We wisten dat ze zou komen die dag. Ze is een bekende van ons. Ze wilde wel komen, maar het was duidelijk dat ze even niks met God wilde. Daar hebben we natuurlijk alle respect voor. We waren gewoon blij dat ze die dag wilde komen. Ze heeft een akelig moeilijk jaar achter de rug. Haar leven staat zo vreselijk op z’n kop dat ze regelmatig ook niet verder wil leven. Ik zal jullie de details besparen, ook om haar te beschermen. Maar we houden van haar en gunnen haar zo verschrikkelijk een ander, gelukkiger leven.
We zitten ’s morgens voor openingstijd aan de koffie en zoals altijd bidden we voor de dag die komen gaat en ook voor haar. We zeggen tegen de Lieve Heer dat we wel weten dat ze niks met Hem wil, maar dat we ook weten dat Hij alles met haar wil. We vragen of Hij dan maar deze dag iets van zichzelf wil laten zien.
Ze komt en we zijn blij haar te zien. Op hetzelfde moment komt er een dierbare vriendin van me langs. Ik heb haar al weken niet gezien, gewoon omdat dat soms zo gaat en we allebei zo druk zijn. Mijn vriendin kent haar en loopt enthousiast op haar af. Ze hebben elkaar jaren niet gezien. Mijn vriendin vraagt hoe het met haar is. Voor we er erg in hebben, vertelt ze alles en laat ze toe dat ze met haar bidt. Ik kan het bijna niet geloven. Ja, stom, dat heb ik dan. Als er dan zo duidelijk en zo direct een gebed wordt verhoord, ben ik er ondersteboven van.
Ze is weer weggegaan. Het gaat nog steeds niet goed met haar, maar ik blijf geloven dat het gebed van mensen om haar heen haar kunnen helpen om los te komen van die verschrikkelijke ellende in haar leven.
De Heer vindt haar heel bijzonder, dat laat Hij telkens weer zien en wij ook….. Nu moet ze het zelf nog gaan geloven.
1 week geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten