scheiding

Ik leg de telefoon neer. Ik ben even niet in staat om ook maar iets te denken, te voelen, te vinden of zelfs maar te bewegen. Ik heb soortgelijk nieuws helaas vaak gehoord, maar ik wen er nooit aan. Zoëven heeft een goeie vriend me verteld dat zijn huwelijk is gestrand. Ik kan het niet geloven. Ik weet dat dit stel zo hard gewerkt heeft om hun huwelijk te laten werken. En nu,na vele jaren zijn ze tot het besluit gekomen dat het niet meer ging. Oh Heer…, waarom toch! Schreeuw ik van binnen. Ik weet inmiddels waarom God tegen scheiden was. Hij wist hoeveel pijn het zou doen. En ook in dit geval doet het heel erg pijn. En ondanks dat ik die pijn zelf zo intens ervaren heb, weet ik nog steeds niet wat ik moet zeggen. Ik weet hoe zeer het doet en dat het extra heftig is als je een BC-er (Bekende Christen) bent zoals deze lieve vriend ook is. Het gevoel van mislukking, van vernedering, van onvoorstelbaar intens verdriet waarvan je het gevoel hebt dat het nooit meer overgaat. De eenzame, verdrietige nachten, de veroordeling door jezelf en van anderen, het schuldgevoel en de papieren en financiële rompslomp. Ik ken het allemaal, ik voel het bijna weer opnieuw. Maar toch weet ik dat die ander er niets aan heeft en dat elk ‘geval’ ook weer totaal anders is en dat het meest akelige is dat je kan overkomen is dat anderen hun scheidingsverhaal aan je gaan vertellen en gaan vergelijken. Net als pas bevallen moeders niet zitten te wachten op de verhalen van andere vrouwen, ze willen alleen hun eigen verhaal kwijt.
Het is deze week niet hete enige scheidingsverhaal dat ik te horen krijg. De anderen zijn soms nog erger en grimmiger en met nog meer akelige complicaties.
Toch weet ik dat er ook een andere kant zit aan zo’n periode. Midden in de onvoorstelbare pijn heb ik ook zoveel troost ervaren. Troost van mensen,maar veel meer troost van de Lieve Heer. Hij is in deze tijd zo lief voor me geweest. Ik wist echt wel dat de Heer Jezus heel veel van me hield, maar in deze tijd heb ik het zo persoonlijk ervaren. Dat had ik ondanks alle pijn en verdriet niet willen missen.
Ik vind het nog steeds niet makkelijk om alleen te zijn, maar ik weet wel dat er leven is na een scheiding, zoals een net nieuw uitgekomen boek zo goed in de titel zegt. Maar als je er middenin zit wil je het liefst dat het leven stopt. Gelukkig is er dan in de eerste plaats de Lieve Heer en daarnaast al die lieve vrienden die er gewoon zijn als je ze nodig hebt. En ik had er heel veel en ik hoop en bid dat ik het een klein beetje voor deze vrienden mag zijn.