstikke bang voor pijn, ziekte en het doodgaan zelf. “If I go, I wanne go like Elia”, hoor ik weer in een liedje.
3. Ik zou gigantisch gaan genieten van allerlei mooie dingen om me heen, zoals de sneeuwvlokken die ik op dit moment zei vallen of de heerlijke cappuccino. Ik zou misschien eindelijk wel eens dat veel te dure echte cappuccino-apparaat aanschaffen.
4. Ik zou geen enkele gêne meer hebben om iedereen te vertellen wat ik over hen dacht. Dat geldt zowel voor mensen die me pijn hebben gedaan, als voor de mensen waarvan ik verschrikkelijk veel hou.
5.
Dat laatste punt houdt me behoorlijk bezig. Misschien dat het houden van wel logisch klinkt, maar de drang om ook een paar mensen die me pijn hebben gedaan te benaderen verbaasd mezelf, dus ik denk er nog even over door. Nou was ik sowieso al een tijdje aan het worstelen hoe ver je als kind moet gaan in aan de ene kant het opkomen voor jezelf en aan de andere kant de minste horen te zijn. Genade bewijzen, zoals mij genade bewezen is tegenover het feit dat ik een Koningskind ben en dat ik het niet hoef te accepteren dat mensen zich zo gedragen. Dit heb ik altijd al één van de lastigste dingen gevonden als kind van God.
Ik zou van mezelf verwachten dat ik, als mijn laatste weken geslagen hebben, ik juist die figuren direct links zou laten liggen, dus ik denk er nog een tijdje over door en kom tot een bijzondere conclusie. Het feit dat ik sommige mensen niet vertel wat ze door hun gedrag aan pijn bij me veroorzaken, lijkt vaker voort te komen uit mijn eigen angst om duidelijk te zijn en vooral mijn angst om afgewezen te worden en het gevoel dat ik het niet waard ben. In Gods ogen ben ik waardevol en ik ben er geen moment bang voor dat hij me zal afwijzen. IN het licht van de eeuwigheid en het vooruitzicht op de Hemel en de nabijheid van mijn Hemelse Vader lijk ik niet bang meer te zijn om eerlijk tegenover anderen te zijn. Tegelijkertijd ben ik er ook niet op uit om die ander te veroordelen, maar genade te bewijzen zoals mij genade bewezen is, althans zo lijkt het op dit moment bij me van binnen.
Gek zoals zo’n telefoontje opeens van alles op z’n kop kan zetten, terwijl je de uren ervoor nog allerlei haken en ogen bent tegengekomen. ‘k Heb maar gauw even de tekst van het hele liedje van Larry Norman gegoogled. Larry had het al eerder door dan ik zo te lezen. Gelukkig maar, want zijn leven hier op aarde is ook voorbij.
Nu maar gauw aan een ‘Hemels’ kopje cappuccino.
It ain't no good to lay in bed at night
And think about the past
About how you could have done things differently
But it happened way too fast.
Just close your eyes, go to sleep
Let the angels bring you dreams.
Let that pain unwind behind you
And float away, float away on silent streams.
You gotta live your life the best you can
Though you sometimes do your worst.
You gotta laugh when you fail, it's not the end of the world
Life is a play you can't rehearse.
Don't make big plans for tomorrow,
You can't control what lies ahead.
You must try to live each moment
As it comes instead.
There is no use dreaming of a perfect future
Or regretting a troubled past.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
It never helps to worry, it never hurts to pray,
Tomorrow will come soon enough; just pray about today.
And relax, trust your life to God,
The future is in his hand,
Only faith will help you face each day's demands.
Ain't no use worrying, life goes so fast.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
It's only today that counts
Live it like it might be your last.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten